i'm in Over my head [C]

Alles ging niet zoals gepland. Ze had zich dit alles zo anders voorgesteld. Het pakje was nog steeds leuk… Maar ze had nog steeds niet echt iets ‘ranger-achtigs’ gedaan. Het enige wat ze deed was ronddwalen en in problemen komen.
Onbewust pakte het meisje haar stylus vast. Ze bleef stilstaan en hield het voor zich, keek ernaar. Daar had ze ook nog steeds niks meegedaan. Het principe was haar bekend, maar nog geen enkele keer had ze er ook maar iets mee gedaan – gewoon omdat het niet nodig was en ze wel betere dingen te doen had… Maar ook omdat ze niet zo goed snapte hoe ze het moest doen. Het feit dat het ding ook altijd om haar riem had hangen en niet om haar pols deed was indicatie genoeg dat ze er niet zoveel van wist.
Misschien moest ze het gewoon eens proberen, dan zou die angst om grandioos te falen ook gelijk wegebben. Ze durfde het niet te doen voor mensen hun ogen want ze hield er niet van om echt voorschut te staan, maar als ze gewoon zelf zou oefenen op een kalm plekje waar mensen niet snel kwamen… Ja dat kon ze wel doen, anders zou ze het nooit leren.
 
Wie kwam er nou in een grot? Precies: niemand!
Oké, misschien wel een paar mensen… Want deze grot was ook erg mooi, zo glimmend en helder – maar als ze een beetje van de route afweek die iedereen nam dan zou ze vast een rustig plekje kunnen vinden om te oefenen met dat stylus dingetje.
Ze was voor haar gevoel genoeg afgedwaald van het pad, dus nu was heel simpel: opzoek naar wilde Pokémon! Een beetje sluipend bewoog ze zich voort, spotte al snel iets. ‘Aha!’ riep ze blij uit terwijl ze naar de bel Pokémon wees, ‘Jij bent perfect!’ De Pokémon keek haar verward aan, wist niet zo goed wat ’t moest doen. Ietwat onhandig begon ze te fruttelen aan de stylus; schudde ermee, probeerde de tol er handmatig uit te halen, maakte vage bewegingen in de richting van de Pokémon – maar niks hielp. Uiteindelijk drukte ze een knopje in en schoot het ding eruit – tegen de Pokémon aan die daardoor omviel.
Verstard bleef ze staan en keek ze met grote ogen naar de Pokémon. Het tolletje kwam uiteindelijk zelf weer terug en klikte zich weer vast. Wild schudde ze ermee. ‘Nee wacht! Je moet eruit blijven!’ Toen ze wat geluid hoorde keek ze op, zag dat de Pokémon boos op haar afkwam. Instinctief zette ze een stapje naar achteren. ‘Sorry, het was niet mijn bedoeling om je pijn te doen?’ Haar blik dwaalde af naar achter de Pokémon en ze zag al snel dat er meerderen waren.
Had zij weer.
Nog voor ze het doorhad had ze het al op een rennen gezet, werd achtervolgd door de Pokémon. ‘Waarom overkomt mij dit altijd?!’ klaagde ze tijdens het rennen, maar focuste zich daarna op het afschudden van de Pokémon. Wat… Gemakkelijker bleek te zijn dan ze had verwacht. Er was maar één scherpe bocht voor nodig om ze op een dwaalspoor te brengen.
 
Nadat ze zich had herpakt vervolgde ze haar ‘avontuur’. Al snel kwam ze een nieuwe Pokémon tegen: een clowntje. Zelfverzekerd zette ze haar benen wat verder uit elkaar. ‘Oké, daar gaan we.’ Ze wist nu hoe dat tolletje eruit moest! Ze drukte op de knop, zag hoe de tol op de Pokémon afschoot – maar deze keer raakte ze hem gelukkig niet. Naast de clown bleef het tolletje draaien.
Wat nu?
Een beetje verward keek ze ernaar en toen naar het ding in haar hand. Een klein kreetje ontsnapte uit haar keel toen er een soort van straal dingetje… Witte punt… Uitkwam. Ze liet het nog net niet uit haar handen vallen, merkte – toen ze het eigenlijk weer goed vast had in haar beiden handen – wel op dat het tolletje meebewoog met haar bewegingen. Langzaam bewoog ze het heen en weer om te doen dat het tolletje er inderdaad op reageerde. Blij maakte ze een klein sprongetje. ‘Go, Tan go!’ moedigde ze zichzelf aan.
Wat hierna kwam wist ze wel: een cirkel maken!
Langzaam probeerde ze een cirkeltje te maken, maar deze werd doorbroken door de clown Pokémon. Deze was de interesse verloren in het tolletje en vond het wel welletjes. Wanhopig probeerde blondine het nog een keer vluggetjes, maar het mislukte. En opnieuw. En opnieuw. Uiteindelijk stopte ze, waarna de tol weer terugkwam en zich vastklikte.
Nog een paar keer probeerde ze het, op verschillende Pokémon, maar ze leek enkel te kunnen falen. Haar optimistische visie verdween op een gegeven moment en ze zakte door haar knieën, ging gewoon ergens zitten met opgetrokken benen. Ze sloeg haar armen om haar benen en drukte haar voorhoofd tegen haar knieën. Ze kon niet eens één Pokémon capturen… Ze was niets meer dan een flop.

Misschien had ze toch beter iets anders kunnen kiezen dan het pad van de Ranger…

_{OOC; Voor Karma Lance!}

Ze voelde dat haar kin een beetje trilde, dat ze met moeite haar mondhoeken normaal kon houden – ze wilden omlaag trekken. Door haar ogen dicht te knijpen probeerde ze de tranen tegen te houden, maar dat stopte niet de ontwikkeling van extra vocht dat zich ophoopte bij haar ooghoeken.
Waarom had ze dit ook alweer gekozen? Waarom was ze niet gewoon op een normaal avontuur gegaan? Omdat ze eigenlijk niet zo van vechten hield, zoals een trainer deed – ze te bang was om coördinator te zijn, omdat dat haar een harde wereld leek – breeder te saai was voor een persoon zoals zij… Ze had ook een vaag idee gehad om een superheld te worden, om het kwaad tegen te gaan en de goede mensen een handje te helpen. Ze wist amper wat van Team Rocket, als ze eerlijk was – enkel dat mensen ze bestempelde als mensen met ‘slechte bedoelingen’. Was het dan niet hypocriet voor een persoon zoals haar om vooroordelen te hebben? Gezien ze zelf weg was gegaan door alle vooroordelen jegens haarzelf. Maar ze had zichzelf maar voorgenomen het te bestempelen als heel iets anders en had het zo weggedrukt.
Maar op het moment twijfelde ze.
Wat als dat haar roeping was geweest? Naar Team Rocket gaan. Ze had er helemaal geen connectie mee, maar wellicht dat het daarom wel goed voor haar kon zijn.
 
Zachtjes schudde ze haar hoofd. Nee, nee, nee! Ze moest niet zo zielig doen, zo hadden haar ouders haar niet opgevoed! Ze moest niet opgeven bij de eerste de beste tegenslag.
Bij het horen van een stem keek ze op, met waterige ogen. Eigenlijk was dit wel wat ze nodig had, de aanwezigheid van iemand anders. Ze mocht zich dan vaak aanstellen en een huilbaby zijn, maar als ze haar gedachtes eenmaal goed op een rijtje had dan wilde ze er liever niet meer zo zwak uitzien. Snel wreef ze haar tranen weg en toverde ze een grijns op haar gelaat: ‘Hai!’ Ze schudde haar hoofd en haalde eventjes haar neus op. ‘Wat maak ik weer een vertoning van mezelf,’ ze kwam echter niet overeind, bleef zitten omdat ze haar geborgen houding toch wat fijner vond op het moment. ‘Het eh… Gaat wel hoor, maar soms heb je gewoon tegenslagen die je onzeker maken,’ legde ze uit, waarna ze ietwat beschaamd wegkeek. Ze was een vrij open persoon als het op haar gevoelens aankwam, maar dat nam niet weg dat ze zich er wel voor kon schamen.

Het roosharige meisje tegenover haar leek erg vriendelijk, ze had het eigenlijk niet beter kunnen treffen. Er waren veel mensen op de wereld met kwade bedoelingen, maar zij scheen er niet bij te horen – of misschien was ze gewoon goed in acteren, maar dat betwijfelde Tan. Zelfs de groen witte Pokémon van het meisje kwam niet eng of intimiderend over, dus het zou vast wel goed zijn.
Zwakjes knikte ze na het horen van de woorden van de ander terwijl ze een zwakke glimlach op haar gelaat had. De uitspraak klonk zo volwassen en het trok haar in verlegenheid, want terwijl de ander zo’n wijsheid uitstraalde zat zij hier nog net niet te janken als een baby op de grond. Wat een verschil zeg. De ander leek wel jong, ze moest er vast jonger uitzien dan ze in werkelijkheid was want als Tan heel eerlijk was zou ze haar rond dezelfde leeftijd schatten als zichzelf – al dan niet jonger.
 
De ander kwam overeind en ze besloot haar hand vast te pakken toen deze werd aangeboden, kwam zo ook overeind. Eerst klopte ze de viezigheid van haar bibs af waarna ze opkeek toen de ander vroeg of ze kon helpen. ‘Eh…’ Ze wilde hulp niet afslaan, zelf hielp ze anderen ook erg graag – dus als iemand het oprecht aanbod zou ze het nooit afslaan, maar dit was nogal lastig…
‘Het ligt eraan,’ besloot ze maar als antwoord te gebruiken, waarna ze haar stylus erbij pakte. ‘Ik ben namelijk een Ranger en dit is een stylus,’ legde ze een beetje onnodig uit, maar ze wist natuurlijk niet dat de andere persoon ook een Ranger was – zo scherp om op te merken dat de ander ook een stylus had was ze nou eenmaal niet. ‘Ik wilde het proberen te gebruiken, maar het lukte niet… Om eerlijk te zijn heb ik geen idee hoe het precies werkt. Ik ben al blij dat ik hem nu succesvol kan afschieten.’ Weer een beetje down keek ze naar de stylus, was de ander een beetje vergeten, maar uiteindelijk keek ze op met een grote glimlach. ‘Maar oefening baart kunst!’ Dat nam echter nog steeds niet af dat ze het ding niet zo goed snapte.