Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Onderwerp: Humerus Reflections[+Floyd Duncan] wo mei 27, 2015 10:03 pm
Reflection Cave, een grot waar jij je eigen reflectie in kon zien, zoals de naam al verried. Echter boeide het Ciro amper en sprong hij verveeld van enkele rotsen af. Er viel niets te doen op deze regenachtige dag, dus had schuilde hij maar in de eerste de beste plaats. Rot dat het een oersaaie grot moest zijn zonder een teken van een Pokémon of een ander mens. De grot was toch zo beroemd? Ciro sprong naar een ander glinsterende rots toe en geeuwde verveeld. Bijna wilde hij ter plekke gaan dutten. Bijna. Het enige wat hem wakker hield was Rifle die dacht dat zijn reflectie een andere Pokémon was. Ugh, waarom was die Combusken zo dom? “Rifle, dat ben jij. Dat is jouw rotkop!” Snauwde Ciro, maar de Combusken scheen het te druk te hebben om uithalen naar de wand te maken. Oké, met woorden lukte het niet. Geen verassing, pas als je iets deed lette die kip op. Ciro sprong van de grot af en verscheen eveneens in het reflecterende grotwand. Direct deinsde Rifle naar achteren en keek verward van hem naar zijn spiegelbeeld. “Het is je spiegelbeeld, gebeurd met lichtstralen… iets met weerkaatsing. Natuurkunde-troep,” Direct vestigde de Combusken zijn oranje ogen op hem met een intrigerende blik, alsof hij zonet de zin van het leven had ontdekt of wat er in die heerlijke pizza van Cinccino’s zat. Ehm, zo onwijs intelligent was het ook niet? Bescheiden krabde hij lans zijn wang, maar de Combusken begon zijn spiegelbeeld weer aan te vallen. Oke, dit ging nergens naar. Zonder een woord uit te spreken keerde hij met een nors gezicht de Pokémon terug in zijn Pokéball en haalde Revolver tevoorschijn. “Op hoop van zegen,” De vrij intelligente Shuppet keek hem kalm aan, maar keek vervolgens geamuseerd naar haar weerkaatsing. Ze viel het echter niet aan en begon nieuwsgierig de grot tot haar op te nemen. “Beter,” Zuchtte Ciro opgelucht, nog mild geagiteerd door de stommiteit van Rifle. Wat zou ervan worden als het ooit zou evolueren? Nog domm-Een plotseling geluid trok zijn aandacht en direct verdween Revolver wat enkel een teken van gevaar kon zijn. Zo zo, hij was toch niet alleen. Met zijn handen geamuseerd over elkaar stapte hij richting de bron van het geluid. “Yo!”
Member
Floyd Duncan
Punten : 228
Gender : Male ♂
Age : 23 | 31 okt.
Type : Team Rocket
Rang : Capo
Regions : Hoenn en Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Humerus Reflections[+Floyd Duncan] wo mei 27, 2015 10:25 pm
Grotten. Floyd was er geen fan van. Er kon zo veel in verkeerd gaan en je wist nooit wie je misschien tegen zou komen of waar je uit zou komen. Daarbij was het er ook gewoon saai. Gaf hem maar bossen waar alles er wel anders uit zag en je niet iedere hoek hetzelfde zag. In ieder geval was het er rustig, of dat was toch tot dat een stem de rust verbrak. De zwart harige draaide zich om richting het geluid om te zien wie hem zo net wilde benaderen. Van alle mensen die hij tegen kom komen moest hij mister … Arceus hij wist zelfs geen goede naam voor de knul. Hij was geen naam waardig, daar hield hij het wel bij. ‘Rot op,’ was Floyd zijn geweldige manier van begroeten. Nog altijd kon hij niet inbeelden hoe zo iemand ooit In Team Rocket was geraakt. Gevaarlijk had de oudere man zijn ogen vernauwd terwijl dat hij keek naar de knul. De laatste keer dat hij hem was tegengekomen hield hij na de avondklok gezellig een BBQ. Hij had zelfs geprobeerd om Wag aan te vallen. Wat een geluk dat de pokémon niet zeer agressief was. Als het bijvoorbeeld Deathshot was geweest had het vast heel anders uitgepakt. Vanuit zijn ooghoeken keek hij dan ook even naar de Braixen die trots naast hem stond, voorpoten over elkaar heen geslagen en neus een tikkeltje arrogant in de lucht. Dat was zijn pokémon. De pokémon die mensen zonder pardon in de fik zou zetten als hij het commando kreeg. Nee, hij kon nog altijd niet vatten dat de jongen van Team Rocket was, maar er moest vast wel een reden zijn dat hij bij de groep zat. ‘Maar voor je oprot, vertel me eens hoe zo een armzalige idioot ooit in Team Rocket is weten te komen?’ Floyd zetten ondertussen verschillende stappen naar voor om de afstand tussen hem en de knul in te korten tot er misschien nog net een meter tussen was. Death volgde iedere stap, maar hield vooral ook de andere pokémon in het oog. ‘Het zal vast niet zijn geweest van wegen je intelligentie die je ontbreekt, en je uiterlijk zal het ook al zeker niet zijn.’ Keurend gingen zijn ogen heen over het lichaam van de knul. Nee, er waren mensen die er vele malen beter uit zagen. Ahum. ‘Zijn het je ouders? Wilde je ouders perse dat je bij ons hoorde omdat ze er zelf ook in zitten?’ Dat was iets dat vaker gebeurde dan je zou denken. Mensen die in de organisatie geraakten enkel en alleen maar omdat hun ouders er ook al bij zaten. Floyd zweeg in ieder geval even zodat de andere de kans kreeg om wat te zeggen.
Member
Ciro Raedmund
Punten : 224
Gender : Male ♂
Age : 20 Jaar
Type : Team Rocket
Rang : Elite Agent
Regions : Hoenn en Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Humerus Reflections[+Floyd Duncan] wo mei 27, 2015 10:56 pm
Als we daar niet de oude man hadden met zijn begeerde “promotie” en het persoon die zijn barbecue had verstoord met die driekoppige draak van hem. Ja, deze kerel kon hij amper vergeten al zou hij dat geeneens willen, want achteraf had hij toch met hem zich weten te vermaken. Zijn koppigheid kwam je gewoon niet vaak genoeg tegen. De oude kerel scheen echter verre van geamuseerd met hem te zijn en begroette hem op een zeer aandoenlijke manier. Die twee woorden had hij te vaak gehoord als lokale pestkop. Het deed hem niets, hoewel hij een grijns niet van zijn gezicht kon halen. Hij was echter niet alleen en een Braixen stond vlak naast hem. De vos die op zijn achterpoten rond dartelde, maar zich voordeed als een heks met zijn houten toverstokje. Verre van intimiderend. Die Hydreigon was een betere companion voor de oude kerel, het zag er nog iets van intimiderend uit. Althans, misschien voor een Sentret met angstaanvallen. Maar goed, toen volgden er vragen. Vele vragen, alsof hij plotseling een mondelinge overhoring kreeg. Pff, daar had hij geen zin in. De hoofdvraag scheen te zijn hoe hij in Team Rocket gekomen was. Het was niet iets om te verbergen, al was het mede door hém, maar het verraste hem eerder dat de oude kerel interesse in hem had. De vorige keer was het enkel gesnauw geweest en plotseling een vraag naar hem gericht. Zag hij al het licht dan om plotseling voor de laatste dagen van zijn leven in andere te interesseren? Wat lief. Zeer aandoenlijk. Ciro wilde echter zij mond opentrekken, maar hij stapte naar voren. Meerdere stappen zelfs zonder een wandelstok, bravo.
Met amper ruimte tussen hem en de man trok Ciro zijn gezicht wat weg. Yak! Bijna dacht hij de lunch van de man te kunnen ruiken. En oké dan, geen antwoord dan maar. De man maakte al conclusies voor hem, maar streep demogelijkheden van uiterlijk en intelligentie al weg. “Vind het een raadsel dat ze dan jou ook goed gekeurd hebben,” Merkte Ciro oprecht op. Kom op, de man was niet de mooiste en ook niet de meest intelligente, niet waar? En hijzelf, boeide het wat? Hij liep niet met een six-pack rond en een mega brein als Jimmy Neutron. Tja, dus… ? Dan de laatste gok en daar kwam hij dichtbij het antwoord terecht. Via zijn ouders, om specifiek te zijn, zijn bloedeigen vader. Eindelijk scheen de man klaar te zijn met deze overhoring en kon Ciro letterlijk rustig ademhalen. Geen vieze adem meer zijn kant uit. Top! “Bijna, door mijn vader. Een -wat jij leuk gaat vinden- grotere idioot dan ik die eveneens in Team Rocket zat,” begon Ciro die spottend het woord “vader” uitsprak. Dat ding zou hij nooit en te nimmer als zijn vader meer zien, gewoon trouwen met een vrouw die je pas een week kende, terwijl je bloedeigen dochter ziek was? Tsk, dat ging te ver. Om het erger te maken dan zijn eigen zoon in elkaar rammen met een honkbalknuppel, althans, als Jayde er niet geweest was. Zonder haar was hij er geweest en werd hij Zangoose-voer. “Hij zag mij mensen wonderbaarlijk goed irriteren, tijdens een Pokémongevecht door een bepaalde tactiek tegen ze te gebruiken, na tig jaar verdwenen te zijn. Vervolgens kwam ik uiteindelijk in Team Rocket terecht en vermaak ik mij prima, en jouw verhaal?” Nope. Dit onderwerp had hem geagiteerd gemaakt. Zijn vader, echt wat een Shiftry was dat! Echter wilde hij ook dan het verhaal van de man weten. Een docent mocht je in principe ook een overhoring geven. Het was maar een mede-mens, een ouder exemplaar, dat wel. Maar dat waren details.
OOC: Voor meer info betreft zijn vader en die trouwerij, zie Burning Marriage
Member
Floyd Duncan
Punten : 228
Gender : Male ♂
Age : 23 | 31 okt.
Type : Team Rocket
Rang : Capo
Regions : Hoenn en Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Humerus Reflections[+Floyd Duncan] do mei 28, 2015 7:04 am
''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,
Half en half was hij aan het luisteren naar het 'verhaal' van de verschrikkelijke knul voor hem, maar erg geïnteresseerd zag hij er totaal niet uit. Ook zijn vader zou volgens hem een idioot zijn en dan kwam er iets over mensen irriteren tijdens gevechten. Als je niet in staat bent om te winnen moet je het inderdaad anders aanpakken. 'Met andere woorden ben je compleet nutteloos binnenin het team,' was Floyd zijn uiteindelijke conclusie die hij trok gevolgd door een korte knik. Hoe noemde ze mensen als die knul? Oja, een blok aan je been, maar in dit geval een blok aan een gehele organisatie. Hij vermaakt zicht. Tchsk. Er werd uiteindelijk ook gevraagd hoe dat hij erin was gekomen. 'Voor Team Rocket was ik al een zeer goede dief, daarom contacteerde ze mij,' zei Floyd zo kort mogelijk want hij wilde gewoon niks over hem tegen de nutteloze knul vertellen. Zoude ze hem missen moest hij ineens verdwijnen in het niks. Floyd kon zich niet voorstellen dat er ook maar één persoon was die dat hem zou missen. 'Maar aangezien je nu werkelijk de nuttelooste persoon bent van het team die ik ooit al tegen ben gekomen moet je misschien maar laten zien waar je toe in staat bent,' zei Floyd terwijl dat hij enkele stappen naar achter zetten om de ruimten terug te vergroten. Hij gaf een korte knik naar Deathshot en de pokémon zetten zich meteen voor Floyd. 'Probeer Death te stelen of laat toch zien hoe jij een pokémon zou stelen,' zei hij bevelend. Zijn pokémon wist vast wel dat het niet de bedoeling was dat hij ook zou gaan aanvallen, maar met ontwijken kwam hij ver genoeg. 'Beeld je maar in dat het een pokémon van level tien of zo is, dat kan je vast nipt aan hoop ik?' Floyd zijn blik gleed meteen opzij naar de Shuppet van de anderen. Hmhm, indrukwekkend.
Member
Ciro Raedmund
Punten : 224
Gender : Male ♂
Age : 20 Jaar
Type : Team Rocket
Rang : Elite Agent
Regions : Hoenn en Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Humerus Reflections[+Floyd Duncan] ma jun 01, 2015 10:19 pm
Schijnbaar keek de oude kerel er anders tegenop, hij noemde zijn bijdrage eerder “nutteloos” dan ”een daadwerkelijke bijdrage” , zoals zijn vader het genoemd had. Ieder zijn mening, maar hij had tot dit punt nog weinig kunnen doen door de organisatie; patrouilleren was vreselijk saai en momenteel waren er geen beschikbare missies. Helemaal noppes! Maar goed, nou was het woord aan de opa die dacht veel beter dan hem te zijn, enkel door zijn promotie, want voor de rest zag Ciro amper hem aan de eisen voldoen waar hij zojuist zelf op werd gecontroleerd. Uiterlijk, bléh, een Trubbish zag er zelfs beter uit na een modderbad en dan de intelligentie…? Laat hij daar maar zijn mond over gaan houden, anders werd het nog niet te moeilijk om hem te volgen voor de opa. Dan zijn daden; een goede dief. Dus? Ciro had veel voorwerpen gestolen, maar wel liet hij de plek zelden heel, bewust, maar eveneens onbewust, maar het begon vooral nadat hij zelf in de organisatie zat. Ten had hij écht geen thuis meer en moest dan wel aan eten komen, want om elke dag enkel rauw eten oor avondeten te hebben was niet bepaald zo heel fijn. En weer terug bij het onderwerp; eten. Inmiddels ratelde de man echter door, bewerend dat hij de meest nutteloze persoon binnen de organisatie die hij ooit tegengekomen was. Nadruk op “tegengekomen was”. Dit was niet de meest gezellige kerel, dus veel vriendjes binnen de organisatie kon hij niet hebben, zeker met zijn gezicht en de nogal kleine hersens. Wat hem echter veraste was dat de man wilde dat hij zich zou bewezen. Wacht, hoe? Patrouilleren in een grot? Ciro fronste lichtjes, maar kreeg spoedig een opdracht waaraan hij doodleuk mocht voldoen. School all over again.
Schijnbaar moest hij de wannabe-heks vos “stelen” en dat hij het maar moest zien als een Pokémon van level tien, een level die enorm aan de lage kant was. “Oké, volgende keer je Hydreigon dan? Die is leuker om mee te spelen,” Antwoordde Ciro grijnzend, maar besloot met deze plotselinge opdracht maar te beginnen. Het was wellicht haast een bevel van de man, maar alsnog had hij het kunnen weigeren, maar gezien hij dan de man meer mocht irriteren vond hij het helemaal prima. Een eerlijke deal zelfs. “Revolver, Screech!” De Shuppet verdween ter plekke en leek haast opgelost te zijn in de lucht en liet een oorverdovende gil horen. Nog leuker, het geluid weerkaatste dor de grot heen. Hij had echter kort zijn handen over zijn oren geplaatst, nog niet heel gewend aan het gegil, maar het was minder erg dan die van een groep Whismurs. Gelukkig. “Shadow Sneak!” Hopend dat het de vos gedesoriënteerd had met haar enorme en waarschijnlijk gevoelige gehoorvermogen, verscheen de Shuppet vlak achter de vos en schoot als een donkere schaduw voorbij. De aanval ging ook altijd eerst. Of het raak was of niet, maar de spook werd direct weer onzichtbaar, waarmee Ciro eens tevreden mee was. Die weerkaatsende wanden hadden hier geen vat op, gelukkig.
Member
Floyd Duncan
Punten : 228
Gender : Male ♂
Age : 23 | 31 okt.
Type : Team Rocket
Rang : Capo
Regions : Hoenn en Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Humerus Reflections[+Floyd Duncan] di jun 23, 2015 10:16 am
''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,
‘De eerste volgende keer dat ik mijn Hydreigon er voor je uit laat is om je kop van je lichaam te trekken en een bloed fontein te creëren. Maar als je erop staat wil ik hem gerust uit zijn bal laten,’ hij probeerde de knul hier een kans te geven om zichzelf te bewijzen maar het karakter van de persoon bleef in Floyd zijn weg staan. Wie weet had hij goede technieken maar het gedrag ging alleen maar voor problemen zorgen. Vroeg of laat ging de jongen wel ontdekken dat hij zo niet door het leven moest gaan. De jongen was ondertussen wel over gegaan op actie. Het eerste was een schreeuw die zelfs Floyd irriteerde. Waarom moesten ze pokémon altijd zo’n aanvallen laten uitvoeren? Zo meteen werd de man zelf nog doof. ‘Achter je,’ was echter zijn rustige reactie, nog voor dat de Shuppet zou verschijnen. Hij verwachten ergens dat de pokémon het zou doen, want dat was hoe je een vijand best kon aanvallen als je vuil wilde spelen, vanuit de rug. Toch was het nipt geweest, de Shuppet had op een haar na gemist wanneer dat Death snel reageerde door naar achter te springen. Verward keek hij echter om zich heen wanneer dat de Shuppet nergens te bekennen was. Normaal gezien was hij van plan om Death zelf geen aanvallen te laten uitvoeren, maar de verleiding werd zeer groot.
Member
Ciro Raedmund
Punten : 224
Gender : Male ♂
Age : 20 Jaar
Type : Team Rocket
Rang : Elite Agent
Regions : Hoenn en Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Humerus Reflections[+Floyd Duncan] di jun 23, 2015 2:40 pm
Kijk eens, een leuke belofte vervolgde uit de mond van de oude kerel. Hij zou de driekoppige zwak begaafde draak pas uit zijn Pokéball laten om hem persoonlijk te onthoofden en een bloedfontein te plaatsen. Geen slecht idee, al had hij liever geen fontein dan willen zijn. Het was wel een leuk martelidee voor de nabije toekomst. Dat zeker. Ciro grijnsde enkel als reactie. Ook een van de eerste keren tijdens hun conversatie dat hij iets leuks uit de mond van de opa hoorde, dus dat was een bonus. Ondanks dat konden ze niet verder praten, want hij moest een poging wagen om zijn vuurvosje ter plekke van hem te stelen. Daarbij had hij maar de Shuppet gebruikt om eerst haar longen haast uit te schreeuwen en vervolgens als een schaduw vlak achter de vos te verschijnen. Het veraste hem degelijk dat de aanval nog nét de vos gemist had, omdat deze op tijd naar achteren was gesprongen. Dat was jammer, maar verre van een drama. Revolver zweefde namelijk nog ergens onzichtbaar rond, klaar om weer over te gaan op een aanval. Eens zien, nu was de vuurvos nog meer op haar hoede, gezien ze haar zintuigen moeilijk kon gaan gebruiken tegen een geest en zelfs de opa scheen niet te weten waar de Shuppet zich bevond. Daar moest hij gebruik van maken door een niet locatie-afhankelijke aanval te gaan gebruiken. “Confuse Ray!” Zoals verwacht verschenen er vier dansende blauwe vlammen die recht op de vuurvos afschoten. Dit zou haar zeker even afleiden en als ze zelf zou verdedigen was het enkel een bonus voor de volgende aanval. Een dronken vos moest dan ook een geweldig zicht zijn. “Altijd leuk,” Grijnsde Ciro en keek geamuseerd richting de man, hopend hem expres te afleiden met zijn woorden, “Leuk idee betreft de Hydreigon, trouwens,” Vlak na deze woorden hoopte hij de vuurvos niet enkel te verwarren, maar ook angst in te boezemen. Elk individu had immers angst en een aanval die hun nachtmerries zou benadrukken was dan optimaal. “Night Shade erop los,” Een aanval die daadwerkelijk ervoor zorgde dat de geest zichtbaar zou worden, maar wellicht niet zo gemakkelijk als de opa dacht. Diverse paarse ringen schoten op een rap tempo vanachter de opa richting de vuurvos, waarna Revolver spoedig met een giechel onzichtbaar werd. Deze echode kort na. Kreeg hij een angstige, dronken vuurvos te zien of wat?
De confuse ray had zijn effect, want door die aanval wist de vos zich niet te beschermen tegen de Night Shade die zou volgen. Niks wat Floyd daaraan kon doen. Het joch probeerde hem in ieder geval ook af te leiden door te beginnen over zijn Hydreigon, waarbij Floyd enkel met zijn ogen rolde. Als het joch dacht hem zo af te leiden had hij het verkeerd, daarom dat Floyd er verder ook niet op reageerde. De night shade had duidelijk de angst in Deathshot naar boven weten te halen, maar nadat de pokémon zichzelf daardoor per ongeluk had verwond en de façade weg was stond er pure woede in zijn ogen. ‘Death,’ zei Floyd in de hoop de pokémon uit zijn woede te krijgen maar dat lukten hem niet. De vos opende zijn mond waarna dat er een grote vuurzee uit zijn mond kwam. Flamethrower. Death was slim, dat moest Floyd toegeven want hij veranderde zelf van positie, draaide haast rond om er zeker van te zijn dat hij de ghost pokémon zou raken als die zich naar een andere plek zou begeven. Wat minder was, was het feit dat Death geen rekening hield met de omstaande mensen. Na die aanval gebruikten de pokémon zelf en Howl om zijn eigen kracht naar boven te krijgen. Deathshot hield er duidelijk niet van om aangevallen te worden zonder dat hij iets terug mocht doen.
Member
Ciro Raedmund
Punten : 224
Gender : Male ♂
Age : 20 Jaar
Type : Team Rocket
Rang : Elite Agent
Regions : Hoenn en Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Humerus Reflections[+Floyd Duncan] za jun 27, 2015 11:38 pm
De twee aanvallen van Revolver werkten prima uit op de vuurvos die inmiddels in plaats van dronken, een vrij woeste reactie had. Het was wel eens wat anders en variatie kon geen kwaad, toch? Het was enkel jammer dat de opa enkel met rollende ogen op hem gereageerd had. Pff, balen. Erg was het voor de rest niet, want wellicht was het gehoor van de opa plotseling sterk naar achteren gegaan. Zijn aandacht werd echter getrokken door de vuurvos die zichzelf verwondde. Auch, maar hé, beter voor hem. Angst, woede en frustratie had hij in… een minuutje bij de Pokémon opgewekt? Was wellicht geen record, maar niet slechter dan normaal. In de tussentijd scheen de opa de vuurvos’s naam te roepen, ‘Death’. Gezellige naam. Hij maakte zichzelf namelijk langzamerhand wel dood, zolang deze verward zou zijn. De vuurvos reageerde er echter niet op en vuurde plotseling een vlammenzee om haar as. Damn, de opa moest het beest meer in de gaten houden! Ciro dook direct achter een steen en zag de vlammen langs hem heen scheuren. Warmte vond hij heerlijk en ook het aangename temperatuur die de vlammen gaf. Nee, hij was eerder geen liefhebber van brandwonden. Die waren echt irritant.
Maar goed, dit was niet al te best voor de Shuppet. De vlammenzee raakte de geest die door de pijnlijke knal voor een tel zichtbaar werd en zich vervolgens vlak achter hem verborg. Tsk. Handige zet, al voelde de grot nou aan als een sauna. Ciro ademde uit in een poging om wat af te koelen. Oké, maar hoe was het met Revolver gesteld? Vlak naast hem werd ze zichtbaar en keek ze hem met een pijnlijk gezicht aan. Geen ernstige brandwonden, maar ze had wel wat schade opgelopen. Ze moesten de vuurvos snel afmaken. Auuuwwwwww! Een vreemd gehuil vulde de grot, waarop Revolver direct onzichtbaar werd. Kap dat gejank, vuurvos! Zou het nu een weerwolf worden, ofzo? Geïrriteerd hield hij zijn handen over zijn oren. Het vreselijke gejank was voorbij. “Screech!” Direct zweefde de Shuppet weer rond, ditmaal tegelijk vertraagd door de schade die ze opgelopen had. Ondanks dat begon ze weer uit volle borst te schreeuwen toen ze zich vlak bij de oor van de vos bevond. Al die luide geluiden waren vreselijk om aan te horen. Ho, wacht. De vuurvos kon enkel op afstand aanvallen zonet en nou huilde het wat zijn aanvalskracht zou toenemen… Revolver moest wegwezen als ze te dichtbij zat! “Spite!” De Shuppet liet haar frustratie over de Howl blijken. Nu snel een aanval, voordat de vuurvos in de aanval zou gaan.. U-Uhm. Hij spoorde het terrein af en merkte direct de steenachtige plafond op van de grond. Hmm, het zou niet hetzelfde zijn als het origineel, maar het zou afstand scheppen tussen de twee. “Feint Attack op het plafond!” De Shuppet zweefde richting het plafond en haalde uit richting de rotsen, pas na een tweede uithaal brak een stuk rots af die ook weer in stukken brak en recht op de vuurvos afkwam en wellicht de opa.
OOC: Ik had geen idee hoe Spite eruit zag en ook van Bulbapedia werd ik niet wijzer ._.
Member
Floyd Duncan
Punten : 228
Gender : Male ♂
Age : 23 | 31 okt.
Type : Team Rocket
Rang : Capo
Regions : Hoenn en Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Humerus Reflections[+Floyd Duncan] zo jun 28, 2015 12:14 am
''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,
Death was over zijn toeren en ergens kon Floyd de pokémon begrijpen, maar ergens ook niet. Hij wist dat het wezentje wat complexen had, maar dat het zo erg kon uitdraaien. Ach ja, hij zou Death niet meteen weg doen want de vos wist hoe dat hij moest vechten. Terwijl dat de Shuppet zich vlak naast hem bevond, liet weer een schreeuw horen, maar ook de Braixen reageerde snel. Hij haalde uit met zijn klauw naar de tegenstander om een scratch uit te voeren.
Enkele seconden. later leek het joch het een goed idee te vinden om een aanval te richten op het plafond met de kans dat een heel stuk zou kunnen instorten. Slim. Waarom was hij altijd het dupe als er iets verkeerd ging. Hij werd bekogelt met een doos vol alcohol flessen, gebeten door een Houndour, door andere pokémon worden aangevallen. Bijna zou hij beginnen denken dat het een vloek was want ook deze keer liep niet zo geweldig. Door een domme zet, een zeer domme zet viel een deel van het plafond naar beneden, en dat waren stukken rots in dat geval. Gelukkig bleef de schade nog beperkt en was er nog steeds een doorgang. ‘Death!’ riep hij dat maal veel luider en strenger. De vos had zich net weer klaar gemaakt om aan te vallen, maar deze keer was zijn doel zeker niet de Shuppet geweest maar wel degene die de bevelen gaf. Wat wilde je ook, voor hetzelfde geld was zijn trainer verpletterd geweest. Midden in zijn aanval besloot hij de Flamethrower toch in de houden en keek hij de jongen alleen maar moordend aan voordat hij zich terug draaide om bij Floyd te gaan staan. De zwart harige was echter niet van plan geweest om te blijven stil staan. Floyd moest letterlijk over een stuk steen heen klimmen om ook maar in de buurt te kunnen komen van de andere persoon, en hij zou niet blijven stil staan voordat er minder dan een halve meter afstand zou zijn tussen hem en het kind. ‘Wat denk jij precies te bereiken in Team Rocket? BBQ organiseren voor heel het team? Nee wacht dat zal het ook niet zijn je deelt niet. Misschien dat je wel in team wilt werken, of dat eigenlijk ook niet want je had net iemand van je Team bijna verplettert,’ terwijl dat hij het over het verpletteren had wees hij naar de plek waar hij eerder had gestaan. Nep nadenkend keek Floyd even naar het plafond om vervolgens zijn schouders op te halen en zijn hoofd te schudden. ‘Ik weet echt niet wat je in een team doet als je enkel doet wat je zelf wilt zonder er ook maar één second over na te denken.’ Heel de tijd had hij Ciro nog niet echt de tijd gegeven om wat te zeggen, maar nu zweeg hij toch zodat ook dat kind eens kon reageren op de vraag die hem gesteld werd. ‘Als het aan mij lag had ik je uit het team schopt, maar dat is iets wat ik niet kan doen. Ik kan natuurlijk wel pokémon van je in beslag nemen,’ zei Floyd. Sowieso had hij vlugge vingers en het zou niet de eerste keer zijn dat hij succesvol een pokébal met pokémon van iemand stal. Op dat moment probeerde hij dat ook uit bij Ciro.
OOC: Je mag zelf weten of hij een pokébal heeft weten te pakken, en zo ja welke pokémon er in zit. Of Ciro had het door, of het mislukte gewoon xD In ieder geval krijgt hij zijn pokémon wel weer terug ze ;3 & sorry als er misschien wat fouten in staan, het is laat xD
Member
Ciro Raedmund
Punten : 224
Gender : Male ♂
Age : 20 Jaar
Type : Team Rocket
Rang : Elite Agent
Regions : Hoenn en Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Humerus Reflections[+Floyd Duncan] zo jun 28, 2015 11:09 pm
Een deel van de grot stortte na de uithaal in elkaar, maar voor Ciro en Revolver was er geen enkel probleem. De Shuppet voegde zich dan ook snel weer aan Ciro’s zijde, terwijl diverse rotsen neervielen, regelrecht op de opa en de vuurvos af. Het regende rotsen. Dat moest haast een nieuwe aanval worden, Rocky Day. Zou een leuke aanval voor Roxanne zijn, ze was immers een Rock type gymleider. Ach, Rock Slide zag er wat beter uit, maar dit werkte even goed. Het leek er echter op, nadat de rotsen op de grond waren beland dat de vuurvos nog verre van klaar met hen was. Oké, eens zien.. wat zouden ze nu gebr- Plotseling weerklonk de stem van de opa, gericht op de vuurvos. De oude rakker leefde nog? Leuk voor hem, althans. De vuurvos scheen echter verder te willen vechten, maar haakte alsnog af, maar gaf hem een zeer zure blik. Uhm, serieus? Moest hij geïntimideerd worden door een.. magisch vosje met een “toverstok”? Ciro hield zich dus niet in door lichtjes te grinniken om de gedachte. Betekende dit echter dat het voorbij was? Nu al? Hij was niet aan het daadwerkelijk stelen toe gekomen. Dus, wat nu? Hij zag wel de oude opa zich inspannen om over een rots te komen, samen met de Braixen. Was dat niet té intensief voor hem op zijn oude dag? Als oude kerel moest hij het immers rustig aan doen en wellicht zijn wandelstok even gebruiken. Echter lukte het hem. Wauw. Goed gedaan, opa. De opa liep op hem af wat moeilijk moest zijn na de intensieve actie. Echter volgde de tweede deel van de preek en met zijn armen over elkaar keek hij naar de opa, zijn adem inhoudend om zijn adem zo min zo mogelijk te ruiken. Daar gaan we weer; vragen zelf al voor hem beantwoorden. Zo hield je geen conversatie. Het waren wel foutieve antwoorden. Natuurlijk kon hij weleens voedsel delen met andere op een barbecue op de voorwaarde dat ze er iets aan hadden bijgedragen. Daar zat het verschil. Dat ze dan enkel een klein stukje kregen was een tweede zaak. En de tweede punt betreffende samenwerking, dat kon hij prima, maar of alles heel bleef of naar wens ging was een tweede. Met Jayde kon hij prima overweg en met Nathan was hij zelfs ontlopen aan de politie. Tijd om te antwoorden kreeg hij echter niet, want natuurlijk benadrukte de opa weer dat hij enkel deed waar hij zit in had zonder daarover na te denken. Alsof de kerel zijn gedachte kon lezen zweeg hij even. “Oké, allereerst; ik deel degelijk mijn voedsel met anderen. Niet zomaar, natuurlijk. Ze moeten iets aan bijgedragen hebben. Dan betreft de samenwerking, dat lukt mij prima met Jayde en nog wat mensen,” Zijn blik gleed kort naar het plafond welk een groot deel om hem heen lag. “En dát was dus, omdat je wilde dat ik dat vosje van je zou proberen te stelen. Je zei er niet bij dat ik je als een mede-TR Grunt moest zien,” Met een grijns keek hij de opa weer recht aan. Verdere eisen waren er toch niet aan hem gesteld, dus dan kon hij toch helemaal los gaan? Oja, dan was hij nog begonnen over zijn roekeloosheid. Moest hij daar wel wat op zeggen? Ciro liet zijn schouders wat zakken, voordat hij zijn armen achter zijn hoofd kruiste. “Je weet waarom ik erin gekomen ben en hoe. Zegt dat niet genoeg?” Hij werd langzamerhand eigelijk moe van de haast als een interview aanvoelende situatie. Natuurlijk was het leuk dat er interesse in hem was, maar het kwam van de verkeerde personen. Zelfs een politie achtervolging was fijner geweest dan de opa’s vragen te beantwoorden. En ja hoor, de opa ging gewoon verder. Ugh, leuk. Hem uit het team gooien door een opa? Wat een bedreiging.
Wacht, zijn Pokémon.. stelen? Voordat hij zichzelf nog maar in beweging kon krijgen kwam de opa al aardig dichtbij met zijn hapgrage vingers. Nee, dit ging hij niet zomaar laten gebeuren! Geen sprake van dat hij een Pokéball van hem liet aangetast worden door de vuile, gerimpelde vingers van de opa. Hij had zijn vingers al beschermend over zijn riem met de Pokeball’s willen plaatsen, maar merkte dat hij net niet snel genoeg was. Tsk. De opa zou zijn zin krijgen. Echter zag hij een schim in zijn ooghoek bewegen die recht op de Pokéball’s afkwam. Was het Revolver? Voordat hij amper door had wat er gebeurde gebruikte de Shuppet haar Feint Attack op de Pokéball. Direct knalde deze tegen de palm van de opa’s hand aan, waarna deze openklapte en het licht korte tijd hem verblindde. Waarom moest er dan altijd licht uit dat object komen?! Verblind hierdoor had hij het niet door toen een tweede Pokéball van zijn riem afviel, totdat deze al richting de opa toe stuiterde. Nee! Het was zijn Pokéball! Hij haalde al uit naar het object, raakte deze met zijn vingertoppen aan, maar zag een donkergroene schim zijn hand al benaderen. D-Dat was… Echt, niets zat hem mee. En Revolver scheen nog verblind te zijn door het licht om in actie te komen. Arceusdomme. Ciro liet de Pokéball door stuiteren en trok snel zijn hand naar zich toe. Toen pas werd de donkergroene Pokémon echt zichtbaar welk Ciro herkende als zijn zowat zwaarste Pokémon; Musket de Larvitar. De Pokémon had hij amper gebruikt om een goede band mee te hebben, maar het bleef zijn Pokémon en voor de verandering kon hij gebruik maken van zijn gewicht. Wat er namelijk gebeurde was namelijk vrij pijnlijk voor de opa. Musket knalde met zijn lijf namelijk op de voeten van de man en slaakte een verraste kreet. Wat hij van hem wist was dat hij vrij kalm was, maar dit had hem duidelijk overdonderd het was immers een vrij jonge Pokémon en deze plantte zijn onderontwikkelde kaken om de opa’s enkel. “Karma is leuk,” Auch! Ach, de opa wilde zonet zijn Pokémon stelen… Wacht, de andere Pokéball! Terwijl Ciro’s blik de plek afspeurde, greep Revolver Musket’s Pokéball vast en tikte die tegen de Larvitar. Deze verdween vervolgens in het object, waarna ze deze weer vastgreep en wantrouwend naar achteren schoot. Hij stond er zelfs niet bij stil hoe woedend hij was dat de opa zomaar aan zijn Pokéball’s besloot te zitten; zijn zorgen lagen bij de Pokéball welk hij maar niet kon vinden. Uiteindelijk liet hij zijn blik op de opa vallen, ditmaal met een strakke serieuze, maar degelijk geagiteerde gezichtsuitdrukking. “Houd je poten thuis, wil je?” snauwde Ciro, terwijl Revolver een zacht brommend geluid aan toevoegde. Dit ging een tikkeltje te ver.
Member
Floyd Duncan
Punten : 228
Gender : Male ♂
Age : 23 | 31 okt.
Type : Team Rocket
Rang : Capo
Regions : Hoenn en Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Humerus Reflections[+Floyd Duncan] ma jun 29, 2015 12:14 am
''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,
Floyd begreep niet dat de grot letterlijk ingestort was voor een deel, en dat kwam allemaal door dat gevaarlijke kind. Hij had dan ook meteen gezegd wat hij over de persoon dacht, of toch een deel. Het zakmes dat hij verborg in zijn broekzak kon hij haast voelen branden. Hij had al lichte schade aangebracht bij sommig mensen, maar het had er nog nooit voor gezorgd dat iemand stierf. Misschien dat de knul de eerste kon zijn, al zou dat zelfs voor hem erover gaan. Als hij het toch zou doen moest hij het goed doen. De knul dode random pokémon om ze ter plekken op te eten, misschien moest hij van zichzelf maar eens een hapje nemen. Nee, laten we die gedachten maar mooi opzij schuiven en een zorgeloos leven leiden zonder rot kinderen zodra ik deze verdomde grot uit ben. Grotten, er gebeurde werkelijk nooit iets goed in grotten, en dat was weer maar eens aangetoond. De andere opende zijn mond wanneer het de kans kreeg om te spreken. Kennelijk deelde hij wel voedsel al geloofde Floyd daar weinig van en hij kan wel samen werken met sommige mensen. ‘Laat me raden, de mensen waarmee je samen kan werken kan je op één hand tellen? In team verband moet je met iedereen kunnen samenwerken, hoe hard je die persoon ook verafschuwd,’ sprak Floyd rustig. Wanneer dat Ciro hem een grunt noemde schraapte hij kort zijn keel, klaar om de andere te verbeteren. ‘Agent, en dat sprak volgens mij wel voor zich. Maar ik begrijp dat je het met dat simplistische zieke brein van je niet door had.’ Hoe je het zou draaien of keren, de jongen had serieuze mentale problemen. Op de verdere vraag gaf Floyd zelfs geen antwoord, hij schudde enkel kort zijn hoofd terwijl dat hij een hand door zijn haar heen bracht. Misschien moest hij maar eens rekening gaan houden met de onmenselijke gedachten van de jongen en hem ook op een aangepaste manier behandelen. Misschien was dat de sleutel om ervoor te zorgen dat de knul die verdraagzaam zou gedragen. Nee, waarschijnlijk zou ook dat niet werken.
Wanneer dat Floyd een poging deed om een pokébal te stelen van het joch had hij de gebeurtenissen nadien niet verwacht. Het begon allemaal met de Shuppet die een aanval deed op zijn hand om de pokébal er succesvol uit te krijgen. Daar ging zijn buit en zijn leverage. (yeah, vind het juiste Nederlandse woord niet .-.) Maar dat was nog het leuke deel, het werd pas erg wanneer de pokébal open sprong en een pokémon eruit kwam. Een Larvitar om preciezer te zijn die met al zijn geluk op zijn tenen moest belanden. Ho nee dat hij een kick ging geven. Het was misschien wel aan zijn gezicht te zien dat het pijn deed maar hij liet verder geen kick horen. Just stay calm, dat was wat hij in zijn hoofd aan het herhalen was. Als je tegenstander kwaad was had het veel meer effect om zelf rustig te blijven. Floyd zei zelfs niks over het karma gedeelten. Wie was er zo net bijna verpletterd onder een hoop rotsen? Floyd was echter blij wanneer dat hij merkte dat Ciro toch niet zo blij was met de gang van zaken, al was er geen glimlach of wat dan ook op zijn gezicht te bespeuren. Als je goed keek zou je het misschien wel kunnen merken aan de glinstering in zijn ogen. ‘Nhaw, ben je kwaad? Duts toch,’ zei Floyd maar het was duidelijk dat hij er helemaal niks van meende. Half mankend ging hij richting een rots die groot genoeg was om op te zitten, en dat deed hij ook. Met één hand wreef hij voorzichtig over zijn tenen. Dat ging hij nog een hele tijd mogen voelen. Ach ja, een pokémon op zijn teen had hij nog niet meegemaakt, dus het was nog origineel. ‘Het is jammer dat het zo lang geleden is dat ik nog eens iets gestolen heb, anders was het je niet eens opgevallen dat ik je pokébal afnam.’ Floyd stal al voor dat hij in Team Rocket kwam, en dan ging het echt van geld tot holocasters tot sieraden. Hij wist ze allemaal van mensen af te nemen zonder dat ze het merkten.
Rustig stond Floyd uiteindelijk weer terug op. Met een simpel gebaar van zijn hoofd wenkte hij Death naar hem toe. De pokémon kwam braaf af en volgde zijn trainer wanneer die zich terug naar de andere kant begaf. ‘Je weet vast wel dat de uitgang die kant op is,’ en hij wees over zijn rug naar de duisternis achter hem om zich dan terug naar Ciro om te draaien. ‘, Ik zou kunnen zeggen dat ik hoop dat je er terug uit geraakt maar dan zou ik zo zwaar liegen.’ Floyd zetten nog verschillende stappen naar achter om vervolgens Waglington uit zijn bal te laten wanneer de ruimte groter was, de delen plafond die gevallen waren hadden namelijk de ruimte flink verkleint. Met een luide brul verscheen de grote draak uit zijn bal. ‘Tri attack op het plafond,’ zei Floyd vervolgens en de drie koppen richten zich meteen op het plafond dat al vol met scheuren zat. De drie aanvallen die tegelijk ertegen kwamen deed de boel nog verder in storten. Hopelijk was het genoeg om dat joch op te sluiten. Wie weet zag hij hem wel nooit meer terug. Dat zou pas feest zijn. Als Floyd zich niet vergiste was er geen uitweg aan de andere kant waar Ciro was. Vanuit zijn ooghoeken kon hij zien hoe dat Death met een grote grijns op zijn gezicht keek naar de stapel stenen. Waglington werd terug in zijn bal gezogen want het was net wat te klein voor de draak om makkelijk terug mee naar buiten te gaan. ‘Ik denk dat het maar eens tijd is dat we gaan,’ zei Floyd tegen zijn pokémon terwijl dat hij zichzelf omdraaide en weg begon te wandelen. Zijn tenen deden nog steeds behoorlijk veel zeer. Het zou hem niet verbazen moesten enkelen blauw zien en hard gekneusd waren. Hoe kon zo een kleine pokémon zo zwaar wegen? Hij wist het echt niet.
Natuurlijk leerde de opa hem de les en dat vond hij ergens best acceptabel; dat deden oude mensen altijd, maar het irriteerde hem genadeloos. Al helemaal als ze beweerde dat hij maar met zeer weinig mensen in teamverband kon werken. Tsk, alsof hij meer dan tien TR Grunts of andere mensen kende? Hij was geen sociale Beautifly als de opa dat dacht, die teveel vrienden had en perfect met iedereen kon omgaan. Hetzelfde kon hij ook niet over de opa zeggen. En hij moest natuurlijk een voorbeeld voor hem zijn, zoals de opa doodleuk besloot te benadrukken, omdat hij zijn “promotie” even vergeten was. Km op, de opa straalde amper autoriteit uit, zelfs minder dan de hopeloze Godsdienst docent als een docent een vraag stelde. Daar had zijn brein weinig mee te maken. Op zijn laatste opmerking vervolgde er amper een reactie tot zijn verbazing wat ook vrij teleurstellend was.
Na de opa’s poging om een Pokémon van hem te stelen, toonde de opa nep-medelijden. Het leek haast alsof hij het tegen een peuter had dan hém, maar ondanks de spottende reactie balde Ciro enkel zijn vuisten steviger. Nauwlettend hield hij ditmaal hem in de gaten en spoedig ging deze op een rots zitten, wrijvend over zijn o zo pijnlijke teen. Wat erg, moest hij de opa nu naar het ziekenhuis brengen, omdat zijn kleine teen boeboe deed. Toen de opa begon dat het lang geleden voor hem was dat hij een Pokébal gestolen had, rolde hij met zijn ogen. Dat verbaasde hem eerlijk gezegd niet. Hoe ‘lang’ was het echter voor hem geleden? Er waren toen al Pokéball’s, maar het jaar dat ze voor het eerst geproduceerd werden kam niet direct in hem op. Al spoedig deed zijn teentje minder pij en informeerde hem dat er maar één uitgang was en dat die aan zijn zijde stond. Dus? Het verbaasde hem zelfs dat de opa toegaf te liegen als hij wilde dat Ciro uit de grot zou weten te komen. Hij trok zijn ogen tot spleetjes, terwijl de opa de driekoppige draak tevoorschijn haalde en doodleuk weer een deel van de grot liet instorten, terwijl hij en zijn vriendjes op weg naar de uitgang waren. En.. bedankt, opa! De rotsen kwamen direct op hem af en direct haalde hij Calliber uit haar Pokéball die zoals gewoonlijk vrolijk om haar heen keek. Wat een rotstreek van de opa, maar geen drama. Zeker niet. Zo makkelijk was hij niet tegen te houden. “Sand Tomb,” De rupsachtige Pokémon knikte, stampte op de grond en liet een zandstorm vlak boven haar verschijnen die de rotsen opving. Direct schuilde Ciro en Revolver zich achter een rots. Zand in zijn gezicht? Nee, dank u. De sterke rukwinden braken de rotsen verder af, totdat ze vervormden naar kiezeltjes en uiteindelijk verpulverd waren. Een deel van de rotsen waren echter vlak voor de opening beland waar de opa in verdwenen was. De rotsen wegkrijgen was dus de tweede obstakel. Calliber zou ze kunnen verpulveren, maar Rifle was daar net wat beter in. Hij stapte vanachter de rots tevoorschijn en keerde de Trapinch terug, terwijl de Shuppet afwachtend naar hem keek. “Oké, hup Rifle,” Ciro haalde de Combusken tevoorschijn die hem geagiteerd aankeek en verontwaardigd tokte. Oja, die had hij teruggekeerd, wegens zijn kinderachtige gedrag. Dat was het. Ciro snoof lui en keek hem strak aan. “Doe gewoon je Double Kick op de rotsen of ik dump je bij de KFC,” Een huivering ging door de kip heen, waarna deze zich omdraaide naar de rotsen en vastberaden schoppen uitdeelde aan de rotsen. Direct braken ze door de klap, al duurde het even, voordat er een opening was dat net groot genoeg was voor een mens. Direct keek Rifle hem hoopvol aan, wachtend op een compliment. Serieus? Voor enkel dát? “Brave… kip,” De ogen van de Combusken straalden, maar direct keerde hij hem terug. Daar had hij nu geen zin in.
Het enige wat hij voor ogen had was de opa. Hij liet hem wel even wat zien. “Lick opa,” zei Ciro zachtjes, waarop de Shuppet onzichtbaar werd en de grot bliksemsnel doorzweefde en vlak bij de nek van Floyd een lik uitdeelde. Met een grijns kroop Ciro door de opening en zag nog net de silhouet van de vuurvos en de man in de verte staan. Met een grijns op zijn gezicht benarde hij de man. “Het was niet zo comfortabel daar,” begon Ciro, “Bovendien had je lieve draakje gezien en was ik nog heel. Je moet wel je beloftes na komen, oude opoe,” Nou wilde hij wel zijn Pokémon terug en niet zo’n beetje ook. Hij nam nog een stap, maar zag plotseling een kleine groep Ferroseed tegen de wand van de grot zitten, hun blikken strak op hem gericht. Huh? Was er iets? Het waren natuurlijk spuuglelijke Pokémon, bezaaid met felgroene stekels. Het leuke was dat ze zeer zwak voor vuur waren, maar wellicht was dat waarom ze zo alert waren. De geur van vuur was haast zijn lichaamsgeur. Hun angst was aandoenlijk. Oké, niet meer. De stekels begonnen licht af te geven en het volgende moment vuurden ze hun Pin Missile recht op hem af. Het was té dichtbij om zomaar de aanval te ontwijken. Oeps. Direct schoot Revolver voor hem en ving de klappen op door recht op de aanvallen af te gaan. Tsk, nee. Alsof hij dat zomaar zou laten gebeuren! Ingemaakt worden door een stelletje gepantserde zaden met stekels. Ciro greep naar zijn aansteker, blies tegen de groter wordende vlam en wierp die recht naar de zaden toe. “Will-o-Wisp!” De Shuppet kreunde luid en leek het elk moment te begeven, maar wist enkele vlammen van haar af te vuren die de aanstekersvlam versterkte. Deze raakte de groep Ferroseed die kreunende geluiden produceerde, maar staakten met hun roekeloze aanval. Pfoe, dat was even schrikken. “Goed gedaan, Revolver!” de Shuppet zat inmiddels onder de wonden en keek hem met enige moeite aan, maar er zat een grijns op haar gezicht. Tot nu toe was zij de leukste van het team, ze was slim, loyaal en koppig. De intelligentie onderscheidde haar van Rifle. Met een goedkeurend knikje keerde hij haar terug en keek hij de opa’s kant op hopend dat hij niet uit angst hem was gesmeerd en als de man die hij ooit was nog stond. Ach, anders zou hij een aangebrande Ferroseed richting zijn bnen gooien, zoals bij bowlen. Met de opa en die Death gevloerd zou het een strike zijn.
Jeej, het was feest want op wonderbaarlijke wijzen had de jongen het weten te redden. Hij was door de steenhoop heen geraakt en stond nu weer in Floyd zijn gezichtsveld. De Lick van eerder had zeker geen wonderen verricht aan het humeur van de zwart harige man. Het had het allemaal alleen maar erger gemaakt. Bij de woorden van de jongen rolde hij met zijn ogen. Hij was het gewoon aan het uitzoeken. Misschien had die Ciro gewoon een doodswens. ‘Je mammie nooit geleerd dat je die bek van je dicht moet houden als er niks zinnigs uit komt?’ was dan ook zijn enige reactie. Als hij verder was gegaan op de woorden had het er vast voor gezorgd dat hij Wag toch uit zijn bal had gelaten om ervoor te zorgen dat de jongen nooit geen daglicht meer zou zien. Misschien at de draak nog graag mens.
Om het allemaal nog beter te maken waren er uit het niks ook nog eens pokémon verschenen. Vreemde wezens waar je niet naast wilde wakker worden. Terwijl de knul zich bezig hield met het verslaan van één of andere pokémon soort die er verschrikkelijk uit zag nam Floyd de tijd om iets dichter bij Ciro in de buurt te gaan staan. Hij zou zich niet bemoeien met het gevecht dat aan de gang was. Het zag ernaar uit dat de jongen het wel onder controle had, want lang leek het ook niet te duren. Goed, kon hij eindelijk verder gaan. ‘Ik zou je gewoon moeten afmaken, hier en nu, niemand die je zal vinden onder een stel rotsen. Dat klinkt als een geweldig plan, laten we dat doen,’ en binnen enkele seconden had hij zijn zakmes in zijn hand laten verschijnen en klapte hij die open. De jongen irriteerde hem meer dan dat ene meisje dat hij altijd leek tegen te komen. Dat joch had vast één of andere mentale achterstand, leefde in zijn eigen fantasiewereldje en het lukte hem echt om het slechtste in de man naar boven te halen. Die Ciro ging toch niet gemist worden door het Team dus het maakten vast niks uit als hij plots zou zijn verdwenen. Floyd greep vervolgens naar de jongen zijn shirt in de hoop die vast te krijgen en de jongen vervolgens op te tillen en tegen de muur aan te drukken. Moest dat allemaal lukken zou hij ook het zakmes tegen de jongen zijn buik aan drukken. Of hij de jongen ook echt de dood in zou jagen...waarschijnlijk niet. Duidelijk maken dat hij moest kappen met zijn achterlijke gedrag, dat zou hij wel doen, zelfs als daar bloed voor moest vloeien. Hij letten natuurlijk wel op dat de knul niet op een verkeerde plek zou schoppen. Niet dat het een slim idee zou zijn met een mes klaar om te steken. Zijn gele kijkers boorden zich in ieder geval strak in de ogen van Ciro.