The hike to Santalune City {open}

Met een tevreden gevoel kwam Nola tot stilstand. Voor haar, om het pad heen, lag de donkere opening die naar Santalune Forest leidde. Naast het pad stonden de bomen dicht bij elkaar en vormde ze een bijna ondoordringbare boomgrens. Als ze door dit bos was gekomen zou ze eindelijk de eerste gym kunnen uitdagen. Alhoewel.. Nola zuchtte diep. Ze had lang nagedacht en kwam tot de conclusie dat het misschien niet zo'n goed idee was. Kalos was haar thuis geweest voor al die jaren. Ze wilde er nog heel veel van zien. Maar of dat nu een goed idee was met haar pokémon aan haar zij? Nola krulde haar sjaal dichter om haar nek heen en zuchtte. Ze wilde dolgraag in Kalos blijven, maar haar gevoel vertelde haar dat ze ergens anders heen moest. Misschien wel naar de regio waar er tegenwoordig steeds meer over gepraat werd. De Hoenn regio. Als ze door Santalune City ging op weg naar Aquacorde Town zou ze vanaf daar de boot kunnen nemen. Maar dat betekende dat ze wel door haar thuis stad moest .. Nerveus beet ze op haar lip. "Dat zijn zorgen voor later, eerst dit bos doorkomen" Sprak ze zichzelf toe, haar zorgen en twijfels wegduwend. Zo gingen ze uiteindelijk niet helemaal weg, maar voor nu was Nola er tevreden mee. Ze pakte het hengsel van haar viool tas wat steviger vast en knikte. Zelfverzekerd zette ze haar eerste pas in het bos.

Santalune Forest was inderdaad zo mooi als veel mensen haar verteld hadden. Het was gek, maar nog nooit was ze hier echt doorheen geweest als kind. Het kwam er gewoon niet van. Ook al was het letterlijk 1 stad weg van haar. Het pad liep in sierlijke bogen. De bomen stonden dicht bij elkaar. Zelfs nu, in de winter, was het erg dicht. Er was meer licht dan normaal, dat wel, maar er hing vooralsnog een mystieke sfeer. Nola koos een plekje op een omgevallen boomstam bedekt met mos uit om te gaan zitten. Hij lag pal naast het pad dus verdwalen was onmogelijk. Daar zette ze haar tas tegen de stam aan en pakte ze de pokeballs van haar pokémon onder haar jas uit. "Kom er uit" Riep ze opgewekt en ze liet Yuma uit haar pokeball. Yuma nam haar omgeving in zich op en leek een beetje mee genomen te worden door het mooie landschap. "Oké Yuma, vandaag ga ik jou je eerste water aanval leren". Zei Nola duidelijk om Yuma haar aandacht te krijgen. dat werkte vrijwel meteen want de Oshawott keek haar kant op. Tot nu toe had ze uit zichzelf Tackle geleerd. Néné was wat lekkers aan het eten en Yuma vond het een leuk idee om het van haar te stelen. Néné was enorm gesteld op haar voedsel en werd dus ook boos. Om zichzelf te verweren had de kleine Oshawott een tackle aanval gedaan. "Als het goed is kun je nu onderhand Water Gun leren". Zei Nola met een blik op haar pokédex. Ze borg hem op en knikte. "Goed, Yuma, Water Gun!". Riep ze uit en ze wees krachtig met haar vinger naar Yuma. Die bleef stil staan, boog haar hoofdje naar rechts en zei verbaasd: 'Osha?'. Oké, juist, zo simpel gaat het dus niet. Nola had ook geen ander water type om het te leren aan Yuma. Dit moest ze helemaal zelf doen. ""Als het goed is .. moet je zelf water kunnen maken in je mond! Probeer dat eens" Zei Nola hoopvol. Yuma leek het niet echt te interesseren. Ze draaide zich om en begon weg te lopen. "Yuma, wacht!". Maar de Oshawott stapte duidelijk met een eigen willetje het pad op en begon aan haar persoonlijke reis. Waar dat ook heen mocht gaan. "Yuma, luister naar me! Kom hier!" Riep Nola wanhopig en ze stond ook op. Maar Yuma negeerde haar gewoon en liep door. "Yuma stop nu meteen!". Zei de blondine vurig. Ze praatte nooit zo tegen haar pokémon, daarom keek Yuma dus ook verbaasd om. Nola beende naar de otter pokémon toe en bleef met een boze blik voor haar staan. "Ik kwam hier speciaal om jou Water Gun te leren dus dat gaan we vandaag doen ook, of je nu wilt of niet!". Maar zo simpel lag het niet. Zodra Nola haar oppakte sloeg Yuma haar armen over elkaar en blies ze mokkend haar wangen op. Nola zette Yuma neer op de boomstam en sloeg ook haar eigen armen over elkaar. Yuma ontweek haar blik volledig en ging boos op haar achterwerk zitten. Nola keek vernietigend naar haar pokémon maar die leek niet te breken onder die blik. Ze staarde naar een steen aan de overkant van de weg en weigerde ook maar één centimeter te bewegen. Ze zou niet doen wat Nola van haar verlangde, al was dat het laatste wat ze zou doen. Ondertussen wilde Nola ook niet zo gemakkelijk toegeven aan Yuma haar opstandige gedoe. Dus deed ze alsof ze iets in haar tas zocht en niet zo woedend was als ze eigenlijk was. Dat hiep ook niet. Toen ze een blik op Yuma wierp draaide die haar hoofd alleen maar verder weg. Zelfs toen Nola een poffin uitstak naar haar. Met een zucht ging Nola naast haar zitten en probeerde ze een manier te vinden zodat Yuma gemotiveerd zou raken om toch Water Gun te gaan leren. "Als je niet wilt trainen blijf je voor altijd een kleine Oshawott die niets kan". Besloot Nola te zeggen. Goed dan. Het ging niet op de lieve manier, dan maar de harde manier. "En dan lacht iedereen je uit omdat je veel te zwak bent voor je leeftijd". Geen reactie. "Zeker Pagan Min". Vanuit haar ooghoeken gluurde Nola naar Yuma. Zodra ze Pagan had genoemd draaide de Oshawott haar hoofdje een beetje opzij. Ze zag de geschrokken blik heel eventjes voor die weer verdween toen ze zich herinnerde dat ze aan het mokken was. Ze kruiste haar armpjes steviger over elkaar en blies haar wangen nog meer op. "Hij is erg gesteld op je, weet je dat, hij zou het heel zwak van je vinden als je voor altijd zo bleef als nu" Ging Nola heel onschuldig door. "Dan zoekt hij een andere adoptie zus uit om zich over te ontfermen, eentje die wel wilt leren". Dat was dan toch wel de druppel. Pagan zag Yuma inderdaad als een soort klein zusje of zo. Hij ontfermde zich altijd over haar. Hij moedigde haar altijd aan dingen te doen die ze niet durfde. Mede door Pagan was Yuma een heel stuk minder huilerig en schrikachtig geworden. Nee, nu had ze een gigantische attitude gekregen. Nou ook weer niet geweldig. Yuma leek de knoop door gehakt te hebben. Ze sprong overeind en sprong met een boogje van de stam af. Ze rende het pad op en draaide zich toen weer om naar haar trainer. Met een hele ongeduldige blik in haar ogen zette ze zich schrap en proestte ze een heel dun en klein straaltje water uit. Nola vernauwde haar ogen. Dus ze kon het wel degelijk al een beetje! "Goed zo, Yuma, als je nu alleen nog je best een beetje doet..". Yuma spoot een dun, maar krachtiger straaltje deze keer uit haar mond. Op Nola af. Die raakte haar been en ze trok een gezicht. Het voelde alsof iemand een walnoot met harde kracht tegen haar scheen had geschopt. "Richt alsjeblieft op iets anders". Begon Nola. Maar Yuma leek nieuwe interesse in het leren van Water Gun te hebben ontdekt. Waarom saai trainen op objecten als je ook op je eigen trainer kon oefenen? En dus spoot ze af en aan hele dunne, miezerige straaltjes op Nola haar benen af. De een krachtiger dan de ander. Nola maakte een soort vreemd dansje om elke straal te ontwijken. "Yuma, alsjeblieft luister nou eens naar me" Riep ze wanhopig uit en ze dook achter de boomstam. De jonge Oshawott kruiste haar armpjes over elkaar en keek met een zelfingenomen blik naar Nola. Alsof ze wilde zeggen: Ik heb getraind, nu kun je het bekijken voor de rest van de dag.