Robin was s'ochtends al vroeg op. Hij had al het grootste deel ingepakt en eten klaargezet voor wanneer Achilles zou opstaan. Terwijl hij wachtte op de slaapkop van een Froakie at hij zelf ook iets. Gelukkig hadden ze gisteren het grootste deel van de weg van Lumiose naar Santalune City kunnen afleggen. In een uurtje zouden ze de stad bereiken. Maar dat was buiten de training gerekend. Om Quick Attack onder de knie te krijgen zouden ze de hele weg zo snel mogelijk afleggen. Dit zou zo'n 5km zijn volgens Robin. Ze zouden misschien in 10 minuten aankomen. Omdat er zo vroeg nog niets te beleven viel in een stad besloot hij ook nog eerst wat te werken aan Pound. Op dat moment kwam Achilles uit de tent. Terwijl Achilles at pakte hij de laatste spullen in, zodat ze meteen zouden kunnen vertrekken. Je wist nooit dat iemand van Team Rocket hen toch zou gezien zouden hebben. Hier heel alleen zouden ze veel te kwetsbaar zijn. Robin had vanochtend wat inspiratie gekregen om Achilles Pound heel wat krachtiger te maken. Als hij nu eens van een zo hoog mogelijke plaats naar beneden sprong... Hoewel ze gisteren in de hele tocht bijna geen enkele boom hadden gezien, begon het naarmate ze Santalune naderden al heel wat bosrijker te worden. Nu zagen ze ook al veel meer pokemon verschijnen. Hij bedacht zich dat hij er dringend werk van zou moeten maken om nog een pokemon te vangen, liefst nog voor ze Vaniville Town bereikten. De hoogste boom in de omgeving was snel gevonden. Robin vond ook nog een groot stuk van een boomstronk die hij samen met Achilles onder de boom kon sjouwen. Hij liet Achilles naar de top van de boom klimmen, een eitje voor een Froakie, en dan moest hij van die hoogte springen en tegelijk Pound doen op het stuk hout. In het begin was het moeilijk, maar naar mate Achilles het meer had gedaan, kreeg hij meer zelfvertrouwen en was het de ene hit na de andere. De boomstam gaf nog niets mee. Robin zei hem dat hij al zijn kracht moest bundelen om het allemaal los te laten op de stronk. Achilles verloor eerst enkele keren de concentratie maar de 4de keer splijtte de boomstam doormidden. Het was hen gelukt. De move Pound was nu van een kracht die deze fantastische Froakie waardig was.
Ze hadden bijna een uur getraind en het was ondertussen al 9:00. Robin wou graag nog wat rondlopen in Santalune City dus ze zouden zich moeten haasten. Als ze voor de middag hun reis verder zouden zetten, en ze als ze zich zouden haasten, dan zouden ze vandaag Santalune Forest achter zich kunnen laten. Nu was het een sprint naar de stad. Dit was niet alleen een uitdaging voor Froakie, maar ook voor hem. Sinds zijn pokemon gestolen waren had hij bijna geen sportieve activiteiten gedaan. Zijn goede conditie van vroeger kwam door het vele trainen samen met zijn pokemon, als beste vrienden. De eerste km ging vlot, voor zowel beide. Daarna nam Achilles de overhand. Robin merkte dat hij nog niet alles kwijt was van de vroegere trainingen. Als het tempo wat aangepast werd hield hij het gemakkelijk uit. Het probleem was dat Achilles tot de limiet moest gepusht worden. Hij besloot het tempo terug op te voeren. De laatste km was loodzwaar. Het voelde alsof hij ineen zou zakken. Achilles leek ook duidelijk sterk vermoeid, maar hij gaf het niet op. Het leek erop dat hij wel wat gewend was. Er hangt nog steeds veel mysterie rond deze bijzondere Froakie. Prof. Sycamore wist nog te vertellen dat Froakie steeds maar intensieve training deed, terwijl alle andere pokemon in het lab speelden met elkaar. Ooit zou hij eens de waas over Achilles verleden opklaren. Maar nu waren er belangrijkere dingen. Welke pokemon hij zou vangen trouwens. Hij had er al wat op gelet, maar tot nu toe had hij vooral Pidgeys, Burmy's, Fletchlings en andere zwakke pokemon gezien. Hij zou onder normale omstandigheden niets liever doen dan van diezelfde pokemon winnaars te maken, maar nu moest hij zo snel mogelijk heel veel sterker worden. Wanneer ze voorbij een bocht waren, zagen ze plots Santalune City voor hun neus verschijnen. Het was nu helemaal niet ver meer dus ze besloten een eindsprint te maken.
Beiden ploften uitgeput neer op het eerste bankje neer dat ze tegenkwamen. Hier kwam blijkbaar zelden iemand, want hij zag pas verderop de eerste mensen. Wie hier aankomt loopt hier gewoon voorbij om naar het centrum van het dorp te gaan, waar alle belangrijke dingen waren, battlefields, de gym, pokecenter... En wie weg ging richtte zich vooral op de toch die eraan kwam. Deze plaats kreeg zelden aandacht. Pas dan merkte hij het winkeltje op dat recht voor hem aan de andere kant van de straat gelegen was. Het was al oud en leek op het eerste zicht niet meer in gebruik, maar alles stond nog alsof er nog steeds klanten welkom waren. De buitenkant van het gebouw was reeds in verval. Toen Robin wat beter keek merkte hij op dat het een winkeltje was die specialiseerde in muziekinstrumenten. Dat wekte zijn interesse en hij ging samen met Achilles een kijkje nemen. Hij keek door de etalage en het viel meteen op dat de instrumenten, in tegenstelling tot wat de buitenkant van het gebouw doet vermoeden, nog steeds in goede staat waren. Er was geen stofje te bespeuren. Tot zijn verbazing was de deur niet op slot. Wanneer hij binnenkwam zag hij aan de andere kant van de ruimte een oude man staan. Het was moeilijk om zijn leeftijd de schatten vanaf hier. Hij kon zowel 60 al 90 zijn. Het duurde even, maar uiteindelijk merkte de uitbater hen op en kwam hij hen tegemoet. Hij zag er voor de één of andere reden erg blij uit. Hij schudde ons de hand (en poot) en vroeg of hij ons kon helpen. Hij vertelde hoe we zijn winkeltje hadden opgemerkt en dat hij heel veel interesse had voor muziek. Robin zei dat hij ooit zelf muziek maakte. Ooit... Het was al een hele tijd geleden. Met zijn taak als geheim agent had hij er zelden meer tijd voor gehad en al zeker niet nu zijn pokemon weg waren. Hij deed het altijd samen met zijn pokemon. Hij had voor iedereen het perfecte instrument gevonden. Zelf zong hij en bespeelde hij zijn elektrische gitaar, die nu thuis in Unova lag weg te kwijnen in een hoekje. De uitbater vertelde dat hij in de laatste jaren zelden nog klanten hadden gehad, hoogstens de oudsten uit de stad, die meestal kwamen voor een gezellige babbel. Sinds de Gym hier is loopt iedereen zijn winkel voorbij, zonder er aandacht aan te schenken. Robin vertelde hem over zijn muzikale verleden en algauw kreeg algauw een elektrische gitaar in handen. Hij leek sterk op zijn gitaar thuis. Alleen was deze bijzonder, het was alsof er magie door het instrument vloeide. De man vertelde dat hij veel van zijn instrumenten zelf maakt. Dat was naast het netjes houden van de winkel zijn belangrijkste bezigheid. Deze gitaar immers was zijn topstuk. En dat voelde je. Toen pas begon ik op de andere instrumenten te letten die daar aanwezig waren. Ze waren allemaal met zoveel passie gemaakt, dat droop er gewoon af. Deze instrumenten waren van een kwaliteit zoals hij nog nooit gezien had, maar niemand wist van hun bestaan af! Hij liet een stukje horen van een liedje dat hij ooit zelf geschreven had. Meestal schreef hij liedjes die tussen rock- en popmuziek lagen. Alleen klonk het niet hetzelfde als met zijn band, zijn pokemon. En wat als Achilles nu eens kon meedoen, hij vroeg of hij een bassgitaar had van een klein formaat. Even later kwam de vriendelijke man, die Victor heette trouwens, terug met een gitaar die perfect was voor een Froakie. Na even oefenen was Achilles er al min of meer mee weg. De oude man leek er zo van te genieten. Na een tijdje keek Robin op zijn horloge en zag dat het al 11:00 was. Ze zouden zich nu al moeten haasten om op tijd uit Santalune Forest te komen. Hij bedankte de man voor alles en besloot om hem een plezier te doen de gitaar te kopen. En ook voor zichzelf een plezier te doen. De gitaar was zo fantastisch gemaakt, zo vind je ze nergens. De kleine gitaar kocht hij niet, als Achilles zou evolueren zou hij waardeloos zijn. Het schoot hem te binnen dat hij niet voortdurend een gitaar kon meesleuren op zijn tocht, daarom vroeg hij aan Victor of hij de gitaar niet wilde bijhouden voor hem. Hij zou later terugkomen om hem op te halen. Ze namen afscheid en niet veel later slenterden Achilles en Robin door de straten van Santalune City. De vriendelijke uitbater leek triest te zijn door zijn vertrek, maar probeerde niets te laten merken. Hij besloot iets te doen voor de man, alleen kon hij niks verzinnen. Hij zou er later nog wel eens over nadenken besloot hij.
Hij zocht het pokécenter. Het was naast de gym had de man gezegd. De gym, hij had nog nooit een echte gymbattle gehad, en hij had er zeker ook geen tijd voor, hij had andere dingen te doen. Na een tijdje kwam hij aan bij het pokécenter. Hij liet Achilles achter bij Nurse Joy en ging zelf een kijkje nemen naar de kaart. Ze zouden gewoon steeds zuidwaarts moeten reizen tot ze in Aquacorde Town aankwamen. Even later zaten Robin en Achilles te smullen van hun lunch. Nadat ze klaar waren met eten, kwam Nurse Joy vragen of ze door Santalune Forest zouden reizen. Ze kregen wat uitleg en een gedetailleerde kaart van Sanatalune Forest. Ze waarschuwde hem ook nog dat je beter niet overnacht in het bos en dat je zeker op de paden moet blijven. Anders is er een grote kans dat je verdwaalt. Als hij vandaag nog zou vertrekken zou hij zeker niet voor de nacht Aquacorde Town bereiken, maar sinds hij het winkeltje had verlaten had hij steeds zo'n onbehaaglijk gevoel gehad. Hij voelde zich niet meer op zijn gemak in dit vredige uitziende dorpje. Hij wist niet of hij nu paranoïa werd of dat het terecht was. Hij wist alleen dat hij hier zo snel mogelijk weg moest, zelfs al betekende dat dat hij de nacht zou moeten doorbrengen in Santalune Forest. Zo erg kon dat nu ook niet zijn? Met die gedachte verdween hij, met versnelde pas, in het dichte bos.
[OPEN]
