Flashback

Met zijn ogen gesloten en achterover geleund in zijn comfortabele bankje zat de blonde jongen in de trein richting Kiloude City. Hij had namelijk besloten om een kijkje te nemen in de Friend Safari zone, misschien zou hij nog een leuke toevoeging vinden voor zijn team daar. Hij hoopte in elk geval van wel, want ondanks zijn wat kalme karakter vond hij het wel geweldig om leuke pokémon in zijn team te hebben. Ondanks dat hij het niet bepaald liet merken, hield hij zielsveel van die wezentjes. Daarom was hij ook coördinator geworden en geen trainer. Over het algemeen waren trainers bezig met het klaarstomen van hun pokémon voor de sterkste gevechten, het liefst zo snel mogelijk om de beste te worden natuurlijk. Voor hem hoefde dat weer niet zo. Hij wilde een goede band opbouwen met zijn team en hoopte er gewoon het beste uit te halen wat erin zat, als de tijd er rijp voor was. Niks overhaast gedoe, gewoon alles op z'n tijd. Tevens zag hij deze reis niet als een soort van missie om zijn team vol te krijgen, eerder als een gezellige reis met zijn pokémon die wat meer vreugd in hun dag zou brengen. Carpe diem. Pluk de dag. Dat was zijn motto wel zo'n beetje. De blonde jongen opende zijn blauwe ogen toen hij wat op zijn schoot voelde bewegen. Het was zijn kleine Litwick, die nieuwsgierig een poging deed om uit het raampje te kijken. Zo nu en dan liep er iemand langs de coupe van de jongen, die wat raar naar binnen keek als hij het gezelschap zag zitten. Een dromerige jongen met een kaarsje op zijn schoot en een pompoen op de bank tegenover hem, die de voorbijgangers met een indringende blik in zijn ogen aanstaarde. Zelf vond hij het niet zo erg, het wezen moest doen wat het niet laten kon, zolang het maar gewoon in de coupe bleef en hij het zo nu en dan in de gaten kon houden. De Pumpkaboo stond namelijk wel een beetje bekend als de probleemgever in zijn team, met zijn streken en af en toe zelfs dwarse gedrag. Zo had hij al een paar keer gehad dat het weigerde om mee te doen met de training voor het aankomende contest. Dat was meteen de reden dat hij er niet over had getwijfeld om zijn Litwick daar dus in te zetten, gezien hij met met de Pumpkaboo amper goede training had verricht. Hij wilde zijn eerste contest niet verzieken omdat zijn pokémon weigerde zich voor te bereiden. En gezien ze niet zoveel tijd hadden, had hij besloten dat de Pumpkaboo deze kans dan maar mis moest lopen. Zijn Litwick was ondertussen ook dubbel zo sterk getraind en had meer aanvallen geleerd waarmee hij iets zou kunnen tijdens het contest. Ondanks dat hij best losjes was in de omgang met zijn pokémon, vond hij het wel fijn als ze zo nu en dan gewoon luisterden naar hem. Tijdens al deze gedachten die rondspookten in zijn hoofd was zijn blik afgedwaald naar het raampje, waar verschillende landschappen voorbij schoten. Zo nu en dan zag hij een groepje pokémon langs de rails staan, en dat deed hem lichtjes glimlachen. Pokémon waren zijn beste vrienden, immers had hij nooit kunnen vertrouwen op andere mensen. Misschien de reden dat hij zich wel vriendelijk gedroeg tegenover anderen, maar ze nooit echt binnenliet. Dat zou op een gegeven moment te pijnlijk worden, en hij wilde dat niet. Op zijn pokémon kon hij tenminste rekenen, die zouden hem niet in de steek laten voor een ander. Die zouden hen trouw blijven voor zolang hun samenwerking zou duren. Hij merkte dat het voorbijschietende landschap hem een beetje suf maakte, net zoals de muziek die uit zijn mp3 speler kwam. Al met al voelde hij zijn ogen dichtzakken, en kwam hij dus ook in een lichte slaap. Wat niet erg was, gezien zijn pokémon hem wel wakker zouden maken als ze eenmaal in Kiloude City zouden zijn.

Severus had de hele tijd nukkig uit het raam gestaard, behalve dan als er iemand voorbij hun coupe kwam lopen. Dan was zijn aandacht daar honderd procent naar gericht. Als de mensen hem opmerkten liepen ze gauw door, hij was nu eenmaal niet het leukste gezicht om naar te kijken. Zeker niet omdat de Pumpkaboo de hele tijd door rare gezichten trok, zolang zijn trainer het maar niet doorhad natuurlijk. Hij deed dit alles achter diens rug om, al moest hij wel toegeven dat hij zijn dwarse gedrag wel liet merken tijdens hun trainingen. Kon hij er wat aan doen dat hij niet zo'n zoetsappig wezentje wilde worden door zo'n suf contest. De Pumpkaboo snoof een keertje en draaide zich nu met zijn bolle lichaampje naar het gangpad toe, uit het raam kijkend. De enige pokémon die hij een beetje mocht was zijn teamgenootje, Alexis. En met mogen bedoelde hij dus dat hij geen random aanvallen op haar uit voerde als hij in een pesthumeur was, wat hij vaak was. Deze eindeloze treinrit irriteerde hem ook mateloos, niet gek als je je besefte dat hij alles behalve geduldig was. Hij haatte het om te moeten wachtten voordat hij iets kon doen, of voordat hij iets kreeg. Zijn trainer daarin tegen was een slome, in zijn ogen dan, die over zich heen liet lopen. Dat zou hij zelf nooit laten gebeuren, al wist hij dat hij nooit de grootste en meest bedreigende pokémon van Kalos zou worden. Al deze gedachtes werkten er allemaal aan om zijn humeur nog negatiever te maken. Zijn blik schoot na een tijdje in de richting van zijn trainer, die met zijn hoofd tegen het raam aan in slaap was gevallen. Alexis had haar oogjes ook gesloten, maar hij zag dat het kaarsje nog wel wakker was. Als ze hem hoorde zou ze hoe dan ook hun trainer wakker maken, en daar had hij dus absoluut geen behoefte aan op dit moment. De mollige pokémon liet zich zo zacht mogelijk van de bank afglijden, waarna hij schuchter een keer naar zijn trainer en teamgenootje keek. Beide hadden niks door. Wat onhandig op zijn mollige uitsteeksels die als beentjes dienden liep hij naar de deur toe, die op een kiertje openstond om wat frisse lucht de coupe binnen te laten. Omdat hij zijn mollige lichaampje er tussendoor propte schoof de deur iets verder open, maar niet al te luid gelukkig. Nieuwsgierig keek hij de gang in, er was niemand en dat was goed. Opgewekt keek hij een keertje achterom, zachtjes gniffelend in zichzelf. Meteen rende hij nu de coupe uit, als Shawn dit zou merken zou hij werkelijk waar woedend worden op hem, maar dit was gewoon veel te leuk om voorbij te laten gaan. Na door een deel van de gang gerend te hebben hield hij halt bij een andere coupe waarvan de deur ook op een kiertje openstond. Nog altijd zachtjes gniffelend keek hij door het kiertje naar binnen. Deze coupe was perfect om zijn ideetje in uit te voeren. Drie jongere meisjes waren ook een beetje in slaap gedut. Zo zachtjes als hij kon sloop hij de coupe binnen. Gelukkig voor hem waren er geen pokémon aanwezig. Omdat het natuurlijk wat onhandig was om op de bank te klimmen zette hij zich af van de grond en zweefde wat omhoog, stil hangend voor het gezicht van een van de meisjes. Na zo even gehangen te hebben opende hij zijn mond en maakte een luid, gek geluid. Het meisje sperde haar ogen wagenwijd open en slaakte een kreet toen ze zag dat er een monster voor haar neus zweefde. Haar vriendinnen schrokken gillend wakker van de plotselinge kreet en al snel was de hele coupe gevuld met gegil. Dit was het goede moment om de benen te nemen. Het meisje dat hij had laten schrikken schold een keertje woedend toen ze nog net zag dat de Pumpkaboo door de kier van de coupe verdween. Op zijn mollige beentjes rende het wezentje terug naar zijn eigen coupe, waar hij voor een minder aangename verassing kwam te staan.

Shawn werd met een schokje wakker toen de hele trein zich vulde met een ijselijk gegil. Verschrikt keek hij naar de Litwick op zijn schoot, die ook wakker was geschrokken omdat ze wat in was gedut. Hij plaatste het wezentje naast hem op de bank en wilde net kijken of alles in orde was met zijn Pumpkaboo, maar deze zat niet langer op de bank tegenover hem. "Het zal toch niet.." mompelde hij zachtjes, fronste en beet zijn kiezen op elkaar. Met een vluchtige sprong stond hij op twee benen in de coupe en zag dat de schuifdeur op een grotere kier stond dan eerst. Verdorie, had dat wezen dan totaal niet gehoord van manieren? De blonde jongen zuchtte een keer en rukte de deur open, waarbij hij dus in één keer de ingang van de coupe blokkeerde. En natuurlijk wilde op dat moment zijn gniffelende Pumpkaboo de ruimte weer instappen. "Hmm?" zei hij een keertje streng en keek met een gezicht dat op onweer stond naar beneden. De grijns op het gezichtje van de Pumpkaboo verdween als sneeuw voor de zon en het begon vreselijk te mopperen. "Is je geraden," zei hij nog altijd wat humeurig en stapte aan de kant, waardoor het wezentje de coupe weer in kon stappen. Snel sloot hij de deur, want zin in gezeur met de personen die het wezen had laten schrikken of de eigenaar van de trein had hij niet. Zuchtend liet hij zich weer op de zachte bank ploffen en nam zijn Litwick op schoot, die het hele gebeuren had gevolgd vanaf de bank. Severus zweefde een beetje omhoog en liet zich met een kleine plof op het bankje neerzakken, nog altijd licht mopperend. Zowel het humeur van Shawn als dat van zijn Pumpkaboo was er niet beter op geworden. De enige die nog wel in een goed humeur leek te zijn was Alexis, maar dat was dan ook weer een apart geval. De Litwick keek met haar ronde oogjes over het randje van het raam, zodat ze nog net de voorbijschietende landschappen kon zien. Het slaakte zo nu en dan een klein kreetje als teken dat ze iets moois of bijzonders zag. De reis zou nu niet lang meer duren, want er werd omgeroepen dat ze al best snel bij Kiloude City zouden zijn. Gelukkig maar, want de spanning in de coupe werd steeds hoger en Shawn merkte dat zijn Pumpkaboo de trein helemaal zat werd. Hij voelde dat de trein minder vaart begon te maken en hij viste zijn simpele rugzak van het bankje waar de Pumpkaboo op zat. De gang begon vol te stromen met mensen en hij pakte zijn Litwick op van de bank. Het was nog een redelijk klein ding omdat ze nog in haar eerste stage was, en hij zou het zielig vinden als ze kwijt zou raken in deze menigte. Zijn Pumpkaboo zweefde naar zijn schouder toe en liet zich op zijn rugzak neerploffen. Nog altijd wat nors, maar wel blij dat ze de trein eindelijk uit konden. Een korte zucht rolde over de lippen van de blonde jongen en hij schudde lichtjes zijn hoofd, waarna hij met zijn vrije hand de deur van de coupe openduwde en de menigte in stapte. Langzaam maar zeker stroomde de trein leeg op het perron, waar hij zich moeizaam door de menigte heen wist te werken. Een stuk verderop hoorde hij een kreetje en zag hoe een meisje naar zijn Pumpkaboo weer. Hij voelde hoe deze verstarde en trok daaruit de conclusie dat het een van de meisjes moest zijn die zijn Pumpkaboo aan het schrikken had gemaakt. Snel liep Shawn door tussen de menigte, zodat hij uit het zicht van de blondine verdween. Om van het perron af te komen moest hij zijn treinkaart langs een oranje machine laten gaan die hem uitcheckte. Hij volgde de stroom mensen het perron uit, door de grote deuren heen.

Kiloude City zag er in zijn ogen meteen al uit als een warm stadje. De huizen hadden felle bloembakken onder de ramen hangen en de straten waren brandschoon. Ook was er veel groen te vinden in het stadje. Zowel Shawn als zijn twee pokémon keken hun ogen uit. Dit was een van de mooiste stadjes die ze tot nu toe bezocht hadden. Ondertussen was Severus van zijn rugzak af gesprongen en zweefde nu wat voor hem uit. Erg vond hij het niet, zolang het ding maar in het zicht bleef en niet opnieuw grapjes uithaalde met onschuldige voorbijgangers vond hij het best. Kiloude City was nog best groot als hij het zo bekeek. Hij had gehoord dat er ook het zogenaamde Battle Maison was, maar daar ging hij voorlopig nog niet heen. Nee, dat zou hij doen als hij niks beters te doen had, maar voor nu had hij zat dingen om zich over te ontfermen. Zoals het naderende contest bijvoorbeeld, en het verzamelen voor geld om zijn twee gereserveerde baby pokémon te kunnen kopen. De Turtwig zou tevens nog over moeten komen vanuit Hoenn, de Chicorita kon hij wel gewoon ophalen in Kalos gelukkig. Shawn merkte dat hij zijn aandacht een beetje verloren was en schudde zijn hoofd een keertje. Iets verderop in Kiloude City was een gebouwtje dat zijn aandacht trok. Hij floot een keertje toen hij zag dat Severus wat van het pad afdwaalde, hij had iets gezien wat zijn interesse trok. Mokkend kwam de Pumpkaboo zijn kant op en liet zich met een plof op zijn rugzak vallen, waar het nog altijd zachtjes na zat te mokken. "Kop op, ik wed dat we een leuke dag gaan hebben," mompelde de blonde jongen toen sussend tegen de Pumpkaboo.

Eenmaal bij het huisje aangekomen zag hij er een bord naast staan, en daarop stond met grote letters 'Friend Safari' aangetoond. Ah well, dit was dus de plek waar hij graag heen had willen gaan, gewoon omdat hij benieuwd was hoe het daarbinnen in z'n werk ging. Plus hij was gewoon nieuwsgierig naar de pokémon die er rond zouden lopen en hoe ze de zone ingericht hadden. Ze hadden ook een Safari zone in Sinnoh, waar hij vandaan kwam, maar dat was niet echt spectaculair als hij het zo maar even bot zou moeten benoemen. Hij duwde de deur open met zijn vrije hand, omdat hij met de andere nog altijd zijn Litwick vast had. Vol goede moed duwde de jongen dan toch de deur van de zogenaamde Friend Safari open. In het huisje merkte hij al meteen dat er dezelfde uitstraling was die heel Kiloude City had gehad. Warm en vriendelijk, erg welkom tegenover vreemdelingen. Niet dat het hem echt veel deed ofzo, maar het was wel bijzonder om te zien dat mensen er zoveel aan deden om hun stad er goed uit te laten zien. Hij zou het in elk geval niet snel meer vergeten, het bezoekje aan Kiloude City. Hij volgde de groene loper die door het kleine huisje heen lag naar een soort van toonbank, waar een meisje met opgestoken blond haar en een dienstjurkje hem opwachtte. "Goedendag," zei het meisje met een beleefd knikje en een waarschijnlijk gemaakte glimlach. "Ik neem aan dat u de Friend Safari wilt bezoeken?" vroeg ze vervolgens. Shawn knikte alleen een keertje wat droogjes. "Ik neem aan dat dat geen probleem moet zijn?" vroeg hij vervolgens. Het meisje schudde snel haar hoofd en stapte aan de kant, zodat hij uiteindelijk ook echt de Friend Safari kon betreden. En dat werd eens tijd ook.

Dit was absoluut niet wat hij had verwacht van het oh zo geweldige Kiloude City Friend Safari park. Veel meer dan bos was er niet. De jongen zuchtte een keertje kort en was van plan zich om te draaien en meteen weer terug in de trein te stappen, maar toen besloot zijn Pumpkaboo dat het wel eens een kijkje wilde nemen. Het wezen sprong van zijn rugzak af en zweefde vervolgens verder de Friend Safari zone in. "Severus, terugkomen, nu!" probeerde Shawn nog, maar de vogel was al gevlogen. Zijn Litwick maakte een bezorgt geluidje in zijn armen, waarop de blonde jongen een keertje knikte. Ze moesten de Pumpkaboo vinden voordat het zichzelf nog in de problemen zou brengen, wat hij vandaag al meerdere keren geflikt had. Shawn zuchtte een keertje en versnelde zijn tempo in de richting van de plek waar zijn Pumpkaboo op gegaan was. Het liefst zou hij het ding meteen weer terugzetten op de Wonder Trade, waar hij het vandaan had, maar hij had nou eenmaal al besloten om het te houden. En tevens, als het straks in de handen van een onervaren trainer kwam zou het nog wel eens grootschalige problemen kunnen veroorzaken. Zeker in de handen van een verkeerd persoon. Gelukkig duurde het niet al te lang voordat hij de gestalte van de Pumpkaboo herkende tussen de bomen. Snel rende Shawn in de richting van het hele geval, hopend dat hij nog niet te laat was om ervoor te zorgen dat de Pumpkaboo zich niet in de nesten zou werken. Het was wel te laat. De pokémon stond namelijk oog in oog met eentje van de Friend Safari. Wat verbaasd keek Shawn neer op het wezentje dat er niet echt op leek een doorsnee pokémon te zijn. Hij viste zijn pokédex uit zijn zak en richtte het op het rode wezentje tegenover zijn Pumpkaboo. "Tepig, the Fire Pig Pokémon. Normally, fire shoots out of Tepig's snout, but it shoots out smoke instead when it is feeling ill." Toen de Tepig zijn naam hoorde snoof het een keertje kort, waardoor er vlammetjes uit zijn neus kwamen zetten. Dat betekende dus dat het kerngezond was en klaar voor een gevecht. Shawn kon het niet laten om eventjes een kleine grijns rond zijn lippen te toveren, om vervolgens een snelle blik op zijn Litwick te werken. Deze zweefde uit zijn hand en stelde zich op tegenover de Tepig. Echter zorgde dat ervoor dat zijn Pumpkaboo nog harder begon te mopperen, hij vond dat hij het verdiende om het gevecht aan te gaan omdat hij het had gevonden. De zeur die het ook was. Alexis had ook al door dat de Pumpkaboo er een probleem mee had en draaide wat dromerig met haar oogjes, waarna ze terug zweefde naar haar trainer en zich weer in zijn handen liet zakken. "Weet je het zeker?" vroeg de blonde jongen nog een keer aan de Pumpkaboo. Ze hadden immers niet veel training samen doorgebracht en hij twijfelde eraan of het wezentje er wel klaar voor was. Echter was het niet verbazend dat de Pumpkaboo vond van wel, eigenwijs beest dat het toch ook was.

VS

Met een zucht gaf hij dan toch maar toe. Als hij het zo graag wilde, dan zou hij de gevolgen van zijn eigenwijze gedrag maar moeten voelen als hij het niet wilde horen. De Tepig wachtte in elk geval geen seconde langer, het was al genoeg opgehouden en was nu wel in voor een gevecht ook. De eerste zet werd dan ook door de wilde pokémon gezet. Met een kleine strijdkreet werd er een redelijke straal vuur op de Pumpkaboo afgevuurd. Deze lette nog niet honderd procent op, maar wist op een haartje na naar beneden te duiken en de Ember te ontwijken. "Opletten, Severus," waarschuwde de blonde jongen terwijl hij de oortjes uit zijn oren haalde en zijn ogen wat samen kneep. Die Tepig was wel een pittige, maar daar hield hij van. De Pumpkaboo maakte een mopperend geluidje toen zijn trainer hem had gewaarschuwd, maar luisterde wel. Een beetje dan. "Scary Face," zei Shawn op een kalme toon. Het was een van de weinige aanvallen die de Pumpkaboo werkelijk waar leuk vond om uit te voeren. Ook al had het geen direct effect, de snelheid van de tegenstander werd er zwakker door en dus was het gemakkelijker om deze te raken met aanvallen die hij later zou gaan toedienen. De meeste trainers waren echt alleen maar van de aanvallen die directe schade aandienden, Shawn dacht wat verder door. De zet had in elk geval het gewenste succes gehad, want toen de Tepig begon te rennen om een Tackle uit te voeren was hij langzamer en werd de aanval makkelijker ontweken door een gniffelende Severus. "Doe nu Astonish," commandeerde hij vervolgens. De Pumpkaboo dook naar beneden en raakte de Tepig met een redelijk harde dreun. Hierdoor werd het biggetje een beetje naar achteren geslingerd, maar het kwam als een strijdros weer op vier poten terecht en snoof een keertje. Shawn kon in het vervolg niet voorkomen dat zijn niet langer oplettende Pumpkaboo werd geraakt door een plotselinge Ember, en hierdoor aardig wat schade opliep. "Wat zei ik nou?" zei Shawn lichtjes geïrriteerd. Na één rake klap dacht het wezentje blijkbaar al meteen dat het gewonnen had. Maar zoals het er nu naar uitzag zou het juist gaan verliezen tegenover de Tepig, die nog een keertje zachtjes snoof en hun kant opkeek. Blijkbaar had hun wilde tegenstander wel door dat het niet zo goed boterde tussen Shawn en zijn pokémon, wat ervoor zorgde dat ze een niet al te beste eerste indruk konden maken. Waarschijnlijk kwam hij nu over als zo'n onervaren jochie die zijn pokémon niet goed in de hand kon houden. Waarom had hij dit mormel überhaupt gehouden? Dit gedrag moest wel de reden zijn dat het in de Wonder Trade gestopt was. Eigenlijk was hij dus gewoon opgezadeld met de problemen van een ander. Lekker dan. Een geïrriteerde zucht rolde over zijn lippen en hij keek doordringend naar de Pumpkaboo, die hem enkel grijnzend aanstaarde. Het leek wel alsof het wezen bezig was zijn eigen trainer uit te dagen in plaats van de wilde starter. "Confuse Ray," besloot hij maar te zeggen. Gelukkig vond de Pumpkaboo dat ook een goed idee, anders was de kans heel groot geweest dat hij simpelweg had geweigerd om de aanval uit te voeren. Het was wel balen dat nou juist zijn pokémon in het nadeel was tegen deze Tepig. Dat maakte het allemaal nog moeilijker. Gelukkig kende de Pumpkaboo wel een aanval zoals deze om de ander wat te verzwakken in de loop van het gevecht, totdat het uit zijn confuse zou raken natuurlijk. Maar dat kon gelukkig wel even duren. De Tepig werd inderdaad gegrepen door de confuse en hij zag hoe het wezentje wat verbaasd fronste, en niet snapte wat hem zojuist overkomen was. "Doe nog een keer Astronish." Best wel zielig dat dat tot nu toe de enige aanval was die de Pumpkaboo kende en die schade toe kon brengen bij de tegenstander. Met de seconde begon hij eraan te twijfelen of hij wel een goede keuze had gemaakt toen hij besloot dit wezentje op te nemen in het team. Zo'n goede teamspeler was het helemaal niet namelijk. De Pumpkaboo schoot naar voren en raakte de nog altijd verwarde Tepig met de aanval. Deze schoof een beetje naar achteren en liep aardig wat schade op omdat het zich niet goed had kunnen verdedigen. Ondanks de confuse kon de Tepig wel een aanval doen tegen zijn ingezette pokémon. Natuurlijk had Severus deze weer niet aan zien komen, gezien de pokémon keihard geraakt werd door een stevige Ember en zo zijn laatste krachten verloor. Met een dreun viel de pompoen uit de lucht en kwam het in het gras te liggen. Uitgeschakeld. Met een zucht liet de blonde jongen het wezen terugkeren. "Zie je nou wel.." mopperde hij lichtjes. Aan een pokémon die te veel lof van zichzelf had, had je niet veel. Ze werden onvoorzichtig en lette niet meer goed op in een simpel gevecht als deze. Laat staan hoe dat zou moeten als hij straks gevechtsrondes in contests moest doen. Hoe zou hij dat fatsoenlijk uit moeten voeren als zijn pokémon het gewoon vertikte om zijn bevelen op te volgen?

VS

Vragend keek hij naar de Litwick die hij de hele tijd in zijn hand gehouden had. Het kleine kaarsje knikte een keertje en steeg toen op uit zijn hand. Het verbaasde hem keer op keer weer hoe vastberaden het kaarsje was, maar aan de andere kant ook zo lief en zachtaardig. In elk geval, ze luisterde wel naar zijn bevelen en dat vond hij allang goed. Litwicks waren geen pokémon met een goede reputatie. Hij had namelijk gehoord dat deze pokémon niet bepaald te vertrouwen waren. Dat ze zowel mensen en pokémon de weg wezen in duistere nachten, maar ze niet naar de plaats van bestemming brachten. Ze werden juist naar de geestenwereld gebracht, al moest Shawn zeggen dat hij dat fabeltje niet zo geloofde. In elk geval was Alexis niet zo, verre weg van. Natuurlijk zou het kunnen dat deze pokémon al sinds het uitkomen van haar ei in de handen van mensen geweest was, dat zou natuurlijk kunnen. Misschien had ze dan niet het bepaalde 'wilde' gedrag wat haar soortgenoten daarbuiten wel hadden. Maar goed, nu moesten ze ervoor zorgen dat die Tepig in zijn bezit kwam. Als hij het zich zo goed herinnerde was de laatste evolutie van dat beest een monsterlijk ding, geweldig voor de vechtrondes in een contest of als hij zich in de problemen werkte. De Tepig was -jammer genoeg- nog lang niet klaar met vechten. De Pumpkaboo was alleen nog maar een voorgerechtje geweest, deze Litwick werd gezien als het hoofdgerecht. Het nagerecht zou Shawn waarschijnlijk worden. Geflambeerde jongen. Nee, liever niet dus. Hij zou dit gevecht beëindigen voordat het zover zou gaan komen. Starter pokémon kwam je niet zo vaak tegen in het wild. Dan moest je ze kopen bij breeders of ze natuurlijk ophalen bij de professor. Al had hij wel het gevoel dat de pokémon bij die laatste een stuk minder goed waren dan bij breeders. Natuurlijk zijn er altijd breeders tussen die minder goed voor hun pokémon zorgen, maar het tweetal dat hij had besteld bij twee verschillende breeders had er op de foto's die hij gezien had goed uitgezien. Een Turtwig en Chikorita zouden over een tijdje zijn team gaan versterken. Dan zou hij drie starters hebben en twee normale pokémon. Als zesde lid van zijn team wilde hij dan ook een normale pokémon die hij in het wild kon vangen. Een water type misschien, dat was altijd handig om te hebben. Of een flying type, dat was ook handig en dan zou hij overal sneller aanwezig zijn. Nou ja, hij zou wel zien wat hij later tegen zou komen. In elk geval wilde hij een pokémon die beter luisterde dan Severus. Eigenwijs mormel dat het ook was. Ondertussen was zijn Litwick naar haar plaats tegenover de Tepig gezweefd en stond het tweetal klaar om aan te vallen. Shawn besloot om snel te zijn en Alexis de eerste zet te laten doen. "Begin met een Ember." Ondanks dat hij wist dat het niet al te veel effect zou hebben tegenover de andere fire type, was het tenminste wel de moeite waard. Elk beetje zou helpen, en gezien de pokémon ook al aardig verzwakt was door zijn Pumpkaboo zou het gevecht minder lang gaan duren dan hij eerst had verwacht. Toch zouden er nog wel wat stevige -en vooral rake- klappen nodig zijn om het wezentje genoeg te verzwakken voordat hij het zou kunnen vangen. De Tepig werd geraakt door de Emper, maar schudde het van zich af zodat het duidelijk werd voor Shawn dat dit soort aanvallen beter aan de kant geschoven konden worden. Gelukkig bezat Alexis nog een aantal goede ghost type aanvallen, die wel een normaal effect zouden hebben. Eigenlijk was de Tepig in het nadeel omdat hij enkel een fire type was, en die aanvallen net zo min maar een half effect hadden op zijn Litwick. De Tepig merkte dat, toen hij een Ember terugkaatste en dat ook amper schade opliep. Het was geen verloren ronde geweest, beide pokémon waren wat verzwakt, maar rond hetzelfde niveau. Al scheelde het wel dat de Tepig natuurlijk al verzwakt was en daardoor dus nog minder energie overhad dan zijn Litwick, die nog maar net in het gevecht zat. "Doe nu Smog." Het was een poison type aanval die ook wel aardig wat effect op zou leveren tegenover het biggetje. Ondertussen, terwijl hij bezig was met dit gevecht, dacht hij ook na over het aankomende Valentijns contest. Elke aanval waarvan hij tijdens dit eerste gevecht de uitwerking kon zien, zou hij kunnen gebruiken om zijn idee voor dat contest uit te werken. Even klemde hij zijn kaken op elkaar. Een Litwick was niet de meest gebruikelijke pokémon die je in zou zetten op de dag van de liefde, maar aan de andere kant zou het wel mooi zijn om van deze pokémon de goede kant te laten zien aan het publiek. Misschien zou dat de beroerde reputatie van deze soort een beetje opkrikken, al was de kans daarvan natuurlijk best klein. Maar wie weet, zeg nooit nee. De Smog had het doel vol geraakt en de Tepig slaakte een kreetje. Poison type aanvallen waren nooit de leukste om te krijgen, maar op dit moment was het nodig als hij dat wezentje bij zijn team wilde voegen. En Arceus wat wilde hij dat nu graag. Het wezentje was nu nog zo schattig en het zou de harten van het publiek kunnen stelen, al twijfelde hij er niet aan dat dat niet al het komende contest zou gebeuren, maar misschien een volgende. De kans was groot dat het wezentje dan al geëvolueerd was en in een minder schattige stage zat, maar dan zou het nog wel goed van pas kunnen komen tijdens de gevechtsronde die er ook wel eens was. Het Valentijns contest bestond alleen uit een schoonheidsronde. Het eerste echte grote contest waaraan hij deel zou nemen. Natuurlijk liet de Tepig het er verder niet bij zitten, want het stoof op zijn Litwick af en voerde een stevige Tackle uit. Het zwevende kaarsje werd geraakt en hierbij uit de lucht geslagen. Met een kleine plof kwam het witte wezentje op het gras terecht en keek het lichtjes gepikeerd naar de Tepig. Hoe durfde hij haar zo te tackelen? "Night Shade," beviel Shawn vervolgens. Het was een mooie aanval die hij zeker zou gaan gebruiken tijdens het naderende contest. Een duistere gloed kwam rond de Litwick te hangen, en ook haar oogjes zagen er donkerder en duisterder uit dan normaal. Zie je wel dat in elke pokémon een monster schuilde als je het eruit wist te halen. Ook in zijn normaal zachtaardige en lieve Litwick dus. Goed om te weten. Blijkbaar bestond zijn team alleen maar uit monsters, en die Tepig zag er ook aardig pittig uit. Eigenwijs vooral. Een zucht rolde over zijn lippen. Misschien werd het tijd om een zoetsappige grass of fairy type aan te schaffen, zou alles er een stuk gezelliger op maken in zijn team. Nu kreeg hij binnenkort twee grass types erbij, maar dat was dus nog eventjes afwachten wat voor 'n karakter die zouden hebben. Anders zou hij werkelijk waar opzoek gaan naar een zoetsappige pokémon. De Night Shade raakte zijn doelwit en was hiermee de aanval die in het hele gevecht de meeste schade had veroorzaakt, van zijn kant af dan. Shawn knikte zijn Litwick een keertje bemoedigend toe, zo zouden ze er wel komen. Desnoods bleven ze alleen telkens dezelfde aanval uitvoeren, al wilde hij op dit moment zo veel mogelijk uitproberen met de Litwick. Geen enkel detail ontging hem op dit moment, het echte brein van een coördinator. "Gebruik nu een Astonish, Alexis," commandeerde hij als volgende zet en keek met een scherpe blik in de richting van de redelijk verzwakte Tepig. Deze kneep zijn ogen dreigend wat samen, een poging doend om intimiderend over te komen. Echter schoot het kaarsje al op hem af en raakte hem vol tegen z'n kop, waardoor hij naar achteren toe werd geslingerd en met een luide dreun op het gras terecht kwam, waarna het al koprollen makend verder naar achteren schoof. Om ervoor te zorgen dat het wezen geen kans zou vinden om er vandoor te gaan, verkleinde Shawn de afstand weer door zelf dichterbij te komen, voorgaand worden door zijn Litwick natuurlijk. "Confuse Ray." Hij had gemerkt dat de eerdere aanval uit begon te werken en hij wilde de kans verkleinen dat het biggetje het hazenpad zou nemen. Plus, nu het toch even bij moest komen kon een extra aanval tussendoor weinig kwaad voor zijn eigen pokémon, die nog altijd redelijk vol energie zat. Kort veegde hij een plukje blond haar voor zijn gezicht weg, om zich vervolgens weer te richtten op de Tepig die overeind gekomen was. Lang zou het niet duren, maar hij wilde nog verder gaan om er zeker van te zijn dat het wezentje niet weg zou vluchten van het gevecht als het af geschrikt zou worden na een eerste pokéball, dat was zat mensen immers al eens eerder gebeurd en hijzelf wilde niet in dat rijtje geplaatst worden. "Flame Burst," zei hij vervolgens koeltjes. Natuurlijk wist hij dat de fire type aanvallen niet zoveel effect hadden als de ghost type, maar gezien de Tepig toch al aardig verzwakt was maakte dat ook niet meer uit. Hij wilde gewoon alle kanten van zijn pokémon leren kennen, en dit was er de perfecte gelegenheid voor. Tijdens een contest werd natuurlijk van je gevraagd te tonen hoe goed de band tussen trainer en pokémon wel niet was, en dat zou hij alleen kunnen doen als hij wist met wie hij samenwerkte. De Tepig probeerde de Flame Burst te ontwijken maar werd toch nog geraakt. Omdat Alexis zich nog in de buurt van de Tepig bevond, wist het nog een stevige Tackle toe te dienen aan het kleine kaarsje. Deze was daar natuurlijk helemaal niet blij mee, want voor de tweede keer haalde het biggetje haar op deze manier uit de lucht. Ze kwam op de grond terecht en maakte een zachte plof, al was het niet het einde van de wereld. Gelukkig maar. De Litwick hees haarzelf nu toch wel moeizaam uit de lucht, en keek met samengeknepen oogjes in de richting van de Tepig. "Night Shade." Het was wel duidelijk dat die aanval redelijk wat schade toe kon dienen, en omdat hij niet wilde dat de Tepig de benen zou nemen moest het nu wel snel gaan gebeuren. Oh wat zou zijn Pumpkaboo in een pesthumeur zijn dadelijk, in het pokémon center. Hij zou het vast niet leuk vinden om te horen dat ze dankzij Alexis de buit binnen hadden gesleept, die had immers het meeste ingebracht in dit gevecht. Al was het natuurlijk nog wel spannend of het allemaal voor niks was geweest of niet. Alexis was dan nog het sportieve type. Die zou haar schouders -als ze die had gehad dan- ophalen en weer verder leven. Severus zou de rest van de dag lopen mokken, en dat deed hij al vaak genoeg. De Night Shade raakte weer doel en de Tepig zakte door zijn korte pootjes heen. Hij zat onder de krassen en vegen, en was duidelijk uitgeput. Ook zijn Litwick zakte naar beneden en landde met een zachte plof in het gras, waar het uitgeput naar haar tegenstander keek. Dat was natuurlijk het sein voor de blonde jongen dat het gevecht aan z'n eind gekomen was na die laatste zet. Beide pokémon waren uitgeput en hij zou tevens zijn Litwick liever niet verder laten vechten, anders zou hij met twee uitgeschakelde pokémon terug moeten naar het huisje van de Safari Zone, en dan nog maar even hopen dat hij geen andere beesten tegenkwam op de weg terug. Dan had hij namelijk wel een klein probleempje erbij, gezien hij deze zone heelhuids wilde verlaten. Hij wilde er immers niet als een of andere mummie bijlopen op zijn eerste contest. Dat zou wel diep triest zijn namelijk. Met een vloeiende beweging haalde de blonde jongen een lege capsule uit zijn zak, die had daar klaar gelegen voor dit moment. Hij zwaaide zijn arm naar achteren en gooide het ondertussen groot geworden voorwerp in de richting van de Tepig. Met een kleine klik klapte het ronde voorwerp open toen het tegen de kop van de fire starter aankwam. De Tepig werd naar binnen gezogen en de pokéball sloot zich weer, waarna het naar beneden viel en in het gras begon te wiebelen.