Blind Pokémon

Met zijn rechterhand in zijn zak en zijn linkerhand welke zijn sigaret vasthield liep de man door de grote hoofdstad, hij had niet echt een idee wat hij kon gaan doen en dus liep de man maar gewoon wat rond. Het rook dat van de sigaret af kwam stonk misschien, maar eigenlijk was het tegelijk ook wel erg moeilijk te weerstaan. Er was wel overal om hem heen wat geschreeuw te horen, over verschillende dingen welke de man allemaal weinig uitmaakten, het was totaal niet interessant en op het late uur waarop hij zich nu door de stad bevond was het grotendeels alleen maar geroep van dronken mensen. Er werd naar sommige passerende vrouwen gefloten door de dronken mensen, al negeerde Garry het volledig, hij had niet echt een idee met wat hij kon gaan doen dus voorlopig zou het maar gewoon zijn dat hij wat zou gaan rondlopen. De man kon altijd nog naar een ander gebied gaan, misschien dat er daar nog interessante Pokémon te vinden waren. Toen hij pas was aangekomen in de regio en van de Winding Woods af hoorde, had hij daar wel het een vrij sterk gevoel dat daar leuke, sterke of wat dan ook voor soorten Pokémon te vinden waren, hij zou daar later wel heen gaan. Misschien dat de man eerst even moest gaan wachtten tot het licht zou gaan worden, dan werd het wat makkelijker om te zien. De Prism Tower, welke in zijn rechtersooghoek te zien was straalde een enorm fel licht uit, of het leek in welk geval, het leek erg fel door de verdere duisternis die de toren omhulde. Waarom was de maan eigenlijk Prism tower? Het leek niet eens op een prisma en de enige connectie die het met een prisma had, was dat de allebei iets met licht deden, al was het zo dat bij een prisma wit licht in meerdere 'kleuren' licht op deze manier gesplitst kon worden en de Prism tower, deze straalde licht uit. De mensen die de naam hadden bedacht van de toer waren niet echt super slim bezig zeg. De man zou maar naar het hoofdkwartier gaan, voor de verandering, om daar wat slaap te kunnen vatten en de volgende dag dus gewoon de normaal vrij donkere wouden kon gaan onderzoeken in het daglicht. Omdat de man wel ongeveer wist welke Pokémon er daar leefden, gezien het een bos was en de meeste Pokémon welke in een bos leefde, blenden in met hun omgeving, welke voornamelijk alleen maar Dark en Poison soorten waren, hij had iets met Dark Type Pokémon, dus het zou de gok wel waard zijn. Er werd wat naar de man geroepen maar deze negeerde het volledig, totaal geen zin hebbend in wat hun dan ook van plan waren te doen. Er klonken na een tijdje doorlopen overduidelijke voetstappen en het zou Garry weinig tot niets gaan verbazen als het die mannen van eerder waren, zijn sigaret werd in zijn mond gestopt en bijna onmerkbaar draaide hij iets met zijn hoofd naar achteren, zijn ogen keken naar achter, om daar inderdaad hun aan te treffen. Ze leken wat ouder dan hem, hoogstens vijf jaar maar nog steeds torende de man zowaar boven hun uit, met zijn één meter negenentachtig. Toch zag hij er wel alles behalve imiterend uit, paars haar, dun figuur. Geen wonder dat dit zou gaan gebeuren, het leek net alsof hij er gewoon om vroeg dat dit ooit zou gaan gebeuren. Een kleine zucht ontsnapte zijn mond, hij zou gewoon blijven doorlopen en misschien dat er wel helemaal niks zou gaan gebeuren. Garry wou gewoon een rustige avond hebben maar tja, het leek er niet op dat zo iets ging gebeuren. Hij moest maar gewoon eerst ervoor zorgen dat ze hem niet meer gingen achtervolgen voordat hij naar het hoofdkwartier ging, gezien de man ze wel honderd procent zeker van was dat het niet echt op prijs zou worden gesteld als hij hen rechtstreeks erna toe zou gaan leiden. In het eerste de beste steekje die de man tegen kwam sloeg hij in, nam een paar verwarrende passen in andere openingen en pas toen Garry er zeker van was dat ze weg waren verliet hij deze plek, om vervolgens rechtstreeks er naar toe te gaan.  Enkele verwarde blikken werden de man toegeworpen toen hij het gebouw inliep, alsof het niet werd verwacht dat hij ook bij de organisatie hoorde. Maar ja, hoe wist hij anders waar het gebouw was? De man liep rechtstreeks naar de lift, wachtte tot deze open ging en liep het hokje binnen, drukte op het knopje welke blijkbaar naar zijn verdieping moest gaan leiden en langzaam voelde hij de lift bewegen. Het was niet snel, maar het was gelukkig ook geen slakkengang. Zodra de deuren weer open gingen liep hij door naar zijn kamer, haalde de deur van het slot en zodra deze weer achter hem op slot was dichtgevallen liet hij zich vallen op het bed. Hij voelde zich moe, zelfs al had hij vrij weinig tot niets gedaan die dag, het was gewoon iets dat eenmaal zo was. Zodra de man zijn ogen open deed, realiseerde hij dat hij waarschijnlijk gewoon meteen in slaap was gevallen. Het felle zonlicht dat door de gordijnen scheen verblinde de man vrijwel meteen en dus wendde hij zijn gezicht ervan af, een poging wagend om ervoor te zorgen dat het zonlicht niet rechtstreeks in zijn ogen scheen. Een zucht kwam van hem, dit was natuurlijk weer de perfecte manier om wakker te worden, dus niet. Ach, in welk geval betekende het wel weer dat hij nu wel goed wakker was en niet dat er nu koffie of iets dergelijks nodig was om Garry echt wakker te gaan maken. Niet dat hij nou bepaald dat spul lekker vond, het was eerder gewoon iets voor een tijdelijke energie waarop hij de ochtend mee zou kunnen gaan doorkomen. Op de elektrische klok die op een kast stond, was de tijd af te lezen. Negen uur, dat viel eigenlijk nog wel mee als het hem werd gevraagd. Zodra hij toch nog maar even zijn ogen sloot, schoten er herinneringen weer zijn hoofd in, speelde zich af in zijn hoofd. Herinneringen die de man gewoon wou gaan vergeten maar jammer genoeg was het niet zo gemakkelijk.

Het was sinds een paar dagen dat hij achttien was geworden, officieel volwassen en dus nu ook ‘vrij’ van zijn ouders, al had hij hen in een flinke tijd niet meer gezien. Bepaald veel maakte het dus eigenlijk niet uit voor hem eigenlijk. Misschien zou het nog wel interessant zijn om zijn vorige huis op te zoeken, om te zien hoe zijn ouders erbij waren in de wereld. Hij wist niet hoe hij er over moest denken, om nog de precieze locatie van het huis te weten, hij had het met opzet achter zich gelaten zodat Garry het kon vergeten. Zodra hij wou aanbellen, merkte de man dat de deur op een kiertje stond, wat hem liet fronsen, hij kon zich nog wel vaag, diep verborgen herinneren dat deze altijd dicht was, zoals bij de meeste normale mensen. Langzaam duwde de man de deur open, om een eens stoffig, lelijk onderhouden huis, aan te treffen als een bouwval. Het leek net op instorten te staan en in het midden van de woonkamer, welke te vinden was toen Garry wat verder door liep, trof hij zijn vader aan. Niet de man die hij volledig herkende uit zijn jeugd. Wangen waren ingevallen, rode ogen, in het eerste opzicht was het moeilijk te raden waarvan dat gekomen zou worden, al was het al snel duidelijk dat dit van het eindeloze gehuil kwam. Zacht gesnotter kwam van de ineen gedoken man, tot deze zijn zoon aantrof. Het leek er niet op dat Zack zijn zoon in de eerste instantie leek te herkennen, stormde op hem af om Garry bij zijn nek vast te houden, of iets wat daar min of meer op leek, al struikelde de oude man over zijn eigen voeten, alsof zijn benen te zwak waren om Zack nog te kunnen dragen. Het was gewoon zielig om hem zo te zien. Zijn vader keek hem recht in de ogen, toen leek het belletje pas te rinkelen, terwijl hij zachtjes de naam van zijn zoon stamelde. De ogen van de jongere man verduisterde zodra zijn vader al kruipend dichterbij begon te komen, alsof hij steun probeerde te zoeken bij zijn terug gekeerde zoon. ”Kom niet dichterbij.” klonk Garry’s stem kil, hij voelde zich niet blij, niet verdrietig, geen haat. Alleen een leegheid, een leegheid die hem niets anders liet voelen dan een afkeer voor de man vlak voor hem. Een geschrokken, verbaasde blik was te zien in Zack’s ogen, terwijl deze begon te stamelen of hij niet goed voor hem had gezorgd. Dit liet het enkel erger worden, het viel hem nu pas op dat zijn moeder er niet was, haar gezeur dat wel altijd leek door te gaan ontbrak en precies op het moment toen de man ernaar wou vragen, hoorde Garry het zielige hoopje mens voor zich stotteren dat Pearl was overleden, een een verkeersongeluk. Normaal had het de jongen moeten raken, gezien als er wel iemand was van wie hij hield, was het zijn moeder. ”Je zorgde prima voor me.” begon zijn stem bitter. Kil. Vol met haat en afkeer. ”Totdat je me ging verzieken, mijn organen verzieken om preciezer te zijn.” In het eerste geval leek Zack het niet door te hebben waar zijn zoon over aan het praten was, tot deze vervolgde ”Weet je dat serieus niet meer? Op mijn veertiende, ik weet nog al te goed hoe ik mijn eerste sigaret kreeg.” Wie had gedacht, dat als Zack’s zoon zou terug keren, dat het hem niets zou uitmaken dat zijn moeder was overleden, dat hij juist dingen uit een verleden van ongeveer vier jaar terug ging ophalen? Zijn vader in welk geval dan ook niet, dat was overduidelijk te zien aan de blik in zijn ogen, aan zijn verbaasde reactie toen de man nog wat wou mompelen ter verdediging van zichzelf. Garry schudde zijn hoofd, het zou niet uitmaken wat de man zou zeggen, het enige wat hij hier kwam doen was gewoon rondkijken en het bleek dat het gewoon simpelweg tijdverspilling was geweest. "Het maakt me niet uit hoe je nu over mij denkt, of waar je dan ook heengaat. Zolang jij me maar niet volgt, zal je geen last van mij hebben." zijn ogen waren duister, de dreiging die ergens verstopt zat in zijn zin was duidelijk te horen. Zelf wist hij het ook niet waar hij naartoe ging, dus helemaal 'eerlijk' was het ook eigenlijk weer niet. Zo was Garry eenmaal, niet eerlijk. Ondertussen leken er tranen te stromen uit zijn vaders ogen, alsof deze bang was dat als de jongere man hem 'weer' ging verlaten, dat hij helemaal niemand meer had. Garry was nooit terug gekeerd, hij was alleen even langs gegaan, niet meer en niet minder. Zijn vader was hem al heel lang geleden 'kwijtgeraakt', hij zou zijn zoon nooit, maar dan ook echt nooit meer terug vinden. Het maakte hem niet eens uit of zijn ouders wel bezorgd waren, het zou hem waarschijnlijk totaal niet eens verbazen als ze het niet eens door hadden dat hun zoon van huis was weggegaan. Garry draaide zich om, liep naar de voordeur en stapte naar buiten, de deur precies zo latend van hoe de man was binnen gekomen. Met zijn handen in zijn zakken liep hij Blackthorn City uit, er klonken zo nu en dan verbaasde kreten van mensen die hij voorbij liep, mensen die zijn naam -nogal twijfelend- riepen, alsof ze Garry van vroeger leken te herkennen. Hij negeerde het gewoon volledig, hij wou gewoon het vergeten en achter zich laten, al het contact stil leggen, behalve dat met Team Rocket en zo nodig nog mensen die hem konden helpen met informatie verzamelen. Garry had totaal er geen zin in om nog ooit contact te leggen met andere mensen uit zijn jeugd, werd langzamerhand geïrriteerd bij elke keer dat zijn naam door iemand werd geroepen. De druppel viel echter toen er een hand op zijn schouder werd gelegd, dit kon hij nu gewoon niet meer gaan negeren in tegenstelling tot normaal, dat van normaal was altijd een stuk beter. Wie het was, wist Garry echter niet meer, gewoon omdat hij ondertussen was vergeten wie welke naam had. Niet dat hij eigenlijk nog de moeite had gedaan om het te onthouden zodra hij bij Team Rocket was gekomen. Al zijn vroegere contacten, vrienden, of hoe ze ook genoemd konden worden, waren onnodig geworden toen, hij ging het alleen doen. Geen andere mensen daarbij nodig, dat was wat de man, toen nog een jongen, aan dacht, maar later bleek het dat iemand anders die hem kon helpen wel eens handig kon zijn.

Natuurlijk waren het deze dingen die hij weer zou weten, gezien dit de meest recente gebeurtenissen waren van voordat de man naar Kalos was gekomen, niet helemaal, maar het was in de buurt genoeg ervoor. Zijn ogen waren nog steeds gesloten, weinig aandacht besteedde hij aan de tijd in het eerste geval. Misschien zou het wel nu tijd gaan worden dat hij naar de Winding Woods ging, zijn plan was om namelijk eigenlijk nog de wouden te bereiken voordat het drie uur werd, dan zou Garry namelijk nog wel genoeg tijd over hebben om er gewoon rond te gaan zwerven en op zijn gemak naar Pokémon kunnen zoeken. Nu pas opende de paarsharige zijn ogen, kwam overeind en ging zich uitkleden, om vervolgens naar de badkamer te gaan en onder de douche te stappen. Het hete water dat over zijn lichaam stroomde maakte hem wat meer wakker dan eerder, alsof het de benodigde energie gaf om de dag ermee te kunnen overleven, dat was wel misschien een beetje overdreven, het was eerder om gewoon normaal de dag te kunnen doorkomen zonder in slaap te vallen. Al snel werd de kraan dichtgedraaid, de man pakte een handdoek, droogte zichzelf af en liep richting zijn kleine kast, pakte er snel wat kleding uit zonder er echt naar te kijken wat het precies was en kleedde zich aan. Het haar van de man zat gewoon al vanzelf in model, dat was wel prettig, scheelde waarschijnlijk wel een heleboel tijd. Garry klikte zijn drie huidige Poké balls aan zijn riem, pakte wat lege en klikte deze er ook aan vast. Het mocht misschien wel een standaard plek zijn, het was wel een vreselijk handige plek, dat was gewoon een feit waar hij niet om kon gaan liegen. Zijn rugtas werd opgetild, als laatste pakte de man zijn sleutels en verliet zijn kamer en draaide de deur op slot, verliet het gebouw en ging meteen door naar de hoofdstraten. Vervolgens liep de man door naar een winkel waarvan hij zeker was dat er TM's werden verkocht, het was wel duur zeg, kwam bij Garry op toen deze naar de prijzen keek. Hij wist al welke TM voor welke Pokémon hij wou; Power-Up Punch voor Lucy. Er kwam al snel iemand aan die de bestelling van de man in orde maakte, zodat hij het meteen kon gebruiken zoals de paarsharige eerder had vermeld. Garry rekende af, liep de winkel uit en ging alvast richting de Winding Woods. Daar zou de man de Larvitar pas de aanval laten leren zodat ze het meteen konden gaan uitoefenen op de omgeving of misschien zelfs andere Pokémon. Terwijl de man zijn aankoop in zijn tas had gedaan, ontging hem even een kleine zucht, het was niet echt om een bepaalde reden. Vervolgens liep de man uit het gebouw, om de niet echt al te schone stadslucht in te ademen, niet dat zijn longen nou echt zo gezond waren, met al die jaren dat hij rookte. Eerst zou hij door Santalune city moeten gaan, gezien dat volgens de kaart, welke ergens centraal in Lumiose City stond, de snelste weg moest zijn om naar de Winding Woods was. Dus tja, hij zou maar gewoon even gaan rekenen op dat ding en dus rechtstreeks naar Santalune city gaan. Niet dat de man daar natuurlijk zou gaan blijven, hij zou dan nooit in de Winding Woods aankomen, wat ook niet een al te handig plan was als hij een nieuwe Pokémon wou gaan vangen, trainen of wat dan ook. Het was eigenlijk maar een korte route, van de hoofdstad naar Santalune, niet dat het de man dwarszat of dergelijks, nu kon hij namelijk gewoon wat rondlopen, nee, dat ook weer niet. Niet afdwalen van het doel, misschien als hij de wouden was ingegaan, dat zou hij wel wat rustiger aan kunnen doen. Hij had bijna Santalune City verlaten, ging de tijd nou zo snel, was de man sneller dan hij had verwacht? Wist hij veel. Ineens voelde hij kleine regendruppels op zijn gezicht, in het begin waren het er niet veel tot eigenlijk heel weinig, maar nu was het ineens heel veel en de regen viel met bakken uit de lucht. niet letterlijk gelukkig, anders zou er wel eens heel wat fout aan de hand zijn, dan zouden de mens hun zorgen moeten maken. Als er ineens bakken vanuit het niet kwamen vallen. In hetzelfde tempo bleef de man doorlopen, hij zou het niet zomaar opgeven natuurlijk door enkel wat regen. Als hij dat namelijk elke keer had gedaan in zijn leven op het moment, dan was de man helemaal nergens gekomen in zijn leven. Dan zou hij nog steeds in Johto zijn, was het niet in Blackthorn city, was de man wel ergens anders heen gegaan. Hoe dan ook, zijn leven zou er in het kort gewoon heel erg anders uit gaan zien en veel zin om daarover de denken, was er niet. De man vond zijn leven nu, in Kalos en bij Team Rocket prima en hij zag er geen nood in om het te veranderen. Hij was al bij route één-en-twintig aangekomen, Snowbelle City was zelfs al te zien, de eerdere regen waar hij in was, leek iets plaatselijk te zijn, of een (wat was de naam van zo een plotselinge regenbui ook alweer? Oh ja, hoosbui) hoosbui. Veel maakte het hem niet echt uit ook, hij was er uit en de Winding Woods waren op een veel kleinere afstand dan toen hij nog in Lumiose te vinden was. De koud die ineens was te voelen had de man niet echt verwacht, like, waar kwam het vandaan? Het was een raadsel voor hem, al was Garry er gewoon te lui voor om de zin erin te hebben om erachter te komen wat de bron van de kou was. Snowbelle City, het was eigenlijk kleiner dan verwacht, het bos waar mensen elke zo nu en dan verdwenen, of zoals de verhalen gingen, was al gemakkelijk te zien. De stad zelf was wel makkelijk om er doorheen te komen, het voelde gewoon alsof hij het met een gemak van een peuter aan het doen was. Een klein zuchtje ontsnapte zijn mond, waarom had hij eigenlijk er überhaupt over gedacht dat het moeilijk zou zijn? Dat hij nog nooit eerder in Snowbelle City was geweest, telt niet echt als een geldig excuus.

Alvast met de Poké ball van de Rock Skin Pokémon in zijn handen, betrad de man het bos en liep op zijn gemak de paden door, geen enkel idee hebben waar hij was, of waar hij naartoe ging, hij zou wel een manier vinden om eruit te komen, dat zou misschien wel een klein tijdje of dergelijk duren, maar het was iets. De schaduwen om hem heen, het leek net alsof ze bewogen, het gaf hem een enkele seconde kippenvel, al ging dat gelukkig snel weer weg. De Poké ball van Lucy, welke de man nog al die tijd in zijn handen had, werd nu pas vergroot en de Larvitar werd eruit gehaald, welke nieuwsgierig de omgeving scande, ze leek geen idee te hebben van waar ze was. De TM, inclusief een Pokédex die hij ooit van iemand had weten te stelen, werden uit zijn tas gehaald. Er verscheen een glimlachje op zijn gezicht, terwijl Garry sprak ”Tijd voor jou om een nieuwe aanval te leren.” de Larvitar kreeg een nog meer verwarde uitdrukking, voor zover het mogelijk was, op haar gezicht. Lucy leek het echt niet te snappen wat haar trainer nou bedoelde, alsof hij in een één of andere taal die zij niet begreep aan het praten was. Oké, dat deed hij al heel de tijd, maar normaal leek ze wel zijn woorden gewoon normaal te begrijpen. ”Larvi?” arm ding, ze leek geen idee meer waar het over ging. ”Ik ga jou, of eerder, dit ding gaat jou een nieuwe aanval leren, Power-Up Punch.” sprak de man, terwijl hij de discus en de Pokédex omhoog hield. Nu leek de Rock Skin wel te bedoelen waar haar trainer het over had, de Pokédex had een ergens een knopje welke ervoor zorgde dat de TM zou gaan ‘afspelen’ zodra deze het apparaat was ‘ingegaan’, op deze manier kon de Pokémon dus gaan kijken hoe het gedaan werd. Al snel was het hem gelukt en dus staarde naar het scherm van de Pokédex, waarin zeg maar ‘uitgelegd’ hoe de aanval werd gedaan. Of Lucy het begreep. Moeilijk te zeggen, gezien zelf snapte de man er ook weinig van maar hey, hij was niet diegene wie de aanval later wel zou moeten gaan gebruiken. Toen het was afgelopen deed ze haar best om het te imiteren en het leek ook nog eens goed te lukken ook. ”Probeer het een op een boom te gebruiken.” dan zou het te zien zijn hoe het Lucy lukte en of het ook goed lukte, gezien de informatie was wat elke de aanval raak was, het sterker moest zijn. Rustig liep de Larvitar richting een van de bomen en begon er op te slaan, het was duidelijk wat de kracht was, gezien de man er wel vrij zeker van was dat er een flinke deuk in zat, al was het nogal moeilijk door de schaduwen en dergelijk nogal moeilijk te zien wat het precies had gedaan. ”nog een keer.” beval de paarsharige Lucy weer, welke zonder tweede gedachten dezelfde boom weer sloeg, met meer kracht, of zo leek het, dan de vorige keer. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, ja, dit zou zeker gaan werken. Toen hij echter zag dat ze nog een keer de boom wou gaan slaan, stopte de man haar niet, het zou haar goed doen, training. Ineens ritselden er wat bosjes, waardoor zijn aandacht meteen van de Rock Skin Pokémon kwijt was, zijn ogen waren gefixeerd op de plek waarvan Garry er zeker van was dat daar het geluid van was gekomen. Wat in Arceus naam was het? Het leek hem onwaarschijnlijk dat het een mens was, wie zou er namelijk blijven rondhangen in de Winding Woods? Op hem na natuurlijk. Niet bepaald veel mensen nee. Er was een zacht gegrom te horen, alsof iets vast zat, of gewoon simpelweg heel erg kwaad. Hoe dan ook, de man wou dat niet weten welke van de twee, al was hij eigenlijk toch best wel nieuwsgierig. misschien dat hij het juist kon gaan spijten maar misschien zou het juist een nieuw team lid opleveren, het zou nooit duidelijk zijn. ”Lucy.” begon zijn stem, waardoor de Larvitar midden in haar volgende slag stopte en haar trainer verbaast aankeek, alsof ze het niet van hem had verwacht haar zomaar te stoppen midden in een oefening. Het was ook niet iets wat hij altijd deed maar soms kon het wel eens gebeuren, zoals toen te merken was. ”Kom eens hier.” ietwat twijfelend liep ze naar Garry, niet echt goed wetende wat ze precies moest gaan doen. ”Probeer je nieuwe aanval eens daar, op die bosjes.” sprak de man, terwijl hij rustig knikte naar de plek waar hij wat had zien bewegen. Voorzichtig liep de Rock Skin Pokémon stap voor stap ernaar toe en sloeg daarna maar toch de bosjes, het was overduidelijk dat ze ergens op was geslagen, gezien er weer een grom klonk, al was deze een stuk duidelijker en kwader dan de vorige. De Larvitar had zijn zijn stem niet eens hoeven horen om te weten wat ze moest doen, gezien Lucy al meteen een paar stappen naar achter ging. Weer was er geritsel te horen, al kwam er nu een kop, of wat het dan ook moest voorstellen uit het groen steken. Al snel volgde het lijf en de Pokémon waar de Rock Skin was blauw met zwart, er zaten diverse wonden op de Pokémon. De Pokédex, welke Garry om welke reden dan nog in zijn handen had, begon te piepen met een vervormde, metaalachtige stem ”Deino, the Irate Pokémon. Deino is a small blue quadrupedal Pokémon with black fur covering its head and neck, concealing everything but its mouth from view. The fur around its neck also has six purple spots encircling it, which resemble bruises. The hair on the top of its head takes the shape of a single small horn. It also has a short tail that appears to be bitten off. As it is blind, it will bite at and eat anything that moves, and it has the vigor and energy to bite constantly and without stopping. It never stops biting, making it dangerous to approach without taking precautions. It will also ram anything, ensuring that it always has bruises all over it. Deino may rear up on its hind legs when happy. Deino primarily lives in caves with abundant water sources.” Hmm, eigenlijk klonk dat best nog wel eens interessant om als Pokémon te hebben.

Een klein grijnsje verscheen op zijn gezicht, ja, dit zou het gewoon worden. Lucy, welke gelukkig  al door begon te krijgen waar haar trainer aan dacht ging al meteen in een gevechtspositie staan, kijk, in welk geval kreeg de Larvitar wel al door wat Garry van haar verwachtte. Meteen ging de man in de aanval, het zou niet al te handig zijn natuurlijk om Lucy teveel klappen te laten krijgen en zelf weinig aanvallen, dan zou er iets fout gaan in het proces om een Pokémon te vangen. "Screech en daarna Power-Up Punch." de paarsharige wist niet hoe sterk de Deino was en al vond de man het wel leuk om zo nu en dan risico's te nemen, wou hij gewoon dat de Pokémon bij zijn team kwam en hij zou het dus natuurlijk niet kunnen gebruiken als de Pokémon ging wegrennen. Een luid, oorverdovend geschreeuw klonk van de Larvitar, waardoor de man naar zijn oren greep, proberend dat het geen definitieve gehoorschade gaf. Het duurde een tijdje, maar pas later merkte hij dat het geschreeuw al was gestopt, wat hij het meeste deel van de tijd hoorde, was gewoon een echo. Goed zo Garry, doe je geweldig. De blauwe Pokémon kwam op Lucy af, met zijn hoofd naar voren, alsof het een Headbutt wou uitvoeren. Echter, op het commando van Garry ontweek de Rock Skin Pokémon de aanval en voerde meteen daarna de eerder opgegeven Power-Up Punch uit. Er zat duidelijk veel kracht achter, waarschijnlijk kwam dat vooral omdat de Screech van eerder was gedaan. Het was zeker geen prettig geluid om te horen, maar goed, dat werkte het zeker. "Chip Away." verandering kon wel zo nu en dan goed zijn. Elke keer dat Lucy voor een opening bij de Irate Pokémon zocht, werd deze al snel gevonden. Dit kwam waarschijnlijk omdat deze niets kon zien, dat was gewoon de meest logische verklaring in het kort. Een kwaad gegrom kwam van de Deino, terwijl deze een blauwige straal afvuurde naar de laatste plek dat Lucy hem had geraakt, en het leek nog eens veel schade te doen ook, niet wat hij had gehoopt, maar leven ging eenmaal niet volgens verwachtingen. "Nog een keer Power-Up Punch." de aanval werd krachtiger en krachtiger elke keer dat het werd gebruikt en dat beviel de man wel. Met een flinke klap werd de blauwe Pokémon geraakt en het was duidelijk hoe deze wat naar achter schoof, maar nog lang niet uitgeput bleek te zijn. De Deino kwam weer op Lucy afstormen, of eigenlijk, ongeveer waar zij was "Ontwijk, daarna weer een Power-Up Punch!" eigenlijk was de opgave vrij simpel; door en door Power-Up Punch blijven gebruiken en de aanvallen van de Irate Pokémon blijven te ontwijken. Het probleem echter was dat, in tegenstelling in een gevecht van trainer tot trainer, dat het nu onmogelijk was te weten wat de tegenstander van plan was om te gaan doen. Lucy ging naar de Deino toe, met de intentie hem te slaan, echt kwam er ineens een blauwe wolk, of hoe het dan ook genoemd kon worden, van de Deino. De Rock Skin Pokémon werd vol op geraakt maar dat weerhield haar er niet van om de blauwe Pokémon nog een keer te gaan slaan. De aanval werd gewoon sterker en sterker, het leek er gewoon op dat de Larvitar de aanval al volledig begreep en niet eens meer oefening nodig had. Niet dat de man dat nou bepaald erg vond. De Deino begon het moeilijk te krijgen, niet zo raar, zijn verdedeging was door de Screch erg omlaag gehaald, de Power-Up Punches welke raakte werden steeds pijnlijker. Misschien dat nog een Power-Up Punch genoeg zou moeten zijn, misschien dat Garry dan moest gaan proberen om het ding te gaan vangen "Doe nog een keer Power-Up Punch Lucy."  weer stoof de Larvitar naar voren, om vervolgens de Irate Pokémon weer te slaan, hopelijk voor de laatste keer die dag. Zijn hand greep naar een van de lege Poké balls aan zijn riem, maakte het ding groter en wierp het naar de Deino. Een holle 'pok' klonk zodra het ronde ding tegen diens hoofd botste, ging open en zoog de blauwe Pokémon erin om vervolgens met een klap dicht te geen en op de grond neer te komen. Onrustig wiebelde de Poké ball heen en weer, zou het hem lukken of niet?Hopelijk was het hem meteen gelukt, dan was zijn 'doel' voor die dag ook weer meteen voltooid.

Words: 5040
Alleen de laatste alinea is belangrijk