20 and over

Gevoelig onderwerp. Dat was wel duidelijk. Raven probeerde er niet al teveel lol in te zoeken, maar echt veel succes had dat niet. Hij snoof geamuseerd toen Aiden opmerkte dat ze geen vijftien was en hij ook niet aan haar had gezeten. Ja, wist hij veel. Dat kind was zo onschuldig en .. lieflijk (een omschrijving die hij ook alleen maar kon invullen omdat zijn Riolu blijkbaar zo gek op der was). Hij kon zich niet echt voorstellen dat dat iets in elkaar zag. Niet dat Raven echt zijn best deed daar voor. Hij nam een slok van zijn whisky en trok zijn mondhoek op. "Dat was dan wel een heel enthousiast afscheid," reageerde hij mannelijk grinnikend.

De veren van het bed vlogen om zijn oren toen hij de achtervolging inzette. Ze schoten van de slaapkamer, naar de kleine woonkamer, waar ze over de tafel gleden alsof het pokémon on ice moest voorstellen. Nanook had niet eens door dat ze er een vreselijke puinhoop van maakte. Hij had alleen maar oog voor Amore en het spel dat veel te leuk was om te stoppen. Hij sprong van de tafel af en deed een poging bovenop haar te springen, maar hij miste en rolde over de bank. Zijn bips landde op iets hards (hoe wil je een afstandsbediening omschrijven), en voor hij het wist sprong de kast aan de andere kant van de kamer aan. Hij schrok even op van het geluid dat er uit kwam en keek toen verbaasd naar de bewegende plaatjes op het scherm.

Raven zei dat het een heel enthousiast afscheid was en Aiden gromde zachtjes. “Ach, houd toch je snater,” zuchtte hij. “Dat is niet iets waar ik m’n hoofd over ga beken als we in een hele andere regio zitten,” ging hij hoofdschuddend door, de rest van zijn Whisky leeg drinkend en een nieuwe vragend aan de barman, voor hij zijn blik weer op Raven liet vallen. “Of moeten we beginnen over hoe hopeloos je toekomst met Seven eruit ziet? D’r eerste keer, zielig gewoon,” zei hij hoofdschuddend. Dit zou vast wel genoeg zijn om Raven de mond mee te snoeren en anders wist hij het ook niet meer.

De kamer binnenkomen zou een hele andere ervaring zijn dan een uur geleden. Veren vlogen rond, scheuren waren te vinden in de meubels en er was onderhand meer kapot dan heel. Maar, Amore maakte het niet uit. Ze snapte de waarde van de spullen niet en het enige wat gold voor de kleine, wilde Pikachu was dat ze plezier had op dit moment. Met een andere Pokémon. Iets wat bij haar, wegens haar karakter, zeldzaam was. Toen de televisie plots aan schoot, reageerde de Pikachu onmiddellijk door er een elektrische schok op af te vuren, waardoor het ding knalde en vonken alle kanten op schoten. Wat was dat nou weer? Verbaasd keek ze Nanook aan.

Raven trok niet echt onder de indruk zijn wenkbrauwen op toen hij Aiden over de 'relatie' (die er niet was) tussen hem en Seven hoorde spotten. Over hoe hopeloos hun toekomst er wel niet uit zag. "Het is maar goed dat ik niet kan zien dan," grapte hij met een flauw grijnsje, waarna hij nog een slok van zijn Whisky nam. Nee, ook Raven was niet in de stemming om zich over een meisje druk te maken. Niet vanavond.

Boem. Daar ging de tv. Nanook leek niet eens te schrikken van de knal. Hij keek alleen maar gefascineerd naar de elektrische schok die de Pikachu er op af gooide. Zijn blik ging ook even verbaasd haar kant op, maar toen hij door kreeg dat ze was afgeleid, sprong hij weer met een ondeugend grijnsje op haar af. Hebbes. Nee toch niet. Hij rolde over de grond, tussen de grote ravage door die ze ondertussen al hadden aangericht, en kwam pas weer stil te liggen toen hij tegen een kast op knalde. De lades rammelden, en Nanook dook snel aan de kant om er geen bovenop zich te krijgen. Er kwam van alles uit vallen, maar dat had allemaal zijn interesse niet. In plaats hiervan sprong hij lachend omhoog om Amore te ontwijken, bovenop de nu bijna lege kast.

“Ik weet zeker dat we wel iets anders voor je kunnen vinden, mits je niet te kieskeurig bent,” zei Aiden. Net op dat moment hoorde hij hoe er een glas water werd besteld en keek hij om. Hey, die kruk was net nog leeg geweest… Een geamuseerde grijns trok over zijn gelaat en hij keek neer op een meisje wat enkele jaren jonger leek dan hij. Hij was echter niet echt een held in het schatten van leeftijden, dus misschien was ze wel gewoon even oud. “Hey,” groette hij haar, zijn wenkbrauwen geamuseerd geheven. Raven zou dit waarschijnlijk niet waarderen. Raven zou dit absoluut niet waarderen, want dit betekende dat Aiden - mits dit meisje interessant bleek - zowaar een pestobjectje had gevonden binnen Hoenn. En dat kon voor zowel Raven als het meisje niet goed zijn.

Ondertussen ging het er in de hotelkamer heftig aan toe. Op een goede, kindvriendelijke manier. De Pikachu ontweek nog net op tijd de naderende Riolu en horde hoe hij over de grond rolde en laden liet rammelen. Ze verwijdde haar blik even toen hij vallende spullen moest ontwijken, maar schoot al snel genoeg weer op de Riolu af, welke op de leeg rakende kast was gesprongen. Met behulp van haar Quick Attack schoot ook zij de kast op, in een poging de Riolu vol te bespringen. Iets wat met haar huidige snelheid nooit goed kon gaan, maar de hoop dat het goed zou gaan was ze al verloren.

Een beetje afwezig speelde Raven met het nu lege glas in zijn handen. Hij deed alsof Aiden's woorden in dovemansoren belandde, maar bij hem was dit bijna nooit het geval. Iets anders, zei hij. Raven wist niet zeker of hij überhaupt wel iets anders wilde. Voorlopig hoefde hij even niets, hij had genoeg gehad van vrouwen. Als hij dat voornemen echter net zo lang volhield als zijn voornemen om geen alcohol te drinken, moest hij uitkijken. Toen Aiden over kieskeurig begon wilde hij bijna weer een opmerking over zijn ogen maken, tot de jongeman ineens met iemand anders bezig leek te zijn. Hij begroette het meisje dat naast hen was komen zitten. Het was nog maar een onschuldige 'hey', maar Raven's wenkbrauwen schoten meteen al wantrouwig omhoog. Wat was Aiden nou weer van plan.

Amore dook ook de kast op. Met een Quick Attack, waardoor Nanook halsoverkop moest zien weg te jumpen. Hij kwam bijna tot het plafond en greep toen het eerste de beste beet wat hij kon vinden, de ventilator. Door zijn gewicht slingerde het ding hem eerst een aantal keer de rondte in, totdat hij weer tot stilstand kwam, waardoor hij een beetje sneu bleef hangen. Hij schudde even met zijn kop en wierp een grijnsje naar Amore. Hah, zie hem nu maar eens te pakken te krijgen.

Hallo. Veel meer dan dat zei het meisje niet en even keek Aiden ongeamuseerd naar Raven, alsof hij wilde zeggen dat dit ‘m niet zou worden. Maar, misschien dat het juist goed was. Iemand die zich meteen in je schoot wierp was meestal niet langer dan tien minuten interessant, dus misschien, heel misschien, konden ze nog wel plezier beleven aan hun gezelschap. En anders dumpten ze ‘r en gingen ze iemand anders lastig vallen. Het leven was vrij simpel wat dat betrof. “Water? Uit de kraan is het goedkoper, weet je,” besloot hij te zeggen. Een subtiele hint naar het feit dat het geen alcohol was. Of niet zo subtiel. Hij was niet zo goed in subtiel zijn eigenlijk.

Nanook had de ventilator beet. Hihi, dat ding kende Amore! Mensen zouden een knop nodig hebben, maar Amore had weliswaar perongeluk ontdekt dat haar elektriciteit ook nog wel eens kon helpen. Vandaar dat ze een elektrische schok schoot richting het knopje aan de muur, waarna de ventilator in beweging kwam. Het enige nadeel nu was dat ze hem waarschijnlijk nooit meer uit zouden krijgen, maar dat was een zorg voor hun trainers.

Het meisje gaf enkel een korte 'Hallo' terug, maar Raven was al lang al blij dat ze niet meteen vol aan hun lippen hing. Naar zijn mening moest ze gewoon aan de water blijven - volgens hem was ze nog niet eens meerderjarig -, zodat ze er verder ook geen problemen mee kregen. Nadat Aiden de volgende woorden had uitgesproken, hief Raven zijn hand een beetje droogjes op van zijn glas om haar aandacht te trekken. "Je kan hem blijven negeren, dat helpt soms," merkte hij kalmpjes op, terwijl zijn grijze ogen strak voor zich uit bleven staren. Ja, want als Aiden een nieuw slachtoffer had uitgekozen, kon ze maar beter alvast gewaarschuwd zijn.

Terwijl Nanook nog altijd een beetje zielig aan de ventilator hing, vuurde Amore ineens een lichte schok naar de knop om hem te laten draaien. Zijn ogen werden even verrast groot toen het ding weer in beweging kwam, en nog groter eenmaal hij als een idioot door de lucht draaide. Tot op het punt dat hij echt niet meer vast kon houden. De Riolu vloog door de kamer, en landde bovenop de kast, waardoor hij nog meer inhoud van de plank (inclusief Aiden's tas) er vanaf gooide. Hij bleef even tollend met zijn duizelige koppie zitten, waarna zijn blik al snel nieuwsgierig naar de pokéballs gleed die over de grond rolden. Gossie.

Je kon hem negeren. Aiden keek even beledigd naar Raven, al was het meer gespeeld dan gemeend. Echter keek hij al snel weer naar het meisje en hief hij zijn wenkbrauwen, zijn teleurstelling niet verbergend. “Dat klinkt saai,” verzuchtte de roodharige jongen. Hij zette zijn hoedje even wat recht en keek Raven weer aan. “Ze begint al op je te lijken,” probeerde hij nog, maar al gauw genoeg zette hij zijn eigen glas maar weer aan zijn lippen en gooide hij het achterover. Arceus, hij had vermaak nodig. En Raven was niet genoeg. Raven was te saai.

Amore keek geamuseerd toe hoe de Riolu rond slingerde en uiteindelijk de kracht niet meer had om vast te houden. De Pikachu schoot naar de grond, zich veilig stellend van de vliegende Riolu, maar zuchtte allang opgelucht toen deze niet boven op haar terecht kwam, maar boven op de kast. Aiden’s tas landde op de grond en Amore keek toe hoe de Pokéballs over de grond rolden, tot één haar pootje raakte. Het ding sloeg open en Heilige Arceus, wat was ze blij dat Arya degene was die eruit kwam en niet Tyrion.
Tot die mooie, glazen pot van de kast af viel, boven op de kop van arme Arya. Voor exact drie tellen was het stil, voor tranen in de ogen van het beestje schoten en een Fire Blast door de kamer schoot. Dit ging niet goed, niet goed, niet goed!

Aiden merkte op dat het meisje al op hem begon te lijken. Raven fronste, niet echt wetende wat dat nou weer moest betekenen. Maar, omdat hij merkte dat Aiden zich begon te vervelen (en als Aiden zich verveelde gingen er slechte dingen gebeuren) hief hij zijn glas om iets voor te stellen. "Ik weet wel een leuk drankspelletje met een mes?" opperde hij toen met een geamuseerde frons op zijn gezicht. Eens zien of Aiden al zijn vingers wist te houden. Hij nam nog een slok en besteedde verder niet echt veel aandacht meer aan het meisje. Als die me hun oh zo boeiende gesprek mee wilde doen moest ze dat zelf weten.

Zowel Nanook als Amore bleven geschrokken naar de Mawile staren, die de eerste drie seconden geen kik leek te geven van de pot die op haar hoofd was gevallen. Maar, toen kwamen al snel de tranen opzetten en het drukkende gevoel in zijn onderbuik vertelde hem al snel dat dit niet goed kon aflopen. Bij het zien van de enorme vlammen dook hij geschrokken weg, terug op de grond. Haastig begon de Riolu tussen de pokéballs van Aiden te zoeken. Water. Ze hadden water nodig.

Raven opperde een drankspelletje met een mes toen Aiden had aangegeven dat hij het saai vond. Een slim idee, want een verveelde Aiden was een gevaarlijke Aiden, iets wat Raven maar al te goed leek te weten. Daarom hief hij geïnteresseerd een wenkbrauw, al werd zijn interesse voor een kort moment doorbroken door het meisje, wie zich in het gesprek leek te mengen. De woorden van het meisje maakte het idee van Raven alleen maar beter. “Klinkt interessant,” zei Aiden, een grijnzende blik werpend op het meisje. “Wat is het spel?” Aiden was een Seedot. Zijn logica was vaak nergens te vinden en hij was vaak wat te bot. Maar, dat maakte hem eigenlijk net wat te weinig uit.

Amore’s mond viel open toen ze de vlammen zag. Arceus, Arceus, Arceus, Arceus! “Pi-pi...” kwam er wat beteuterd uit haar mond en ze zette een pasje achteruit, terwijl ze Riolu aankeek. Ze stapte op hem af, pakte zijn schouder en schudde haar hoofd. Aiden had geen Pokémon met aanvallen die wat konden doen tegen vuur, behalve... Ze keek Arya weer aan. “Piii!” riep ze kwaad richting het vuur en de Mawile was even verward, maar knikte uiteindelijk. Een Ice Beam werd op het vuur gericht. Nu was het een kwestie van volhouden. Kouder dan ijs kon niet, dus het moest helpen, toch?

Hij had hun interesse, dus Raven pakte met een geamuseerde blik een klein broodmes van achter de bar en plaatse zijn andere hand met wijde vingers op de toonbank om het spel te demonstreren. "Het is heel simpel," merkte hij nuchter op. "Je noemt een getal en zo vaak moet ik zo snel mogelijk met het mes in de ruimte tussen mijn vingers tikken. Raak ik m'n hand, verlies ik, en moet ik het getal aan slokken wegdrinken. Raak ik mijn hand niet, dan ben je zelf de klos." Hij draaide even soepeltjes met het mes in zijn hand en fronste afwachtend, benieuwd of Aiden de uitdaging aan zou gaan. Hoe moeilijk kon het ten slotte zijn om van een blinde te verliezen?

De Riolu draaide zijn kop naar achter toen Amore hem duidelijk maakte dat er geen water pokémon tussen de collectie zat, en sprong toen geschrokken naar achter toen de vlammen bijna zijn pootjes raakte. Hij wierp een boze blik op de Mawile, alsof die het in de hand had. Gelukkig kwam Amore op tijd met een idee en schoot er al snel een Ice Beam door de ruimte. Het leek eerst niets te helpen, maar de koud won het uiteindelijk toch, waardoor de vlammen uiteindelijk slonken tot er enkel nog roet en ijs zichtbaar was. Nanook slaakte een opgeluchte zucht en keek toen met grote ogen naar de schade die het gebracht had. Boven de ravage die ze eigenlijk al aan hadden gericht. Zijn meester ging hier waarschijnlijk niet zo blij mee zijn..