Unexpected. [&EZEKIEL DEIMOS]

Een lichte glimlach gleed om Rose’ lippen toen ze zich herinnerde wat ze vandaag ook alweer ging doen. Ze ging Zeke bezoeken. Ze was zijn naam te weten gekomen dankzij een gesprek via de Holo Caster en wilde graag zijn fokkerij gaan bezoeken. Uiteraard had ze dat de jongen niet laten weten. Het moest een verrassing blijven. En ze dacht dat hij kwaad ging worden als ze het hem liet weten, dus dit was een beter idee. Ze controleerde het weer buiten door de gordijnen van het raam weg te schuiven. Na een korte aarzeling besloot ze voor een jurkje en een legging te gaan. Enkellaarsjes erbij en hup, ze was klaar. Ze kamde haar lange haren en zorgde ervoor dat al haar Pokémon in hun Poké Ball’s waren. Ze wilde niet dat Zippo weer overstuur zou worden. Zippo zou zich de jongen vast nog wel herinneren en Rose had even geen zin in vervelend gedoe. Ze controleerde gauw even het adres die vermeld stond op haar telefoon. Daarna liep ze het Pokémon Center buiten. Ze was blij dat ze op het laatste moment nog een dun vestje had meegenomen en haar jas had dichtgeritst, want het was nog vrij koud. Haar blik gleed naar de verschillende winkeltjes die al open gingen. Kalm liep het zwartharige meisje met over elkaar geslagen armen naar de fokkerij toe. Deze bevond zich niet ver van waar zij was en na even stappen was ze er dus al. Ze keek naar de naam. Ja, dit was de goeie. Ze liep naar binnen en keek om zich heen, maar zag niemand staan. Wat ze wel zag was dat een Pokémon probeerde te ontsnappen. Of nou ja, waarschijnlijk zijn weg kwijt geraakt was. Rose bukte zich door haar hurken – want bukken met een jurk aan was dan ook weer zo charmant – en snel pakte ze het kleintje op. ‘Niet zo snel,’ zei ze lachend. Ze keek naar het kleintje. Het was een mannelijke Chikorita, een heel schattige. Al half verliefd keek Rose het schattige ding aan. Ze wreef zachtjes over zijn nek en dat leek hij aangenaam te vinden, want hij sloot zijn ogen. ‘Je mag niet zomaar weglopen, hoor,’ bestrafte ze hem teder. ‘Dadelijk wordt je baas ongerust.’. Bij dat idee grinnikte ze. Zeke en ongerust? Nah.

De Chikorita leek niet echt te begrijpen wat hij fout had gedaan, maar hij was daarom ook nog maar een baby. Hij keek echter aandachtig naar Rose en Rose had het gevoel dat het kleintje wel degelijk probeerde op te vangen van wat ze tegen hem zei, maar dat het gewoon nog niet de woorden begreep. Hij had zich echter wel comfortabel in Rose’ armen gelegd en vertederd keek Rose naar het beestje. Nog voordat ze Zeke zag merkte ze zijn aanwezigheid al op dankzij Chikorita. Deze veerde een beetje overeind en keek vrolijk naar achteren. Rose rolde met haar ogen toen ze zijn opmerking hoorde. Het leek echter alsof hij haar voor iemand anders aan zag. Misschien had hij haar niet goed bekeken en haar dus niet herkend. ‘Ook een goedemiddag, Zeke,’ sprak ze terwijl ze nogmaals met haar ogen rolde. Ze hield het kleintje dicht tegen zich aan en liep toen voorzichtig, als een moeder die haar baby dicht tegen zich hield, naar Zeke toe. Het kleintje begon echter te kronkelen toen het in de gaten kreeg wat Rose wilde doen en fronsend keek Rose naar de Chikorita. Ze vond het echt een leuk ding en ze had het gevoel dat hij haar ook wel mocht. Jeetje. Misschien zou ze hem wel kopen. Had ze een aandenken aan Zeke. Ja, want iedereen wilde een aandenken aan Zeke, toch? Nee. Maar het zou wel een goede aanwinst zijn. Voorzichtig leunde ze voorover en bood Zeke het kleintje aan. ‘Hij was weggelopen en ik kwam hem tegen,’ legde ze hem uit. ‘Ik zou zoiets nooit stelen. Daar is hij veel te lief voor.’ Ze gaf een aai over de nek van het beestje en genietend sloot de Chikorita zijn ogen, waarop Rose met zachte ogen en een teder glimlachje naar hem keek. Daarna richtte ze haar blik weer op Zeke en keek om zich heen. ‘Prachtig pand heb je hier, zeg,’ gaf ze hem als een soort van compliment. Haar ogen gleden door het pand heen. Ja, hij had het goed gedaan. Ze was vrij benieuwd naar wat hij verkocht had, maar ze stelde niet te veel vragen. Ze wist dat hij daar niet van hield en ze geen zin in nog meer chagrijnige reacties of verdenkingen van dingen die ze niet had gedaan en nooit zou doen. Haar blik gleed in plaats daarvan weer naar de Chikorita en ze zag dat het beestje haar ook aandachtig aan het bestuderen was. Wat een schatje, zeg!