Nola was in opper best humeur. Ze was Santalune City gepasseerd en was op weg naar Aquacorde town om de boot te nemen naar Hoenn. Ze had haar eigen buik gevuld en die van haar pokémon, die nu tevreden in hun pokébal aan het uitbuiken waren. Ze had haar haren opgestoken in een hoge knot en had haar sjaal in haar tas gelaten. Ze droeg nu niet alleen en viooltas op haar rug, maar trok ook een grote, zwarte reiskoffer achter zich aan. De sneeuw was gesmolten op route 3. Er woei nog wel een koude wind maar zodra die ging liggen was de zon die nu volop scheen aangenaam warm. Route 3 was een echte landelijke route. De grond was oneven en hier en daar stonden kleine groepen bomen. Overal waar ze keek zag ze pokémon bewegen. Het zou niet lang meer duren of het zou lente worden. Althans, dat hoopte Nola met al haar hart. Vermoeid ging Nola op een rots zitten en zette ze haar tassenvracht naast zich neer. Ze wreef in haar ogen en onderdrukte een geeuw. Haar lichaam was vermoeid van het lange lopen met zo veel tassen. Ze had genoeg rust gehad in Santalune City maar het gezeul met tassen was erg vermoeiend. Terwijl ze haar handen op haar schoot legde bestudeerde ze het landschap. Terwijl ze daar zo zat begon de realiteit in te zinken dat ze binnenkort naar Hoenn zou reizen. Ze zou haar veilige thuis inruilen voor een onbekend landschap. En ze was helemaal alleen. Tot nu toe had Nola onder de illusie geleefd dat ze niet helemaal alleen was. Want ze was in Kalos, haar broer was in Kalos. Haar huis was in Kalos. Met een zucht schoof ze een krullend plukje blond achter haar oor en keek ze naar haar handen. Ze wilde meer van de wereld zien en dat kon maar op één manier. Nola's pokédex piepte plotseling in haar jas. Ze keek op en zag een Bunnelby uit een holletje naast het pad komen. Heel voorzichtig keek hij om zich heen of er geen gevaar dreigde. Hij keek achterom en zei enthousiast: "
Bunnel by by by!". Hij maakte plaats en nog een Bunnelby verscheen, samen met drie piepkleine Bunnelby. '
Bunnelby, the digging pokémon. Digging holes strengthens its ears so much that they can sever thick roots effortlessly'. Nola glimlachte toen ze de baby Bunnelby het pad op zag rennen. Ze rende elkaar speels achterna en leken te genieten van hun eerste stapjes buiten. De kleinste bleef een beetje achter. Ze prefereerde het om wat meer achter te blijven van haar wilde nestgenootjes. Ze kreeg Nola in het oog en kwam nieuwsgierig dichterbij. Nola bleef stil zitten aangezien de moeder van het kroost ook op haar baby afkwam en Nola argwanend aankeek. Toen schoot haar iets te binnen. Rustig ging haar hand naar haar andere jaszak en viste ze er een ronde pokepoffin uit. Ze zakte heel voorzichtig door haar knieën en stak haar hand vooruit. De baby Bunnelby sprong achteruit en dook achter haar moeder. Nola begon bemoedigend te glimlachen. De moeder rook in de lucht naar de lekkere lucht van de poffin en kwam met wat hupjes vooruit. Ze pakte de poffin tussen haar pootjes en nam er een hapje van. '
Byyy!'. Zei ze vrolijk. De twee andere baby's kwamen ook aanrennen. Ze hadden duidelijk meer moed. Eentje durfde het zelfs om haar pootjes op Nola's hand te zetten en aan haar handpalm te ruiken. "
Ik heb geen poffins meer, wel wat anders". Ze ging rustig wat rechter zitten en pakte haar viooltas. De familie Bunnelby kwam in een halve cirkel voor haar zitten en wachtte tot er wat ging komen. Nola legde de tas over haar knieën en viste er een vuurrode appel uit. Ze legde hem voor de familie neer en ritste haar tas weer dicht. "
Meer heb ik niet, sorry". Zei ze verontschuldigend. De Bunnelby familie leek dit niet erg te vinden. De vader pakte de appel tussen zijn oren op en rende terug naar zijn hol. Bij de ingang keek hij om naar Nola en zei vrolijk: "
Bunbun!". De moeder volgde zijn voorbeeld, zwaaide met haar korte pootje en verdween toen het hol in. De rest van hun kinderen sjirpte vrolijk: "
bybybyby!" Door elkaar heen naar Nola en rende toen achter hun moeder aan. Ook als laatste verdween de mannelijke bunnelby in het hol. Nola keek vertederd naar de familie. Toen ze eenmaal weg waren voelde ze zich nog eenzamer dan voorheen. Ze keek somber naar haar schoot en zuchtte.
Ik mis mijn eigen familie ... Dacht ze treurig en ze ging weer op de rots zitten. Op haar weg door Santalune City had ze haar thuis ook nog bezocht. En het graf van haar ouders. Ze had extra mooie bloemen gekocht bij een luxe winkel die de mooiste soorten bloemen verkocht. Ze hadden de meest mooie kleuren. Toch had ze er moeite mee gehad. Ze had een tijdje gewoon daar gezeten in de kou. Huilend zo nu en dan. Uiteindelijk een uur later dan gewild vertrok ze weer van het kerkhof, ijskoud en met betraande ogen. Nola veegde een traan weg die zich in haar ooghoek had gevestigd. Ze was er nu zeker van. Een tijdje weg uit Kalos zou haar goed doen. Een stak weer een aardig windje op. Nola werd daardoor abrupt uit haar gedachtegang gewekt. Ze keek op toen ze een vreemd geluidje hoorde. Nola keek verwonderd op toen een groepje groene, wollig uitziende pokémon zachtjes door de bries voort werden gestuwd. Ze bewogen niet uit zichzelf maar lieten de wind al het werk doen. Nola's pokédex piepte. Ze pakte hem verwonderd uit haar zak. '
Cottonee, the Cotton Puff Pokémon. Cottonee shoots cotton to distract its opponent when attacked, and travels around wherever the blowing wind carries it'. Het meisje dacht na. Voor zover zij wist kwamen hier geen Cottonee voor. Als kind kwam ze hier wel eens maar nog nooit had ze Cottonee gezien. De wind veranderde in een zachte bries en de Cottnee begonnen rond te draaien terwijl ze vrolijk tegen elkaar aan het praten waren. Ondanks de kou leken ze het heerlijk te vinden om in de wind te vliegen. Ze moesten vast heel ver hebben gereisd als ze gingen waar de wind hun naartoe droegen. Wat een speciale pokémon. Verwonderd stond Nola op en liep ze wat dichterbij de groep. Zo'n 20 Cottonee cirkelde vrolijk rond elkaar en maakte hele schattige geluidjes. Toen Nola eens wat beter keek zag ze dat de meeste Cottonee er uit zagen alsof ze aan het pronken waren. Een mannelijke Cottonee schoot een windvlaag van glimmende wind langs een vrouwelijke Cottonee die geïnteresseerd toekeek. Ze viel er meteen voor en vloog naar hem toe om liefdevol tegen hem aan te strijken. Nola glimlachte. Wat enorm vertederend. Overal gebeurde hetzelfde, al was het met verschillende aanvallen. Uiteindelijk viel haar oog op een Cottonee die buiten de groep vloog. Ze ging af op een andere eenzame Cottonee. Ze begon wild rond te cirkelen terwijl haar lichaam prachtig groen begon te gloeien. Groene stralen schoten alle kanten op en raakte andere Cottonee. Die draaide zich boos om. De vrouwelijke Cottonee stopte meteen. In een poging de schade te repareren en om voor alsnog indruk te maken op de andere Cottonee schoot ze ook een Fairy Wind af. Die was niet heel indrukwekkend en werd door de andere windvlagen weggeblazen. De mannelijke Cottonee vloog op haar af en tackelde haar. Ze slaakte een kreetje en werd van de groep weggeslagen. In nog een poging om te laten zien dat ze het echt wel kon begon ze met haar vleugels te bewegen en schoot ze de glimmende Stun Spore af. Die kwam niet ver en dwarrelde treurig naar beneden. De Cottonee draaide zich om en zweefde naar een ander vrouwtje. De vrouwelijke Cottonee bleef alleen en teleurgesteld achter. Nola had te doen met de Cottonee. Ze slikte en keek ingespannen toe hoe de Cottonee weer richting de groep werd geblazen door de wind. Hoopvol vloog ze op een andere Cottonee af. Die week meteen af en schoot een Stun Spore op haar af. Cottonee slaakte een kreetje en dwarrelde naar beneden, gedeeltelijk verlamd door de Stun Spore. Ze kwam zacht neer op de grond en keek met traanoogjes naar de rest van de Cottonee, die weer even vrolijk door gingen met het imponeren van elkaar. Het meerendeel had al paartjes gevormd, zag Nola. Er waren nog maar weinig Cottonee over. Samen met de vrouwelijke Cottonee, vijf! Nola trok een gezicht. Zo te zien leken ze niet veel interesse te hebben in de onhandige pokémon die op de grond lag. Het was zelfs zo ernstig dat ze elkaar al hadden uitgekozen. Arme Cottonee. Nola liep op de Cottonee af die opkeek naar haar. "
Hier laat me je helpen" Zei Nola en ze veegde met haar hand over de kleverige glittertjes die als een deken over Cottonee lagen. Ze merkte dat de Stun Spore haar eigen hand begon te verlammen. Onhandig gleed die van Cottonee af. Nola duwde er met haar vinger tegen aan maar ze voelde niets. "
Me hand is verlamd!" Riep ze uit. De Cottonee vloog weer omhoog en zei bedankend: '
Nieeniee..'. En ze vloog weer naar de groep. Nola kwam overeind en keek met grote ogen naar haar hand die er treurig bij hing. De Cottonee vloog zelfverzekerd terug naar de groep. Allemaal ontweken ze haar en gingen ze in een baan om haar heen. Verdrietig vloog de Cottonee van de een naar de ander maar niemand wilde haar accepteren. Iedereen was al een paartje.
Terwijl ze naar haar de Cottonee keek, kreeg ze een idee. Ze waren dan allemaal wel al een paartje maar ze zouden haar vast opnemen in de groep als ze zagen hoe sterk ze zou zijn. Wat ze in haar mars had. Ze zette haar handen om haar mond heen en riep: “
Cottonee!” Alle Cottonee keken tegelijk om. Het meisje vind de blik van de eenzame Cottonee en gebaarde dat ze hierheen moest komen. “
Ik heb een idee zodat je in de groep word opgenomen”. De Cottonee kwam nieuwsgierig aanzweven door de wind die haar voortdreef. Nola was opgelucht dat het zulke vriendelijke pokémon waren anders kon ze haar misschien niet eens helpen. Ze voelde zich verantwoordelijk voor het lot van deze Cottonee. Niemand verdiende het om buitengesloten te worden om wie ze waren. De groep Cottonee gingen weer door met elkaar en begonnen steeds meer weg te zweven over route 3. Ze danste langs de barre takken van een klein groepje bomen. Ze zagen er zo blij uit. “
Zou ik met je mogen oefenen om .. om beter te worden met je aanvallen? Dan kunnen we samen de andere Cottonee laten zien dat je het wel waard bent!”. De Cottonee zweefde zachtjes heen en weer en ging een beetje scheef hangen toen ze naar Nola luisterde. Ze leek het wel te begrijpen want na een pauze knikte ze vastberaden. “
Laat dan maar als eerste zien wat voor aanvallen je kunt” Ze pakte haar pokédex erbij en wachtte af. Cottonee begon haar Fairy Wind en Growth the demonstreren. Daarna sloeg ze haar bladeren naar voren waardoor er twee kleine zaadjes naar voren schoten. Ze landde op de grond voor de steen waar ze eerst opgezeten had. Plots kropen er dikke ranken uit de grond en wikkelde die zich om de steen. Nola keek naar haar pokédex. ‘
A seed is planted on the target. It steals some HP from the target every turn’ Vertelde haar pokédex haar. Daarna demonstreerde ze haar Stun Spore die de mannelijke Cottonee op haar had afgevuurd. Als aller laatste begonnen de bladeren van Cottonee donker groen te gloeien, met een krachtige zwiep van haar vleugeltjes schoot een donker groene straal op een Fletchling af die langs vloog. Die werd gevangen in een groene bol die feller blauw begon te schijnen. Een lichtere straal schoot terug op de Cottonee en heelde een klein wondje dat ze onder haar rechter oog had gehad. Nola keek met open mond toe. Dat was zeker Mega Drain! Hoe gaaf. De Cottonee wendde zich weer tot het meisje die haar pokédex nog even op de Fletchling richtte die er als een speer vandoor ging. ‘
Fletchling, the Tiny Robin Pokémon. Although Fletchling's chirp is quite beautiful to hear, it is relentlessly tough with those who enter its territory. ’ Nola knikte vastberaden en legde haar handen in één. Zo te zien kon de Cottonee elke andere aanval van een Cottonee die even sterk was als zij. Maar het zag er naar uit dat ze erg onzeker over zichzelf was. Voor ze het afvuurde, zelfs al terwijl ze een aanval aan het opladen was zag je twijfel in haar ogen. Het was haar niet ontgaan dat zodra de Cottonee de Fletchling had geraakt ze enorm verbaasd en toen triomfantelijk gekeken had. Blijkbaar schoot ze vaak mis. Althans, dat dacht Nola wel. “
Je moet gewoon niet zo onzeker zijn” Zei ze opgewekt tegen de gras pokémon. Die zweefde wat terughoudend op en neer en keek erg verdrietig toen Nola dat zei. Ze had meteen medelijden met haar. Nola keek op toen ze een vreemd geluid hoorde dat alleen maar harder leek te worden. Cottonee schrok, draaide om en vloog er heel snel vandoor. Het geluid zwol aan en werd steeds luider. Het klonk als het gekrijs van .. een vogel pokémon? Van achter een grote groep bomen kwamen een hele zwerm Fletchling aan. Nola slaakte een kreet, greep haar bagage en zette het op een rennen. Ze keek achterom om te zien of ze al dichterbij waren gekomen, maar zo te zien leken de Fletchling af te buigen. Ze gingen recht op de zwerm Cottonee af! De pokédex entry over Fletchling klopte dus wel! Nola kwam slippend tot stilstand en keek vol afschuw toe hoe de zwerm op de groep Cottonee af gingen. Die schoten alle kanten op, maar twee Cottonee waren moedig genoeg om zich om te draaien naar de Fletchling en een aanval uit te voeren. Ze kon niet toekijken terwijl die hulpeloze Cottonee werden aangevallen door een zwerm boze Fletchling. Ze waren waarschijnlijk op doorreis, ze waren niet eens bedoeld het territorium ingekomen. Na nog een aarzeling legde ze haar spullen naast de weg in de berm en nam ze de pokébal van Néné mee, voor het geval stak ze die van Pagan in haar zak. Ze gooide de bal van de Dedenne omhoog en ving hem weer in haar handpalm toen de elektrische pokémon verscheen. “
Néné, doe je Thundershock aanval op die Fletchling!” Riep Nola terwijl ze over een boomstronk sprong en naar de zwerm rende. Néné’s wangetjes werden geel, elektrische golfjes danste over het oppervlak. Ze kromp in elkaar en liet de aanval los op een willekeurige Fletchling. Die werd uit de lucht geschoten en zeilde naar beneden. Ergens vond Nola het vreselijk om aan te zien dat zij een pokémon pijn deed maar er was geen vriendelijke manier om dit op te lossen. De Fletchling keerde meteen om naar hen. Nola was niet snel genoeg met reageren op de enorm snelle pokémon. Zij en Néné werden geraakt door twintig kleine snaveltjes. Ze viel achteruit met een pijnkreet en landde pijnlijk op het harde gras. Ze keek omhoog en zag hoe ze een volmaakte halve cirkel maakte als één man en weer naar haar toe doken. “
Néné doe je Parabolic Charge!” Riep ze met een stem die twee octaven hoger was dan normaal. Néné kwam omhoog en stond nu op twee pootjes. De Fletchling vormde een cirkel om haar heen en maakte zich klaar om aan te vallen. Ze krijste dreigend naar haar. Néné’s staart schoot opeens kaarsrecht omhoog en haar wangetjes begonnen te gloeien. Ze vuurde een elektrische straal af die een ronde, elektrische bal veroorzaakte. Die vloog omhoog en knalde uit elkaar in wel meer dan tien verschillende elektrische stralen die allemaal rond de Fletchling schoten. Een groot deel werkt geraakt. Maar een paar vielen uit de lucht. Enkele gingen er snel vandoor, te zwak. Ze haalde hun kracht uit aantallen want in hun eentje leken ze niet heel sterk. Nola kwam overeind en riep naar Néné: “
Charge! En doe dan nog een Parabolic Charge om de overige Fletchling weg te jagen!” Néné begon elektriciteit op te laden. Steeds sterkere en grote golfjes danste over haar wangetjes. Toen de Fletching aanvallen opende ze haar oogjes. De 9 Fletchling die nog over waren krijste en namen een scherpe duikvlucht. Néné’s staart schoot opnieuw kaarsrecht omhoog en opnieuw schoot ze de bol af die nu veel krachtiger was dan voorheen. Met een luide knal spatte die uiteen en raakte alle Fletchling deze keer. Het handjevol dat niet naar beneden was gestort ging er vandoor. De Fletchling die op de grond lagen kwamen overeind en vlogen of rende in alle richtingen op. Ze verdwenen achter bomen en in struiken. Nola liep naar Néné toe en hurkte bij haar. “
Hartstikke bedankt, Néné, je bent me redder in nood” Zei ze terwijl ze haar liefdevol achter haar oortjes krabde. Ze pakte de pokébal van Néné tevoorschijn en straalde haar terug. Ze kwam overeind en wreef over een erg pijnlijke snee op haar wang. Een van de Fletchling had haar best had geraakt. Het bloedde zag ze toen ze haar vinger weghaalde en het rode er op zag zitten. Ze keek al snel op om te zoeken naar de Cottonee. Ze zag ze helemaal in de verte. Ze zweefde net het bos in dat naast Santalune City zat. Allemaal, op één na. Vanaf hier zag Nola een klein, wit met groen stipje treurig de andere kant op gaan. Nola’s gezicht vertrok. Ze wilde haar spullen niet zo achter laten dus besloot ze om terug te rennen, snel haar bagage te pakken en naar haar toe te gaan. Haar koffer stootte over allerlei onevenheden op de grond en werd daardoor erg moeizaam om voor te bewegen. Maar ze wilde nog even de Cottonee succes wensen voor ze terug ging naar Aquacorde Town om op de boot te stappen. “
Cottonee! Wacht!” Riep het meisje met hoge stem. Ze rende een groot grasveld op en bleef hijgend bij haar staan. Ze legde haar viooltas neer en moest naar lucht vechten. Oei, haar conditie was er niet op vooruit gegaan. Dat was zeker. Ze keek op naar de Cottonee toen ze eenmaal op adem gekomen was en glimlachte naar haar. “
Cottonee ” Begon ze. Ze wilde haar succes wensen met haar reis. Succes wensen met het feit dat ze nu helemaal alleen verder moest gaan. Zonder haar soortgenootjes. Ze zouden haar niet accepteren meer want Nola kon ze al niet meer zien tussen de bomen door. De wind veranderde van richting en Cottonee danste er treurig op mee. Het meisje beet op haar lip en balde haar hand tot een vuist. Ze kon niet iedere pokémon redden.. maar ze kon ook niet een eenzame pokémon zo alleen laten. Het was de natuur! Zei haar vader altijd. Maar toch .. Ze keek naar de grond en zuchtte. “
Cottonee .. zou je bij mijn team willen komen?”. Zei ze. Ze sprak het uit met ingehouden adem, terwijl ze het deed bedacht ze zich nog dat ze het eigenlijk niet had willen vragen. Maar ook weer wel. ‘
Niii?’ Sjirpte de witte pokémon en ze fladderde verwoed met haar vleugeltjes richting Nola. Er was geen weg terug meer. “
Ik bedoel-”. Nola pakte een lege pokébal uit haar jaszak, drukte op het knopje zodat hij groter werd, en hield hem uit naar de Cottonee. “
Wat zou je er van vinden als je vanaf nu met mij meereist?” Zei ze een stuk zelfverzekerder. De ogen van de Cottonee begonnen te glimmen. Zwijgend keek ze naar de bal die Nola praktisch in haar gezicht duwde. Met een ferme duw van haar vleugel duwde ze hem opzij. Nola verstarde. Maar de Cottonee vloog weer dichter er naartoe. Toen Nola hem opnieuw uitstak duwde ze hem opnieuw weg en vloog ze achteruit. Afwachtend fladderde ze met haar vleugeltjes terwijl ze bemoedigend ‘
Nii nii nii!’ riep. Nola krabde aan haar kin en smeet toen de bal naar voren. Cottonee blies er een Fairy Wind tegen aan en weerde hem af. Hij kwam met een dof geluid tegen Nola’s hoofd aan. “
Auw!” Zei ze, en ze wreef over de pijnlijke plek. De Cottonee vloog nu verwoed op en neer en leek Nola iets duidelijk te willen maken. Nogmaals blies ze een Fairy Wind op. Nola fronste. Toen, zachter ditmaal, blies ze eentje tegen Nola aan. Het voelde alsof iemand een zachte bries tegen haar aan woei. Instinctief pakte ze Pagan’s pokébal toen die uit haar jaszak dreigde te vallen. De Cottonee slaakte een opgewekt kreetje en keek heel intens naar de pokébal van Pagan. Nola volgde haar blik en borg de pokéballen weer op. Ze fronste en legde toen de link. Omdat ze niets anders wist waarom de Cottonee naar een volle pokébal zou kijken, nou ja, hoe kon ze weten dat Pagan er in zat, en een andere weigeren.. dan zou ze haast dus ..? “
Wil je er om met me vechten?” Zei Nola twijfelachtig, niet echt overtuigd van haar gedachtegang. De Cottonee vloog echter een stukje omhoog en knikte enthousiast. ‘
Niiiiii!’ Juichte de Cottonee. Nola moest een beetje lachen. Dat klonk als een deal dan maar.
A wild Cottonee has appeared! 
Nola pakte Pagan's pokebal weer uit haar zak en gooide hem omhoog. Pagan Min sloeg meteen zijn vleugels uit terwijl hij nog aan het verschijnen was uit de bal. Hij vloog een eindje omhoog en fladderde wild met zijn vleugels. Nola wilde dolgraag met de Cottonee vechten. Maar ze wist hoe ze er voor stond. Pagan had een duidelijk voordeel over gras. Daarbij kwam dat hij wellicht een heel stuk sterker was dan deze wilde pokémon. Wilde pokémon waren zelden erg sterk in tegenstelling tot al gevangen en getrainde pokémon. Logisch als je er over nadacht. Misschien moest ze Néné gebruiken. Dan hadden ze allebei geen duidelijk voordeel over elkaar. De Cottonee was de aller eerste om aan te vallen. Voordat Nola kon wisselen met Néné schoot ze een Stun Spore op Pagan af. Die sloeg wild met zijn vleugels om het straaltje dat hem faliekant gemist zou hebben te doen vervagen tot weerloos stof. Hij vloog meteen een eind omhoog buiten Cottonee's bereik. Die schrok en schoot een Fairy Wind op hem af. Hij was krachtig deze keer maar Pagan ging gewoon nog een stukje omhoog zodat de harde wind het zou doen vervagen. Cottonee vloog hem achterna en schoot een paar Leech Seeds af. Die vlogen alle kanten op en begonnen al te ontkiemen in de lucht. Toen ze op de grond kwamen schoten er meteen lange ranken omhoog. Pagan was gaan dalen voor de aanval toen Nola hem daartoe riep en werd er in gevangen. Nola hapte naar adem! De ranken hielden zijn vleugels stevig tegen zijn lijf gedrukt. Hij kon niets zonder zijn vleugels. "
Aerial Ace!". Pagan bewoog moeizaam met zijn vleugels maar de ranken zaten te strak om zijn lijf. Cottonee's vleugels begonnen rood te gloeien en ze stak twee rode stralen op Pagan af. Die kromp in één toen de Absorb aanval hem raakte en samen met de Leech Seed de energie uit hem haalde. "
Pagan, probeer de ranken door te pikken!" Riep Nola. Pagan gehoorzaamde meteen en begon heel driftig op de ranken in te pikken. Omdat de aanval nog niet heel sterk was waren ze ook nog niet erg dik. Pagan kreeg met veel driftig gepik de eerste al los. Cottonee schoot snel een Stun Spore af. Op dat moment wist Pagan zijn linkse vleugel los te trekken. Met een ferme zwiep van die vleugel vernietigde hij de Stun Spore. Hij pikte nog een rank door en trok ook zijn laatste vleugel los. "
Sand Attack!". Pagan maakte een duikvlucht en trok net boven de grond op met wijde gebaren van zijn vleugels. Een wolk zand werd in Cottonee's gezicht geblazen. "
Aerial Ace!" Pagan's vleugels gloeide fel wit en toen hij ze een ferme zwiep gaf vlogen er witte, scherpe stralen op Cottonee af. Die werd door de kracht achteruit geblazen en knalde tegen de grond. "
Nu! Doe een Gust aanval!" Pagan slaakte een kreet, vloog een eindje omhoog en waaide heel snel heel hard met zijn vleugels. Harde windvlagen vlogen tegen Cottonee aan. Die begon groen te gloeien en vuurde diezelfde groene stralen op Pagan af. Die raakte hem en Pagan viel een eindje uit de lucht. De Cottonee zweefde snel omhoog en vuurde nog een Mega Drain af op Pagan. Die raakte. Ze combineerde die door ook weer een Leech Seed te planten. Pagan was sneller deze keer maar de rank omhulde zijn poot wel. De wondjes die de Gust hadden gemaakt eerder werden geheeld door de Mega Drain en de Leech Seed. "
Snel! Weer haar af met je Whirlwind aanval!" Pagan sloeg met zijn vleugels, en geholpen door de wind die opgestoken was, blies hij de Cottonee een heel eind achteruit.
Ze weegt echt niets als de wind haar zo gemakkelijk wegblaast. Ze herstelde zich door een slordige Absorb naar Pagan te vuren. Die ontweek gemakkelijk door een eindje opzij te vliegen. De rank hield zijn poot nog steeds vast. Cottonee maakte een grote draai in de lucht en werd door de wind recht op Pagan af geworpen. '
Niii!' Gilde ze, en ze vuurde een Stun Spore af die Pagan volledig raakte. Pagan's vleugels leken te verkrampen. Hij kon niet langer blijven flapperen en viel een eindje naar beneden op de grond. "
Pagan!" Riep ze geschrokken. Cottonee gebruikte nog een Growth om de Aerial Ace die haar geraakt had nog meer te helen. De Leech Seed gaf haar ook meer energie. Pagan hopte overeind op het moment dat Cottonee een Fairy Wind zijn kant op stuurde. Die raakte hem en Pagan werd een eindje achteruit geslagen. Hij herstelde en met een harde slag van zijn vleugels kwam hij recht en schoot hij op Cottonee af. "
Quick Attack!" Pidgey's waren van nature snel. Pagan schoot heel snel ven hot naar her en raakte de Cottonee met een scherpe steek van zijn snavel. Nola greep haar kans en gooide de pokébal, hopend dat Cottonee toch wel genoeg verzwakt was om te blijven zitten. Als ze het zo had zou ze niet opgeven tot ze niet meer kon. Cottonee werd naar binnen gezogen en de bal viel met een plof in het gras dat alle kanten op gerukt werd door de wind.
