Worst date ever || &Seven

'Weet je het zeker, meester?' De heldere stem van Luca klonk twijfelend toen hij zijn poot omhoog richtte. Raven knikte vastberaden, "begin nou maar." Na dagen over die idiote mega-evolutie te dubben, had hij besloten zijn oude trainingen met Luca weer op te pakken. Beginnen bij het begin, dat was het idee. Het enige verschil was nu dat Luca een stuk sterker was dan 5 jaar geleden, en de klap kwam ook veel harder aan toen de Lucario toesloeg. Raven kromp even ineen en moest naar achter stappen om niet om te vallen, maar rechtte al snel zijn rug weer. "Opnieuw," beveelde (het is is beval, maar dat is lelijk) hij toen zonder verder nog een kik te geven. Dit keer twijfelde Luca niet meer en kon hij het beter inschatten. Raven spitste zijn gehoor, dook toen snel aan de kant en greep toen Luca's arm beet om zijn aanval te blokkeren. Luca draaide zich op zijn beurt weer soepel om en sloeg toen vanuit een andere hoek toe. Raven kon de vuist nog met zijn vlakke hand tegenhouden, en gaf toen een sterke duw om weer bij Luca weg te stappen. Hier bleef hij voor een kort moment staan. Het was voor hem onwennig om dit soort trainingen weer zonder aura uit te voeren. Raven was in de loop der jaren teveel aan die tactiek gaan wennen, en nu hij alles weer op gehoor moest doen leek het vele malen lastiger. 'Wil je stoppen?' vroeg Luca. Raven schudde zijn hoofd en bracht zijn armen weer beschermend voor zijn gezicht, waarna hij een kort knikje gaf ten teken dat Luca weer mocht beginnen. Zo snel was hij er nou ook weer niet klaar mee.

Tegen de tijd dat Raven aangaf dat ze konden stoppen, waren ze beide bezweet van het vechten en voelden zijn ledematen zwaar aan. Hij liet zich uitgeput op een steen vallen en gaf met een korte wuif van zijn hand aan dat Luca hetzelfde mocht doen. De Lucario zakte dankbaar door zijn knieën. Voor even leek het alsof ze weer terug in Sinnoh waren. In de goede oude tijd waarin Raven zich alleen maar druk hoefde te maken om de debiele kinderjuffrouw van het landhuis. Die had de pech gehad om zijn opstandige periode mee te maken. Raven sloot voor een kort moment zijn ogen. Alles leek in die tijd nu zoveel makkelijker, al had hij geen dag spijt gehad van zijn beslissing om te vertrekken. Raven wist dat hij het daar nog geen dag langer had kunnen uithouden.

Het geluid van plotseling naderde pootjes deed hem zijn ogen weer openen. Hij herkende al snel het onschuldige vulpixgeluidje. Raven begreep niet zo goed waar die onverwachte aanhankelijkheid van het diertje vandaan kwam. Ze had het in ieder geval niet van haar trainster. Hij hurkte even neer bij de Vulpix en gaf haar een korte aai over haar kop, want dat deed je als een beest zo vrolijk op je af kwam huppelen. Echter toen hij Seven aan hoorde komen, hees hij zich snel weer omhoog, alsof ze hem ergens op betrapt had. Ze haalde de Vulpix van de grond af, terwijl ze mompelde dat Allira ook niet meer te vertrouwen was. "Ik geloof dat ze alleen hoi wilde zeggen," probeerde Raven luchtig. Het was geen Snow die hem maar wat graag de rivier in dumpte. Een beetje ongemakkelijk begon hij de knoopjes van zijn open getrokken blouse weer dicht te maken. Niet dat het voor haar ongewoon was om hem zo te zien, maar gezien de relatie die ze momenteel hadden leek het hem niet zo gepast.

Het was duidelijk aan haar toon te horen dat ze nog steeds boos was. Raven stopte halverwege met het dichtknopen van zijn blouse en keek op. "Is er in ieder geval één blij me te zien," merkte hij droogjes op. Hij wist echter dat hij wel een beetje op zijn hoefde moest zijn, of anders zou dit gesprek weer eindigen met een vuist in zijn gezicht. Hij had toegegeven dat de eerste keer zijn eigen verdiende loon was, maar Raven had liever dat het wel bij die keer zou blijven. Dat zou zijn trots anders niet echt veel goed doen (waar op het moment toch al niet veel meer van over was). Ze sloeg behoorlijk hard voor een meisje. Raven stopte met een zachte zucht zijn handen in zijn zakken en fronste toen lichtjes. "Ik ben je volgens mij een verontschuldiging schuldig," zei hij toen. Ja, Raven verontschuldigde zich zowaar voor zijn gedrag. Hij kon er dan ook niet echt omheen, want om nu nog te gaan ontkennen wat hij gedaan had zou de situatie alleen nog maar erger maken. .

Gezien het om Seven ging, wist hij dat haar reactie het dichtst bij een vergiffenis zat die hij ooit van haar zou krijgen. Hij moest het er maar mee doen, en hopen dat hij dit hele gedoe vanaf nu van zich af kon zetten. Al was Raven zich ervan bewust dat dat niet zo makkelijk meer ging. Hij fronste. "Wat kan ik doen om het goed te maken?" vroeg hij toen. Hij had geen zin om de rest van zijn leven met een schuldgevoel rond te lopen. Niet bij haar in ieder geval, want hij stond nog steeds bij haar in het krijt en dat nam Raven niet licht op. Al leek het bijna een onmogelijke taak om die schuld weer af te lossen, gezien hij haar genoeg reden had gegeven om hem de rest van zijn leven te haten. Luca kwam omhoog en liet een verraste uitdrukking op zijn gezicht verschijnen toen hij Raven's gedachtegang las. 'Heeft ze je geslagen?' stuurde hij zwijgend naar zijn meester. Zijn stem klonk meer verrast dan beschuldigend in zijn hoofd, en Raven verschoot lichtjes. Dat had de Lucario dus nog niet meegekregen. "Ja, hou er maar over op," mompelde hij zachtjes naar hem om het niet nog erger te maken.

Tot zijn opluchting hield de Lucario er verder zijn mond over. Hij was de vorige keer al niet zo tactisch geweest met zijn opmerking bij de rivier, maar onderhand leek hij genoeg van de situatie te begrijpen om te weten wat hij vooral niet moest zeggen. Dat kon hij op dit moment wel gebruiken, want het zag er niet naar uit dat Seven hem snel ging vergeven. Hij zuchtte even zacht. Misschien moesten ze eerst maar eens proberen een normaal gesprek te kunnen voeren.

Maar, natuurlijk ging dat niet werken. Sewaddle kwam tevoorschijn en vervolgens ging het allemaal heel snel. Allira nieste, Raven rook vuur, en toen was daar ook opeens de Spheal. Een beetje beduusd knipperde Raven met zijn ogen en deed hij een stap naar voren, terwijl hij zijn handen weer uit zijn zakken haalde. "Wat heeft er in de fik gestaan?" vroeg hij, terwijl hij zijn neus ophaalde. Het rook naar afgebrand groen, het soort dat je ook ruikt na een kampvuur. De Sewaddle kon het toch niet wezen? Dat beest leefde nog.

Het was een vreemd soort aandoenlijk om te horen hoe erg Seven op haar Pokémon gesteld was. Vreemd omdat hij haar nog niet eerder op die manier had praten. Hij kon er stiekem wel om lachen, maar trok snel zijn mond weer recht toen ze zich weer op hem richtte, wetende dat ze het niet zou waarderen als hij haar op die eigenschap zou 'betrappen'. Het blad van de Sewaddle was blijkbaar afgebrand. Raven wist niet eens dat dat kon, maar bedacht zich dat het een soort hoofddeksel geweest moest zijn. Het arme ding. Hij was dus blijkbaar niet de enige die wel eens een vlammenwerper naar zijn hoofd kreeg. "Vriest ie niet dood nu? Ik heb eventueel wel een muts ofzo," opperde hij met zijn grijslege ogen even op zijn tas gericht. Hij bood zijn hulp niet eens aan omdat hij zich daartoe verplicht voelde. Sewaddle had hen een keer uit de bezemkast geholpen, dus hij had het ergens wel te doen met de rups. In deze tijd van het jaar vond je waarschijnlijk niet zo snel een nieuw blad meer.

Ja, nee, subtiel was inderdaad niet echt zijn ding. Maar, de rups zat dus al veilig en warm in Seven's sjaal, Raven probeerde zich maar niet voor te stellen hoe dat er uit zag want dat lukte hem toch niet, en weer in zijn pokéball. De vos, de enige die hem schijnbaar wel leek te mogen, werd ook teruggehaald, waardoor uiteindelijk alleen nog maar de Spheal overbleef die hij eigenlijk liever niet om zich heen had. Gelukkig was hier geen water. Niet dat hij kon horen in ieder geval. Hij bracht zijn hand naar zijn nek en liet deze hier op steunen. "Het is mij ook een keer bijna overkomen," zei hij toen, om te laten merken dat hij het ergens wel goed bedoelde. Seven kon zich dit waarschijnlijk nog al te goed herinneren.

Raven vouwde zijn armen in elkaar en liet zijn rug leunend tegen de grote rots vallen. Hij had zijn grijslege strak op de grond gericht, en trok zijn lippen in een strakke lijn toen Seven hem toebeet dat hij ook altijd in de problemen kwam. Hij snoof. "Alsof ik het bewust doe," mopperde Raven, ietwat geïrriteerd. Nee, het was ondertussen algemeen bekend dat Raven niet echt het meeste geluk in de wereld had. Noem het maar gerust eeuwige pech. Waar hij dat aan verdiend had wist hij ook niet. "Maar niemand heeft gezegd dat je me moest helpen." Natuurlijk had hij hulp nodig gehad, ergens wist Raven dat ook wel, maar toegeven dat nooit. Iets met koppig.