Magic... Magik... Magikarp!

"Shhht," Ze pakte even zijn shirt vast, zachtjes, teder, totaal niet agressief zoals ze normaal zou doen. Zijn armen beschermd rond haar. Het was zo'n geweldig gevoel... Toch leek het niet tot haar door te dringen, omdat ze zo hard moest denken aan de ervaring in het ziekenhuis, in het water... met Lubbock en Sachi... Oh ze miste Sachi zo... Zoveel... Ze wilde Sachi terug... Sachi de Eevee... "Het is al goed," zei hij. Ze wreef haar gezicht zachtjes tegen hem aan en kon het niet laten om tegen hem aan te leunen en gewoon even alles te laten gaan.

Ze hield er best wel van... Van hoe zijn hand over haar blonde haren gingen en hoe haar probeerde tot rust te sussen met zijn zachte "Shhht," Ze vond het fijn... Misschien wat te fijn voor wat ze eigenlijk mocht doen... Maar dit was totaal niet ongewild... in feite... Was het best fijn en wilde ze niet dat hij losliet. Ookal wist ze dat ze Lub nog had... het was gewoon.. Anders... En en... Ze besefte kort wat ze allemaal aan het doen was... Hoe fout dit eigenlijk wel was ten opzichte van haar vriendje... Maar... Maar... Dit kon haar echt niks schelen. Na enkele tellen... Misschien zelfs iets van een minuut, begonnen haar ogen pijn te doen... Ze haalde diep adem en leunde wat naar achter waarna ze zijn groene ogen zocht. Nog steeds stroomden de tranen over haar wangen heen, maar minder snel dan eerst. Toen keek ze terug naar zijn shirt. "Het... Spijt me..." zei ze zachtjes terwijl ze haar grip op het kledingstuk loste.

Hij schudde zijn hoofd en ze knipperde enkele keren met haar grijze ogen, waardoor de tranen nog sneller vloeiden over haar wangen heen. "Hey, je hoeft geen sorry te zeggen," Ze keek even kort naar de plek waar ze zonet haar hoofd tegen had gedrukt, want er was een natte plek... Ze streek er even zachtjes over met haar hand, zacht strijkend, waarna ze haar hand rustig terug liet rusten op zijn gespierde lichaam. Hij was best knap eigenlijk... Nu hij zo dicht bij haar was en ze elkaar raakten was alles duidelijk... Voor een keer... Hij veegde een traan van haar gezicht en ze keek hem terug aan. "Het is al goed," Ze snikte even zachtjes en legde haar hoofd terug tegen zijn borstkas aan, ze kon zijn hart horen kloppen... Luid en duidelijk... Helder... Nog steeds voelde ze de tranen over haar kaken gaan, maar minder snel dan eerst. "August?" zei ze met een ietwat zachte stem. "Heb ik... Ben ik... Een last?" zei zachtjes terwijl ze haar hand langzaam sloot en ernaar staarde. Het kloppen van zijn hart leek haar verdriet te sussen... Misschien was zijn nabijheid al genoeg.

Hij streelde haar zachtjes en dat vond ze fijn... Want het gaf een gevoel van geborgenheid... En nog iets... Maar dat gevoel kon ze gewoon niet bij de roodharige plaatsen. Het paste niet bij hem, bij hoe hij was... Hoe ze elkaar kenden... Het was allemaal zo raar. Hoe een actie ze zo dicht kon brengen... was het raar om te zeggen dat je... Zo kon veranderen van gedachten? Hij duwde zachtjes haar kin op en nu keken ze elkaar aan. Hij had mooie groene ogen, net als Lub. "Nee," zei hij zachtjes. "Verre weg van, Tawnee," Ze zuchtte even zachtjes en liet een trillend lachje op haar lippen verschijnen. "Soms voelt het zo wel..." zei ze zachtjes. "Dat ik een grote nietsnut ben..." zei ze zachtjes en ze voelde opnieuw tranen drukken. Oh Arceus, zou ze weer zo gaan janken?

Hij zat met zijn hoofd in de wolken, zijn gedachten gingen alleen nog maar over Tawnee en Tawnee-gerelateerde dingen. Wat hij niet wist, was dat die gedachten zo meteen een grote chaos zouden gaan worden. Hij liep gewoon door het Ambrette Aquarium, hij verveelde zich en de toegang was toch gratis. Het was minder leuk dan dat hij gehoopt had, er waren wel grappige Pokémon maar om het nou echt interessant te noemen... Nee.
Toen hij een stukje verderop een bekend persoon zag staan, verscheen er een glimlach op zijn gezicht, Tawnee was hier! Hij wilde verder lopen, maar toen hij zag wat Tawnee aan het doen was bleef hij stokstijf staan. En stond een andere jongen bij haar en... Die jongen... Hij... Hij zoende Tawnee! Lubbock wist niet hoe hij zich nu zou moeten voelen... Hij stormde op de twee af. "Hey!" Riep hij, het was geen vriendelijke "hey", het was een boze, geïrriteerde "hey".

Hij streek met zijn hand over haar wang heen en ze sloot even kort haar ogen. Daarna opende ze haar ogen terug en keek ze hem recht aan. "Dat ben je niet, neem dat maar van mij aan," zei hij. Ondertussen was ze een beetje getroost door zijn woorden. Maar ze moest nog steeds erg haar best doen niet teveel als een groot kind over te komen... Ze sloot haar ogen en op dat moment drukte hij zijn lippen tegen de hare. Wel meteen sperde ze haar ogen open... Maar ergens wilde ze niet tegenwerken... Langzaam gleden haar ogen terug wat dicht en liet ze het gewoon gebeuren. "Hey!" Het klonk zo ver. Langzaam opende ze haar ogen en keek ze wat schuin. Wel meteen zag ze hem. Ze verstijfde en wel meteen sperde ze haar ogen open waarna ze een stap naar achter wilde zetten, maar onhandig naar achter viel. De kans dat ze zou vallen zou vast klein zijn aangezien August haar nog vast had... Of zou hij haar laten vallen? Ze sloot enkel haar ogen en hoopte op het beste.