Magic... Magik... Magikarp!

Well, hij moest eerlijk toegeven dat hij wel iets meer van het beruchte Ambrette Aquarium had verwacht. Iedereen in dit dorpje sprak erover alsof het het meest fantastische ding van heel Kalos was. Niet dus. Het enige wat ze hier hadden waren wat oninteressante vis pokémon, iets dat je ook gewoon in de riviertjes naast de routes kon zien. Nope, niks spectaculairs. Hij had dus echt wel wat beters verwacht, iets wat echt een groots spektakel kon worden genoemd. Kijk, zelfs zijn Wailmer zou nog interessanter zijn. Misschien kon hij het beest uit zijn bal laten en doodleuk door het aquarium laten lopen, maar dan had je grote kans dat hij problemen kreeg met de staff. De Wailmer zou een spoor van vernieling achterlaten, niet eens zo'n slecht idee dus. Het zorgde voor opschudding, aandacht, en dan was het niet saai meer hier. De oplossing was gevonden. Echter zag hij op dat moment iets, of beter gezegd iemand, die ervoor zorgde dat hij zijn plannetje maar even uitstelde voor nu. Kalmpjes benaderde hij het meisje van achteren, om vervolgens zich wat naar voren te buigen en zijn hoofd naast die van haar te brengen, ook het aquarium in kijkend. "Saai hé?" vroeg hij toen droogjes en keek met een schuin oog naar de ander. Hij had zijn handen op zijn rug geslagen en een brede grijns rond zijn lippen. Echt August weer.

Mmm, blijkbaar werd zijn gezelschap weer een keertje goed opgevat. Niet dus. Het blonde meisje schrok duidelijk wel wat van zijn plotse actie, hij had waarschijnlijk hetzelfde gedaan als hij in haar schoenen stond. Het meisje zorgde er uiteindelijk voor dat er nu ruim een meter tussen hen in zat, terwijl dat net maar een kleine tien centimeter was geweest. Hij had zijn handen nog steeds keurig op zijn rug en keek haar breed glimlachend aan. Ze zuchtte, een teken dat ze al helemaal niet gesteld was op zijn gezelschap. Ach, had ze maar niet naar dit veel te saaie aquarium moeten komen. Dan was hij gewoon doorgegaan met het Wailmer plan. "Wat doe jij hier?" zei Tawnee toen, waarna ze nog een zucht slaakte. "Ik bezichtig het saaiste plekje in heel Kalos. En echt iets veel beters heb ik niet te doen." Zijn stem klonk zoals altijd droogjes, maar er zat ook duidelijk weer een plagerige ondertoon in. Tenminste, hij vond het plagerig. Bij wat zwakkere persoonlijkheden kon het misschien wel overkomen als pesten. "Dusss.. hoe gaat het?" zei hij toen en zette zijn hand toen tegen het glas van het grote aquarium aan.

Hij zag dat het meisje snel rondkeek over de verdieping toen hij zijn hand tegen het glas aan plantte. Ach, wat gaf het toch ook? Die dingen werden waarschijnlijk toch elke dag schoongemaakt, en als niemand er tegenaan zou gaan staan hadden de schoonmakers niks te doen en kregen ze dus ook betaald om niks te doen. Dat gunde hij ze niet. Echt een August-gedachte was dat, want een enkele vieze vlek zorgde er natuurlijk niet meteen voor dat het hele corps van schoonmakers aan de bak gezet werd. Het idee van de hele zooi platbranden met zijn Rapidash, of platwalsen met zijn Wailmer.. was een optie. "Ik heb beter dagen gekend...." Zijn blik gleed weer terug naar Tawnee, ze zag er niet al te vrolijk uit. Haar toon was twijfelend, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ze hem voor geen goud vertrouwde. Niet al te vreemd waarschijnlijk, zo nu en dan kon hij best wel een achterbakse Seedot zijn. Kalmpjes keek hij haar aan, om vervolgens een keertje rond te kijken. "Is je Lubdisc niet in de buurt dan?" vroeg hij en keek opgewekt terug naar het blondje. Het was zo leuk om mensen met dit soort zaakjes een beetje te plagen.

Ergens moest hij licht grijnzen toen ze een beetje rood aanliep. Kon hij er wat aan doen dat hij het wel grappig vond om andere te plagen. En ze zag er best wel.. schattig uit zo. Het meisje legde haar hand toen op haar rechterarm, en door de beweging waren zijn ogen dan ook gericht op haar hand. Het zag er een beetje.. apart uit. Alsof ze niet wilde dat iemand haar hand zou zien, best wel vreemd eigenlijk. Hij schatte haar namelijk niet echt in als een meisje die niet wilde dat de wereld haar zag. "Ik heb geen Luvdisc," zei ze vervolgens. Hij had zijn hand nog altijd op het glas geplant, er was immers toch niemand hier. Over de Lubdisc besloot hij voorlopig maar niet verder te gaan. "Wat is er met je hand?" zei hij toen plots op een wat serieuzere toon, een knikje gevend naar haar hand. Well, hij kon een Seedot zijn. Maar soms ook een wat zorgzame Seedot. Kalmpjes keek hij neer op het meisje, zijn hand ondertussen van het glas af halend en haar aankijkend.

Nog altijd keek hij het meisje aan. "Well... Ik had een soort van ongeluk met ijs..." zei ze toen op een zachte toon. Zijn wenkbrauw trok een klein beetje omhoog en hij fronste hierna, ongeluk met ijs? Het was duidelijk dat het voor haar moeilijk was om over te praten. "Ongeluk met ijs..?" zei hij toen, hopend dat ze haar antwoord iets uitgebreider zou uitleggen. Had iemand haar misschien iets aangedaan? Nog altijd lichtjes fronsend keek hij neer op het meisje, hopend dat ze iets duidelijker zou zijn over wat er met haar aan de hand was op dit moment. Echt veel anders dan lichtjes fronsend afwachten kon hij niet doen op dit moment.

Het meisje zuchtte een keertje, maar ging toen wel verder met haar verhaal. Was ze misschien bang dat hij haar uit zou gaan lachen? "Ken je die sloten in Lumiose City?" zei het meisje en hun blikken kruisten. Hij knikte. "Ik ben op nieuwjaar daarin gevallen," mompelde het meisje en sloot haar ogen toen, alsof ze de tranen binnen wilde houden. Blijkbaar was dat nieuwjaar van haar niet zo leuk geweest. Zelf had hij het doorgebracht in z'n eentje. Nou ja, met Cascada en Epona dan. "Ik heb een Glaceon en toen... Lubbock... Aangevallen werd heb ik haar gebruikt. Ze maakte een soort van ijseiland en toen heb ik haar vastgenomen en heb ik..." Het meisje ratelde alles aan een kant door, waarbij haar stem ook nog eens trilde en het nog moeilijker maakte om het goed te verstaan. "Ik drukte haar tegen me aan en en..." Ze stopte. De jongen keek hoe ze plots de wollen handschoen uittrok en schrok er een beetje van, maar liet dat dus totaal niet merken aan de buitenkant. Haar arm had een lichtpaarse kleur, duidelijk komend van bevriezing. Hij zag hoe ze haar handen tot vuisten maakte en hem niet aankeek. "Tawnee.." mompelde hij enkel en keek haar aan. Dat soort dingen konden gebeuren, en natuurlijk was het niet leuk, maar het kon nou eenmaal gebeuren. "Gaat het?" zei hij toen voorzichtig. Wauw, wat was hij nu een ander persoon zeg. Troostend legde hij zijn hand op haar linkerschouder, niet goed wetend wat de intentie ervan was, maar het was wel goed bedoeld.

Hij zag hoe er een traan uit haar ooghoek rolde en vervolgens van haar kaak af drupte. Ze had het er echt moeilijk mee, en om eerlijk te zijn had hij ook echt met haar te doen. Zijn hand rustte nog altijd op haar schouder, maar ze trilde. Alsof ze een bepaalde spanning niet naar buiten durfde te gooien. "Nee..." zei ze toen op een zachte toon met een stem die trilde. Hij zag in zijn ooghoek hoe ze haar wollen handschoen liet vallen, en viste deze met zijn vrije hand van de grond op. Vervolgens leek ze in elkaar te zakken, haar armen om haarzelf heen slaand. "Hey," mompelde hij zachtjes en zorgde ervoor dat ze overeind bleef. Wat niet moeilijk was omdat hij best nog wel wat kracht in zijn armen had. Het volgende kwam niet totaal onverwachts, want hij drukte haar tegen zich aan, troostend natuurlijk. "Je mag huilen als je wilt, is niks ergs aan," zei hij vervolgens. Voor het eerst in weken stond er geen grijns of glimlach rond zijn lippen. Nee, dit vond hij namelijk niet om te lachen.