Magikarp used Tackle! [OPEN]

Member Caitlynn Riot Punten : 408 Age : - Icon :

Met een glimlach keek Caitlynn naar de Poké Ball van Charybdis – afgekort Charyb – haar Magikarp. Ze had de Pokémon de afgelopen dagen proberen te trainen. En aangezien Amare één van de meest zachtaardige Pokémon was die ze bezat, had ze haar Espeon vooral gebruikt. Deze had geduldig gewacht terwijl de spartelende rode Pokémon steeds opnieuw pogingen deed om een Tackle uit te voeren. Opnieuw liet Caitlynn Charyb tevoorschijn komen. De Magikarp spartelde op en neer op de grond en wist zich duidelijk geen raad met de harde ondergrond. ‘Kijk,’ zei Caitlynn. ‘Een Tackle doe je zo.’ Ze rende naar voren, stak haar armen recht vooruit en sprong toen. Ze belandde met een klap op de grond en Amare keek haar bezorgd aan. ‘Espi, Espeon!’ riep Amare bezorgd. Vervolgens vloog Charyb met zo’n klap tegen Amare aan dat de Pokémon even wankelde. ‘Zo ja!’ riep Caitlynn enthousiast. De Pokémon spartelde nog heviger heen en weer, alsof hij blij was dat hij iets goeds deed. Hij had zichzelf in elk geval weten te verplaatsen. Caitlynn wist niet hoe hij het gedaan had, maar hij had het toch maar mooi voor elkaar gekregen en ze durfde te wedden dat niet veel Magikarp’s hem na zouden doen. Oké, tenzij ze Tackle leerden uiteraard. ‘Probeer het nog eens,’ zei ze terwijl ze overeind. Amare bleef geduldig op haar positie zitten. Caitlynn zag dat Charyb ingespannen zijn onderlijfje bewoog, een centimeter van de grond raakte en vervolgens vlak voor Amare neerkwam. ‘Prima,’ vond Caitlynn, ook al was het geen volledige Tackle geweest. Het wilde zeggen dat de Pokémon de aanval begon te leren. En dat wilde ook zeggen dat ze weer een stapje dichter bij de evolutie van een Gyarados was!

OOC: Ichigo Yanamoto eerst laten posten graag c:

Member Ichigo Yamamoto Punten : 161 Age : - Icon :

Een zestienjarige jongen stond voor de opening van het tuinhek waar zijn moeder in de deuropening stond, waarbij zijn vader in de auto zat, Klaar om de jongen naar Ambrette Town te brengen voor hij naar zijn werk ging, Hoewel zijn moeder had moeite om afscheid te nemen van haar zestienjarige zoon. Ichigo, zo heette hij, had een van zijn armen in zijn nek gelegd terwijl op zijn hangende schouder een kleine Emolga zat, die enkel een grijns op zijn snoet had staan, aan weerszijden van zijn benen stond een Quilava die een droge uitdrukking op haar gezicht had staan, terwijl de Poochyena aan de andere kant onzeker om zich heen keek. Daarbij keek Ichigo wat droog naar zijn moeder die hem vervolgens een papiertje in zijn hand duwde, wat hij in zijn broekzak stopte. Hij zou het later wel lezen, als hij er aan toe kwam, tenminste. Ichigo grijnsde lichtjes en haalde voor de laatste keer zijn hand door de haren van zijn jongste broertje die tranen in zijn ooghoek had staan. Hij had immers al beloofd om de vierjarige knul foto’s te sturen dus eigenlijk was er geen rede om te huilen. Ichigo keek nog even naar zijn andere broertje en zusjes, en lichtjes grijnsde. “Tot over.. ik laat gauw van me horen,” sprak Ichigo waarna hij zijn Pokémon wenkte om mee te lopen, en stapte vervolgens in de auto waarna zijn vader op het gaspedaal duwde en wegreed. Ichigo draaide het raampje open waarbij zijn hoofd uit het raampje stak en zwaaide vervolgens zijn familie uit. Coumarine City verlatend.

Ichigo had verwacht dat het wat langer duurde dan een uur maar in tegendeel. Zijn stiefvader stopte na een klein kwartiertje rijden voor een dorpje; Camphrier Town. Zijn vader keerde het voertuig en keek vervolgens naar zijn zoon. “Ik kan hier niet met me auto door dus je zult alleen verder moeten, knul,” sprak zijn vader, waarop Ichigo even scheef naar zijn vader keek, die een rugzak overhandigde. “Het is goed, pa,” reageerde Ichigo en deed vervolgens de autodeur open om vervolgens uit te stappen, gevolgd door zijn Quilava. Zijn vader glimlachte waarop de jongen zijn hand opstak om de man uit te zwaaien. Deze reed toen weg waardoor Ichigo nu alleen was met zijn Quilava, Emolga en Poochyena. De drie Pokémon keken hem vanaf de grond vragend aan terwijl de jongen neerknielde en vervolgens zich op zijn Pokémon richtte. “We zijn in Camphrier Town,” legde Ichigo in het kort uit. Happy hield zijn kopje ietwat schuin waarop Natsumi de Emolga een venijnige blik wierp. Soms gedroeg de Emolga zich iets te kinderachtig naar haar smaak. Ichigo grijnsde lichtjes op het tafereel en wenkte zijn Pokémon om mee te komen. Nero kwam gelijk in beweging en ging vlak naast zijn voeten lopen toen hun trainer verder het dorpje inliep. Happy streek op zijn schouder neer terwijl Natsumi aan de andere kant bleef lopen met een arrogante blik in haar ogen, die op de Emolga stond gericht. Ichigo had eigenlijk geen flauw idee welke kant hij op moest lopen om in Ambrette Town te komen en ging dus wat prompt verloren op een bankje zitten. De Quilava sprong naast hem op het bankje terwijl Nero aan zijn voeten bleef zitten.

Plots hoorde de Emolga op zijn schouder een geluid en spitste alert zijn oren. Ichigo keek vragend op toen Happy naar een kant wees waar geluiden vandaan schenen te komen, waarop de elektrische Pokémon toen van zijn schouder sprong. “Lava,” bromde Natsumi en stond vervolgens van het bankje op om de Emolga terug te halen. Happy zweefde richting het geluid dat hij had opgepikt en zag dus al gauw dat het een meisje met twee Pokémon was, waarop de Emolga nieuwsgierig zichzelf liet zakken en lichtjes met zijn pootjes op de grond terecht kwam. Hij hield zijn kopje wat schuin terwijl hij zichzelf afvroeg wat de twee Pokémon aan het doen waren, hij snapte hier helemaal niks van. Happy was niet iemand die echt verlegen was dus stapte hij naar de vreemdelingen toe en stak zijn beide pootjes de lucht om het meisje te begroeten. “Emooolga,” piepte Happy vrolijk naar het meisje en sloot zijn oogjes.

Member Caitlynn Riot Punten : 408 Age : - Icon :

Amare had bemoedigend haar poot op de vis gelegd. Niet om hem pijn te doen, maar om hem te laten weten dat hij het goed gedaan had. Natuurlijk begreep de vis-Pokémon er niet veel van en keek daarom vragend naar Amare. Deze had een zachte blik in haar ogen. Caitlynn wist dat Amare één van de liefste Pokémon in haar team was. Amare zou Charyb nooit opzettelijk pijn doen of hem een slecht gevoel geven en daarom dacht ze dat het ook beter was als ze Amare soms met Charyb liet trainen. Voor de evolutie zou het echter Electra moeten worden omdat Amare veel te zachtaardig met de vis-Pokémon omging. Maar dat wilde niet zeggen dat ze voor haar vijanden lief was. Als het iemand van de andere partij was, durfde ze wel gemeen uit de hoek te komen en dan was ze lang niet zo lief als nu. De vis-Pokémon had voor een moment gestopt met spartelen toen Amare haar pootje op zijn lichaam had gelegd en Caitlynn vermoedde dat de Magikarp Amare geen pijn wilde doen. Per ongeluk dan. Caitlynn sloeg haar armen over elkaar en sloeg het tafereel glimlachend gade. ‘Espi!’ riep Amare opeens waarna ze haar pootje van Charyb haalde en vervolgens naar voren keek. Haar oren waren gespitst en ze was licht door haar poten gebogen wat aantoonde dat ze wist dat er iemand ging komen. Ze stond niet in aanvalshouding, dus dat wilde zeggen dat er niet direct gevaar op komst was en Caitlynn draaide haar hoofd rustig opzij. Om vervolgens een Pokémon te zien. Ze groef in haar geheugen terwijl ze naar de Pokémon keek en wist daarna wat het was. Het was een Emolga. Dat was een electric type, toch? En ze zagen er nog schattig uit ook. Amare keek ook nieuwsgierig naar de Pokémon. En Charyb? Tja, die spartelde er op los op de grond.

‘Wat een schatje!’ bracht Caitlynn uit waarna ze naar de Pokémon liep en op haar hurken ging zitten. Haar rode haren vielen daardoor net niet op de grond. Ze pakte ze als een bundel bij elkaar en sloeg ze over één schouder. Ze pakte de pootjes van de Pokémon vast en bewoog ze lichtjes om en neer. ‘Aangenaam kennismaking,’ grijnsde ze toen. ‘Ik ben Caitlynn.’ Ze kon echter niet geloven dat dit een wilde Pokémon was. Zijn trainer moest vast ook in de buurt zijn. Ze zag echter wel een Quilava die volgde. Het vermoeden dat er een trainer in de buurt was werd steeds groter en toen kreeg ze het bankje in de gaten dat zich verderop bevond. Ze zag een trainer zitten en zwaaide naar hem. ‘Je Emolga is hier!’ riep ze vervolgens naar hem. Amare kwam ondertussen ook dichterbij en liet haar blik even nieuwsgierig naar de Quilava gaan. Charyb was nog altijd wild aan het spartelen. Caitlynn vroeg zich af of het niet beter zou zijn als ze de Pokémon dadelijk terug zou keren aangezien het ook geen zin had voor het beest om hier de hele tijd op het droge land te spartelen. Ze maakte haar keuze. Ze pakte de Poké Ball van Charyb tevoorschijn, richtte deze op de rode Pokémon en keerde hem vervolgens terug. Daarna gleed haar blik opnieuw naar de Emolga. ‘We gaan jouw is even terug naar je trainer brengen,’ zei ze grijnzend. Ze boog zich voorover, pakte de Emolga op en liep toen vervolgens naar waar ze de trainer had gezien en naar wie ze een minuut geleden had geroepen dat zijn Emolga bij haar was. ‘Deze is van jou, denk ik?’ vroeg ze vervolgens waarna ze de Emolga naar hem uitstak. Amare was haar gevolgd en keek nieuwsgierig naar de Quilava. ‘Espi,’ zei ze, waarna ze voor hem ging zitten en hem aankeek. Caitlynn richtte haar blik daarna weer op de jongen en wachtte op antwoord.

Gesponsorde inhoud