Ha- Ha. [ open ]

<sub>Er voelde iets niet goed, een bepaalde druk die voornamelijk werd uitgedrukt op haar borsten – vandaar dat ze ook probeerde deze even omhoog te duwen, mede omdat het ook ergens ook een reflex was omdat haar hele ruggenmerg pijnsignalen uitzond naar het oppervlakte van haar rug. Alsof ze zich even wilde strekken of alsof haar arm uit de kom was en ze deze weer even er goed in wilde trekken, zoiets was het.
Meer bezig met wat ze voelde opende ze haar ogen ook maar half, staarde naar de muur (ze heeft d’r gezicht gedraaid whoop). Pas toen er een bepaalde prikkel werd geregistreerd schoten haar ogen open en schoot haar blik omhoog terwijl ze naar adem hapte. Haar kijkers keken recht in de zijne, waren even groot en haar mond was niet meer dan een streep. Ergens was ze vrij expressie loos, maar de grote ogen in combinatie met de rest moesten genoeg zeggen.
 
Hij was niet de enige die rood werd, er stroomde ook bloed naar haar wangen – al was het veel minder erg dan bij hem. Ze bloosde niet vaak, zelfs als ze zich schaamde wist ze het nog in te houden, maar bij deze situatie kon het gewoon niet verholpen worden.
Haar houding bleef precies hetzelfde, zelfs nadat hij van haar af was gegaan – staarde toen maar naar het plafond. Na een paar tellen kwam ze toch een beetje overeind, probeerde een grijns op haar gelaat te toveren maar kwam niet verder dan een grimas: ‘Wat, ben je echt zo preuts?’ Haar stem trilde en ze had een brok in haar keel waardoor praten moeilijk was, maar ze mocht nu niet stoppen! Als ze zou stoppen dan zou hij winnen en dat mocht niet! ‘Nu geef me je shirt,’ zei ze terwijl ze een hand naar hem uitreikte. De enige reden dat ze zijn shirt wilde was zodat ze zich kon bedekken, want nu voelde ze zich al helemaal bekeken.
‘Dat heb ik van je te goed,’ haar houding liet blijken hoe ongeduldig ze eigenlijk was, hoe graag ze eigenlijk iets wilde hebben om zichzelf mee te bedekken – waarom had ze ook geen vest meegenomen…

Mittens is flauwgevallen op de achtergrond, don't mind her.</sub>

<sub>Gelukkig deed hij deze keer niet zo moeilijk en kreeg ze zijn shirt, ving het op en keek er eventjes naar. Een zachte ‘Dank je’ wist ze over haar lippen te krijgen, maar dat was ook het enige. Zwijgend trok ze het aan, luisterde naar zijn woorden maar keek niet op. Ze plaatste haar handen tegen elkaar en duwde ze tussen haar tenen terwijl ze zachtjes op haar onderlip beet. Oké, hij had een punt dat ze weinig kleding aan had en dat gaf ergens wel aan dat dit alles gedeeltelijk haar schuld was. Normaliter zou ze het niet toegeven, maar hij was immers ook van team rocket dus dan mocht het.
‘Omdat ik niet had verwacht dat iemand hier zou komen,’ beantwoordde ze hem zachtjes, ‘En het leek me op dat moment wat praktischer… Als je kijkt naar jouw shirt -’ ze hief haar handen weer op en trok de stof een beetje omhoog met haar vingers, ‘- dat is nogal losjes, zelfs als jij het aanhebt, en ik dacht dat dat dingen moeilijker zou maken en dat ik eerst beter makkelijk kon beginnen: met babystapjes.’ Langzaam liet ze haar handen weer zakken, zat er maar een beetje verloren bij. Op zijn eerdere opmerking had ze geen reactie meer gegeven, omdat ze er niet over kon liegen op het moment. Ze had nog steeds een lichte blos op haar wangen, maar deze keer wel een houding die erbij paste.

Langzaam opende ze haar mond, wilde wat zeggen, maar ze werd afgekapt voor ze ook maar een woord over haar lippen had kunnen krijgen. Ze keek op, eerst naar Ethan, liet toen de woorden pas toch zich doordringen en richtte haar blik toen op de Glameow. Ietwat suf keek ze er eventjes naar, waarna ze zich naar de Pokémon draaide. ‘Mittens!’ Pure bezorgdheid was te horen in haar stem, waarna ze snel naar de kat toe kroop en bij deze ging zitten. Voorzichtig streek ze met haar hand over de haren van de kat. ‘Mittens is alles oké?’ Versuft hief Mittens haar kopje op, keek naar haar eigenaar en kwam overeind. Wat kopjes werden gegeven aan haar hand – maar ze verstijfde op een gegeven moment. Haren kwamen overeind en ze zette wat stapjes achteruit, gromde zachtjes.
Verbaasd keek Coraline ernaar, waarna ze zich realiseerde wat er aan de hand was en ze een zijdelingse blik op Ethan wierp. ‘Ze vindt dat je stinkt,’ merkte ze op met een plagende grijns, waarna ze het shirt vast pakte en naar haar neus bracht zodat ze zelf ook even de proef op de som kon nemen. Met ogen tot spleetjes geknepen keek ze naar de jongen. ‘Ze heeft ook nog eens gelijk…’ stemde ze langzaampjes in, bleef hem zo aankijken wachtend op een reactie.</sub>