A proud look, a lying tongue ~

Daar lag het dan. Experiment 9K. De Absol lag op een tafel, zijn poten gevuld met bulten en wonden. Bloedvlekken vulden zijn normaal witte vacht en zijn spieren trilden, terwijl zijn oogleden heen en weer bewogen. Een man in schort duwde een naald in de poot van het dier en een zachte piep was hoorbaar, maar het dier had lang geleden de energie verloren er iets aan te doen. De blauwe ogen van de bazin stonden op de Pokémon gericht. Emotie was niet langer vindbaar in de ogen van de vrouw, terwijl ze langzaam langs haar lippen likte. Haar lange, gekleurde haren hingen over haar schouders, niet langer gebonden in een knot die haar uiterlijk zo’n andere tint had gegeven.
“Ik denk niet dat 9K het overleven gaat, of heb ik het mis?” Ze keek neer op het ding en pakte de kop ruw beet, om het ding haar aan te laten kijken. De tanden hadden ze moeten trekken en ook van de klauwen was niet veel meer over, want ooit had zelfs dit lusteloze ding een vechtlust gehad die Allison als problematisch had ervaren. ‘Ik ben bang dat ook deze is mislukt, mevrouw Lenier.’ Een teleurgestelde zucht kwam uit de mond van de vrouw, voor ze de kop van het dier met een plof op de harde, koude tafel liet vallen. “Gooi ‘m maar bij de anderen, het wordt tijd voor 10K.”

Pauze. Voor de medewerkers, tenminste. Niet voor de leidster, wie aan haar grote bureau zat, neerkijkend op een jongeman die zenuwachtig zijn duimen rond elkaar bewoog. Zijn stem trilde. Hij wist precies wie hij voor zich had, hij wist precies wat er zou gebeuren als hij zou falen. De vrouw voor hem was haar sympathie lang geleden verloren, één van de dingen die haar gevaarlijk maakte.
“Je weet wat we hier doen, is het niet, Kevin?” vroeg ze, terwijl ze opstond en langs hem heen liep. Geen gebaar om haar te volgen, geen teken dat hem duidelijk maakte wat ze van hem wilde. Toch scheen de man haar voor nu te begrijpen, haar op de voet volgend terwijl hij riep dat zijn naam niet Kevin was, maar veel interesse had de vrouw niet in de naam die hij had. Voor haar waren ze niet meer dan… Furniture, om het mooi te zeggen. “We zijn op zoek naar een Pokémon met de ultieme kracht. Waar we nu gelimiteerd zijn tot level honderd, willen wij dat… te boven gaan,” legde ze uit. In haar stem was extreme trots hoorbaar, het soort trots dat hoorde bij iemand die het idee had de wereld te kunnen veranderen met haar ideeën, met háár experimenten. Niet langer lag alles in de handen van Giovanni, of was er een gedeelde leiding. Nee, dit was haar taak. En misschien, ooit, zou ze Marcus er mee vertrouwen, maar voor nu was dit het grootste geheim dat ze bij zich droeg, een geheim dat het leven van iedereen in Kalos vroeg of laat veranderen zou.
“Je zult hier veel leren, al verwacht ik geen last. Alles wat nodig is, kan je hier vinden. De microscopen, de dozen die naar het andere lab zullen gaan en tot slot alle boekhouding. Alles wat gedaan wordt zal bijgehouden worden in deze boeken,” vertelde ze, een korte adempauze nemend. “Ik wil dat jij hetzelfde doet. Elke Pokémon heeft een nummer, toebehorend aan zijn of haar experiment. De K staat voor ons belangrijkste experiment, één die momenteel acht - bijna negen - keer heeft gefaald, maar we komen steeds dichter bij ons doel.” Met kalme passen liep zij dan ook in de richting van de tafel waar de Absol zojuist gelegen had. Met haar vinger gleed zij door een druppel bloed, om het aan de man te laten zien. “Deze wezens zijn voor niets anders nuttig dan onze experimenten. Ze zijn slachtoffers voor een veel groter doel.” Het was duidelijk wat ze hem probeerde te vertellen. Heb geen medelijden, toon geen genade. De experimenten zouden niet mooi worden en de meeste experimenten waren al ten dode opgeschreven voor ze leefden. Het maakte niet uit. Ze waren allemaal een stap dichterbij het uiteindelijke doel. “Ze zijn niets waard - hun DNA wel.”
Langzaam liep Allison door, om te wijzen naar een groot scherm. “We hebben geleerd hoe we de genen van deze Pokémon kunnen manipuleren voor zij levensvatbaar zijn, voor de celdeling begint,” legde ze uit aan de man. “Door de juiste mutaties zullen wij ooit bereiken wat we willen bereiken, maar het zal veel testen kosten, veel pijn veroorzaken. Alles is voor een goed doel,” ging ze door. Even viel de vrouw stil en dacht ze na. Het was maar al te duidelijk: ze geloofde erin dat ze waarheid sprak. “Team Rocket zal de chaos veranderen in orde. Mensen kunnen niet leven zonder regels, zonder duidelijke leiding. Pokémon ook niet en op deze manier zullen we alles onder controle hebben. Genen laten we niet langer over aan het lot, we beslissen zelf hoe onze Pokémon in elkaar zitten.” Het was waar de vrouw altijd van gedroomd had. Complete controle was haar wens, was waar ze voor vocht. Ze geloofde niet dat de mens in staat was om in vrijheid te leven, hoe groot die naïeve droom ook was. Nee, de mens was een wanhopig wezen, één die altijd zou hunkeren naar wat het nooit hebben zou. En dat was waar orde nodig was, waar een leiding nodig was die precies wist wat de mens nodig had.
Giovanni zou dit zijn.

En dat was het moment waarop ze gestoord werd. Langzaam keek de vrouw op naar een man, wie in volle paniek naar haar toe kwam rennen. ‘Er is iets goed mis met S5,’ werd haar verteld en een geïnteresseerde blik werd door Allison over haar schouder geworpen. “Het lijkt erop dat je eerste werkdag spannend wordt,” merkte ze geamuseerd op. “Gavin.” En opnieuw dat gezeur dat hij niet zo heette.
De deur zwaaide met een klap open en daar stond het wezen dan. Experiment S5, een Lucario. Het wezen stond in het hoekje van het lab, haar ogen verwijd en haar borstkas hard op en neer gaande. De zwarte flaporen hingen langs haar kop, geschaafd en verwond van de pijn die het beest had moeten doorstaan. Ook haar rug, buik, kop en benen hadden hier niet aan kunnen ontkomen. De rode ogen van het wezen, welke net iets doffer stonden dan die van de gemiddelde Lucario, stonden strak gericht op de vrouw die naderde, strak gericht op de vrouw die haar dit allemaal aan had gedaan de afgelopen maanden. Het was nog zoveel erger dan het was geweest voor deze vrouw was opgedoken. De blik van de Lucario was gemengd tussen haat en angst, terwijl zij naar adem hapte.
‘Ga,’ gromde het wezen. Het was waar S4 en S5 bekend om hadden gestaan: de kracht om met de mens te communiceren. Elke S was speciaal, al had elke S iets anders. Het idee was altijd geweest om te zoeken in het DNA, te zoeken in het bloed van de Pokémon waar het speciale vandaan kwam, maar zelfs na al die jaren van onderzoek was succes ver weg. Ze hadden niets gevonden, elke keer dat er hoop was, bleek het een afwijking te zijn die kwam met de mutatie die het mogelijk had gemaakt dat de Pokémon waren zoals ze waren. Zo gold ook bij S5, wie kleurenblind was, maar wel een enorm goed geheugen had. Waar andere Lucario’s al lang niet meer konden horen wat er in de verte gebeurde, zat de vrouwelijke S5 altijd op haar plek, bewogen de oren zacht heen en weer en wist zij precies waar de ander zich bevond. Haar blik volgde altijd exact de plek waar het geluid vandaan kwam en wanneer zij in een slecht humeur was, schoot ze uit tegen de muur. Aanvallen vlogen naar voren en hadden al voor meerdere reparaties gezorgd. De Lucario was een hel geweest om te houden, vooral na de gebeurtenissen met S4. Daarover gesproken…
Allison wierp een blik over haar schouder, haar blauwe ogen gericht op de labjas wiens naam zij lang geleden vergeten was. Ooit had ze hem geweten, maar dit was al lang niet meer van toepassing. “Hebben we nog iets vernomen van S4?” Ze had niet het idee dat deze vraag positief beantwoord zou worden. Immers hadden zij al jaren niets van S4 vernomen, de kans dat deze nog van zich zou laten horen was zo klein dat het slechts een onderwerp was die eens in de tijd voorbij kwam, eens per periode bespreken werd. Het was iets waarmee besproken werd wat de grootste faal was, iets wat nooit meer mocht gebeuren. Ze wist niet op wie zij de schuld afschuiven kon, immers had zij nooit de kans gehad de beruchte S4 voor zichzelf te ontmoeten. Maar, het leek erop dat S5 er behoorlijk op had gereageerd. Sinds het vertrek van S4 was de vrouwelijke Lucario doorgeslagen. Waar zij eerder altijd rustig had gezeten, was haar rust omgeslagen in een onhoudbare agressie. Ze sloten haar op, dienden middelen toe en bonden haar poten en handen vast, terwijl de Lucario in gespreidde houding aan de wand hing, niet langer in staat tot aanvallen. Ze hadden geprobeerd haar zo te verzwakken dat zij niet meer kon, maar nooit leek het genoeg. Nooit leek de Pokémon klaar te zijn. Nog nooit had Allison een Pokémon ontmoet met zo’n wilskracht, zo’n gevechtslust. Langzaam zette ze zich neer voor de Lucario, wie haar grommend aankeek. Allison hief haar hoofd naar één kant, haar blauwe ogen strak gericht op de rode blik van de Lucario.
“Wordt het niet eens tijd dat deze Lucario een taakverwisseling krijgt?” Een valse grijns sierde het gezicht van de gekleurde dame, wie omkeek naar de labjas wie even leek te schrikken. ‘W-Wat? Maar mevrouw Le-’ “Hush,” onderbrak Allison hem. “Ik wil je niet horen, ik heb al besloten.” Het was immers al lang geleden duidelijk geworden dat als Allison iets in haar hoofd had, ze zou krijgen wat ze wilde. Het was dan ook geen verrassing dat ze zich terugkeerde naar de Lucario, wiens expressie vrij onleesbaar werd. Goed in het verbergen van haar emoties was de Pokémon op het moment niet. Nee, in tegendeel zelfs. De Pokémon had zoveel verschillende emoties, zoveel verschillende gedachten, dat deze er zelf waarschijnlijk ook niet wijzer van zou worden.

“Gefeliciteerd, S5. Het lijkt erop dat je gepromoveerd wordt tot assistente.” Een valse grijns sierde het gelaat van de jonge eliteleidster, voor zij een Pokéball van haar riem griste. Immers waren de Pokémon hier nooit op een manier als dit gevangen, nooit echt deel geweest van een team. Pokémon werden hier geboren of gehaald uit het wild, waarna hun lot vaak vast stond. Hier zouden ze groeien, hier zouden ze leven. Hier zouden ze drinken en eten, hier zouden ze sterker worden tot ze niet meer konden. Hier zou hun leven beginnen en hier zou het eindigen, nog voor het echt over was. Hun leven had geen waarde meer, hun DNA was in het bezit van de vrouw die daar stond. Ze waren niet langer levende wezens, hadden niet de rechten die ze zouden hebben. Het waren objecten, middelen om de wetenschap te bevorderen. En op dit moment stond de Lucario voor een keuze. Onder leiding van Allison, kon zij de wereld opnieuw verkennen, kon zij voor haar werken en nieuwe Pokémon rekruteren wiens leven niets waard was, wiens leven de waarde zou verliezen die het zou kunnen hebben. Het was een nare taak voor iemand wie nog enig meelevend gevoel had, voor iemand die medelijden kende. Maar, de blik in de ogen van de Lucario zei genoeg. Niet langer kende de Lucario medelijden, niet langer wist de Lucario hoe het voelde om om iemand te geven. Tussen de pijn, het verdriet en de angst was dan ook de gevechtslust zichtbaar, de strijd die in haar ogen vindbaar was. Het leek verdacht veel op wraak, alsof de Pokémon een wrok koesterde die haar in leven had gehouden, zelfs met alle omstandigheden.
“Dus, kies maar.” De Pokéball tikte ze tegen het voorhoofd van de hijgende Pokémon, benieuwd of dit nog uit moest lopen tot een gevecht.

In alle eerlijkheid had hij sinds hij voet had gezet in Kalos nog geen enkele nuttige taak voor Team Rocket uitgevoerd. Hij had nog geen Pokémon gestolen, laat staan een Pokémon die interessant kon zijn voor het team; hij had nog geen shiny Pokémon gevangen; hij had wel een Pokémon met mega-evolutie bemachtigt, maar die had hij nog niet uit diens Pokéball durven laten – en eigenlijk ging het Team Rocket ook helemaal niets aan dat hij een Aerodactyl bezat. Die was nodig voor zijn persoonlijke onderzoek, zijn zoektocht naar de theorie van het leven, en daar wilde hij niemand anders bij betrekken.

Maar dat nam niet weg dat hij hogerop wilde. Waarom zou hij Pokémon gaan stelen? Waarom zou hij het veldwerk doen? Daarvoor was hij toch niet begiftigd met zo’n geweldige kennis en zulk uitzonderlijk inzicht?

Het was om die redenatie dat hij vandaag door het hoofdkwartier van Team Rocket liep. Het hoofdkwartier waar hij normaal gesproken niet kwam, omdat hij er niets te zoeken had. Hij zou alleen de laboratoria zien, de apparaten, de testobjecten... maar hij zou niets mogen aanraken, want daarvoor was hij niet bevoegd. En wie waren er wel bevoegd? De betweters die dachten dat ze verstand van zaken hadden! De wijsneuzen die geloofden dat ze er goed uit zagen met hun lange witte jassen! De kneusjes die teveel geld hadden...

Hij zou daar moeten staan! Nee. Niet daar. Hij zou bovenaan moeten staan! Op de plaats waar nu... oh, hoe heette dat kreng ook alweer. Lenier. Lenier moest hij vervangen. Want als hij hier kon gaan en staan waar hij wilde en de apparaten kon gebruiken die hij nodig had, pas dan kon hij het antwoord vinden op al zijn vragen.

Wat kon hem het schelen dat Team Rocket zijn eigen experimenten had lopen? Er zaten interessante experimenten bij, dat zeker, maar zij zagen niet dat al die experimenten eigenlijk één groot experiment waren.
Tenminste, degenen die hij tot nu toe had gesproken zagen dat geheel niet. Hij vroeg zich af of Lenier, of een van de andere eliteleiders, een soort algehele visie had. Had zij een eigen doel dat ze nastreefde? Of was zij ook slechts een pop in de handen van de grote baas?

Theoretisch gezien was hij ook een van die lagergeplaatsten die geen flauw idee hadden welke koers Team Rocket nu precies voer. Maar ja, theorie en praktijk... hoe vaak had hij nu al niet met eigen ogen kunnen aanschouwen dat die twee niet hand in hand gingen? Hij kon nog zo’n perfect passend uniform van Team Rocket hebben gekregen, hij zou nooit echt deel zijn van de organisatie. Hij kon gewoon niet functioneren als de mindere. Hij wist dat hij zich hier pas thuis zou voelen als hij door niemand aangestuurd mocht worden.

Ambitieus? Misschien wel. Maar wat had je eraan om hoogbegaafd te zijn als je op hetzelfde niveau werkte als alle zwakbegaafden?

Hij had gevraagd waar Lenier op dit moment was, want hij vermoedde dat zij gemakkelijker zou zijn dan de andere eliteleider. Waarom precies wist hij eigenlijk niet. Omdat ze een vrouw was en het in de geschiedenis vaak was gebleken dat vrouwen meer begrip toonden en makkelijker om te praten waren? Of omdat ze jonger was en dus – theoretisch gezien – minder ervaren was dan Ludovic en ook – theoretisch gezien – meer risico zou nemen?

Theoretisch gezien.

Owen liep zwijgend door het hoofdkwartier van Team Rocket, op zoek naar Lenier. Hij wist ongeveer hoe ze eruit zag. Haar dat twee verschillende kleuren had, een geringe lengte, een al even geringe leeftijd. Maar wat zei leeftijd nou helemaal? Hij was 18, volgens de wet net volwassen, maar qua herseninhoud volwassener dan menig mens ooit zou worden.

Theoretisch gezien.

Het was grappig dat hij vaak zo sceptisch was tegenover de theorie en veel meer waarde hechtte aan glashard bewijs en onderzoek, maar dat zijn ultieme doel wel bekend stond onder die naam. Theorie. The Theory of Everything.

Hij kwam aan op de verdieping waar hij heen was gestuurd toen hij naar Lenier had gevraagd. Ze hadden gevraagd waarom hij haar moest spreken, waarom hij zijn vragen niet aan iemand anders kon stellen. Ze hadden gezegd dat ze het vast te druk voor hem zou hebben. Dat ze hem levend zou villen als hij haar tijd verdeed. Owen wist niet zeker of hij dat laatste als een grap had moeten opvatten. De glimlach op het gezicht van de persoon tegenover hem had wel een grap geïmpliceerd, maar als het een grap was, dan was het wel een slechte grap. Ach, het was Owen wel vaker opgevallen dat andere mensen er een ander soort vorm van humor op nahielden dan hij - dat had natuurlijk alles te maken met hun minder goed functionerende brein.

Waar het om ging was dat hij uiteindelijk wel te horen had gekregen dat Lenier op het moment in een lab was, wat de directe reden was dat hij nu voor een gesloten laboratoriumdeur stond.

Hij aarzelde. Openen? Dicht laten? Eerst kloppen? Aarzeling was een heel natuurlijke gang van zaken als je geen fouten wilde maken. Soms had het echter geen zin om een keuze te overdenken, omdat je onmogelijk kon weten wat de gevolgen zouden zijn van je keuze.
Daarom was de aarzeling van Owen slechts een fractie van een seconde, want hij wist dat hij nu een risico moest nemen. Hij klopte twee keer op de deur en opende die toen. Hij schonk nauwelijks aandacht aan de omgeving die hij onthulde – ook al was dat een uiterst boeiende omgeving, met allerlei apparatuur die hem zou kunnen helpen de allesomvattende theorie te vinden.

Maar hij zag het niet. Hij zag alleen de jonge vrouw met het tweekleurige haar en de geringe lengte. Lenier?
‘Goedemiddag, bent u Allison Lenier?’ vroeg hij beleefd, maar zijn gedachten, vergiftigd door jaloezie, zeiden iets heel anders. Hoe kan het dat zij een eliteleider is? Ze ziet er uit als een kind...

OOC: Hope you don't mind! En als er iets niet klopt aan wat ik heb geschreven, laat het even weten :3

De ball bewoog niet eens en gaf onmiddellijk het geluid dat duidelijk leek te maken dat de Lucario het opgegeven had. Allison wist niet of dit enkel fysiek of ook mentaal gold, maar ze had niet de tijd om hier al te veel aandacht aan te besteden. Met een lichte glimlach op haar gezicht klikte ze de verkleinde ball weer aan haar riem en hief ze één wenkbrauw op, haar blauwe ogen gericht op de labjas die er stond. “Huphup, je bent niet langer nodig,” zei ze hem. Even bleef hij staan, maar al gauw genoeg begreep hij wat er van hem verwacht werd. Ver uit haar buurt zijn, zo ver als hij maar kon. De jonge vrouw was niet in de stemming voor bezoek. Niet dat ze zo vaak in de stemming daarvoor was, of sowieso al momenten kende waarop haar humeur ten goede beïnvloed werd door gezelschap. Ze was geen type voor smalltalk, niet iemand die hunkerde naar contact. Die fase had ze als kind al achter zich gelaten en nu, met iedereen die zoveel lager stond dan zij, beviel de eenzaamheid haar alleen maar beter en beter.

En toen werd haar naam uitgesproken. Ze draaide zich om en keek een jongen aan, enkele jaren jonger dan zij. Haar rechter wenkbrauw schoot omhoog terwijl ze zich even probeerde te herinneren of ze deze jongeman toestemming had gegeven deze verdieping te betreden, maar al gauw wist ze vrij zeker dat dit niet het geval was.
“Dat klopt,” klonk haar stem, voor ze een stapje zijn richting op zette en geïnteresseerd omhoog keek. Immers was het, zelfs met de negen centimeter hak die zich onder haar voeten bevond, geen wonder dat de jongen boven haar uit torende. “En wat doe je hier, knul?” vroeg ze vervolgens, haar wenkbrauwen opgetrokken.

De jonge vrouw draaide zich om en keek hem aan met felle blauwe ogen, die een zeker contrast vormden met haar gekleurde haar. De wenkbrauw die omhoog schoot zei genoeg: ze was verbaasd hem hier te zien, want ook al kende ze hem niet persoonlijk, ze wist ongetwijfeld dat hij hier – zijn status in aanmerking nemend - niets te zoeken had.

Ze bevestigde dat ze Allison Lenier was – en alles aan haar zorgde ervoor dat Owen daar geen moment aan twijfelde. Haar hele gedrag en houding straalden gezag uit, gezag dat bij een eliteleider paste.
Hij rechtte zijn rug alsof hij moest benadrukken dat hij tien centimeter langer was dan zij, toen ze hem aansprak met “knul”. Want hoewel het woord knul niet meer of minder was dan een synoniem voor jongeman, werd het vaak op een enigszins denigrerende toon gebruikt en Owen was hier niet om over zich heen te laten lopen.

Hij keek op haar neer. Letterlijk en figuurlijk. Al kwam dat laatste natuurlijk vooral voort uit zijn jaloezie.
‘Ik ben Owen Zhi,’ stelde hij zichzelf voor. ‘Nog niet zo lang geleden ben ik naar Kalos gekomen om me hier aan te sluiten bij Team Rocket.’ Hij had in zijn hoofd al duizend maal doorgenomen hoe hij Lenier zijn ongenoegen zou duidelijk maken, maar hij was niet verrast dat hij nu de exact juiste woorden niet meer kon vinden. Zo ging dat. Telkens weer. Theorie en praktijk.

‘In Johto deed ik onderzoek naar de herkomst van de Unown en hun relatie met betrekking tot andere Pokémon. Ik had verwacht en gehoopt dat ik hier in Team Rocket andere – al dan niet interessantere - onderzoeken zou mogen doen. In plaats daarvan wordt ik geacht de straat op te gaan en zeldzame Pokémon te bemachtigen... mega evoluties... shiny’s...’ Hij zweeg even, maar wendde zijn blik geen moment af Lenier. ‘Ik ben meer waard dan een dief.’ Arrogant? Nee. Niet als je het aan Owen zelf vroeg. Het was gewoon de waarheid. ‘Ik wil een opdracht met meer uitdaging. Ik wil mijn talenten benutten.’

Ik wil bewonderd en benijd worden.

Het duurde niet lang voor de jongen zijn mond open trok en haar eraan herinnerde dat ze er meestal spijt van kreeg wanneer ze een ander de kans gaf te spreken. Een notitie aan haarzelf was dan ook dat ze anderen sneller de mond moest gaan snoeren, want het begon erop te lijken dat mensen dachten op deze manier iets voor elkaar te krijgen. Heilige Arceus, ze had al spijt van de promotie van Marcus… Ze ging absoluut niet nog meer van zulke types aannemen, types die dachten dat ze alles konden. Ze had volgers nodig, zij die haar bevelen opvolgden alsof ze een stelletje Growlithes waren.
“Als je meer waard bent dan een dief,” sprak de vrouw rustig, terwijl haar blik van zijn ene oog naar het andere schoot. “Waarom is je naam mij dan nog niet bekend?” Ze trok haar wenkbrauwen op, alsof haar woorden oh zo vanzelfsprekend waren. Zelf vond zij dan ook van wel, iets waarbij velen haar tegen zouden spreken. Ze werd niet vaak voor logisch aangezien en makkelijk in de omgang was ze ook absoluut niet, iets waar de leden van het team nog wel eens last van ondervonden.
“Als je zoveel kan,” begon ze opnieuw, “Waarom bewijs je dit dan niet? Wat denk je dat ik voor je ga doen? Je speciaal behandelen omdat je beschikt over een enorme arrogantie?” Een geamuseerde lach verliet haar mond en ze schudde haar hoofd langzaam heen en weer.
“Als je zo intelligent bent als je jezelf voor doet komen, begrijp je ook dat dit allemaal geld kost,” legde ze uit, even om zich heen blikkend. “Dat geld moet verdiend worden. Daar zijn jullie dus voor.” Het was immers al een flinke tijd geleden dat zij zich met een diefstal had bemoeid. De keren dat ze dit deed, was het wegens een persoonlijke interesse in de Pokémon die ze stal. Ze gaf deze dan ook niet op aan Giovanni voor het geld.
“Ik neem aan dat je begrijpt dat, tenzij er een héle goede reden voor is, wij geen uitzonderingen maken.”

Lenier leek niet bepaald onder de indruk van zijn woorden, maar dat was op zich wel begrijpelijk. Zelf wilde hij ook altijd bewijs zien voordat hij ergens geloof aan hechtte. Een bewonderenswaardige eigenschap, zo vond hij zelf, maar in dit geval kwam het niet erg goed uit dat zij diezelfde eigenschap bezat.
Geduldig wachtte hij tot Lenier haar relaas had gedaan. Hij keek geen moment weg van haar ogen; die koele blauwe irissen die minachting en zelfverzekerdheid konden uitstralen, maar waarschijnlijk nooit warme gevoelens. Zou zij dezelfde waarden hebben als hij? Rotsvaste kennis boven wankele vriendschap, eerder honger naar antwoorden, dan de wil om te eten?

‘Laat me eerst een punt rechtzetten,’ zei Owen, zodra Lenier haar concluderende zin had gesproken. ‘U noemt mij arrogant, maar arrogantie is verwaandheid en verwaandheid betekent dat een persoon een te hoge dunk van zichzelf heeft. Ik daarentegen weet precies wat ik waard ben en alleen mensen die jaloers zijn op mijn significantie zullen zich genoodzaakt voelen mij arrogant te noemen.’ Ergens diep vanbinnen wist hij dat het niet erg handig was om zo tegen je werkgever te spreken, maar zijn trots weerhield hem ervan zich in te houden.

‘Dat terzijde,’ vervolgde hij. ‘U spreekt over kosten alsof geld verdienen de enige manier is om aan uitgaven te kunnen beantwoorden, maar wie daadwerkelijk intelligent is ziet dat kosten niet alleen betaald kunnen worden door anderen te laten werken voor het geld, maar dat ze net zo goed ingetoomd kunnen worden door de juiste mensen aan het werk te zetten - mensen die sneller tot conclusies kunnen komen dan hun collega’s, omdat ze sneller denken en beter zijn in het leggen van verbanden tussen bevindingen. Tijd is misschien niet equivalent aan geld, maar het houdt zeker verband met elkaar. En precies dát is waarom ik een betere onderzoeker zou zijn dan menige andere onderzoeker die hier werkt.’