Ha- Ha. [ open ]

<sub>Met haar kin omhoog liep de jonge vrouw zelfverzekerd door de gangen gevolgd door een Glameow met eenzelfde houding. Haar heupen die heen en weer wiegden op een regelmatig tempo, handen die krachtig langs haar heen zwiepten en het puntje van de roze paardenstaart die ietwat wild heen en weer bewoog. Normaliter was haar houding heel anders, wat neutraler, maar het was de kleding die ze droeg die ervoor zorgde dat ze zich nu op deze manier voortbewoog.
Het strakke gymbroekje, dat reikte tot vlak boven haar knieën, haar ontblootte buik omdat ze een korte sporttop had aangetrokken – ze had beter na moeten denken over haar kleren. Toch was het ideaal voor de training die ze wilde gaan doen, ze moest werken aan haar zakkenrol technieken. Het ging allemaal om zo snel mogelijk de geschikte Pokémon binnen halen, een target behalen, en om iedere keer een uitgebreid gevecht te ontlokken kostte teveel tijd. Tijd had ze nooit genoeg, dus was het handiger als ze gewoon snel een Pokéball van iemands riem kon wegritsen ging alles al een stuk sneller. Het was iets wat ze gemakkelijker kon oefenen als ze het langzaam opbouwde: dus steeds meer kleding, te losse/teveel kleding kon haar hinderen vandaar dus deze belachelijke outfit.
 
De kat had zich geïnstalleerd op een bankje in de zaal, rolde op haar rug en strekte zich lekker uit – lag er lekker lui bij terwijl haar trainster met van alles en nog wat aan het slepen en sjouwen was. Stond uiteindelijk ook tevreden voor een oefenpop, waar allerlei belletjes aan hingen. De oefening was simpel: hang wat aan de riem en probeer het te pakken zonder dat er belletjes gaan rinkelen – appeltje eitje!
De eerste keer was mis, het gerinkel van de belletjes was oorverdovend in de lege zaal; het geluid van haar faal. Coraline haalde diep adem. Oké, dit was niet erg: ze was hier om het te leren! Gewoon nog een keer proberen en – opnieuw faalde ze. En nog een keer, weer eens, o en – nee opnieuw rinkelden die Cloyster dingen. De frustratie uitte ze door soms het ding op de grond te gooien, door een scheldwoord te laten klinken na het gerinkel van de bellen maar voornamelijk door steeds ruiger en sneller te werk te gaan.
Haar geduld raakte op.
Des te vaker ze het probeerde, des te slechter het ging. Ze werd grover, luidruchtiger en bozer. Na het zoveelste keer rinkelen van de bellen leek er iets in de jonge vrouw te knappen, die zich met een ruk boos om draaide terwijl ze haar voet optilde en de pop uiteindelijk gewoon hard omtrapte. Licht hijgend bleef ze daar staan, handen gebald tot vuisten en voeten wijd uit elkaar. Ze staarde naar de pop, luisterde naar het vele rinkelen van de bellen dat langzaam minder werd en uiteindelijk ook stopte. Een ander geluid bleef echter wel nog aanwezig.
Ze rechtte haar rug, slikte even en dwong zo haar ademhaling wat rustiger te worden en liet haar handen rustig langs haar lichaam hangen. Langzaam draaide ze haar hoofd iets, maar deed geen poging om ook echt om te kijken naar de ander. ‘Je mag lachen hoor,’ merkte ze op, zich bewust van de ander. Nu die pop ook echt was omgegooid was haar totale focus erop gelijk verdwenen en had ze de ander eindelijk opgemerkt.

OOC; open, zoals de titel al zei :'D</sub>

<sub>Toen de ander de zaal betrad kwam de Glameow overeind, ging op het puntje van het bankje zitten en hield deze scherp in de gaten met een blik die kon doden. Ze maakte aanstalten om van het bankje te springen en naar haar trainster toe te lopen, maar deze stopte haar met een simpel en onopvallend handgebaartje. Ze kon dit zelf wel aan. Daarbij was ze hier in de basis van team rocket; ze was tussen de enige mensen die ze kon vertrouwen, waarom zou ze zich dan bedreigd voelen?
‘Maar wat,’ begon ze langzaam, draaide zich een kwartslag zodat ze de ander eindelijk aan kon kijken, ‘Als er geen drukke omgeving in het verschiet ligt en ik die Pokémon toch moet hebben.’ Daarbij was het ook niet helemaal waar wat hij zei, mensen hadden erg gevoelig middel – vandaar dat dat porren was ontstaan – dus geheid dat iemand het zou merken als haar arm er snel langs zou strijken terwijl zij probeerde een Pokéball van de desbetreffende riem probeerde af te ritsen.
 
‘Daarbij,’ ze trok haar mondhoeken omhoog tot een zwakke glimlach en haalde haar schouders lichtjes op, ‘Is het ook een goede smoes om even geen papierwerk meer te doen, want dat kom me echt de keel uit.’ Een knipoogje volgde dat de impressie gaf dat het hun geheimpje was, maar als ze eerlijk was boekte ze overwerk met papierwerk dus konden ze daar moeilijk over zeuren. Tja, ze wilde zichzelf nou eenmaal graag bewijzen.
Ze kwam uiteindelijk in beweging, draaide zich nog een beetje en liep uiteindelijk naar hem toe. ‘Maar ik kan niet ontkennen dat ik als nieuweling nog veel te leren heb, ik zal je tip onthouden en daar beginnen.’ Ze was in zekere zin een nieuweling, maar toch ook weer niet. Ze had al een paar jaar doorgebracht bij team rocket – maar dit was een andere plek, dus andere mensen en andere gewoontes. Ze had haar leidinggevenden op deze plek nog niet gezien, maar dat zou nog wel een keertje komen.
 
Vlak voor zijn neus bleef ze staan, keek hem met een speelse grijns aan. Haar blik dwaalde echter alweer snel af naar onderen, plaatste haar hand zonder enige schaamte op zijn borst en liet hem een beetje naar beneden glijden. ‘Leuk pakje,’ merkte ze op terwijl ze haar ogen even opsloeg om zijn expressie te pijlen. Langzaam liep ze langs hem, liet haar hand met zich mee glijden zodat deze op zijn rug terecht kwam. Haar hand gleed een beetje naar beneden, langs zijn middel weer naar voren, terwijl ze een beetje op haar tenen ging staan zodat haar mond bij zijn oor kwam.
‘Zou ik het misschien mogen passen, kijken hoe het me staat,’ fluisterde ze zachtjes. Daarna drukte ze hem echter hardhandig van zich af en rende speels van hem weg – hield een Pokéball in de lucht. ‘Mensen zijn eigenlijk ook gewoon makkelijker dan poppen,’ grijnsde ze uiteindelijk terwijl ze de bal bekeek.

Jep, ze heeft daadwerkelijk shit van hem gestolen. Maar je gaf me toestemming ;w; ?...</sub>

<sub>Het voelde bijna net alsof ze snoepgoed aan het stelen was van een kind, of nee het was zelfs nog erger want het was gemakkelijker dan dat. Mensen waren eigenlijk vrij simpele wezens, want diep van binnen waren ze geen haar beter dan ‘lagere’ levensvormen: aan het eind van de dag konden ze alsnog maar aan een ding denken en dat reproductie. In andere woorden: batsen. Vandaar dat het ook zo gemakkelijk was om hun aandacht op te eisen als je de juiste techniek gebruikte, iets wat zij nu ook deed.
De stomheid waarmee hij met één woord opmerkte dat zijn Pokéball weg was… ’t was… Preuts jongetje dat het was, de hormonen moesten vast nog flink door zijn lijf gieren. Bijster jong schatte ze hem niet in, maar hij was zeker niet ouder dan haar – nu leken vrouwen al snel ouder dan mannen als deze geen baard hadden, maar dat even terzijde nu.
 
Ze hield de Pokéball achter haar rug, hield hem met beiden handen vast en leunde iets naar voren na het horen van zijn opmerking. ‘Blijkbaar ben ik dan een stoute meid,’ grijnsde ze met licht getuite lippen, ‘Maar wat wil jij daaraan doen?’ (O Arceus ik voel me zo naar na dit te hebben getypt, maar ik laat het lekker staan.) Haar blik daagde hem uit, voornamelijk omdat hij er een andere Pokéball bij haalde en de grijns op zijn gelaat haar wel aansprak. Jep, dit waren haar type mensen.
Er werd een Pokémon bijgehaald, maar vreemd genoeg kwam Mittens hierdoor niet in actie: de kat keek rustig maar nauwlettend toe. Dat Coraline een Pokémon had, betekende niet dat ze haar oude gewoontes volledig gedag had gezegd: soms loste ze dingen nog gewoon op met haar blote handen.
Ze liet haar schouders wat zakken en haar grijns verdween, maakte plaats voor een geïrriteerde blik. Haar houding gaf weg dat ze zich compleet overgaf aan dit alles, puur omdat naar haar mening de pret weg was. Haar armen bungelden weer levenloos langs haar lichaam terwijl ze daar stond met een rechte rug en een nogal vreemde blik: verveeld en geïrriteerd tegelijkertijd. ‘Houdt jouw methode ook in dat je zomaar de butt van een ander aanraakt,’ merkte ze op, ‘Ik voelde ’t wel.’ Het was een leugen, maar haar handen samen met de Pokéball hadden er wel in de buurt gezeten – dus de zijne ook. (Ethan toch >o)
 
De reden waarom ze het zo jammer vond, was omdat hij een Pokémon had gebruikt om zijn klusjes te klaren. Het gaf aan hoe aanhankelijk hij was, in haar ogen dan.
Het was ook een typische Cora move om ineens afstandelijk te doen, ondanks dat zij dit alles was begonnen. Zij mocht flirten en anderen aanraken, maar niet andersom. ‘Je mag er ook een foto van maken,’ merkte ze op terwijl ze haar mondhoeken met moeite omhoog trok, ‘Die gaat langer mee.’ Nee, ze vond het niet leuk. De twinkeling in zijn ogen nadat hij haar bekeken had… Nee ze vond het niet leuk. Eigenlijk was ze gewoon bang, maar het was iets wat ze zelf nooit toe zou geven.
Ze sloeg haar armen om haar middel en liet haar blik afdwalen. ‘Kun je je Zoroark alsjeblieft weer terug in de Pokéball doen?’ merkte ze zachtjes op, ‘Haar gedrag maakt me nerveus.’ De ander was sterker dan Mittens en als er iets met Mittens zou gebeuren dan zou ze nu alleen zijn… Alleen met hem.

Cora y u a partypooper?</sub>

<sub>Vanaf het moment dat ze was begonnen over haar koekje (kijk me djensen, je kent hem toch wel?) realiseerde ze zich ineens hoe de situatie eigenlijk in elkaar zat en het beviel haar niet. Vandaar dat haar houding ook zo resoluut veranderde, iets waar ze vrij weinig aan kon doen. Kijk als ze poeslief deed terwijl ze gemene intenties had was het een ander verhaal, maar momenteel was ze gewoon wat met hem aan het dollen – maar het was overduidelijk dat die jongeman stiekem heel ergens anders zat met zijn gedachtes.
Ze wist hoe ze mensen van het mannelijk geslacht moest verleiden, maar dat nam niet weg dat ze zelf eigenlijk vrij preuts was als het erop aankwam. Ze had er niks tegen als iemand haar in haar ondergoed zag hoor, in haar ogen was het hetzelfde als een bikini, maar het waren meer intieme handelingen die het haar deden. De huid hier en daar aanraken oké… Maar meer deed ze eigenlijk niet. Oké ook wat sekstalk, maar dat telt niet.
 
Haar nieuwe houding werd niet gewaardeerd door de ander, wat ergens vrij logisch was want tja… Die had waarschijnlijk gedacht dat hij ging scoren vandaag, maar helaas was Coraline een typisch geval dat veel verwachtingen gaf maar ze nooit waar maakte.
Nadat hij uitgesproken was, was het haar beurt om te zuchtten. Hij had haar ook echt een partypooper genoemd, zij noemde hem toch ook nog met-hormonen-gevuld-frutjoch of wel soms? Ze keek eventjes naar hem, realiseerde dat ze totaal geen aandacht meer kreeg en liep dus maar weer naar hem toe. Ze voelde zich nou eenmaal snel alleen, dus Ethan moest leren zijn aandacht goed te verdelen als hij in een kamer samen met haar was (zeg dat ik mooi ben).
Ongegeneerd zak ze zo haar hand in zijn zak, pakte zijn mobiel holo caster af en hield deze omhoog. ‘Nou dan Ethan,’ begon ze terwijl ze naast hem ging staan, haar hand om zijn middel sloeg en zich tegen hem opdrukte, ‘Je hebt deze nog van me te goed.’ Kin iets naar beneden, duckface nepglimlach op haar gezicht en holo caster in de lucht – duim die omhoog gleed en vervolgens:
Klik.
Natuurlijk moest ze eerst zelf naar de foto kijken en deze goedkeuren waarna ze hem aan de jongen liet zien. ‘Hier is je foto, als goedmakertje,’ grijnsde ze, ‘Tenzij je liever niet op de foto wilt met een partypooper, maar hé: dat weten je vrienden toch niet, je kunt net zo goed liegen dat je de eer hebt gehad om een dag met mij, Coraline, te spenderen.’ Eigenlijk had ze helemaal niet zo’n groot ego, meer omdat ze nooit echt met zichzelf bezig was op die manier – maar als het werkte voor hem dan vond zij het wel goed.

Bootycall picture.</sub>

_{Er verscheen weer een grijns op haar gelaat, een plagende nog wel. Zolang zij de touwtjes in handen had was alles oké, maar de ander moest er maar met een hand naar uitreiken of het ging mis. Misschien was dat ook wel de reden waarom ze het zo goed had kunnen vinden met Mittens vanaf dag één: ze was zelf ook net een kat. Ze kon slecht tegen verandering en dan het soort verandering in de situatie, had zelf graag controle over alles en wanneer dat niet zo was? Dan voelde het net alsof ze in een hoekje werd gedreven en begon ze dus vreemde sprongen te maken.
Coraline ging recht staan en zette haar handen in haar zij na het horen van zijn woorden. ‘Het doet me deugd dat je nu al je plek weet.’ Ondanks het feit dat hij hoogstwaarschijnlijk jonger was dan haar, stond hij wel nog steeds boven haar. Momenteel stond iedereen boven haar omdat ze de nieuweling was, dus sloeg haar reactie eigenlijk helemaal nergens op omdat hij incorrect was: zij moest haar plaats weten en die wist ze ook wel. Maar wat wilde dit joch eraan doen? Ze was nou eenmaal kampioen in de kunst van het liegen.
 
Ze deed haar ogen dicht en maakte en pfft geluid, waarna ze een zwaaierig gebaartje maakte met haar hand. ‘Maar je ziet er echt fab uit op die foto,’ merkte ze op, waarna ze haar ogen weer opende – net iets te laat. Duizend en een rillingen gleden over haar rug bij het voelen van zijn arm. Mittens die overeind kwam en haar vacht die wat bonter werd.
Met ogen zo groot als schoteltjes keek ze eerst naar de jongen, leek net een hulpeloze Deerling. Haar neus bleef zijn kant op gedraaid, maar haar ogen richtten zich uiteindelijk op de Holo Caster – net op tijd voor de foto. Net zo hulpeloos en verloren bleef ze staan zelfs nadat hij haar weer de ruimte gaf, drukte haar handen tegen haar borst en had nogal een nietige houding.
“Prachtig.”
Met een ruk keek ze op, recht naar de foto. Het leek bijna niet mogelijk maar haar ogen werden nog groter. De manier waarop ze op die foto stond… De hulpeloosheid, de angst… Ergens net als een meisje uit het eerst jaar dat voor het eerst op een date ging met een jongen. ‘D-Delete hem!’ bracht ze nogal smekend, maar ook dwingend uit terwijl ze zich tot hem wendde en een stap dichterbij zette. ‘Ethan, delete hem nu!’ De wanhoop en angst werden steeds erger bij de vrouw, ze trilde nog net niet en toen – pinguïns.
Toen was daar Mittens. De katachtige schoot van het bankje af, richting de jongen en zette zich af. Met een natuurlijke sierlijkheid vloog ze op zijn hand af, op de Holo Caster om preciezer te zijn, probeerde deze uit zijn hand te pakken.}

<sub>Teveel contact met mensen eiste altijd een tol bij d’r, gewoonweg omdat Coraline het moeilijk vond om zichzelf een vaste houding te geven: ze schommelde nog erger heen en weer dan een Squirtle die op zijn rug lag en probeerde overeind te komen. Hoelang ze nu ongeveer had gepraat met de ander wist ze niet, maar in de tussentijd was ze al drie keer van houding veranderd en dat was net zo zwaar voor haar als voor de ander.
Natuurlijk was ze zelf het liefst de hele tijd zelfverzekerd en deed ze wat ze niet laten kon, maar sommige zaken maakte haar gewoon bang (of trokken haar in verlegenheid, veel maakt ’t niet uit ze zal sowieso vreemd doen) en hadden dus zo’n verandering als gevolg. Een verandering die er ook voor zorgde dat er bepaald bodyguard gedrag werd getriggerd bij Mittens, zo sprong ze nu dus ook gewoon op de ander af. Helaas mistte ze, maar ze kwam zoals een kat betaamde netjes op haar vier pootjes terecht waarna ze zich gelijk weer omdraaide en aanstalten maakte om weer op te springen – maar ze deed het niet. ‘Maar dit is heel iets anders!’ protesteerde ze als een klein meisje, ‘Jouw valse beest wilde mijn Mittens pijn doen! Mittens wilde jou helemaal geen pijn doen, ze wilde enkel je Holo Caster!’ Haar houding begon steeds meer op dat van een klein kind te lijken, op dat van een vijf jarig meisje dat gewoon bang was voor de buiten wereld – wat momenteel Ethan inhield.
 
Met een moeilijke expressie keek ze naar hem. ‘Ik geloof je niet.’ Weer maakte ze de afstand wat korter tussen hun. ‘Laat me het zien, ik wil het zien.’ Afstand die steeds kleiner werd, Mittens met een dreigende houding die een laag grommend geluid liet horen. ‘Laat het zien.’ Ze bleef voor hem staan, probeerde de Holo Caster weer eens van hem af te pakken (nja, je weet de lengtes dus leef je uit ~). Waarom had ze zich ook zo stoer moeten gedragen en hem moeten pesten met een stomme foto? Waarom had hij hier überhaupt moeten komen? Wat deed hij hier eigenlijk om mee te beginnen?

Prruuuuuttt</sub>

<sub>Het maakte haar geen bal uit dat hij het niet fijn vond dat ze bepaalde termen gebruikte om de Zoroark aan te duidden. Ze gaf er zo weinig F’ucks om dat ze het niet eens opmerkte, voor de verandering want normaliter merkte ze altijd alles op – zelfs dingen die er niet waren.
Ze werd gedwongen om op haar tenen te gaan staan, zocht steun bij hem door hand op zijn buik te plaatsen en reikte met haar andere naar de Holo Caster. De woorden op de achtergrond drongen wel tot haar door, maar ze was niet zo kinderachtig als hem dat ze zich ook echt beledigd zou voelen om de woorden. Ze had vaak genoeg vervelende woorden aangehoord over zichzelf en ook over Mittens, ze had er gewoon een dikke huid tegen gemaakt. Het was echter de opmerking die weer over de Zoroark ging die ervoor dat ze weer naar beneden zakte en haar blik zich ook naar beneden richtte.
‘Je bent zielig.’
Het was een zachte fluistering, bijna onverstaanbaar. Daarna vatte ze hem bij zijn kraag en keek ze op, een glim van afgunst die over haar ogen schoot, waarna ze de duim van haar andere hand op zijn ademsappel plaatste. ‘Je hebt Mittens zojuist ook uitgescholden, dus we staan quitte. Het feit dat je er verder zo stoer over doet laat blijken dat je niets meer ben dan een klein, hulpeloos jongetje,’ siste ze hem toe, begon langzaam op de ademsappel te drukken met haar duim. ‘Een jongetje dat niks is zonder zijn Avis.’ Ze stak haar kin een beetje in de lucht, tuitte haar lippen en krulde haar mondhoeken een beetje omhoog. ‘Als ik jou was zou ik heel goed oppassen met wat je hierna doet, gezien ik in de positie ben om je naar een andere wereld te brengen…’ Mittens was gestopt met grommen, was weer rustig gaan zitten en keek toe met een blik net zo angstaanjagend als die van haar eigenaar. ‘Een wereld gevuld met pijn; alles wat je nog voelt zal pijn zijn, alles waar je nog aan kunt denken zal pijn zijn – en Avis? Die zit gezellig in haar Pokéball, niet instaat eruit te komen omdat jij verlamt bent van de pijn en angst.’ Hoe meer druk ze zette op zijn ademsappel, des te meer ze haar mondhoeken omkrulde. Als hij daadwerkelijk zou proberen om haar eruit te halen dan zou ze hem gewoon een knietje geven en klaar ~
Hij moest eens leren zelf zijn vuile werk op te knappen en niet zo afhankelijk te zijn van een Pokémon en dat mocht hem best geleerd worden. Door haar.

Cora stahp.</sub>

<sub>Of ze dit alles ook echt als opwindend beschouwde wist ze niet, maar ademhalen leek moeilijk te gaan. De spieren van haar borst en buik die zich aanspanden op een manier die ervoor zorgde dat ze met moeite lucht in haar longen kreeg, maar uit was ook een obstakel. Het voelde echter niet alsof ze stikte of alsof ze het benauwd had – nee het voelde best fijn. Een brandend gevoel dat begon bij haar hand die de huid van zijn nek aanraakte dat zich langzaam door haar aderen verspreidde door de rest van haar lichaam.
Was het adrenaline?
Nee dat kon niet kloppen, want zij was niet degene in gevaar dat was hij. Toch kreeg ze er wel een soort van rush van die uiterst prettig was, maar het was ook een gevoel wat ze vaker had gevoeld in soortgelijke situaties. Ze keek hem aan, boorde haar ogen in de zijne en ging langzaam op haar tenen staan – bracht haar mond dichterbij de zijne. ‘Wat ga je eraan doen, Ethan,’ fluisterde ze zachtjes, negeerde de geluiden die hij maakte en bleef hem strak aankijken. Ja ze was best nieuwsgierig naar wat hij ging doen, naar zijn natuurlijke reactie.
 
Bij het horen van de belletjes schoten haar ogen in de richting van de pop. Aha, dus dat was zijn plan. Schattig hoor, maar loslaten zou ze niet doen.
Haar andere hand pakte ook zijn kraag vast, waarna ze haar spieren aanspande en hem met zich meetrok terwijl ze snel naar achteren liep. ‘Te doorzichtig,’ merkte ze afkeurend op, had haar blik echter niet op hem gericht maar probeerde achter zich te kijken – even checkend of er niet dingen lagen waar ze over kon struikelen. Het was iets wat ze beter niet had kunnen doen, want het principe was hetzelfde als je over een evenwichtsbalk liep: de truc was om gewoon voor je te kijken en niet naar waar je je voet ging neerzetten, dan zorgde je lichaam er zelf voor dat je in balans bleef (met behulp van je handen natuurlijk). Omdat ze nu wel keek nam ze het zelf op zich en dat was een fout: want ze struikelde heel dom over haar eigen voeten.
Een kleine kreetje ontsnapte uit haar keel, grip op de kraag die nog sterker was en de vloer die gewoon onder haar voeten scheen te verdwenen. Ze viel en sloot als reflex haar ogen, trok de ander heel leuk met zich mee. De klap op de grond was hard, op haar vlakke rug en het zorgde ervoor dat ze haar borst naar boven probeerde te drukken en opende ze haar mond. Een vage ‘Aaah’ wat een mix was tussen een kreun en gewoon het woord ah kwam over haar lippen, waarna ze haar spieren weer ontspande het op de grond bleef liggen om vervolgens langzaam haar ogen half te openen.
Auw.

boobies *gasp*</sub>