The pink fluffcloud

Het was weer eens koud en Andy sloeg de sjaal wat dichter om zijn bleke hals om vervolgens op een bankje te gaan zitten. Het uitzicht was een leeg spoor en wat mensen die met broodjes en koffie met elkaar aan het praten waren. Sommige hadden een koffer bij zich, omdat ze naar werk moesten, andere stonden er moe en gapend bij (misschien touristen?). Zelf moest hij ook tot die laatste categorie gerekend worden, want ook hij was moe door het vroege opstaan, maar hij verbleef ook pas slechts een paar weken in Kalos. De jongen haalde zijn hand door zijn haar en leunde tegen de rugleuning, om bijna in te dutten als hij het schrillen fluitje van de conducteur niet had gehoord. Oh arceus, hij miste de trein bijna! Met een vreemde sprong kwam hij overeind, iets in zijn benen stribbelde hevig tegen door de plotselinge beweging en half verkrampt sprong hij de coupe voor zijn neus in en ging gelijk op een vrije stoel zitten, bijna de koffie van een vrouw omstotend. Excuserend en onhandig glimlachte hij en voelde zijn wangen alweer rood opgloeien. Dat kwam van dat gehaast, nergens goed voor.
De reis naar Kiloude was lang en de vrouw moest onderweg uitstappen en dat leverde bijna weer geknoei op. De jongen verwachtte een geïrriteerde blik, maar de vrouw glimlachte zacht en buiten het raampje zag hij haar nog een keer naar hem zwaaien. Hierdoor kon hij wel uit schaamte door zijn stoel zakken. Oh wat een sukkeltje was hij toch weer. Toch kon hij nu het plekje bij het raam inpikken en met zijn hoofd tegen zijn hand leunend viel hij half in slaap. Maar waarom naar Kiloude? Nou. Geruchten hadden hem natuurlijk bereikt en hij had gehoord van een soort friend safari die zich in Kiloude bevond. Daar kon men pokemon vinden die meestal niet in het wild te vinden waren. Het had zijn interesse natuurlijk gewekt en hoopvol had hij meer informatie opgezocht over die friend safari. Nou het was een poging waard, toch? Want op zijn reis had hij al een paar wilde kalos pokemon gezien, maar bij geen enkele had hij echt een vonk gevoeld van: jij gaat mij een lintje opleveren! Hij kon Vivienne natuurlijk niet alles laten winnen, dan werden die contests allemaal zo saai, haha.
De trein kwam tot een piepende stilstand en Andy werd door het hoge geluid gewekt uit zijn diepe slaap. Nu nog vermoeider dan eerst stapte hij wat wankel uit en kwam terecht in een zeer groen stadje. Het gras zag er fris uit en leek bijna geen vervelende effecten te hebben van de winter. Het was hier iets minder koud dan op het station, maar Andy drapeerde de sjaal toch nog wat steviger om zijn nek om nog een verkoudenheid tegen te gaan. Yuk, nee dat wilde hij inderdaad liever voorkomen. De jongen moest natuurlijk eerst weer een half uur zoeken, voordat hij het aan iemand zou vragen. De man wees hem een wat ingewikkelde weg en hij moest zelfs naar boven op bij de safari te komen. Vriendelijk bedankte Andy de man en volgde het pad (waarbij hij natuurlijk de weg wel twee keer kwijtraakte) en uiteindelijk kwam hij aan bij een klein huisje waar het bordje met ‘Friend Safari’ niet te negeren was. Dankbaar stapte Andy naar binnen en voelde de aangename warmte van een verwarming en al meteen werd hij naar een balie gewenkt door de vrouw erachter. “Ik wilde graag deelnamen aan de--” De vrouw knikte ferm en redelijk ongeduldig. Haar nagels klikten over een toetsenbord en hij moest zijn gegevens afgeven. Dit deed hij redelijk aarzelend, maar toen het klaar was leek de vrouw wat geduldiger met hem te zijn. Instructies werden hem gegeven. Hij kon drie soorten pokemon tegenkomen, die voor nu nog geheim voor hem zouden blijven (dat wilde hij eigenlijk ook, anders zou hij misschien teleurgesteld worden of te enthousiast, met verrassingen bleef het leuker) en hij werd door een smal halletje geleid, dat leidde tot een deur. De vrouw hield deze voor hem open en hij werd begroet door een soort bos, maar in de verte dunden de bomen uit in een grote open plek en de vrouw meldde hem ook dat elk soort habitat in deze safari was gepropt, zodat zo veel mogelijk soorten pokemon hier konden verblijven voordat ze werden gevangen.

De deur werd achter hem gesloten en het begon. Andy liet zijn Munna Jem tevoorschijn komen, zodat hij gelijk het gevecht kon aangaan als dé perfecte pokemon langs zou komen. De roze pokemon zweefde vrolijk voor hem uit en genoot zo te zien zichtbaar van de mooie omgeving. Voorzichtig stapte Andy door het woud, zijn ogen open houdend voor elke beweging, maar helaas trok niets zijn aandacht echt. Het was alleen maar de wind die blaadjes liet bewegen of het geluid van een kabbelend beekje.
De tijd leek wel voorbij te vliegen en het plotselinge geknor van zijn maag deed hem op zijn horloge kijken. Wow, hij was hier al twee uur bezig met zoeken! “Kom Jem, een lunchpauze.” Grijnsde de jongen, die op een half omgevallen boomstam ging zitten en een pakketje boterhammen uit zijn rugzak haalde en een Pecha berry voor Jem. Deze nam de roze bes aan met zijn krachten en begon er luid genietend van de eten. Zelf zakte Andy weer op de grond en leunde tegen het hout, terwijl hij rustig van zijn brood begon te eten en zijn oogleden langzaam weer dicht voelde vallen. Zo weinig slaap had hij gehad gisteren, want het enthousiasme had hem wakker gehouden (en Jem en Scout die druk met elkaar aan het spelen waren midden in de nacht, voortaan hield hij ze de dag voor grootse activiteiten wel in hun pokeball ja) en dus had dat geresulteerd in weinig slaap. Het broodje viel op zijn borst omdat hij langzaam in een slaap viel en Jem vestigde zich naast hem en duwde zijn arm weg om daar tussen ook in slaap te vallen.
Een plotseling duwte op zijn borst wekte hem en Andy duwde een pokemon weg. “Urgh, Jem..” Murmelde hij slaperig, maar het duwtje keerde terug. De jongen hief zijn hand weer op om de pokemon weer een duw te geven, maar dit keer kreeg hij een schok. De slaap verdween gelijk uit zijn hele lichaam en hij sprong overeind. Een roze fluffwolk viel met een klaaglijk geluid op de grond. “Wat de--!” Hij wilde een boze blik werpen naar beneden, maar kwam er opeens achter dat Jem niet kon vallen, of ja, nooit zou vallen. De pokemon die op de grond stond was dan wel roze, maar het was geen munna. Op dat moment wurmde Jem zich omhoog en zweefde bij zijn schouder even verward naar beneden kijkend, maar daarna ook licht beledigd naar zijn trainer, want ja, die had hem verwisseld met dit.. bolletje fluff.
De jongen pakte zijn pokedex erbij, terwijl de pokemon van zijn halfopgegeten broodje begon te eten (die natuurlijk op zijn borst was gevallen) en Jem zweefde voorzichtig naar de wilde pokemon, die hem met een klaaglijk gemekker begroette. De pokedex scande het wezentje, maar het plaatje correspondeerde niet echt met die van de levende pokemon. Het bleek een Mareep te zijn. ‘ Mareep's fluffy coat of wool rubs together and builds a static charge. The more static electricity is charged, the more brightly the lightbulb at the tip of its tail glows.’ Dat was een verklaring voor de schok die hij had gevoeld. Andy wreef wat door zijn haar, dat licht overeind was gekomen door de schok en stapte naar achteren. Dit moest wel een.. een shiny pokemon zijn! En ja hoor, daar was het warme gevoel van binnen. Deze pokemon .. die moest hij koste wat het kost in zijn team krijgen!

“Lucky chant!” Om het gevecht te beginnen gebruikte Andy een aanval die ervoor zou zorgen dat de tegenstander geen heel erg rake aanvallen kon leveren op zijn pokemon. De mareep had nog niet helemaal door dat het op een gevecht uitliep, want nog steeds rustig was hij aan het eten van zijn broodje. Goede afleiding! “Zen headbutt.” De munna zweefde een klein stukje achteruit, concentreerde zich diep en maakte toen een rollende beweging richting de mareep die uit het niets werd geraakt door de kopstoot. De rode staart lichtte op en met een allerlei vonkjes gebruikte hij een thunder wave die Jem in zijn beweging deed verstarren en de munna bleef wat schokkerig op de grond liggen. Met een klaaglijk geluid duwde de wilde pokemon het broodje opzij, alsof deze het broodje later zou opeten als deze tegenstander uit de weg was geruimd. “Psywave!” Hij kon maar beter geen aanvallen gebruiken die direct waren, want Jem was nu gedeeltelijk verlamd en dat kon een aanval heel erg dwars zitten. De schaapachtige pokemon hopte echter simpel opzij, maar plots verscheen er ook een wat krampachtig verschijnsel op de kop van de mareep. Dus de psywave raakte zijn doelwit half, die achterover rolde. De wollige pokemon kwam overeind, schudde zijn kop en begon met een redelijk vertraagde snelheid nu naar Jem toe te rennen, die nog niet wist op te stijgen. Met een beuk deed hij de munna over de grond rollen, die een pijnlijk geluid uitte. “Kom op Jem, gebruik Psybeam!” De munna wist iets van de grond af te komen en maakte gebruik van het feit dat de mareep nu even verstard aan de grond genageld stond. Deze pokemon probeerde zich te verdedigen met een thundershock. De bliksem werd vermengd met de paarse stralen en de gemengde aanval ging beide kanten op. Jem viel weer op de grond en rolde wat duizelig op de grond, terwijl de mareep schokjes in zijn vacht terecht kreeg en verward met zijn blauwe kopje schudde.
Fijn nu waren beide pokemon duizelig. De mareep was de eerste die actie ondernam en begon luide geluiden te maken. Een growl. Het maakte niet uit waar de pokemon zijn kop naar richtte, want het geluid bereikt de munna die op de grond lach toch. Deze begon lichtelijk te rillen, alsof deze nu bang was van het kleine schaapje. “Defense curl!” De munna rolde zich op en op tijd ook, want de mareep rende weer op hem af, met een redelijk omweg door de verwarring, en zette een tackle in. Door de verdedigende houding van zijn pokemon, werd de aanval wat afgeremd. Nu was de mareep echter nog dichtbij, dus moest het lukken om nu aan te vallen! “Zen headbutt!” Jem hoefde maar een klein beetje naar rechts te bewegen en het was raak, maar de munna rolde de verkeerde kant op. De mareep rolde echter mee en hechtte allerlei sporen aan de munna, die ervoor zorgden dat hij op de grond bleef. Waarschijnlijk was Jem nu ook een stuk langzamer, maar opstijgen stond nu buiten kijf. De mareep bewoog nog niet, dus de kans was er nog. “Nogmaals zen headbutt!” Dit keer leek de verwarring uitgewerkt de zijn. Schokkerig rolde Jem de goede kant op en met geluk bleef de mareep met zijn verlamming op zijn plek. De impact was niet echt groots te noemen door de verlaagde snelheid, maar de mareep werd wel van zijn evenwicht beroofd. “.. gevolgd door psybeam!” Weer verdedigde de mareep zich met een thundershock, maar de straal miste zijn doel door de verwarring die nog heerste in de kop van het roze schaap. Dus dit keer raakte de psybeam zijn doel geheel. De afstand met de twee pokemon werd nu groter, dus er was genoeg tijd. “Moonlight.”
Voor deze aanval moest Jem heel rustig blijven. De mareep schudde zijn kop en de laatste effecten van de verwarring leken te verdwijnen. Jem begon met het helen van zijn schade, maar als de mareep hem uit zijn concentratie zou halen dan zou het niet heel erg veen herstelling zijn. De mareep, ook niet getroffen door verlamming, zette een tackle in. Vlak voor contact opende Jem zijn rode ogen. “Zen headbutt!” Met een tegenkracht werd de impact met de tackle wel verhoogd, maar de mareep kreeg ook nog last van zijn eigen snelheid. Beide pokemon gleden naar achteren, Jem grotendeels gehinderd door de sporen die hem aan de grond nagelden en de mareep door uitputting. Wat een voordeel had Andy gehad met de moonlight zet. “Yawn!” Het werd een der laatste zetten. Een slapende pokemon was makkelijker te vangen dan een staande. De munna opende zijn mond in een besmettelijke gaap en tot zijn geluk nam de mareep deze over. De pootjes onder het roze lijfje begonnen al te wankelen, maar hij had nog tijd om aan te vallen. Een snelle donderstraal werd op Jem gericht en de munna kneep zijn ogen toe in de pijn die hij eronder leed. “Defense curl en zen headbutt!” De munna rolde zich in een verdedigende bal op en begon zacht te rollen, met de kracht van de zen headbutt werd de snelheid van het rollen verhoogd. Door de cotton spore was dit alsnog niet erg snel, maar er zat wel een degelijke kracht aan. De mareep had genoeg tijd om uit de weg te springen, maar halverwege kreeg hij weer last van de verlamming. De zen headbutt trof zijn doel door een afwijking in zijn route en de mareep werd tegen de grond gedrukt, omdat Jem net na de impact last kreeg van zijn verlamming. Het schaap stribbelde wild tegen en wist zich onder zijn druk uit te wurmen. Eenmaal overeind gekomen gaapte de pokemon weer en zijn staartje begon rood op te gloeien en daarna liet de schaappokemon een grote schok los die Jem zeker hard trof. De munna kroop naar achteren en hij werd verlost uit de eeuwig durende schok. Na deze aanval gaapte de mareep weer en zakte dit keer wel door zijn poten. “Maak het af met psywave!” Een onzichtbare golf, die een niet bewegend doelwit niet kon missen, raakte de roze mareep nog na en gelijk daarna gooide Andy een pokeball op, in de hoop zijn eerste pokemon in kalos te hebben gevangen.