Fairytales and nightmares | Open

Met een kalme pas liep het meisje door de straten van Lumiose City. Op dit tijdstip was het er best stil, de zon was al uren onder en de straatlantaarns stonden al een tijdje aan. Je kon zeggen dat dit het tijdstip was dat mensen de clubs en cafés opzochten. De maan was deze avond vol en stond hoog aan de hemel. Venice hield van de volle maan, het was gewoon zo'n bijzonder gezicht en had de vage gewoonte om op dit soort avonden alleen door een stad heen te zwerven. Misschien was het niet de meest logische optie voor een knap, negentienjarig meisje om door het wat stille gedeelte van Lumiose City te zwerven. Zeker vanwege het feit dat ze er niet al te sterk uitzag van buiten, met haar lange rozige lokken, zachte lippen en ijsblauwe ogen. Nee, absoluut niet verstandig wat ze nu aan het doen was, maar bang voor engerds was ze niet bepaald. Toen ze langs een groepje mannen liep voelde ze ook wel dat deze haar nakeken, een ander had even daarvoor naar haar gefloten, maar ze negeerde het totaal en wandelde rustig verder.

-Open

Een licht geïrriteerde zucht verliet haar mond toen ze voor de zoveelste keer die avond werd nagefloten. Het was vast vanwege het feit dat er in deze achterbuurt van Lumiose City alleen maar dronkenlappen rondliepen, overdag durfde men namelijk hun mening minder snel te geven. Venice sloeg een lok van haar rozige haren een keer naar achteren en liep toen rustig verder. Zo hier en daar liepen wat mensen, de een nuchter en de ander niet. De een die haar nakeek en de ander die gewoon regelrecht doorliep naar zijn of haar bestemming. Het kon haar eigenlijk niet zo veel schelen wat er om haar heen gebeurde, zolang ze zelf maar door kon lopen. Ze keek dan ook wat verbaasd achterom toen er een kreet door de straatjes heen galmde, een die best wanhopig klonk als ze het zo snel analyseerde. Het duurde niet lang of een gestreepte pokémon die ze herkende als een Blitzle kwam de hoek om draaiden. Niet lang daarna volgde er een ander persoon, eentje met redelijk kort haar en die dus overduidelijk achter de pokémon aan rende - waarschijnlijk was het haar pokémon, dus dan was het wel zo logisch dat ze de achtervolging inzette. Venice greep naar haar riem en klikte er in een fractie van een seconde de middelste bal vanaf. Ze klikte het tweekleurige voorwerp in en er verscheen een grote Milotic in de straat die het pad van de Blitzle blokkeerde. Verona, de naam van de Milotic, slaakte een harde kreet en keek neer op het gestreepte wezentje, die nu hopelijk zou stoppen.

Het was een meevaller dat de Blitzle inderdaad afremde toen hij de grote Milotic zag staan als een soort wegversperring. De andere trainer kwam er al snel bij en liet de gestreepte pokémon terug keren. "Bedankt dat..." begon deze, maar er volgde een kleine stilte. Nu pas viel het haar op dat deze meid hier best wel veel van haar weghad, maar daar besloot ze niet al te veel aandacht aan te besteden. De andere persoon schudde diens hoofd en vervolgde de zin toen weer. "Sorry, bedankt dat je mijn Blitzle tegen hebt gehouden," zei het andere meisje toen dus. Een kleine glimlach verscheen op het gezicht van Venice, terwijl ze een kort knikje gaf. Ze zette de koptelefoon ondertussen van haar hoofd af en hing deze simpelweg om haar nek heen. Het grootste deel van de tijd hing het daar toch al, en omdat het wel zo beleefd was had ze besloten dat het daar nu ook wel even zou kunnen hangen. "Geen dank, als we elkaar niet een beetje zouden helpen zou het helemaal een drama worden hier," zei ze en knipoogde vrolijk naar het andere meisje, waarna ze zich tot haar eigen Milotic keerde en deze een keer over haar mooie hoofdje aaide. "Goed gedaan, Verona," zei ze en liet de Milotic toen maar terug keren. Het mooie wezen richtte haar blik eerst nog een keer op het andere meisje, waarna het verdween. "Anyway, ik ben Venice," besloot ze zich dan uiteindelijk maar voor te stellen, ook wel zo netjes al zei ze het zelf.

Terwijl het meisje met de roze lokken afwachtte op een antwoord van het iets oudere meisje bond ze de sjaal die ze had nog wat steviger om haar hals heen. Het was best koud, wat logisch was vanwege het feit dat het een wat vreemd tijdstip was om als negentienjarig meisje over de al wat verlaten straten te zwerven. "Seven, aangenaam," stelde het andere meisje, Seven dus, zich vervolgens voor. Venice knikte een keer met een zoete glimlach rond haar lippen, dat was een redelijk makkelijke naam om te onthouden. Niet dat de kans nou weer zo groot was dat ze elkaar dagelijks tegen zouden komen in de toekomst, maar ach. "Bof ik even dat jouw Milotic zo goed naar je luistert." De glimlach die rond haar lippen hing werd een beetje groter en ze keek weer naar Seven. "Nou, ik heb haar al een hele lange tijd nu, dus dat is ook wel zo logisch." Ja, ze had de Milotic al gehad toen het nog een Feebas was waarmee je vrijwel niks kon doen. Het wezentje was een echt buitenbeentje geweest, maar was totaal geaccepteerd door Venice en haar team. Verona was nu gewoon iemand die niet meer gemist kon worden. Zowel Venice zelf als haar twee andere pokémon waren enorm op haar gesteld, en ze was waarschijnlijk ook nog eens de pokémon die het team het best kon beschermen. "Ik denk namelijk dat jij jouw Blitzle nog niet zo lang hebt?" stelde ze toen vast, gezien pokémon vaker beter gingen luisteren als je ze langer in je bezit had.

Het andere meisje knikte als bevestiging op haar eerdere conclusie. "Ja dat klopt, ik heb hem nu een paar dagen," zei Seven namelijk. Het meisje met het roze haar knikte een keer, dat bevestigde namelijk al een hele hoop. Zowel de trainer als pokémon moest natuurlijk een vertrouwen opbouwen met de ander, daarna zouden beide partijen elkaar goed kunnen begrijpen en zouden ze naar elkaar luisteren. Het was iets wat ze zelf ook al meerdere keren mee had gemaakt. Natuurlijk eerst met haar starter, toen der tijd nog een simpele Eevee. Moana was echter nooit zo'n moeilijk figuur geweest, maar vond het wel leuk om zo nu en dan opeens te verdwijnen. De Feebas die ze niet veel later had gekregen had ook veel tijd opgeëist om haar zo te krijgen zoals ze nu was, een trouwe Milotic die alles voor haar trainer zou doen. Ook Nova, haar nieuwste aanwinst in het team, de Spritzee begon al steeds beter te luisteren naar haar bevelen, en dat was zeker voor haar een hele grote stap. "Ik denk dat het wel goed gaat komen met jullie, je ziet eruit als een sterke trainer," zei het meisje vervolgens met een kleine glimlach en keek naar het iets oudere meisje. "Heb je al veel andere pokémon in je team?" besloot ze vervolgens te vragen, toch wel een beetje nieuwsgierig.

"Thanks," zei het meisje met het paars kleurige haar vervolgens en Venice glimlachte vrolijk. Vervolgens beantwoordde Seven haar andere vraag, over haar team. "De pokémon die ik het langst bij me heb is Sewaddle. Dan heb ik een Vulpix genaamd Allira, een Spheal genaamd Snow en een Oshawott genaamd Obi-wan. Met het ei dat Snow een keer heeft gevonden, maakt dat mijn team vol," vertelde het andere meisje en geboeid luisterde Venice toe. Het was inderdaad een aardig team, en ze twijfelde er niet aan of het zou later een enorm sterke worden ook. "En jouw team?" vroeg het meisje haar vervolgens. Een glimlach verscheen rond de lippen van Venice waarna ze haar hand kort over haar riem liet gaan, waar vier pokéballs aan vastgeklikt waren. "Mijn team bestaan uit een Sylveon met de naam Moana, ik heb haar gekregen als starter van mijn oma vroeger. Dan heb je de Milotic die je zojuist zag, haar naam is Verona. Ik heb haar nu ook al een hele tijd. Ook bezit ik een Spritzee met de naam Nova, die heb ik gevangen toen ik net in Kalos was. En sinds kort heb ik ook nog een Swirlix in mijn team, met de naam Feyora. Die heb ik een tijdje geleden gevangen in de buurt van Camphrier Town." Ze klopte even op de riem en was best wel trots op haar roze teampje.