The nice sea breeze... (Thys Wilson)

Doink, Doink. –stilte- Doink-do-doi-doink…. DOINK DOIIINK Thys gromt luid in protest, hoewel het er slaperig uitkomt. Het gebonk van een ‘bepaalde’ Pokémon die tegen de deur ramt, speelt al de hele nacht. De eerste paar uren was het nog ritmisch en eentonig maar sinds een half uur is Arthur, Thys’ Ponyta, van tactiek veranderd. Het gebonk kwam nu onregelmatig en liet geen ruimte voor ‘bepaalde’ Pokémon breeders die probeerde te slapen. Onstuimig rolt Thys van links naar rechts door zijn al oncomfortabele bed heen. Arthur was nog jong, daarvan was hij zich bewust, maar iets vertelde hem dat de mannelijke Ponyta een bengel was. DOINKDOINK Arthur.. mompelt Thys slaperig, zijn oogleden koppig gesloten houdend. Hij zou niet langer toegeven aan Arthur de aandacht Junkie. Het feit dat Arthur zijn bijnaam verdiend heeft mag duidelijk maken dat het niet om de eerste nacht gaat waarop Arthur dit spelletje geprobeerd heeft.  Al vanaf dat hij een klein ‘veulen’ was, was hij al zeer mens gericht. Misschien iets té zeer.  Aan de andere kant, wie weet was Arthur helemaal niet zo uitgevallen had Thys iets meer van een ruggengraat gehad. Thys’ gedachten dwalen af naar de trainer op het Ball, en het voorval met zijn Pikachu. Had hij Arthur misschien zó behandeld, op een consequente wijze, was zijn karakter misschien compleet anders geweest. Thys zucht, hij mag ruggengraatloos zijn, hij mag een mietje genoemd worden maar de waarheid is dat hij het inderdaad niet over zijn hart had gekregen om het jonge veulentje te berispen op zijn daden.

Het gedoink gaat verder en ondanks Thys’ welgemeende pogingen om in slaap te blijven, is hij intussen overduidelijk wakker. Al zijn slaap is als sneeuw voor de zon verdwenen, en nu zijn het slechts zijn actieve hersenen die hem proberen te dwingen om te slapen, geen succes. Nadat hij voor de zoveelste keer door zijn dikke dekens is gerold, gooit hij ze van zich af. Hij slaat zijn ogen open en betrekt zijn gezicht bij het zien van het ochtendgloren. Het zwakke ochtend-zonnetje speelt met de kleuren in zijn kamer en buigt, vervormd en verzacht ze tot zachte pastel. Buiten alle nadelen, zoals vermoeidheid, langer wakker moeten blijven, langer moeten lopen en meer moeten eten, zaten er klaarblijkelijk ook een aantal voordelen aan vroeg opstaan. Met lichte bewondering bekijkt Thys het kleurenspel, waarbij onbewust een slaperige glimlach verschijnt. De mooiste kunstwerken zijn die van de natuur. Vrij in het wild, en onmogelijk te beschrijven of met kleur op papier te zetten. Ze zijn niet vast te leggen en dat is juist wat het zo magisch mooi maakt.

Het gedoink aan de andere kant van de deur is gestopt. Tuurlijk, nu stop je. zegt Thys slaperig, met zijn hand door zijn gezicht wrijvend. Hij onderdrukt een geeuw en zucht diep voor hij zichzelf uit  bed hijst. De betegelde vloer voelt nog ijzig aan wanneer zijn blote voeten er op plaatsnemen, niet gek voor half zeven in de morgen. De plotse ijzige tinteling in zijn voeten zend een rilling door zijn ruggengraat en verspreid de plotse kilte over het oppervlak van zijn lichaam. Nu, eenmaal staande en compleet met kippenvel opent hij de deur naar kleine ruimte naast zijn slaapkamer. In de kamer is het nog diep duister, slechts een enkele zonnestraal die langs de kiertjes van de lamellen is gebogen onderscheid de aanwezige Pokémon van elkaar. Twee obscure glimmende ogen bekijken Thys gelaat vanuit het duister en links naast hem kan hij zijn Farfetch’d horen dromen. Nou schiet op dan. fluistert Thys naar Arthur, zijn ogen tussen Arthur en Farfetch’d heen en weer schietend. De Ponyta wacht geen moment en springt naar voren, Thys bijna meenemend in zijn enthousiasme. Arthur danst de diep donkere kamer uit en waltzt zijn slaapkamer binnen. Het jonge dier twijfelt geen moment en springt op Thys’ bed waar het in elkaar kruipt en zijn ogen sluit. Hoofdschuddend slaat Thys het voorval gaande. Dit alles was zijn eigen schuld beseft hij zich melancholisch. Hij wil het licht uitknippen, waarbij het tot zijn verassing áánzet. (Aangezien hij het nooit heeft aangeknipt) Oja, ochted. beseft hij zich weemoedig.  Hij knipst het licht weer uit en duikt met lichte voorzicht, langs zijn Ponyta, zijn ‘eigen’ bed in. Ondanks de negatief geladen situatie maken Arthur’s warmte en tevreden geluiden zijn humeur weer goed. Voor enkele minuten rolt hij nog door de lakens waarna hij uiteindelijk weer in een diepe slaap valt.

Enkele uren later,

Rond half twaalf ontwaakt Arthur uit zijn korte slaap. Dat kan natuurlijk niet op een stille, normale manier.. Nee, dat betekent dat je de lakens meeneemt en daarbij uit schrik de randen van de dekens schroeit met je vurige manen. De shock maakt Thys wakker, die meteen het bed uitspringt en zijn ogen gadeslaat op het brandende laken. ’’Arthur!!! buldert Thys, nu duidelijk kwaad. Arthur briest zachtjes, onschuldig; want dat achtte hij zich natuurlijk. Thys wenst intussen dat hij een water Pokémon had en besluit uiteindelijk om het laken de ruit uit te gooien, de zee in. De koude winterse zeelucht snijdt in zijn wangen wanneer hij het raam opent. Hij vist het brandende laken van de grond en gooit het haastig het raam uit. Met zijn gezicht buiten het raam kijkt hij hoe de brandende deken langzaam naar beneden dwarrelt, waar het in de dovende zee land. Opgelucht haalt Thys adem, zijn aandacht daarna richtend op Arthur. ’’Deze keer ben je te ver gegaan, Arthur! Ik ben het zat.’’ zegt Thys streng tegen Arthur. Het vurige schepsel jammert kort, alsof het door een pijl in het hart geraakt is, waarop het stilletjes op Thys komt afgelopen, zijn snuit tegen zijn gezicht duwend. Hij zou hem moeten wegduwen, wegtikken, hem duidelijk maken dat dit gedrag niet meer door de beugel kon maar hij kan het niet. Voordat hij zich er bewust van is, strelen zijn vingers al langs Arthur’s kaak, een vertederde blik op zijn gezicht. Na de interactie pakt Thys vastbesloten Arthur’s Pokéball en laat hem er in terugkeren. Misschien was het beter om hem vaker in zijn Pokéball te doen bedenkt Thys zich in tweestrijd, zijn ogen de rode ball strelend alsof het Arthur zelf was.

Nadat Thys gedoucht, ontbeten en voor zijn kamer betaald heeft, staat hij weer buiten op straat. De vrouw die hem de kamer had gehuurd had hem gezegd dat als hij het laken nog kon terug krijgen hoe gehavend dan ook dat ze de extra kosten dan over het hoofd zou zien. Naar het strand dus. Met een licht bedrukte stemming betreed hij de straten van Ambrette Town. Zijn ogen houdt hij op de klinkers onder zich, de rest van de wereld nauwelijks gade slaand. Een waterige glimlach betreedt zijn lippen bij het zicht op de diepblauwe oceaan. Hoe lang was het intussen geleden dat hij de zee van zo dichtbij had bewonderd? Een jaar? Meer? Met die vraag in zijn hoofd pakt hij Farfetch’ds Pokéball, die enkele seconden erna buiten zijn Pokéball zít. Met zijn voeten op de vloer kijkt hij Thys verward aan. Aja, je hebt het strand nog nooit gezien, of wel?’’ vraagt hij Farfetch’d. De vogel Pokémon duwt wat met zijn snavel in het zand vooraleer hij met zijn vleugels slaat en de lucht in schiet. Een kleine vijf minuten laat Thys het gevogelte zijn gang gaan, om hem na vijf minuten bij hem te roepen. ’’Kun je vanaf boven kijken of je een wit laken kunt zien liggen?’’ vraagt hij de Farfetch’d die tevreden kwaakt/tsjirpt(?). Hij schiet de lucht in en Thys volgt hem net zolang met zijn bruine ogen, tot hij uit het zicht verdwenen is. Farfetch’d was een kleine Pokémon en het zou best nog wel eens even kunnen duren voordat hij op zijn kleine vleugels terug kwam gevlogen. In de tussen tijd besluit Thys op een wandeling over het strand heen, niet te ver natuurlijk.. maar een klein blokje om kon wel. Alleen was ook maar alleen en dus laat hij na een kortstondige flits, Blissey naast hem verschijnen. Blissey begroet Thys vrolijk en begint trouw naast hem te wandelen, tevreden en in stilte.

Vanaf een afstand kan Thys een ander gedaante zien zitten. Vanaf deze afstand kon hij nog niet bepalen of het een jongen of een meisje was maar hij of zij had duidelijk geen moeite met het weer. Een smalle glimlach siert ongeacht zijn glimlach, Thys was toe aan een conversatie met iemand. Van nature was hij een makkelijk en open persoon, laks maar tegelijkertijd toch hardwerkend. Hoe dan ook, hij was iemand die zo nu en dan behoefte had aan een zekere hoeveelheid van aandacht en conversatie. Sinds dat hij een paar dagen geleden vanaf Lumiose City naar Ambrette Town was getrokken had hij maar weinig contact gehad met voorbijgangers. Bovendien, hij weet niet zo goed wat het was, had hij vaak minder goede contacten met trainers dan als met Coördinators of andere Breeders. Dankzij deze ervaringen is Thys zelfs gaan twijfelen of hij niet al zijn gefokte Pokémon voor zichzelf moet houden, om te beschermen tegen een mogelijk rottig leven. Jammer genoeg, zal hij nooit álle Pokémon kunnen houden en dat was ook maar beter zo. Bedenkelijk fronst hij zijn wenkbrauwen lichtjes, niet alle trainers kunnen tenslotte vervelende mensen zijn.. toch?!  Steeds dichterbij komt hij bij de gedaante, die hij intussen al heeft kunnen identificeren als een meisje/vrouw-mens. Hij schraapt zijn droge keel en kijkt naar, wat vermoedelijk haar spelende Pokémon zijn. Tegenwoordig was het niet meer normaal hoeveel mensen hij tegen kwam met dan wel een Eevee of een vorm van Eevee, een Eeveelution genoemd. Deze, naar wat hij dacht, trainer had er drie om precies te zijn. Een Leafeon, Flareon en Espeon. Een Leafeon was hij laatst al tegen gekomen maar van de andere twee soorten had hij slechts gehoord. Om ze nu een keer in levende, en bewegende, lijve te zien was een welkome verrassing.

Net wanneer hij zijn mond wil open doen om iets tegen het meisje te zeggen wordt hij onderbroken door luid gefladder. Hij werpt zijn blik omhoog, waar zijn Farfetch’d met een wit laken, of wat er nog van over is, door het luchtruim zweeft. Thys glimlacht breed naar zijn vliegede Pokémon en knikt tevreden. ’’Super Farfetch’d.’’ begint hij mee ’’Je bent sneller terug als ik verwacht had.’’ zegt hij vervolgens tegen een nu ietwat trots geworden Farfetch’d. Thys grijnst; ’’ziet er naar uit dat je sterker bent geworden.’’ Geeft hij eerlijk toe. Zoveel had hij nu ook weer niet getraind, het is niet echt van belang voor een Breeder namelijk. Toch was hij tevreden en trots op Farfetch’d zijn vooruitgang. Thys zucht. Kon hij datzelfde gevoel ook maar bij Arthur verkrijgen. Het enige wat Arthur tot nu toe bij hem los gebracht heeft zijn gevoelens van schaamte of irritatie. Farfetch’d kijkt nu ook neer op de spelende Eeveelutions die over het strand razen. Zachtjes maakt hij een speels verlangend geluidje. Thys kijkt naar hem op, en haalt zijn schouders op. ’’Je mag gerust kijken of je met ze mee mag doen.’’ zegt Thys bemoedigend tegen de –naar andere Pokémon toe verlegen, Pokémon. ’’Maar wees niet teleurgesteld als ze je inmaken op snelheid of reflexen.’’ zegt Thys nog tegen zijn gevederde vriend. Farfetch’d maakt een instemmend geluidje, laat het laken los en vliegt vervolgens op de spelende Flareon en Espeon af waar hij verlangend vanaf de zijlijn toekijkt tot hij een kans vind om zichzelf er in te mengen. Thys loopt intussen naar het zittende meisje toe, laken in hand. Zonder twijfel neemt hij naast haar plaats, een vrolijke glimlach op zijn gezicht. ’’Mijn Farfetch’d kon zichzelf niet in bedwang houden, ik hoop dat ze het niet erg vinden.’’ zegt hij simpel, zijn ogen op de Pokémon een eindje verderop gericht. Even valt zijn blik op de Leafeon in haar schoot die hij kort gade slaat voordat hij afgeleid wordt door Blissey die naast hem plaats neemt. Na de korte onderbreking legt hij de focus weer op het meisje die hij vrolijk aankijkt. ’’Ben je een trainer?’’ vraagt hij vervolgens nieuwsgierig. Zou hij gelijk hebben gehad? Of zat hij er naast en was ze werkelijk een Pokémon Breeder?

Met een glimlach op zijn lippen staart hij naar de rollebollende Pokémon op enkele meters afstand. Farfetch'd staat een aantal minuten nog aan de zijlijn voordat hij zich toch ook maar tussen de rollende rotzooi aan Pokémon voegt. De drie verschillende geluiden van Pokémon klinken willekeurig door elkaar heen, af en toe samenkomend tot een kabaal van geschreeuw en gekakel. De herrie kent zijn ups and downs, vooral wanneer Farfetch'd zich in het geding bevind klinkt er oorverdovend gekakel. Zolang ze maar plezier hebben, bedenkt Thys vrolijk, een warme glimlach op zijn lippen. Verrast kijkt Thys op van de bal aan rollende Pokémon en richt zich op Blissey naast hem. Blissey maakt een vrolijk geluidje waarna ze het laken tussen Thys' vingers uit pakt. Thys doet zijn mond open om te protesteren maar sluit zijn mond weer waarna hij Blissey het laken keurig ziet opvowuwen. ''Um. dankje, Blissey maar dat was niet nodig.'' Het eerste gedeelte van zijn woorden lijkt Blissey te behagen maar bij het tweede gedeelte slaat haar stemming om naar beledigd. ''Zó bedoelde ik het niet..'' fluistert Thys, maar het mag niet baten. Blissey maakt een beledigd geluidje en draait een kwartslag van Thys weg, haar ogen trots gesloten. Thys slaakt een zucht en wrijft vermoeid door zijn haren heen. Sinds wanneer is Blissey zo.. huiselijk? Misschien dat het te maken heeft met de lange dagen die ze tegenwoordig doorbrengt in de fokkerij. Ze is bijna moederlijk, beseft Thys zich met enig ongemak. Nu hij erover nadenkt is ze nog erger als zijn eigen echte moeder. Vermoeid reikt hij zijn hand uit naar Blissey om haar zachtjes langs haar huid te aaien. ''Vergeet wat ik zei, je hebt het goed gedaan. Ik apprecieer je inzet.'' zegt hij zo warm als hij kan. Blissey maakt een half-om-half tevreden geluidje maar draait zich nog niet terug naar hem. Die draait zo meteen wel bij..

Zijn aandacht wordt naar de andere kant getrokken wanneer de trainster naast hem lichtjes van positie veranderd. Hij was haar nimmer vergeten, de hele Blissey situatie had slechts even voorrang gehad. Hoe langer hij Blissey in die fase liet, hoe erger het werd namelijk. Er was een keer dat hij dagen voor vergiffenis heeft moeten smeken, om uiteindelijk na een slag in het gezicht pas vergeven te worden. Bij haar compliment grijnst hij breed, misschien wel lichtelijk trots. ''Dankjewel. Hoewel ze soms een beetje een pain in the ass kan zijn met betrekking tot.. kleine dingetjes.'' het laatste gedeelte fluister hij, bang dat Blissey het oppikt en hem vervolgens verwijt dat hij de situatie altijd bagatelliseert. ''Insgelijks overigens. Je hebt een boel eeveelutions.'' zegt hij opgewekt. ''Ik schijn ze tegenwoordig vaker tegen het lijf aan te lopen, eeveelution verzamelaars.'' zegt hij vrolijk. ''Ze zijn dan ook stuk voor stuk anders, en allemaal even fascinerend.'' ratelt hij door. De bevestiging dat het meisje naast hem een trainer was volgt kort na haar compliment en Thys knikt. ''Ik had zo'n voorgevoel...'' zegt hij, verantwoordend waarom hij de conclusie gemaakt had. Thys kijkt verrast op wanneer ze nog een Eevee uit een Pokéball haalt. Pas geleden had hij nog Eevee's gefokt, waarna hij zich nu plots afvroeg hoe het met ze zou gaan. Met een simpele glimlach kijkt Thys het tafereel aan wat afspeelt tussen Pokémon en hun trainers. ''Ze zien er goed verzorgd uit.'' Merkt Thys plots, geheel uit het niets op. Soms had hij van die..momenten waarop alles er gewoon uitvloog. ''Ik bedoel, volgens mij zorg je goed voor ze.'' legt hij simpel uit. Zijn blik blijft kort op de Eevee hangen, die voor een moment nog kort tegenstribbelt maar het gevecht dan opgeeft. Haar vraag kwam niet geheel onverwachts waardoor Thys voorbereid kon antwoorden: ''Een startende Pokémon breeder.'' zegt hij een beetje ongemakkelijk. ''Pas nog een nest Eevee net als die gefokt.'' zegt hij semi-trots, terwijl hij naar de Eevee in haar greep wenkt. ''Dus wat brengt jou hier op deze semi-koude winter dag, op het strand ?'' vraagt hij ongegeneerd. ''Hier voor een gym?'' vraagt hij vrolijk. Vanuit zijn ooghoeken houdt hij Farfetch'd in de gaten, die vooralsnog druk bezig is met de andere Pokémon te ontwijken en tegelijkertijd te pakken. ''Ze schijnen het goed met elkaar te kunnen vinden.'' zegt hij met een brede glimlach van geluk, gelukkig om zijn Pokémon zo te kunnen zien genieten. Zelfs de nog licht chagrijnige Blissey naast hem, heeft haar ogen op de Pokémon gericht in vreugde. Wat is ze toch een moeder-achtige Pokémon. Misschien moest hij haar eerdaags toch maar duidelijk maken dat niet iedere Pokémon haar baby is, en Pokémon helaas niet voor altijd klein en schattig blijven. ''Ik ben trouwens Thys. Thys Wilson, Pokémon breeder uit Kanto.''stelt hij zichzelf aan haar voor met een brede glimlach. Eigenlijk heeft hij geen enkel idee of het meisje wel geïnteresseerd is in wat hij deed en wie hij was. Ach, een naam en een bijbehorend gezicht is snel vergeten. Ze zou er in ieder geval niet dood aan gaan, bedenkt hij zich glimlachend.

Een beetje verveeld kijkt Thys om zich heen, zijn bruine ogen zich uiteindelijk vestigend op de kleding van het meisje wat naast hem zit. ''Heb je het niet koud?'' vraagt hij haar op een haast oncharmante manier. Was het überhaupt wel zijn plek om het te hebben over of ze het koud had of niet, kende hij haar daar wel goed genoeg voor? Wat was hij toch een softie, een naïeve softie. Niet iedereen wilt meteen 'vriendjes' worden met je Thys. Innerlijk geeft Thys zichzelf een reprimande en besluit dan ook nu om zijn mond te houden, zo kon er tenminste ook niets verkeerds uitkomen. In plaats daarvan richt hij zijn blik op Blissey, daarna op het zand onder zijn voeten en uiteindelijk op de donderende zee. Nu pas is hij zich bewust van de zilte nasmaak in zijn mond en de ritmische geluiden van het water dat de zee bezorgd. Vanaf een afstand kan hij een Wingull zien vliegen en hij zag naar wat hij geloofde een Magikarp voorbij springen. Thys niest zachtjes, en zucht daarna. ''Wat een rottig koud weer.'' mompelt hij bitter, de rilling over zijn rug negerend.