let the setting sun burn

Jace zag de bezorgde blik in Vivienne's ogen en zei met een kalmerende toon: "Het komt wel goed schatje. Onze namen staan er niet bij en het was geen aanval op ons, maar op de eigenaar van het pand. Wij blijven lekker onder de radar." Hij pakte zijn mes en vork en begon aan zijn eten.

Vivienne beet op d'r lip. "Ik hoop 't maar," mompelde ze zachtjes. Ze had Jace nu net een beetje gekalmeerd over dat hele gedoe met die roodharige Seedot van Team Rocket, en nu kwam dit er weer overheen. De brunette verviel weer in stilte, terwijl ze verder haar eten op at.
"Denk je dat ze achter ons aan komen?" vroeg ze opeens zachtjes, terwijl ze de laatste restjes curry uit het schaaltje schraapte met een laatste punt van haar tosti. Ze keek op naar Jace en at het laatste stukje op. Ze had eigenlijk niet zo heel veel zin meer in nog meer trammelant met Team Rocket.

Jace schudde behoedzaam zijn hoofd en zei: "Het zou heel dwaas zijn om achter ons aan te komen. We waren maar een klein factortje in deze overval waar ze niet op gelet hadden. Ze weten niet eens onze namen, dus het komt wel goed." Team Rocket was dom, maar niet zo dom om onschuldige mensen en daarmee de politie er meer bij te betrekken.

"Ja, nee, weet ik. Maar het blijft Team Rocket en blijkbaar hebben wij een gave van hun plannen te dwarsbomen, vandaar," mompelde Vivienne zachtjes, terwijl ze haar cassis verder opdronk en naar buiten keek. Dat Team Rocket geen slimme organisatie was wist ze al, maar ze had geen zin om morgenochtend wakker te worden in hun hoofdkwartier omdat iemand had doorgelult dat zij diegene waren die hun plannen hadden gedwarsboomd, alweer. Ze zuchtte zachtjes en verdwaalde in haar gedachten, terwijl ze dromerig naar buiten keek.

Jace tikte haar aan met zijn voet onder de tafel en zei streng: "Wees niet zo... Wat er ook gebeurt ik zal er voor je zijn om voor je te vechten en jou pokemon ook." Hij hield zo veel van haar, maar wilde niet dat hij haar een depressie in hielp. Hij keek eventjes vluchtig naar buiten net als Vivienne en bolde zijn wangen waarna hij zei met heel kinderachtige jongens stem: "Je weet dat ik van je hou... Vertrouw in mij en in jezelf."

De brunette zuchtte zachtjes. "Sorry," mompelde ze. "Ik ben gewoon bang. Ik heb al sinds ik klein was ruzie met Team Rocket en telkens als ik denk rust te hebben duiken ze weer op," kwam er daarna achteraan. Ze glimlachte vaagjes naar haar vriend, terwijl ze de laatste slok uit d'r glas achterover sloeg. Daarna zetten ze haar glas weer neer en keek hem met een iets bredere glimlach aan. "Ik hou ook van jou, en het spijt me," zei ze zachtjes. "Ik vertrouw je, heb alleen nog wat moeite met mezelf te vertrouwen," grinnikte ze er daarna achteraan. "En ik maak me zorgen om Marcel."

"Op een dag zal ik er voor zorgen dat je nooit meer bang voor ze hoeft te zijn." Zei hij blozend. Op een dag zou hij haar ergens mee nemen en dat zal thuis worden voor hem. Hij bloosde enorm en glimlachte schaapachtig naar haar en blies haar een kusje toe.

Een lichte blos verscheen op haar gezicht toen ze Jace hoorde praten en in gedachten was ze al ver weg, weg van de problemen, weg van haar lichamelijk letsel. Alles was mooi en goed geweest. Dan zou ze daar zijn, samen met Jace en hun pokémon. Ze glimlachte en slaakte een zucht. "Klinkt perfect," zei ze, licht dromerig. Ze grinnikte toen ze een kusje toe geblazen kreeg van hem en stuurde er een terug. "Zullen we nog wat bestellen?" vroeg ze daarna liefelijk.

Jace dronk de laatste slok van zij jus d'oranje op en zei met een lach: "Is goed. Kwamen we hier niet voor koffie?" Hij ging meestal ontbijten of lunchen als hij koffie ging halen, maar dit keer was de koffie hem compleet ontschoten. Al zou hij dat nooit toe geven. Dit was wel een gezellig tentje en hij was hier met zijn liefje, alle woede... Alle haat van de vorige avond was weg.

Oh ja, die koffie. Oops. Ze was misschien een beetje te snel geweest om direct ontbijt te gaan bestellen. Wat verlegen gniffelde ze, terwijl ze de kaart erbij pakte en keek wat er allemaal op stond. "Koffie, mhm," mompelde ze, terwijl haar blauwe ogen over de kaart liet glijden. "Te vroeg voor koffie met cognac zeker?" vroeg ze, terwijl ze haar tong uitstak naar Jace toe. Ze vouwde de kaart dicht en schoof 'm naar haar vriend toe. Eigenlijk was het toch best gezellig zo, lekker koffie drinken met diegene waarvan ze zielsveel hielt. Ja, momenteel kon ze zich geen betere plek verzinnen dan hier te zijn.

Jace knikte instemmend en zei even plagerig: "Ja schatje het is inderdaad te vroeg voor cognac bij de koffie." Jace opende de kaart en liet zijn ogen er overheen glijden terwijl hij aan Vivienne vroeg: "Dus wat ga jij bestellen?" Jace wist het namelijk zelf niet en het hielp altijd als je enigszins wist wat de andere ging bestellen.

Vivienne trok een pruillipje toen Jace zei dat het inderdaad te vroeg was voor cognac in de koffie. "Dawhh, maar daar wordt je lekker warm van," zei ze daarna, quasi betreurt. Ze grinnikte zachtjes en keek Jace een beetje uitdagend aan. Zou hij haar echt geen toestemming geven voor een beetje alcohol? Nee, waarschijnlijk niet en, om eerlijk te zijn, zo veel trek had ze er nou ook weer niet in. Ze keek op toen Jace aan haar vroeg wat zij zou bestellen. "Waarschijnlijk een Latte, of een Chococino. Nog niet helemaal zeker over," zei ze op een rustige toon, terwijl ze haar ogen weer naar buiten richtten.

"Oh een chococino. Dat klinkt als een goeie, dan neem ik die maar." Hij glimlachte naar Vivienne en sloeg rustig de kaart dicht. Hij keek eventjes opzij naar de baai en zei tegen zichzelf: "Ontdekken is fantastisch nietwaar?" Al zou hij het eventjes wat rustiger aan moeten doen. Over zijn arm gesproken het was tijd om weer een pijnstiller te nemen. Een zuster had hem een tijdschema uitgelegd en hij slikte even snel eentje weg. Hij glimlachte naar Vivienne en zei tenslotte: "Ik hou zo veel van jou. Ik ben zo blij dat je veilig bent."

"Zolang ze er maar extra suiker bij geven, vind ik het best," zei Vivienne, wat afwezig, aangezien ze nog steeds naar buiten aan het staren was. Buiten liep een mevrouw met een Swablu en ze glimlachte eventjes wat verdrietig. Het zien van die pokémon deed haar altijd denken aan de zwermen Pokémon die door de lucht heen gingen thuis in Fortree city. Daar waar ze altijd een plekje op het dak van een boomhut had gevonden met Valerie en dan naar de lucht keek, gewoon om te kijken of ze figuren in de wolken konden zien.
Ze draaide zich naar Jace toe toen hij tegen haar sprak en glimlachte, nog niet helemaal terug uit gedachtenland. "En ik hou net zo veel van jou," zei ze daarna zachtjes, met een lieve glimlach op d'r gezicht.

Jace glimlachte naar zijn vriendin en vroeg met oprechte interesse: "Waar dacht je aan lieverd?" Het was zo rustig in het cafeetje en hij kon zelfs het rustige geruis van de zee buiten horen. Hij zag buiten ook de pokemon en haalde zijn pokedex er bij. Hij zocht er even door om te kijken welke er op leek.