let the setting sun burn

De brunette schrok op toen er tegen haar gesproken werd en keek haar vriend eventjes aan, ze slaakte een zachte zucht en haalde haar schouders op. "Thuis," mompelde ze zachtjes. "Of nou ja, voor zover ik 't thuis kan noemen." Ze richtte haar blik weer op de Swablu. "Vroeger keek ik met een vriendin altijd naar de zwermen Swablu en Altaria die over Fortree City heen vlogen. Het voelt nog steeds vreemd om te weten dat ik waarschijnlijk helemaal niet geboren ben in die stad, maar ergens anders vandaan kom," zei ze zachtjes. "En dan irriteert het me nog het meest dat ik niet weet wáár ik vandaan kom." Ze balde haar hand tot een vuist, maar ontspande zich daarna weer. Het liefst wilde ze gewoon een zoek actie beginnen, naar haar echte ouders.

"Jij kwam zelf uit Fortree City toch? Mooie plek waarschijnlijk." Jace wist wel degelijk dat ze daar vandaan kwam, maar een simpel gesprek zou dit misschien weer een goeie wending geven. Hij ging verder door te zeggen: "HetIs waarschijnlijk heel lastig voor je om niet te weten waar je vandaan komt, maar zijn de mensen die je kent niet belangrijker dan de mensen die je zou hebben kunnen kennen?" Hij zag uit zijn ooghoek dat daar al weer de ober aan kwam om hun bestelling op te nemen.

Vivienne zuchtte zachtjes. "Ik ben opgegroeid in Fortree City ja, een stad gebouwd in de bomen. Als klein kind leerde je hoe belangrijk het was dat je huis stevig moest zijn, hoe je balken aan elkaar moest maken en als je wilde, kon je zelfs leren hoe je zelf touw kon vlechten. Fortree City was, door Winona, de gym leader, in de ban van flying type pokémon. Iedereen liep rond met een flying type pokémon. Daarom deed het me ook zo'n pijn dat ik Cypher weg heb gedaan, maar daar in tegen heb ik een ontzettend sterke band met Enya," zei ze zachtjes, terwijl ze naar buiten keek. Ze glimlachte eventjes naar Jace toen hij weer sprak. "Ja, weet ik, maar het knaagt aan me. De mensen waarvan ik dacht dat ze m'n ouders waren hebben me voorgelogen voor 17 jaar lang. En nu weet ik helemaal niet meer wie m'n familie is," ze zuchtte zachtjes en keek op toen de ober bij hun tafeltje stond. Ze glimlachte voorzichtig en bestelde haar chococino.

Jace bestelde ook zijn chococino en knikte vriendelijk naar de ober die daarna weer vertrok om het klaar te maken. Jace keerde zich naar Vivienne en zei met een rustgevende toon: "Het spijt me... Ik had dat niet mogen zeggen, maar ik ben er voor je. Zolang je dat maar weet."

Vivienne schudde haar hoofd, nadat de ober was verdwenen met hun bestellingen. "Het geeft niet schat," zei ze zachtjes, terwijl ze zijn goede hand pakte. "Ik weet dat je er voor me bent, misschien dat ik ooit opzoek ga naar wie m'n echte ouders waren." Haar blauwe ogen gleden van haar vriend naar buiten toe, terwijl er een kleine glimlach op d'r gezicht kwam. "Maar eerst ga ik Peter een goede slag verkopen, als ik weer eens terug kom in Fortree City." Vivienne, agressief? Neuh, hoe zou je er toch bij komen.

Jace lachte net iets te hard toen ze het had over haar vader een klap te verkopen. Jace was zo dol op haar, maar wist hoe sterk ze was. Haar spieren en roekeloosheid was sterker dan haar vaardigheid om met dat soort situaties om te gaan. Jace nam een slokje en slaakte een tevreden zucht.

Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen Jace in lachen uitbarsten. Ja, ze kon af en toe een beetje erg grof uit de hoek komen, maar in haar ogen had Peter dat ook wel verdiend. Die brief zat haar nog steeds dwars, maar ze had er nooit spijt van gehad dat ze Enya 'm had laten verbranden. De brunette keek op toen de ober hun spullen kwam brengen en er twee cupcakes bij zetten. "Van het huis, jullie zagen eruit alsof jullie 't wel konden gebruiken," zei de ober met een vriendelijke glimlach en met een iets rood gezicht betaalde Vivienne alleen voor de koffie. Snel wierp ze Jace een blik toe dat dit rondje op haar kosten was. Toen de ober weer wegliep, keek Vivienne eventjes naar de cupcakes en schoof er één in de richting van Jace. "Hier," zei ze zachtjes, terwijl zij de andere nam.

Jace nam glimlachend de cupcake aan en zei heel cheaky tegen Vivienne: "Zolang je maar niet denkt dat je alles gaat betalen." Hij nam een hapje en grindde naar Vivienne met glazuur overduidelijk nog op zijn lippen en half op zijn wangen. Ja alles was vredig in dit deel van de wereld.

Ze grinnikte zachtjes, terwijl ze voorzichtig een hap van d'r cupcake nam. "Dat was ik ook niet van plan, maar ik wilde dit gewoon betalen," zei ze kalmpjes, terwijl ze moeite deed om niet in de lach te schieten vanwege het met glazuur besmeurde gezicht van Jace. Ze zetten haar cupcake neer en boog zich voorover, om wat glazuur van zijn lippen af te halen en de vinger in d'r mond te steken. "Mhm... lekker," zei ze grinnikend, terwijl ze weer een hap nam van d'r eigen cupcake en hem met een grote glimlach aankeek.

Jace z'n gezicht werd opeens vuurrood terwijl Vivienne hem plaagde door zo het glazuur van zijn wang af te halen. Blozend keek hij weg naar buiten en zei als excuus: "Ehm... Het is gewoon lastig om een cupcake te eten ja. Vooral met je arm in het gibs."

Vivienne trok een wenkbrauw op. "Onze lieve heer heeft je twee armen gegeven, schat. Je kon best je hand loshalen en 'm daarmee eten," zei ze, terwijl ze d'r tong uitstak. Ze liet zijn hand los en pakte de cupcake met twee handen vast, om ervoor te zorgen dat het glazuur niet ergens in haar neus, of erger nog in d'r oor!, terecht kwam. Toen ze het laatste beetje naar binnen had gewerkt, pakte ze een servetje en nam d'r mond af. Daarna pakte ze haar kop koffie met twee handen vast, maar toen ze merkte hoe warm die was, liet ze 'm los en opende enkele zakjes suiker om die erin te strooien. Lekker zoet. Heerlijk.

Jace boog voorover, over de tafel, en zoende haar net iets mis. Ergens tussen haar wang en lippen kwamen zijn lippen terecht. Heerlijk zoet. Hij lachte en zei: "Je had een plekje gemist." Waarna hij plagend zijn tong uit stak. Hij nam een slok van de heerlijk warme chocochino en voelde hoe de warmte hem overviel.

Haar lippen vormde een kleine 'o' toen ze een kus ontving, die niet helemaal recht gepland was. Ze grinnikte en veegde het glazuur van d'r wang af. "Gekkie," zei ze zachtjes, terwijl ze het glazuur op at. Daarna roerde ze de suiker door de koffie heen en pakte het kopje weer met beide handen op. Nu was die inmiddels weer een beetje afgekoeld en kon ze 't kopje gewoon vast houden. Voorzichtig blies ze erin, om de vloeistof erin te laten afkoelen. Ze kon goed tegen heten dingen, maar er waren grenzen, jammer genoeg.

Jace lachte en zei: "Ja ik ben soms best wel gek ja." Hij genoot van zijn cupcake en chocochino. Hij lachte naar zijn liefste en keek weer eventjes naar buiten. Hij vond het net zo leuk als haar om te kijken naar de voetgangers die langs liepen. Hij zuchtte tevreden en vroeg aan Vivienne: "Zeg Viv hoe was het eigenlijk voor jou om je huis achter te laten en op avontuur uit te gaan?"

Voorzichtig nam ze een slok van haar koffie, die nog steeds veel te heet was. "Auw," mompelde ze zachtjes, terwijl ze snel de mok weer terug neer zetten en op d'r lip beet, hopend dat de pijn zou verdwijnen. "Muk," zei ze zachtjes, terwijl ze met haar vinger voelde. Ja, die was warm, erg warm. Dat had zij natuurlijk weer.
Ze keek op toen Jace haar wat vroeg. "Op avontuur te gaan?" vroeg ze, terwijl ze onhandig probeerde van positie te veranderen en daarbij haar koffie van de tafel af veegde. De mok viel om en de warme vloeistof stroomde over de tafel heen, op de grond. Vivienne slaakte een klein gilletje toen de koffie haar kant op kwam en drukte zichzelf tegen het glas aan. Ze keek Jace even aan en haar gezicht kleurde rood. Stomkop.