Salt 'nd snow

Algauw werd de Larvitar weer wakker. Hij keek wat slaapdronken om zich heen, maar besloot het wel okay te vinden om zo te liggen, dus deed alsof hij nog steeds aan het slapen was. “Hé, Merrick,” grinnikte het meisje. De Larvitar keek onschuldig op. Danique pakte de kleine Larvitar eens goed beet en zette deze op de grond. De pokémon liet een zacht, zuchtend geluid horen en plofte neer op de grond. Danique keek enkel naar het water, wat tegen de rand aan klotste. Het wat echt zeer koud. Ze legde haar armen even om zich heen. Winter was zeer leuk vond ze, sneeuw was leuk, ijspokémon waren leuk, maar die kou. Ze vond dat dus echt helemaal niets. Eventjes keek ze weer naar de Larvitar. Ze fronste eventjes. Wat. Hoe kon die nu ineens weg zijn? Ineens schoten haar ogen open. “Merrick!” riep ze luid, waarna ze zich razendsnel omdraaide. Ah, daar was hij. Rennend, naar een of andere pokémon. En een man. Een Arbok had hij bij zich. Echter stopte de Larvitar toen hij zijn naam hoorde. Ja, hij was echt wel heel erg moe – sarcasme. Het meisje liep met grote passen naar de man en pakte de Larvitar op. Hij was gelukkig niet zeer groot voor een Larvitar en zwaar vreemd genoeg ook niet. Ze glimlachte eventjes naar de man. “Heyhallo!” sprak ze. De Larvitar mompelde enkele woordjes in pokémontaal, voordat zijn trainster hem weer op de bodem zette. Meteen keek hij naar de Arbok en maakte hij vrolijke geluiden. “Ik ben Danique en dit is Merrick, mijn Larvitar,” stelde ze zichzelf meteen voor. Ze was niet het persoon wat haar naam achter hield. Ze vond het zelf altijd makkelijker om iemands naam te weten bij een gesprek en dacht dat anderen dat ook wel vonden, dus hield ze haar naam niet achter. Voor zo ver ze wist zat ze ook niet in een of andere drugswereld of een pokémonhandelwereld, dus mocht iedereen haar naam weten. En, als ze wel daarmee te maken heeft, had ze wel een andere naam gekozen. Ze was echt niet dom. Naja, niet altijd. “Gave pokémon heb je daar. Arbok?”

Hmn, de man was wat stil. Ach, misschien had hij helemaal geen zin in gezelschap. Ze zuchtte eventjes en hoorde hoe hij zich voorstelde als Vance. Ah okay. Vance. Dat moest ze eventjes onthouden. Vervolgens vroeg ze aan de man of zijn pokémon een Arbok was en hij bevestigde haar vraag met een knikje. Langzaam knikte het meisje. Arbok vond ze gaaf. Maar niet zo dat ze er zelf een wilde, toch waren het leuke pokémon. Het meisje keek eventjes naar haar Larvitar. Deze keek vrolijk naar de Arbok. Hij verveelde zich blijkbaar, aangezien de pokémon niet veel meer deed als naar hem kijken, oplettend. Wat saaai. Merrick zuchtte eventjes. “We zitten hier bij de Azure Bay, toch? Ik weet het allemaal niet helemaal zeker, ik ben hier pas net,” sprak ze toen, met een vragende toon in haar stem. En een kaart snapte ze niet helemaal. Veel mensen begrepen alles van die kaarten, maar zij had geen idee wat nou noord, oost, zuid en west was. En als ze het op de kaart eindelijk uitgevonden had, wist ze niet waar het in het echt was. Dus een kaart konden haar niet bepaald helpen. De laatste keer dat ze een kaart gebruikte, kwam ze echt helemaal verkeerd uit en moest iemand haar helpen thuis te komen. Dat was niet echt helemaal haar bedoeling. Niet opnieuw.  

De man bevestigde dat dit de Azure bay was. “Oh gelukkig, dan weet ik de weg naar de bewoonde wereld wel terug, denk ik,” sprak ze toen, nadenkend. Okay nee, ze wist de weg niet terug. Ze had wel iets onthouden, maar alles in de weg hierheen leek zo veel op elkaar, dat het niet meer leuk was. Ze was niet zo goed in wegen. "En wat doe jij hiet nog meer. Behalve de weg kwijt zijn?" vroeg de man vervolgens. Eventjes grinnikte Danique. “Nou ja, ik ben gevlucht van thuis, hierheen. Nu ben ik hier om te trainen, maar ik denk dat ik eerst deze regio wat ga verkennen,” sprak ze toen, waarna ze glimlachend naar Merrick keek. Hij brulde vrolijk toen hij haar verhaal hoorde. “Hij is momenteel mijn enige pokémon, hij is altijd buiten zijn pokéball,” sprak ze vervolgens. De Larvitar liet nog een vrolijke brul horen en sprong vrolijk richting de voet van het meisje, om er vervolgens op te gaan staan. Ehm. Ja. “Wat doe jij hier?” vroeg ze vervolgens nieuwsgierig.

Die man was wel echt bijzonder stil. Had hij een geheim te verbergen? Was hij stiekem een drugs pokémon dealer? Als ze dat vroeg kreeg ze vast en zeker problemen. Dan werd ze vermoord door die maffiabende van hem en. Oh Arceus. Wie stond er nu weer voor haar?! Ze fronste eventjes. Wow. Ze had deze gedachte echt in een klein aantal milliseconden geproduceerd. Misschien was het wel gewoon zoals hij eruit zag, best wel eng en zo. Ze vond hem eigenlijk precies bij een of andere maffiabende passen. En dat kwam niet alleen omdat ze nogal snel een oordeel klaar had.
Wacht. Danique dacht even na. Misschien kon hij wel gewoon niet praten! Ze knikte eventjes. Dat was vast en zeker het probleem. Hij kwam van heel erg ver en wist gewoon niet wat alle woorden betekenden hier. Merrick keek eventjes fronsend naar zijn trainster. Toen de man zei dat hij hier was voor werk, ging ze toch weer terug op het eerste idee. Want als iemand zo stil was, zo een eng uiterlijk had – niet dat hij heel eng was of zo, maar dat litteken in zijn nek viel haar bijzonder erg op en van haar oppas had ze altijd geleerd dat enge mannen met best wel enge pokémon gewoon dood en dood eng waren en dat zie die vooral met rust moest laten. En Danique geloofde haar gelijk. “Merrick,” piepte ze zachtjes. De Larvitar keek op. Ze pakte de Larvitar – als ze die niet al in haar handen had, op en keek angstig naar de man. “Merrick, ik geloof dat dit een...” sprak ze zachtjes, maar haar stem sloeg over toen ze het volgende woord zei. “drugsdealer is!” Ze slikte eventjes en keek naar de witharige man. Nu keek ook Merrick onderzoekend naar hem. Had ze dan toch gelijk? “Merrick! Evolueer alsjeblieft, heel erg snel” sprak ze vervolgens. De Larvitar liet een klein zuchtje horen. Naja, misschien overdreef ze een klein beetje.

Hmn. Hij kon dus wel praten. Hey, kijk nou! ”wacht.” Danique keek hem eventjes aan. Was het dus niet zo? Ze keek even naar Merrick, welke hoofdschuddend zijn hoofd tegen haar aan legde. Ze keek even naar de Larvitar, welke zich blijkbaar wat schaamde om zijn trainster, want deze had net een blijkbaar onschuldige man beschuldigd van drugsdealing. Naja, kon gebeuren. Sommige dingen gebeurden gewoon, net zoals het idee van een drugsdealer gewoon in haar hoofd kwam. Zo gebeurde dat in enkele seconden en zo ontstond er een interessante situatie. Naja, hij leek wat verbaast en Danique moest moeite doen om de grijns die ze eigenlijk op haar gelaat wilde plakken weg te duwen – naja figuurlijk, want het zag er waarschijnlijk echt heel erg gestoord uit als ze dat echt deed. ”Ik heb een kantoorbaan bij Sliph Co.” Ohh. “Oh ehh,” sprak ze toen met een waterige glimlach. “Ik had wel iets interessanters bij je verwacht..?” mompelde ze dus maar eventjes, met een brede glimlach. Ja, ze moest zich op een of andere manier uit deze situatie werken, want het was wel echt een domme opmerking geweest. Wat nou als hij echt een drugsdealer geweest was? Dan moest ze echt heel hard rennen. Naja, dat was hij dus niet. “Hm.. Sorry voor de beschuldiging dan,” grijnsde ze. “Maar hey, je praat tenminste nu..?” probeerde ze zichzelf opnieuw uit de situatie te praten. Oh Arceus, wat kon ze kansloos zijn.

{ Ze is zo dom. :'D

Toen kwam de vraag. De vraag of ze vaker mensen beschuldigde van drugsdealing. Eventjes dacht ze na. “Ehm, voor zo ver ik weet ben jij de eerste die ik beschuldigd heb van drugsdealing,” vertelde ze toen. “Maar ik heb mensen wel beschuldigd van andere dingen..” Ja, haar vader was een pedofiel genoemd, haar moeder was een team rocket lid genoemd.. Oh ja, dat ene enge wijf dat ze tegengekomen was in Hoenn had ze een .. Naja laat maar. Het meisje keek eventjes fronsend naar de man. “Maar mijn beeld van een kantoorvent is echt heel anders dan hoe jij eruit ziet,” mompelde ze. “Je lijkt namelijk wel een beetje op een Team Rocket lid, wat ik ooit tegengekomen was, maar ja..” sprak ze vervolgens. Merrick liet een luide zucht horen en mompelde wat in pokémontaal, waarna hij met zijn armpjes bewoog, als teken dat hij op de grond wilde staan. Hey, kon zij er wat aan doen dat hij gewoon precies het soort drugsdealer/Team rocket lid was zoals zij dacht dat ze waren. En haar oppas leerde haar altijd voorzichtig te zijn – niet dat haar plotselinge beschuldiging zeer voorzichtig was, maar ze zag tenminste de gevaren in. Het was gewoon veel te verwarrend als iedereen iets anders zei. “Je bent gewoon een uitzondering snap je..?” Oh Arceus, in wat voor een situatie was ze nu weer beland. Waarom moest ze dan ook nog zo een grote mond hebben. Zorgde alleen maar voor problemen en voor situaties als deze, waar ze zich waarschijnlijk niet meer uit kon praten - ze kon het alleen nog maar erger maken.

Naja, van het best wel interessante moment – het was interessant om een drugsdealer tegen te komen ja. Of een drugssmokkelaar, een maffiabaas en al die shit. Naja, éénmalig. En als je geen problemen ermee had. Anders werd het allemaal minder leuk. De man merkte op dat zij de eerste was die hem zei dat hij op een dealer leek. Ze grijnsde eventjes. Ja, beschuldigingen waren echt haar ding. En nu voelde ze zich echt origineel. Want iemand beschuldigen van pedofiel zijn was niet zo zeer origineel– haar pa dus, was niet zo onlogisch, aangezien ze hem toch echt met een twintig jaar jonger wijf zag staan. En nou ja, staan was iets te groot samengevat. Ze stonden niet echt. Maar Danique had de rest niet bekeken. Dat wijf was echt zo een Furfrou. Echt, Danique walgde van haar. Dus pasten haar pa en die Furfrou prima samen, want ze walgde dus van allebei. Hey, was dat eens even goed opgelost. Het meisje keek hem even aan. “Misschien is dat juist beter?” grijsde ze, ietwat afwezig. Ze zag dat stomme wijf nog altijd voor zich. Ze rolde even met haar ogen en schudde haar hoofd. Toch verbaasde het haar dat dat wijf wat in haar pa zag. Want qua karakter was het niet meer dan een Rattata. Niemand wilde hem. En het was echt een rat, hij liet zich veel te snel gebruiken – denk maar aan die vreemde beestjes in de vacht van ratten, parasieten. Het was dan ook niet vreemd, dat ze hem later nooit meer met haar had gezien, en dat haar spaarrekening wat leger was. Ze keek eventjes naar de sneeuw. Ze keek al een langere tijd naar de sneeuw, maar onbewust. Voor die drugsdealer kantoorvent leek het vast en zeker alsof ze sneeuw wilde hypnotiseren. Ze keek hem even aan. “Naja, ik heb werkelijk geen idee meer waar het over ging, Rattata,” sprak ze toen. Wat. Zei ze nou Rattata tegen hem. “Ehm wat,” sprak ze vervolgens fronsend. “Sorry, ik wilde je geen.. Rattata noemen,” sprak ze toen met een bedenkelijke blik. Jeetje, haar vader leidde haar echt af. “Ehm.. ja ik weet niet wat er mis ging.”