Salt 'nd snow

Hoe had ze het ooit in haar hoofd gehaald om hem een rattata te noemen. Ze keek hem even aan. Jeetje, ook wel alles ging fout. Eerst was hij een drugsdealer, nu een rattata. Hoe kon het. "Je verwarde je gedachtes gewoon met wat je uitsprak." Sprak hij vervolgens. Danique knikte langzaam. Aan hem uitleggen dat ze aan haar pa – de rattata dus, en die stomme furfrou dacht, vond ze niet nodig. “Ja dat.. klopt,” sprak ze toen langzaam, waarna ze naar Merrick keek. Deze zuchtte diep. Ze was ook wel echt kansloos, ze kon nooit haar mond houden en zelfs al bedoelde ze het niet, het kwam er alsnog uit! “Ik dacht aan mijn vader, ik noemde hem altijd Rattata,” sprak ze toen. “Oh en niet omdat jij op hem lijkt! Maar gewoon, soms denk je gewoon aan dingen en dan.. ja dan gaat alles eventjes fout,” vertelde ze vervolgens. Ze zuchtte eventjes en keek naar de man. Ander onderwerp graag. “Heb je nog meer pokémon?” vroeg ze toen, biddend tot Arceus dat hij geen Rattata had.

Nadat ze alles uitgelegd had knikte de man. Ze glimlachte wat waterig, waarna ze zichzelf mentaal – figuurlijk natuurlijk, anders was waarschijnlijk bijzonder vreemd geweest, voor haar kop sloeg. Dus om maar snel om te schakelen van onderwerp, vroeg ze of hij nog meer pokémon had. Hij sprak dat hij er nog vijf had. Danique knikte. “Wow, das veel..” sprak ze toen. Vervolgens liet de man al zijn pokémon verschijnen. Daar stonden ze dan. Een Mawile, een Shelgon, een Deerling, een Totodile en nog een Dratini had hij. Naast de Shelgon en de Arbok, waren zijn pokémon echt veel te schattig voor hem. Soms waren mensen echt onberekenbaar. “Je hebt echt een leuk team,” sprak ze toen glimlachend, kijkend naar de Deerling. Dat was echt een schattig beestje. Die hoorde echt niet bij die vent, alhoewel hij haar vandaag wel vaker verrast had – zo een persoon met een kantoorbaan. En een verdere opmerking maken als ‘hey zulke pokémon verwacht ik niet bij je’ zou ze dus even niet meer doen. Het was al een aparte ontmoeting en ze moest het niet nog aparter maken, voor er helemaal geen nuttig woord meer uit komt. “Hoe lang reis je al?” vroeg ze dus vervolgens, terwijl ze Merrick scherp in het oog hield. Hij kon van alles doen, nu er zoveel pokémon waren. Maar hij bleef gelukkig aardig rustig.

De man bedankte haar en Danique knikte langzaam. Ze zag hoe de kleine Deerling richting Merrick liep, maar ineens schrok en terug liep. Wat in Arceus naam deed Merrick? Ze keek even naar de te kleine Larvitar, welke ook vreemd naar de Deerling keek en vervolgens omhoog naar Danique keek. Het meisje haalde eventjes haar schouder op, om vervolgens naar de Deerling te kijken. De groene pokémon liep langzaam naar de Deerling en murmelde wat in zijn taaltje, waarna hij zijn armpje naar haar uitstrekte. Toen de Shelgon plotseling fel begon te gloeien, viel de Larvitar geschrokken naar achteren, om vervolgens snel achter Danique’s been te gaan staan. “Arceus wat is dit,” sprak ze toen fronsend. De pokémon veranderde compleet. Hij evolueerde. Oh wat cool. Merrick keek met grote ogen naar de reusachtig geworden pokémon, waarna hij aan het been van het meisje trok, welke enkel als verstijft naar de evoluerende pokémon kon kijken. Algauw verdween de gloed en kwam er een Salamence voor haar te staan. Een oorverdovende brul kwam uit de bek van de reusachtige pokémon. Danique keek eventjes weg. “Ben ik gelijk doof,” was het enige wat ze kon zeggen, want eigenlijk was ze best wel sprakeloos. Merrick keek met grote ogen naar de reusachtige pokémon. "Dat was onverwacht." Sprak de oudere man. Danique knikte langzaam. “Ja, ja dat was het zeker,” sprak ze toen met een klein grijnsje. Merrick bleef achter het been van de blondine staan en keek nieuwsgierig naar de grote, blauwe pokémon. “Gefeliciteerd met je nieuwe pokémon.”

Danique staarde eventjes fronsend naar de Salamence, welke een beetje leek uit te flippen. Wat was er mis met dat beest. Merrick staarde eventjes naar de reusachtige pokémon, waarna hij omhoog keek met een blik van: help, wat nu. "Tygo, kalmeer!" sprak de witharige man. Het leek echter niet zeer veel te helpen. Waarom pakte die vent niet gewoon de pokéball van de Salamence en liet hij de pokémon in zijn pokéball verdwijnen. Dat was allemaal veel makkelijker geweest hoor. Merrick snoof zachtjes. De Mawile kwam nu naar voren gelopen. Die kon de Salamence eventueel kalmeren. Hoopte Danique. Anders liet ze hem gewoon alleen met zijn uitflippende pokémon. Dat was niet helemaal haar probleempje. De reusachtige pokémon zette een stap richting Danique, welke zich wat naar achteren boog. Ze keek met een vragende blik naar de witharige man. Help. Die enge pokémon ging der zo opeten. Ze zette een stap naar achteren en keek naar de Larvitar. Help. “Heeft hij al weleens het idee gehad om mensen te eten?”

Help. Ineens zette de blauwe pokémon een stap richting de blondine en haar pokémon. Hij brulde opnieuw oorverdovend en Danique boog zich wat naar achteren, waarna ze slikte en een dodelijke blik wierp op de man. Kon hij die pokémon verdomme niet rustig maken. Ze fronste eventjes. "Doe iets," snauwde ze woedend naar de witharige, waarna ze enkele stappen naar achteren zette. Merrick siste eventjes naar de grote pokémon, waarna hij snel achter haar been ging staan. Het grote probleem was wel, dat als ze weg zou rennen, die pokémon haar vast en zeker op zou eten. En daar had ze geen zin in. En Merrick mocht ook niet opgegeten worden. Dan werd ze boos. Heel erg boos.

{ Slecht & kort, sorry.

”En zo niet?” sprak de witharige nu op zijn beurt woedend. Danique gunde hem één enkele dodelijke blik, waarna ze enkele stappen naar achteren zette. “Dan vreet die ontspoorde Salamence van je dadelijk iets op,” snauwde ze geïrriteerd. Merrick keek eventjes angstig naar de niet bepaald vriendelijk uitziende Salamence. Niet dat het Danique iets boeide als die Salamence schade aanrichtte, hijzelf kon er immers voor opdraaien. Maar dadelijk dacht die enge pokémon nog dat Merrick eetbaar was. Danique pakte de overmatig lichte Larvitar op – want volgens Bulbapedia zijn ze zeventig kilo en Danique kan dat vast niet zonder moeite optillen, en keek Ren woedend aan. “Je zoekt het maar uit met die verdomde Salamence voor je, ik hoop maar dat die jou of je pokémon opvreet, dan zeik je wel anders,” snauwde ze, waarna ze er extreem snel – niet rennend natuurlijk, dat zag er niet bepaald indrukwekkend uit, er vandoor ging. Stom mens met zijn stomme, dood enge – zoals Ren zelf ook is en zijn bespeler ook, Salamence. Ooit pakte Danique hem terug, als Merrick een Tyranitar was.

+ Topic uit. Ik wilde niet meer in een topic zitten met enge Ren. Dadelijk kreeg Denise nog enge ideeën die ik onbewust aan haar vertel.