Do you smell the salt? | Vivienne

Arceus nog aan toe. Het zwartharige meisje had zich een uur geleden neergezet op een grote steen die aan de rand van Azure Bay lag. Het was al over twaalven in de middag en de zon stond nog altijd hoog aan de hemel. Ze zat hier dus al iets meer dan een uur, te piekeren en te denken. Niet goed wetend waaraan ze precies moest denken. Maar ze moest gewoon ergens aan denken, want anders maakte ze zichzelf gek. Ze dacht aan Mortem, waar hij zich nu zou bevinden. Aan Floyd, die haar vertrouwen in mensen zo hard had laten vallen. Die haar hart in miljoenen kleine stukjes had gebroken, zonder dat ze het zelf eerst door had gehad. Dominique had haar ogen gesloten en plukje wat aan een losgeraakt stukje haar. Op dit moment was haar leven een regelrechte puinhoop. Haar zusje die plots verdwenen was, en nu weer al dat gedoe met Team Rocket. Ze had gewoon even een momentje voor zichzelf nodig. En de sfeer onder haar pokémon was nu ook al weer niet zo gezellige te noemen. Admiral was de eerste paar dagen enorm overstuur geweest. Hij was het echte vaderfiguur van het team en nu de Umbreon plots uit hun midden gerukt was, was dat natuurlijk voor iedereen een schok geweest. Je kon het ook wel duidelijk merken aan Peaches en Warning, die ook al weer een tijdje bij het team hoorde. Mortem was geen sociale pokémon geweest. Hij was stil, bot, wat snel aangebrand en leek om niemand te geven. Maar als je hem eenmaal kende wist je wel anders. Dominique had de slapende Chespin in haar armen. Ze moest de jonge pokémon beschermen voor de duistere kant in deze wereld. Hetzelfde wat ze ook voor Mortem had willen doen, maar wat haar niet gelukt was. Peaches lag naast haar op de steen en het leek alsof ze sliep, maar zo nu en dan zag je een van haar oortjes wat trekken. Admiral zat een stuk verderop op een andere steen, rug naar haar toegekeerd en uitkijkend over de zee. Ze nam het hem niet kwalijk, helemaal niet zelfs. Het was haar schuld geweest, zij had op de verkeerde mensen vertrouwd en daar was een onschuldige pokémon de dupe van geworden. Ze had zo op hem vertrouwd, zo dat ze haar naïeve kant de overmacht had laten nemen. De Chespin in haar armen draaide zich een keertje om in zijn slaap. Het wezentje had vast geen idee wat er allemaal om hem heen gebeurde. Echter was er nog een pokémon aanwezig bij het stel. Een Bulbasaur, Shev. Hij was de pokémon die haar zusje voor haar had achtergelaten voordat ze plotseling was verdwenen. Shev was geen leuke pokémon. Hij was arrogant, de andere pokémon konden hem niks schelen, hij luisterde amper naar de bevelen van Dominique en had al vanaf het begin een grote haat tegen Admiral gehad. Je kon wel zeggen dat haar team voor de helft bestond uit dominante mannetjes, want ook Mortem kon zo nu en dan aardig uit de hoek komen. Maar voor nu waren het er nog maar twee, twee die elkaar -zeker nu Admiral niet te genieten was- de hersens in ramden als Dominique er niet snel genoeg tussenkwam. Dit alles maakte haar juist nog meer onzeker over de opbouw van haar team. Moest ze alles weer totaal om gaan gooien net als de vorige keer toen ze twee van haar pokémon naar haar box had gestuurd. Moest ze nu weer haar halve team daarheen sturen? Ze wist het niet, echt niet. Maar een ding stond vast, welke beslissing ze ook nam, niks beterde haar leven op dit moment.

{Eerste post voor Vivienne}

Admiral was niet de enige die haar op dit moment de rug toe keerde. Ook de Bulbasaur was een eindje bij haar vandaan gelopen, neergeploft in het zand en keek demonstratief de andere kant op. Shev mocht haar echt niet, en dat wist ze maar al te goed. Waarschijnlijk gaf de Bulbasaur haar de schuld van de verdwijning van Danique. Zijn trainer, maar ook haar zusje. Een zucht rolde over haar lippen en ze liet haar hand rustten op het buikje van Warning, die rustig lag te slapen. Ze wendde haar blik even af naar Peaches, want ook zij miste haar maatje heel erg. Peaches en Mortem waren ondanks hun verschillen net broer en zus geworden in die tijd dat ze elkaar nu alweer kenden.
Het meisje keek wat verbaasd op toen er plots een Vulpix voor haar neus stond. Die kwamen niet voor op dit strand, dus was ze er vrijwel zeker van dat het beestje aan iemand toebehoorde. De enige die opkeek naar de nieuwkomer was Peaches die naast haar op de steen lag. Ze trok wat met haar oortjes en keek neer op de andere vuursoort. Admiral had zijn rug nog altijd naar haar toegekeerd, net zoals Shev. Dominique keek op en zag toen tot haar verbazing dat het Vivienne was die achter de Vulpix aan kwam rennen. Well, die was ze de laatste tijd ook al best vaak tegen gekomen. "Nieuwe aanwinst?" besloot ze toen maar te vragen. Nog altijd had zowel Admiral als Shev geen spiertje vertrokken, het leek wel een wedstrijd wie zijn trainer het langst kon negeren. Ondertussen lag Warning nog altijd in haar armen te slapen en keek Peaches kalmpjes toe, wat eigenlijk ook niks voor haar was.

Het meisje snikte nog altijd terwijl ze wat tegen Vivienne aanleunde. Ze schaamde zich kapot voor alles wat ze had gedaan, dat ze geen goede trainer was geweest voor Mortem en dat ze had vertrouwd op iemand die later helemaal niet zo aardig bleek te zijn. Ze schaamde zich voor alle gedachtes die ze had gehad, voor alles wat ze de afgelopen tijd allemaal had gezegd en gedaan. Ze was er gewoon gebroken van, en dit was het moment dat alles er even uit kwam zetten. Ondertussen was er een andere warmte op haar schoot gekomen, het was de jonge Vulpix van Vivienne. "Shtt," zei deze ondertussen op een zachte toon en het snikken werd wat gedemd omdat ze haar arm voor haar gezicht hield, terwijl ze nog altijd tegen het andere meisje aanleunde. "Ik weet hoe het is, ik weet hoe je je voelt," mompelde het andere meisje vervolgens. "Huil nu maar goed uit," zei ze daarna weer. Dominique huilde nog even wat gedempt verder, maar merkte dat de tranen onderhand een beetje op begonnen te raken. Nog altijd met haar arm voor haar gezicht en zowat ineen gedoken tegen Vivienne aan zat ze daar. "I-ik heb een soort van deal met hem gesloten," begon ze toen. "Ik moet iets voor hem doen, dan krijg ik Mortem terug. Hij zei dat hij me binnenkort wel zou vinden en dat hij dan verteld wat ik voor 'm moet doen." Een zachte snik klonk tussen haar woorden door, waar had ze zichzelf nou toch ingewerkt? "Anders zie ik Mortem niet meer terug, het is de enige hoop voor hem.." mompelde ze daarna en durfde Vivienne niet echt meer aan te kijken. Een deal sluiten van Team Rocket was namelijk niet het slimste wat je kon doen, maar het was de enige kans om haar pokémon terug te krijgen en dus wilde ze het risico nemen.