Salt in the wound.

Met een rustige glimlach op zijn gelaat, keek een roodharige jongen uit over de zee. Hij sloot zijn ogen even toen een briesje langs kwam, genietend van de koelte die deze met zich mee bracht. Zijn blik stond gericht op het prachtige, heldere water, terwijl een lichte glimlach zijn gezicht opnieuw bedekte. De laatste keer dat hij hier gestaan had, was het de dag voor zijn gymgevecht geweest. Opnieuw was hij ingemaakt door een steentype trainer, wat ervoor had gezorgd dat hij de afgelopen tijd hard had getraind. Niet alleen met Tyrion en Garrett, maar met al zijn Pokémon. Tyrion leerde zijn reactiesnelheid te verbeteren, waardoor de kans op het ontwijken van aanvallen groter werd. Garrett leerde zijn snelheid te gebruiken en in te spelen op de acties van anderen, waardoor hun fouten zijn voordelen werden. Altaïr leerde zijn tegenstander niet langer te onderschatten en te vertrouwen op zijn trainer. Tot slot was er nog de Squirtle. De jonge Squirtle die in een enorm korte tijd was uitgegroeid tot het ultieme Power House in zijn team. De Pokémon had veel geleerd van het kijken naar de anderen. Hij trainde zelf, trainde met zijn trainer en met de andere Pokémon in zijn team. Steeds meer leek de Squirtle te leren. Aanvallen werden sterker en werden makkelijker uitgevoerd. Hij werd sneller, doordachter en leek de tegenstander perfect in te kunnen schatten. De Pokémon wist precies wat er van hem werd verwacht. Hij ontweek wanneer nodig en viel aan zonder enige twijfels. In het begin had Aiden dit uitgetest op beginnende trainers, maar steeds gingen ze een stapje verder. Ervarenere trainers, Pokémon waartegen hij in het nadeel was en tot slot de grote groep Houndours en Houndooms. Niemand leek nog iets te vertellen te hebben tegen de kleine Squirtle, met zijn grote variatie wat betrof zijn aanvallen. Waar hij enkele weken geleden alleen nog Water Gun kende, was dit nu uitgegroeid tot een perfecte Hydro Pump, een aanval die zo veel malen harder aankwam. Ook had de jonge Pokémon nu de aanval Rain Dance onder de knie. Met zijn Ability Rain Dish, herstelde de Pokémon energie in de regen, waardoor het een perfect begin van een battle was, energie herstellende van de eerste aanvallen waardoor ze met een voorsprong begonnen. Nee, spijt van de breed had de roodharige jongen nooit gehad. Nooit had hij ook maar een moment gehad waarop hij dacht dat Ronan een onwaardig teamlid was, ook al had de Pokémon zo zijn trekjes. Hij rende weg, luisterde niet altijd, was eigenwijs, bracht zichzelf in de problemen, drong voor, daagde uit en zo kon er een hele lijst opgenoemd worden, maar dit maakte de Pokémon, maakte Ronan Ronan, in plaats van een standaard Squirtle.
Maar, ze waren nog niet klaar. Al waren ze ver gekomen, wilde Aiden nog net iets verder. Hij wilde niet alleen winnen van de gym, hij wilde de gymleider compleet inmaken. Dit was niet omdat hij slecht tegen zijn verlies kon, maar omdat het een bewijs was. Hij wilde de man, en zichzelf, bewijzen het aan te kunnen, dat een rotstype gym niet voor altijd de muur zou blijven die hij niet kon overwinnen. Nee, Brock had destijds gelijk gehad en dit keer was opnieuw een slechte voorbereiding de reden voor zijn verlies geweest. Nu had hij echter alles op een rijtje. Hij wist precies wat de Pokémon van zijn tegenstander konden, wat hun krachten waren en ook hun zwaktes waren hem bekend. Hierdoor was besloten dat Ronan en Garrett de eer zouden hebben, dat zij terug zouden komen in de revanchematch. Zij zouden bewijzen dat ze niets te vrezen hadden van een vent als hij, die zich kleedde alsof hij elk moment een circus in kon springen. Ze zouden bewijzen dat hun kracht niet het enige was wat gegroeid was, maar dat ze ook een enorme band ontwikkeld hadden. Ze zouden laten zien dat ze niet nog eens ingemaakt zouden worden.
Ronan zou zijn vader trots maken. Aiden daarentegen… Nee, die had daar geen behoefte aan. Hij deed dit niet voor lof van zijn ouders. In tegendeel zelfs, hij zou het niet willen. Hij was naar Kalos gegaan zonder de wetenschap van zijn vader, waardoor hij hem succesvol ontvlucht was. Even vroeg hij zich af wat de man nu dacht. Zou hij al op zoek gegaan zijn? Hoe lang zou het duren voor de man vernomen had dat zijn zoon in Kalos was, trainende als Pokémon Trainer? Dat zijn eigen zoon, vlees en bloed, zeldzame Pokémon in zijn bezit had die in het wild niet voorkwamen? Twee starterpokémon en een Aerodactyl. Dit was zeker iets waar zijn vader flink geld mee had kunnen verdienen als deze de kans had gehad de Pokémon te verkopen. Maar, nooit zou de jongen dit toestaan. Nee, hij was dolgelukkig weg te zijn bij de oude gek en hoopte hem nooit, maar dan ook nooit, meer tegen te komen.

Kalm was de jongen weer op weg gegaan. Niet richting Cyllage, maar richting Ambrette. Hij was immers van plan de Glittering Cave eens te bezoeken, voordat hij nogmaals richting de gym zou gaan, voor hij zijn tweede kans zou eisen. Zonder er al te veel over na te denken, liep hij de grote grot in. In tegenstelling tot andere grotten, was deze niet compleet donker gezien het lichtgevende mos, iets wat hem redelijk verbaasde. Immers had hij nog nooit gehoord van lichtgevend mos.
Het duurde niet lang voor een Pokémon zijn blik trok. Een Cubone. Hij kende de Pokémon, dus het was niet nodig hem te identificeren door middel van de Pokédex.
“Water Pulse!” riep Aiden met een grijnsje. Nog voor de Cubone de kans kreeg te reageren, werd hij geraakt door een krachtige bal water. “Nu, Aqua Tail!” riep Aiden. De Cubone kreeg de staart vol tegen zijn kop, waardoor deze op de grond landde. “Goed zo, Ronan!” grijnsde hij enthousiast. Het duurde echter niet lang voor de Squirtle een Headbutt tegen zich aan kreeg, gevolgd door een Bone Club. “Water Pulse!” riep Aiden. Nogmaals werd de Cubone geraakt. Het duurde niet lang voor deze weer reageerde met een Bonemerang. “Protect!” riep Aiden hierop. Een Protect beschermde de Squirtle, waardoor de Cubone het bot weer ving. “Hydro Pump, maak het maar af!” commandeerde Aiden de Pokémon vervolgens. Met een Hydro Pump maakte de Squirtle de Cubone af en was het gevecht over. Enthousiast overhandigde Aiden de Squirtle een Oran Berry, die ze enkele dagen eerder hadden geplukt. Het was een fantastische manier om de Pokémon te belonen voor zijn werk en het herstelde zijn energie. Twee vliegen in één klap, dus.
In de grot ging het nog even door. De Squirtle versloeg meerdere Pokémon zonder enige moeite. Een Onix, Solrock, meerdere Cubones en een Rhyhorn. Allen Pokémon die in het nadeel waren tegen de kleine Squirtle, terwijl een Onix en Rhyhorn wel beiden vele malen groter waren. Ergens had Aiden het idee dat de Squirtle al veel sterker was dan de gemiddelde Wartortle, nog niet te spreken over de gemiddelde Squirtle. Had hij dit mis, of was er iets wat de Pokémon tegen leek te houden? Zou hij niet willen evolueren? Was dat het misschien? Even schoot er een fronsje over het gezicht van de jongen. Zou de Pokémon het niet… willen? Natuurlijk zou hij hem nooit dwingen, maar ergens verbaasde het hem. Het was hem nog nooit gebeurd dat een Pokémon het niet wilde. Tyrion was van Charmander naar Charizard gegaan, Garrett was al meteen een Scizor geworden… Maar goed. Ergens vond hij het niet erg, want de snelheid van een Squirtle zou zo veel beter zijn dan die van een Blastoise, iets wat hij zeker wel kon gebruiken. Al zijn Pokémon waren namelijk snel, iets waar hij met alle liefde gebruik van maakte in zijn gevechten. Het ontwijken van aanvallen was een goede manier om schade te voorkomen. Pokémon als Venusaur en Torterra konden dit niet goed en moesten dus een enorme kracht hebben om veel aanvallen te laten raken, maar alsnog te winnen. Natuurlijk waren Charizard en Aerodactyl ook enorm groot, maar deze twee hadden geluk met hun vleugels. Hierdoor waren ze snel in de lucht en konden ze alle kanten op ontwijken, iets wat de meeste Pokémon niet konden.
“Het is wel weer genoeg voor vandaag,” sprak Aiden rustig tegen zijn Squirtle, waarna een rode straal de jonge Pokémon opslokte. Al was het nog niet laat, wilde hij graag nog even uitrusten. Hij wilde nog even zijn volgende dag uitplannen, omdat morgen een belangrijke dag zou zijn. Hij was van plan al zijn Pokémon nog eens extra hard te trainen. Ze verdienden allemaal nog even de extra aandacht en training, voor hij überhaupt weer zou denken aan een rematch in de Cyllage City Gym.
Eenmaal aangekomen in het Pokémon Center overhandigde hij zijn Pokéballs aan zuster Joy, voor een eenvoudige checkup. Het duurde dan ook niet lang voor hij ze terug kreeg. Hierna ging hij rustig richting een restaurantje in de stad, om zijn avondeten naar binnen te werken. Eenmaal klaar ging hij richting zijn kamer in het Pokémon Center, om zich klaar te maken voor bed. Eenmaal in bed maakte hij een rustige planning van de volgende dag, waaronder individuele en gezamenlijke trainingen vielen. Na deze bezigheid deed hij het licht uit en sloot hij zijn ogen, klaar voor zijn welverdiende nachtrust.

‘Welkom, jonge trainers,’ sprak de professor en een jonge jongen keek hem aan, zijn groene ogen strak op de man gericht. Hij stond naast zijn vader, kijkend naar een meisje dat naast hem stond. Op haar gelaat had ze een enorme grijns staan, alsof ze plezier trok uit de woorden die de professor sprak. Een frons kwam op het gezicht van de knul. De professor sprak rustig door. Hij vertelde over hoe hij vroeger een serieuze trainer was, maar dat hij het reizen op had gegeven. Hij vertelde over hoe hij hoopte dat ze veel zouden leren tijdens hun reis en dat hij hoopte dat ze de Pokédex voor hem zouden vullen, een taak die hij zelf nooit volledig had weten te vervullen. Zowel hij als het meisje kregen een Pokédex in hun handen geduwd. Hen werd uitgelegd dat het systeem Pokémon zou registreren en dat, na de vangst, er soms nog veel meer informatie zou verschijnen, zoals de gemiddelde gewichten en lengtes van een soort. Ook konden ze de types en aanvallen registreren in de dex, zodat ze wisten wat voor Pokémon ze tegen een ander moesten zetten. ‘Immers heeft elk type krachten en zwaktes. Leer deze goed, alleen dan word je een succesvolle Pokémon Trainer!’ sprak de man. Met een wat verveelde blik keek de jongen rond. Het kon hem werkelijk geen ene moer schelen wat de man zei, hij kwam hier enkel voor een Pokémon…
‘Op deze tafel liggen drie Pokéballs,’ sprak hij. De Professor pakte een eerste ball en hieruit kwam een Bulbasaur. ‘Dit is Bulbasaur, de graspokémon. Bulbasaur is een makkelijke Pokémon om op te voeden en is een perfecte keuze voor beginnende trainers!’ sprak de man. De jongen snelde zich naar de tafel en keek de professor met een geïrriteerde blik aan. “Welke is van Charmander?” vroeg hij. De professor fronste, maar pakte uiteindelijk toch de ball. Het was de laatste van het rijtje. De Pokémon die eruit kwam was een kleine Charmander. ‘Chaaar!’ zei deze enthousiast. ‘Charmander is de vuurpokémon. Hij is erg sterk en je kan zien dat een Charmander gezond is aan de vlam op zijn staart,’ sprak de man rustig. Aiden knikte even. “Ik wil hem,” zei hij. Met een frons op het gezicht legde de professor de ball van de Charmander in zijn handen. ‘Dan wil ik Squirtle!’ grijnsde het meisje toen, voor ze de laatste Pokébal pakte en de Pokémon er zelf uit liet komen. ‘Squirtle is een waterpokémon en erg speels. Ook hij is zeer goed voor een beginnende trainer als jij zelf,’ sprak de professor. Het meisje knikte. ‘Wat denk je van een gevecht?’ vroeg ze enthousiast aan de jongen. Deze knikte. “Natuurlijk, maar ik ga niet verliezen!” sprak hij vol enthousiasme.
Het gevecht ging redelijk goed. De Squirtle was onervaren en zeker niet snel, waardoor de Charmander al snel de overhand nam. Hij ontweek de enige wateraanval die de Squirtle kende en streek meerdere keren toe met zijn Scratch, waardoor de Squirtle uiteindelijk uitgeschakeld op de grond neerviel. Het meisje gilde en liet de Pokémon terugkeren, waarna ze haar hand uitstak naar de jongen.
‘Ik ga veel eerder dan jij acht badges verzamelen,’ had ze fel gegrijnsd. De jongen had eerst gefronst, maar haar uiteindelijk de hand geschud. “Dat zullen we nog weleenszien,” grijnsde hij. Ze waren samen gaan kletsen en besloten samen richting Pewter City te reizen. Echter werd het al snel verpest, omdat ze vond dat ze richting het Pokémon Center moesten. Ze moesten rusten en ze bleef hier maar over door zaniken.
Dit was dan ook het moment waarop de jongen zelf richting Pewter City ging, het meisje afwijzend. “Ik heb jou niet nodig,” had hij gesnoven. Als hij destijds toch eens had geweten dat hij dat wel had, was alles misschien wel heel erg anders gelopen.

Na te hebben genoten van een douche en zijn ontbijt, was de jongen opnieuw op weg gegaan. Over de droom dacht hij niet al te veel meer na. Immers had hij niets kunnen veranderen aan het verleden en hij had nooit spijt gehad voor Tyrion te hebben gekozen, al zou hij het meisje graag nog eens tegenkomen.
Deze keer ging hij voorbij Cyllage City, van plan om zijn pad te vervolgen naar Geosenge en tot slot de Reflection Cave, waar hij zijn training voort zou zetten. Achteraf had hij enorm veel spijt van deze beslissing, aangezien hij al snel een bekende stem hoorde. Een stem die hem misselijk maakte, al voor hij het bijbehorende gezicht zag.
‘Zo, zo, Aiden,’ sprak de stem. Het was een lage, bijna krakende stem. Duidelijk afkomstig van iemand die rookte. Je kon de ziektes bijna in je eigen longen voelde terwijl hij sprak, een permanente hoest weerklonk in de stem. Het deed je denken aan iemand van minstens een jaar of zestig, maar Aiden wist al te goed dat de man nog geen veertig was.
Hij weigerde zich om te draaien en stapte door. Nee, dit kon nooit echt zijn. De man, de man voor wie hij gevlucht was, kon nooit echt in Kalos zijn. Het was onmogelijk dat hij nu al gevonden was. Zo snel had het nooit kunnen gaan.
Toch werd zijn arm al snel ruw beetgepakt en stond de jongen oog in oog met de man die hem al zo vaak nachtmerries bezorgd had. Met zijn ruige, zwarte haren en zijn felgroene ogen was de man niet te missen. Zijn kin werd bedekt door zware stoppels en zijn huid zag er smerig uit, bedekt met een laag vet. Niet omdat de man niet douchte, maar omdat deze er zwaar ongezond uitzag, alsof deze op het randje lag, alsof de dood hem nabij was.
Zonder erover na te denken stompte Aiden de man - wie ruim 15 centimeter hoger dan hijzelf was - weg. “Waag het niet ooit in mijn buurt te komen,” gromde hij naar de man, wie hard begon te lachen. ‘Maar ik ben hier voor een vader en zoon moment. Wat denk je ervan om terug naar Kanto te komen? We kunnen niet hebben dat je mijn geheimpjes doorvertelt, of wel?’ grijnsde de man. Hij was geschift. Aiden gromde zachtjes. “Voor geen goud,” gromde hij terug. Meekomen? Met hem? Puh. Dat had hij gedroomd.

‘Dan zit er geen andere manier op dan je dwingen,’ sprak de man, waarna hij een Pokéball de lucht in gooide. Uit de ball kwam de Pokémon die Aiden maar al te goed kende, een Pokémon die de man al jaren lang in zijn bezit had. Een Exeggutor, een gras/psychic type Pokémon. Normaal zou Aiden zijn Charizard hebben ingezet, maar zo onderhand wist hij wel beter. Waar een Exeggutor écht zwak tegen was, was bug. Dus, het was de beurt van Garrett.
“Garrett,” sprak Aiden rustig, een Pokéball voor zijn neus houdend. Dit zou dus een gevecht worden. Hij zou alle Pokémon van de man uitschakelen en dan was die vent nog lang niet jarig. Hij zou bewijzen sterker te zijn. Hij zou Tyrion en Garrett het plezier gunnen de man compleet in te maken, iets waar de twee al jaren naar uitkeken, dat kon niet anders.
Bij het zien van de man liet de Scizor een geschrokken, ontevreden geluid horen. Hij spreidde meteen zijn scharen en zette een grijns op zijn rode kop, overduidelijk klaar voor het gevecht.
‘Seed Bomb!’ riep de man meteen. “Agility en Fury Cutter,” reageerde Aiden zonder enige twijfel. De Seed Bomb miste zijn doel, maar de Fury Cutter raakte wel. Meerdere malen kreeg de Exeggutor een super effectieve aanval te verduren, iets waar Aiden zeer tevreden over was. “Metal Claw,” sprak Aiden toen. Met een lichtgevende klauw raakte de Scizor zijn tegenstander, waardoor deze grommend een stapje naar achteren deed. “False Swipe,” sprak Aiden meteen. Hij zou de man geen kans geven om aan te vallen, aangezien kansen hetgeen waren wat hem zou doen verliezen. Hij weigerde te verliezen van de man, de man die biologisch gezien tot zijn vader bestempeld kon worden. Emotioneel was de man niet beter dan een vreemdeling, was het iemand tegen wie Aiden meerdere wrokken koesterde. Nee, deze man was niet te vergeven en zou vandaag eindelijk zien wat hij had aangericht.
“Razor Wind,” sprak Aiden. ‘Psyshock!’ werd er kwaad gereageerd. De Exeggutor vuurde een Psyshock af op de Scizor, de Razor Wind verbrekend, maar de aanval richtte niet denderend veel schade aan, aangezien Scizors redelijk bestand waren tegen Psychic Moves. Aiden besloot dit keer af te wachten.
Waar hij graag wilde blijven aanvallen, nonstop rammend tot de Exeggutor het op zou geven, wist hij dat dit niet langer zijn stijl was. Nee, zijn Scizor was snel. Dit was iets wat ze zouden gebruiken. Alle afgelopen trainingen zouden ze in acht nemen, gebruikend wat ze allemaal hadden geleerd. De fout van een tegenstander kon jouw winst betekenen. Dit was iets wat Aiden ten alle tijden zich moest blijven herinneren. Elke fout die zijn tegenstander maakte, was een stap in de goede richting en een kans op mogelijke winst. Exeggutors waren vele malen langzamer dan Scizors, dus had Aiden het voordeel makkelijker aanvallen te kunnen ontwijken, terwijl zijn aanvallen sneller aan zouden komen. Ook waren zijn aanvallen super effectief, terwijl die van de Exeggutor niet echt effectief waren. Deze voordelen gaven hem meerdere sprongen in de goede richting. Scizor kon vaker geraakt worden voor het dezelfde schade zou betekenen en hij wist dat de Pokémon veel kon hebben. Immers had de Pokémon hevige gevechten meegemaakt en was hij altijd degene die op het laatst nog overeind stond. Garrett was altijd de Pokémon die veel minder schade op leek te lopen dan werkelijk het geval was.
‘Confusion!’ riep de man. De Confusion raakte aangezien de Pokémon dicht bij elkaar stonden, maar richtte opnieuw niet enorm veel schade aan. “Fury Cutter!” riep Aiden. De Scizor schoot met zijn onoverwonnen snelheid op de Exeggutor af en raakte deze met zijn Fury Cutter. Eenmaal hier aangekomen, ramde de Scizor hem een keer met zijn rechterklauw, waarna de linker klauw volgde. Dit gebeurde meerdere keren, voor hij naar achteren sprong. “Razor Wind!” riep Aiden. De Scizor kruiste zijn scharen en beide scharen gloeiden wit, waarna hij de lucht voor zich ‘sloeg’, witte vlagen wind richting de tegenstander schietend. Deze werd enkele passen naar achteren geblazen, maar wist zijn evenwicht te behouden.
‘Stomp!’ riep de man luid. “False Swipe!” riep Aiden. Alle moves die hij gebruikte, waren aanvallen die de Pokémon nog niet kende toen hij thuis had gewoond. Toen de man zijn Scizor had gestolen. Meerdere keren. Nee, alles zou als een verrassing komen voor de man.
De Exeggutor schoot op de Scizor af, maar deze schoot omhoog, de aanval ontwijkend. Hij veranderde van richting en schoot al snel weer naar beneden, zijn beide klauwen richting de tegenstander. Deze ramde hij volop op de kop, waardoor de aanval aan kwam als een critical hit.
“Nu, maak het af met je Razor Wind!” riep Aiden. De Scizor kruiste nogmaals zijn scharen, waarna witte windvlagen de Exeggutor hard raakte. Al was hij nog niet uitgeschakeld, verloor hij zijn evenwicht wel en landde de grote Pokémon op de grond. “Fury Cutter!” riep Aiden daarom. De Scizor sprong richting de Exeggutor en raakte deze meerdere malen met zijn grote, rode klauwen. In tegenstelling tot normaal, leek de Scizor bijna… Agressief. Herinneringen aan de man waar hij tegen vocht leken een opgekropte woede in de Scizor naar boven te halen, waardoor deze veel fanatieker vocht en zijn tegenstander de kans niet gunde om ook maar enige pret uit het gevecht te halen.
Zoals verwacht, was de Exeggutor uitgeschakeld en werd hij teruggeroepen door de man. ‘Je bent vooruit gegaan,’ sprak de man, bijna trots. “Praat niet tegen me alsof je me kent,” werd hem dan ook meteen toegegromd. “Haast je weg en laat je kop nooit meer zien,” gromde hij vervolgens. De man lachte kort. ‘Maar, we zijn toch nog lang niet klaar? Dit was slechts het begin!’ grijnsde de man, voor nog een Pokéball de lucht in werd gegooid.

Uit de ball kwam een vogelpokémon, een Fletchinder. Fronsend pakte Aiden zijn Pokédex. ‘Fletchinder, the Ember Pokémon and the evolved form of Fletchling. Fletchinder flies faster and faster as the flame sac on its stomach gradually heats up,’ vertelde de dex en Aiden gromde even kort. “Keer terug, Garrett,” sprak hij daarop. Al wist hij dat de Pokémon graag het gevecht voort zou zetten, kon hij dit de Pokémon niet aandoen. Garrett tegen zijn enige zwakte zetten zou niet alleen dom zijn, maar zou ook betekenen dat hij achteraf de Pokémon niet zijn gang zou kunnen laten gaan op de man. Hij wist namelijk zeker dat Garrett maar al te graag die nek in zijn klauwen zou houden.
“Altaïr!” riep Aiden, een nieuwe Pokéball de lucht in gooiend. Uit de ball kwam zijn Aerodactyl, een Pokémon die altijd fanatiek was in gevechten. Zijn blik stond bijna sadistisch, terwijl hij zijn kaken op elkaar liet slaan, zijn blik gericht op de Fletchinder. ‘Zo, een Aerodactyl? Weet je wel hoeveel geld die opleveren?’ vroeg de man met een grijnsje. “Eén vinger aan Altaïr… Dan zorg ik ervoor dat je nooit meer iets aanraakt,” gromde Aiden. De man lachte, maar Aiden was bloedserieus.
‘Fletchinder, Razor Wind!’ begon de man. “Altaïr, Agility!” riep Aiden. Met een ongemeten snelheid schoot de Aerodactyl omhoog, hiermee de Razow Wind ontwijkend. “Ancient Power!” riep Aiden toen. Rotsaanvallen waren super effectief tegen een Pokémon als Fletchinder, wie deels vuur en deels vlieg was, net als Charizard. De Fletchinder werd geraakt en viel kort op de grond, maar stond al snel weer op. ‘Ember, Fletchinder!’ werd er geroepen. “Thunder Fang!” riep Aiden snel. De Aerodactyl schoot op hoge snelheid door de vlammen heen. Natuurlijk zou dit de nodige damage doen, was het gelukkig niet al te veel. Immers hadden vuur-type aanvallen niet al te veel effect op een deels rots-type Pokémon als Altaïr.
Uit de vlammen schoot hij om de Fletchinder in haar vleugel te grijpen, terwijl elektrische schokken zijn bek verlieten. “Nu, Iron Head!” riep Aiden. De Aerodactyl gooide de Fletchinder de lucht in, om haar vervolgens vanaf onder volop te rammen met zijn hoofd. De Fletchinder werd omhoog gegooid en leek even van de kaart gebracht, maar opende al snel haar ogen weer. ‘Fletchinder, Double Team!’ riep de man. Het kwam niet als een verrassing dat hij TM’s gebruikte op zijn Pokémon, dit had hij immers altijd al gedaan. ‘Fire Blast!’ werd er toen geroepen. “Altaïr, Agility!” riep Aiden, maar de Fire Blast raakte de Aerodactyl en hij viel een stukje naar beneden, maar wist zich te herpakken voor de grond te dichtbij kwam. “Ancient Power, nogmaals!” riep Aiden luid. De Aerodactyl opende zijn bek, zodat een witte bal ervoor verschijnen kon. Uit de witte bal, welke groeide binnen enkele tellen, schoot een witte straal. ‘Ontwijk!’ riep de man en de Fletchinder ontweek de aanval, waardoor Aiden zacht gromde. Het begon erop te lijken dat de man meer in kwam, zich echt leek te interesseren in het gevecht. Hierdoor werd het lastiger, iets waar Aiden niet al te ver op berekend was geweest. Maar, hij zou het ermee moeten doen. En het zou hem lukken, hij zou niet verslagen worden door de vent die nog nooit iets goeds had gedaan in zijn leven.
‘Fletchinder, Peck!’ werd er geroepen. De snavel van de Pokémon gloeide, terwijl deze met een enorme snelheid op de Aerodactyl af schoot. “Iron Head!” reageerde Aiden daarom snel. Vlak voor de Peck de Aerodactyl raakte, werd de vogel aan de kant geramd met een Iron Head. Hij hoorde de man kort grommen bij het zien van de Fletchinder, wie aan de kant werd geramd, en kon een lichte grijns niet onderdrukken. Al spijtte het hem voor de Pokémon, was het fijn om zijn vader eens te laten voelen hoe het was om niet alles in de hand te hebben. Het was fijn om de man die je zo erg haatte, eens te zien verliezen. Om de wanhoop in zijn ogen te zien, terwijl hij zich begon te realiseren hoe zijn zoon sterker was geworden dan hij ooit was geweest. Al stond zijn winst nog lang niet vast, in tegendeel zelfs, hij wist dat de man - wie hij weigerde zijn vader te noemen - nog vele sterke Pokémon in bezit zou hebben, maar voor zolang het duurde zou hij genieten van de uitdrukking op zijn gezicht, van dat kleine beetje ongeloof wat die vent op zijn kop had staan.
‘Fletchinder, Quick Attack!’ werd er geroepen. Voor Aiden het doorhad werd de Aerodactyl geraakt door een Quick Attack, op wat hij een luide grom liet horen. “Laat haar niet ontsnappen, Altaïr! Thunder Fang en houd ‘r beet!” riep Aiden snel. De Aerodactyl greep de Fletchinder in haar vleugel en opnieuw vlogen schokken langs zijn scherpe tanden. “Nu, Ancient Power!” riep Aiden. Zonder enige twijfel gooide de Aerodactyl de Fletchinder omhoog. De afgelopen training had de Pokémon duidelijk geholpen in het begrijpen en vertrouwen van zijn trainer, aangezien de Aerodactyl nu zo goed als perfect leek te luisteren naar al zijn bevelen, er draaien aan gevend die enkel goed uitpakten.
Een witte bal vormde voor zijn bek en de straal die hieruit vormde raakte de Fletchinder nog voor deze de kans had zich te herpakken. Aiden liet een lichte glimlach op zijn gelaat verschijnen, terwijl hij zag hoe de Fletchinder omhoog werd gelanceerd. Er zat niet veel energie meer in de vogelpokémon en het was duidelijk wie dit gevecht zou winnen, dus het zou beter zijn om er meteen een eind aan te maken.
“Altaïr, één laatste Thunder Fang!” riep Aiden daarom. De Aerodactyl schoot omhoog en, ook al deed de Fletchinder - op bevel van de man - een poging te ontwijken, raakte de vogel volop met zijn Thunder Fang, waarna de vogel richting de grond werd gesmeten. Deze kwam hard neer en veel energie leek deze niet over te hebben, aangezien het nog één poging deed overeind te komen, voor het uitgeschakeld neer viel.
Twee tegen nul, dit ging goed. Vol irritatie liet de man zijn vogel terugkeren. ‘Wees maar niet al te enthousiast, ik heb er nog genoeg over,’ sprak hij met een zwaar irritante ondertoon in zijn stem. Aiden balde zijn vuist langzaam en snoof zachtjes, zijn blik werpend op de gigantische Aerodactyl, welke op de grond landde met een doffe klap. Als je goed oplette kon je het voelen, trilde de grond even zachtjes toen het gewicht van de Pokémon hierop landde. De Pokémon liet een luide krijs horen, voor hij de man aankeek alsof hij hem zou opvreten.

‘Mamoswine, win!’ riep de vent en een enorme Pokémon verliet de Pokéball. Met een frons op zijn gezicht pakte Aiden opnieuw zijn Pokédex, benieuwd naar wat voor Pokémon dit kon zijn. ‘Mamoswine, the Twin Tusk Pokémon and the evolved form of Piloswine.’ Even fronste Aiden. Piloswine? Swinub? Hij wist niet dat die nog een evolutie hadden… ‘Distinguished by its large tusks, its weight is more than five times that of Piloswine, and is less commonly found since the end of the ice age,’ vertelde de dex. Dus, zoals verwacht, een wat zeldzamere Pokémon.
‘Mamoswine, Powder Snow!’ riep de man. Waar Aiden een langzame Pokémon had verwacht gezien de grootte, reageerde de Mamoswine verrassend snel en werd de Aerodactyl geraakt door een super effectieve aanval. Even gromde Aiden kort. De Mamoswine was sterk en de aanval leek verrassend veel impact te hebben op de Aerodactyl… Hier moest hij echt mee op gaan passen.
“Altaïr, Fire Fang!” riep Aiden uit. Fire. Gezien het duo-type ground en Ice van de Mamoswine, was vuur één van de dingen die wel effectief was. Daarnaast zou Steel ook erg effectief zijn, verder had de Aerodactyl weinig te vertellen tegenover deze Pokémon, dus was het hopen dat zijn kracht genoeg zou zijn…
‘Ancient Power!’ werd er geroepen. Voor de Aerodactyl het nog door had, werd hij geraakt door een witte straal en naar achteren geblazen, waardoor hij landde op de grond. Een harde klap klonk en Aiden fronste. “Altaïr!” riep hij geschrokken, maar de Aerodactyl kwam met een grijns omhoog. Nog een effectieve aanval… Hoeveel zou de Aerodactyl kunnen hebben voor het over was?
“Altaïr, Ancient Power!” riep Aiden luid. Dezelfde aanval als die de tegenstander net had gebruikt. Enorm effectief zou het daarom niet zijn, maar het was de enige aanval die Altaïr kende, welke een Pokémon vanaf een afstand zou raken. ‘Jij ook!’ riep de man echter. Twee witte stralen raakten elkaar volop en creeërden een rookwolk, waardoor enige tijd onzichtbaar was welke geraakt was. Echter klaarde het al snel op en bleek dat de Aerodactyl opnieuw geraakt was, wat betekende dat de Mamoswine sterker was geweest.
Aiden fronste even kort. Hij moest nog enige schade aan kunnen richten, voor hij een volgende Pokémon in zette. Hierbij kon hij echter niet roekeloos op de Mamoswine afschieten met een Fire Fang, want de Pokémon was snel en had veel effectieve aanvallen. Fouten leken er nauwelijks gemaakt te worden, dus het vinden van dat kleine gaatje was enorm lastig. Toch wilde hij niet opgeven. Hoe meer schade hij zou kunnen aanrichten bij de Mamoswine, hoe beter de kansen van zijn volgende Pokémon zouden zijn.
“Agility!” riep Aiden daarom. De Aerodactyl schoot richting de Mamoswine. “Fire Fang!” riep hij. Nog voor de Mamoswine kon reageren, zonken de scherpe tanden van de Aerodactyl in zijn rug, terwijl vlammen van zijn tanden schoten. ‘Peck!’ riep de man. De Mamoswine ramde de Aerodactyl weg met zijn gigantische slagtanden, waardoor deze omhoog vloog, duidelijk uitgeput en niet meer klaar voor een verder gevecht.
“Keer maar terug, Altaïr!” riep Aiden, waarna een rode straal de Aerodactyl omhulde. “Je deed het geweldig,” glimlachte hij naar de bal, voor hij deze terug aan zijn riem klikte. Hij had nog genoeg opties over, maar hij wist al precies voor wie hij gaan zou. De Pokémon die de man kende, een Pokémon die misschien nog wel een grotere hekel aan de man had dan hij zelf…

“Tyrion, het is jouw beurt jongen!” riep Aiden. De grijns verdween van het gezicht van de man toen de Pokéball zich opende en een enorme Charizard op de grond verscheen. De Charizard leek even verward, maar toen de man hem opviel veranderde de blik op de kop van de Pokémon meteen. Een enorm valse grijns kwam op het gezicht van de Pokémon te staan en hij vuurde geïrriteerd een vlammenwerper af de lucht in, waarna hij zijn voeten stevig op de grond zette.
“Ik dacht al dat je er zin in zou hebben,” grijnsde Aiden. Tyrion was zijn starter, de Pokémon die al vier jaar aan zijn zijde stond en alles had meegemaakt. Het was de Pokémon die hem door en door kende, wie precies leek te weten hoe zijn trainer zich voelde. En op dit moment deelden ze hetzelfde gevoel. Een enorme haat voor de man tegenover hen.
‘Dus, je Charmander is eindelijk geëvolueerd. Dat werd tijd,’ sprak de man rustig. ‘Een Charizard is zoveel waardevoller,’ grijnsde hij toen. Aiden hapte even naar adem, bang dat hij zijn Charizard opnieuw zou bevelen de man zelf aan te vallen. Nee, daar was het nog geen tijd voor. Eerst zou hij bewijzen sterker te zijn, alle Pokémon van de man uitschakelend zodat hij krachtloos was. De man had de Charmander meerdere malen gestolen als klein ding, toen zijn aanvallen nog zwak en ongevarieerd waren. Met een veel grotere variatie, kracht en een veel betere tactiek, wist Aiden dat zijn Charizard nu echt ver kon komen.
‘Blizzard!’ riep de man. Opnieuw een TM-aanval, maar dat verbaasde de jongen al lang niet meer. “Counter met je Flare Blitz,” sprak hij rustig. Het lichaam van de Chaizard werd omhuld door een rood vuur, waarna hij richting de Blizzard vloog, zijn lichaam nog altijd omhuld door de laag vuur. Hij schoot dwars door de ijswind heen, om de Mamoswine volop te raken met een super effectieve aanval. Hierna schoot de Charizard onmiddelijk omhoog, om een eventuele tegenaanval te ontwijken.
“Heat Wave!” riep Aiden. Een rood-oranje bal vormde zich in de mond van zijn trouwe Charizard, waarna het een wind van vlammen lanceerde richting de Mamoswine. Deze kreeg opnieuw de kans niet om zich fatsoenlijk te verdedigen, waardoor een super effectieve aanval hem opnieuw raakte.
‘Ancient Power!’ riep de man echter al snel. “Ontwijk!” reageerde Aiden snel, maar helaas niet snel genoeg. De Charizard werd volop geraakt door de Ancient Power, wat een enorme impact had op een duo-type vlieg/vuur zoals de Charizard. Toch leek de Charizard er redelijk vanaf te komen, aangezien een enorm felle grijns zijn kop sierde. Ergens had Aiden het idee dat de Pokémon zijn energie wist te halen uit de haat voor de man. Zijn vlam brandde dan ook heftiger dan ooit tevoren en de blik in zijn ogen was bijna onherkenbaar.
“Flame Burst!” riep Aiden. Hij probeerde bewust de Charizard in de lucht te houden, om een aanval als Ancient Power te kunnen ontwijken. Bovendien kende de Charizard aardig wat vuur-aanvallen en waren deze super effectief op de Mamoswine, dus was het de beste oplossing om veilig door het gevecht heen te komen. Hij wist namelijk maar al te goed dat de man ook nog één starter klaar had liggen, één Charizard om te gebruiken in het gevecht. Immers had hij altijd al een Charizard gehad. Aiden wilde niet dat Ronan heel veel alleen moest doen, dus zou hij proberen veel van de verantwoordelijkheid te laten rusten op de grote Charizard, wie vele jaren meer ervaring had dan de Squirtle. Alleen op die manier zou de Squirtle de kans hebben om de rest succesvol uit te schakelen. En alleen als Aiden zoveel mogelijk schade zou gaan beperken, had hij de kans om dit zo te doen.
De Charizard opende zijn bek en een stroom van vuur kwam eruit, om richting de Mamoswine te schieten. De vlammen vormden zich tot een bal van vuur, welke… ontplofte, om meerdere stroken vuur richting de Mamoswine te schieten. De kans om te ontwijken had de Pokémon niet, waardoor nogmaals een zeer effectieve aanval hem raakte. Het begon nu dan ook duidelijk zichtbaar te worden op de Pokémon dat het hem te veel begon te worden, dat al die aanvallen hem naar het einde zouden drijven en dat het niet lang zou duren voor hij door zijn enorme poten zou zakken, de Charizard overhoudend als winnaar van dit gevecht.
‘Ancient Power!’ werd er geroepen. “Wing Attack!” riep Aiden direct als reactie. De vleugels van de Charizard gloeiden wit en werden vele malen groter, waarna hij recht onder de Ancient Power door schoot, om de Mamoswine volop met zijn vleugels te raken. “Nu, Flare Blitz!” riep Aiden. Flare Blitz was de sterkste aanval die de Charizard kende en één van de weinige fysieke vuuraanvallen - naast Fire Fang natuurlijk - maar aangezien hij nu dichtbij was, kon het weleens het einde van de Mamoswine betekenen.
De Charizard omhulde zijn lichaam met vuur en beukte de Mamoswine volop, waardoor deze een kreet liet horen. “Nog één Heat Wave!” riep Aiden. De wind van vuur raakte de Mamoswine, waarna deze door zijn enorme poten zakte, om met een plof neer te komen op de grond.
Dit betekende dat hij op de helft was. Er waren er al drie neer, maar drie - misschien nog veel sterkere - zouden nog komen. Zelf had hij geen zes Pokémon, zelfs geen vijf bruikbare. Zijn team was gelimiteerd tot vier krachtige Pokémon en, nu Aerodactyl neer was, was dit al verminderd tot drie, wat betekende dat ze nu gelijk stonden, al waren zowel Garrett als Tyrion al beiden gebruikt, dus hadden ze niet hun volle energie. Aiden vroeg zich af of het genoeg zou zijn…
‘Keer terug,’ snauwde de man, waarna de enorme Mamoswine opgeslokt werd door de Pokéball. Nee, nu zou het pas echt menens worden… Aiden snoof eventjes zacht.

De man zette een grijns op zijn gezicht en gooide een Pokéball de lucht in. Uit deze ball kwam een Charizard, een Pokémon die altijd al sterker was geweest dan Tyrion, maar nooit goed handelbaar. Het eerste wat de Pokémon ook deed toen deze merkte uit de bal te zijn, was een straal vuur spuwen. Dit ging in een willekeurige richting, zonder ook maar enige interesse wie hij hiermee zou raken. Tyrion balde zijn vuist en Aiden deed hetzelfde. De felle blik van de Charizard, de ontblootte tanden… Het beviel hem niet en Tyrion leek hetzelfde te denken, waardoor Aiden alleen maar zekerder wist dat hij niet kon gaan wisselen nu. Tyrion had altijd gevochten tegen de Charizard, wie destijds een Charmeleon was geweest. Nooit had hij gewonnen, misschien dat het deze keer dan eens anders zou zijn. Hij gunde het zijn Pokémon zeker.
‘Shadow Claw,’ sprak de man. “Dragon Claw!” reageerde Aiden direct. De Charizard schoot direct op Tyrion af, zijn hand omhuld door een zwarte aura met paarse uitlijning. Die van Tyrion werden omhuld door een lichtblauwe, klauw-gevormde energielaag. Tyrion ontweek de Shadow Claw en wist de andere Charizard te raken met een Dragon Claw.
‘Slash!’ werd er echter al snel geroepen en voor Aiden de kans had te reageren, was Tyrion geraakt door de klauwen van de Charizard. “Tyrion, Dragon Rage!” riep Aiden uit. De andere Charizard was nog steeds sterker, gezien Tyrion nog altijd geen Slash kon. Ook was Tyrion al uitgeput van het vorige gevecht, dus de moed begon Aiden in zijn maag te zakken. De ogen van zijn Charizard gloeiden wit en de vlam op zijn staart werd enorm veel goter. Hij vormde een bal vuur in zijn mond en vuurde het af op de Charizard, waarna zijn ogen en vlam weer hun oorspronkelijke vorm en kleur terugkregen.
‘Flamethrower,’ werd er simpelweg gezegd en de charizard opende zijn bek, om een enorme Flamethrower af te vuren op de dragon rage, welke explodeerde zodat de Flamethrower zijn weg kon vervolgen en Tyrion kon raken. Natuurlijk deed een vuuraanval hem niet veel, maar aangezien de tegenstander veel sterker was, leek de Pokémon het toch flink te voelen.
Aiden balde zijn vuist en keek naar Tyrion. De Pokémon die hij al als Charmander bij zich had, wie alles had moeten meemaken. Van de harde gevechten in het begin, het twee keer verliezen in gyms en het altijd verliezen van de grotere, sterkere Charizard. En toch… Toch had de Pokémon nog een enorme energie over, leek hij altijd klaar te zijn voor de volgende uitdaging. Aiden snoof even luid. Nee, hij zou niet opgeven. Dat kon hij Tyrion en Garrett niet aandoen.
“Tyrion, Air Slash!” riep Aiden uit. Zijn Charizard begon met zijn vleugels - welke blauw waren gaan gloeien - gaan flappen, waardoor meerdere licht blauwe, van energie gemaakte ‘messen’ richting de tegenstander vlogen. Hij werd vol geraakt en Aiden grijnsde zijn tanden bloot. “Nu, Dragon Rage!” riep hij uit. Opnieuw verkleurden zijn ogen, groeide de vlam en vuurde hij de bal vuur af, wat deze keer wel raakte. Yes, dit ging goed!
‘Juich niet te vroeg,’ werd er echter gezegd en Aiden fronste, terwijl hij toekeek hoe de andere Charizard nog altijd recht overeind leek te staan. Terwijl de Pokémon al geraakt was door een Dragon Claw, Air slash en Dragon Rage, leek het alsof… Deze dit allemaal nog veel vaker aan zou kunnen. Alsof het bijna geen schade aanrichtte, ondanks het feit dat deze aanvallen redelijk effectief waren. Aiden balde zijn vuisten opnieuw.
‘Nu is het onze beurt,’ sprak de man. ‘Charizard, Focus Blast,’ sprak de man. Aiden’s mond viel bijna open van verbazing toen de Charizard een blauwe bol tussen zijn handen vormde en deze op zijn eigen Charizard af vuurde, welke volop geraakt werd. Ook een Focus Blast was niet enorm effectief, maar alsnog schoof Tyrion meerdere meters naar achteren en begon aan meerdere dingen duidelijk te worden dat dit gevecht snel over zou zijn. Zijn ademhaling werd onregelmatiger, zijn rug boog wat meer en het vuur in zijn ogen leek te doven.
‘Sunny Day,’ sprak de man. De Charizard opende zijn bek en een gouden energie schoot omhoog, waardoor de zon feller leek te gaan schijnen. Aiden wist wat dit deed. Het versterkte de aanvallen van vuurtypes. ‘Flamethrower,’ werd er toen gezegd. Een enorme straal vuur schoot richting Tyrion. “Ontwijk!” riep Aiden luid. De Charizard schoot met een grote snelheid de lucht in, de vlammenzee ontwijkend.
‘Hyper Beam,’ werd er echter al snel gezegd en nog voor Aiden de kans had te reageren, werd Tyrion volop geraakt door een Hyper Beam, waardoor de Pokémon door de lucht geslingerd werd en op de grond belandde. Even leek het erop dat hij op zou staan, kreeg de Pokémon zichzelf zo ver op zijn eigen poten te staan, maar al snel zakte hij alsnog terug op de grond en was duidelijk dat hij niet meer verder zou kunnen. Tyrion had opnieuw verloren van de Charizard, wie altijd sterker leek te zijn, ook al was de band tussen Tyrion en zijn trainer veel beter dan die van de Charizard en de zijne.
“Keer terug, Tyrion,” sprak Aiden zacht. Met een zucht klemde hij de Pokéball tussen zijn vingers toen de Pokémon op werd gezogen door een rode straal. Hij verkleinde de ball en keek er met een bedenkelijke blik naar. Zijn Charizard, opnieuw uitgeschakeld. De Pokémon die altijd aan zijn zijde stond, zou dat nu even niet kunnen. Aiden voelde woede omhoog komen terwijl hij hier meer over nadacht. Hij had enkel Garrett en Ronan nog, maar dit zou genoeg zijn. Hij haalde even diep adem.
‘Kom op, je gaat me niet vertellen nu al klaar te zijn,’ sprak de man. Aiden wierp hem een felle blik toe. “Nee,” zei hij. “Je zult nooit winnen,” gromde hij toen. Nee. Tot nu toe waren ze allebei halverwege, al was Garrett al gebruikt, dus had Aiden nog maar één ongebruikte Pokémon over, terwijl de man twee ongebruikte en één gebruikte - de Charizard - over had. Nu was het dus hopen dat de Pokémon die over waren, zwakker waren en in het nadeel tegen Garrett en Ronan. Dan, misschien, zou hij eindelijk eens winnen van deze man en zou dit hoofdstuk afgesloten zijn.

Met een zwieper gooide hij een nieuwe Pokéball de lucht in. Lang had hij niet hoeven nadenken voor hij had besloten Ronan het gevecht met de Charizard af te laten maken, aangezien de Charizard in het voordeel zou zijn tegen Garrett, terwijl hij in het nadeel was tegen de Squirtle. Aiden wist dat de Pokémon nog enorm jong was en dat dit misschien wel zijn eerste écht serieuze gevecht zou zijn, maar ooit moest een eerste keer zijn en nu was hij hard nodig. Als de Pokémon enigszins op zijn vader leek, zou deze hem niet teleurstellen.
‘Een Squirtle? Een jonkie?’ lachte de man. ‘Je kunt het beter meteen opgeven, Aiden,’ sprak hij toen met een geamuseerde toon. Aiden gromde zacht. “Je weet niet tegen wie je het hebt,” gromde hij terug. Nee, hij liet zijn Squirtle niet onderschatten. Ronan was sterk, zelfs de sterkste uit zijn hele team, dus de man had het recht niet de Pokémon als zwak te zien, enkel omdat hij klein en jong was. De Pokémon was een serieuze powerhouse.
‘Charizard, Dragon Rage!’ werd er geroepen. Prima, het gevecht kon beginnen. “Ronan, Water Pulse!” riep Aiden meteen. De Charizard creërde een bal en de Squirtle deed hetzelfde. Door de enorme temperatuursverschillen tussen beide aanvallen, werd het veld al snel bedekt door een laag stoom, waardoor beide Pokémon onzichtbaar werden.
“Rain Dance!” riep Aiden. Een witte bol schoot uit de stoom omhoog, richting de lucht, waarna regenwolken verschenen en het begon te regenen. Regen verzwakte niet alleen de aanvallen van een Charizard, maar gezien de hidden ability die Ronan had, zou dit hem helen. De aanvallen die de Charizard deed, de schade die deze aanvallen veroorzaakten, zouden deels teniet worden gedaan door deze ability. Het was misschien niet veel, maar elk beetje kon genoeg zijn.
‘Charizard, Heat Wave!’ werd er geroepen. “Ronan, water gun en Rapid Spin!” reageerde Aiden direct. Hij zag de vlammen oplichten in de stoom, maar water schoot al snel alle kanten op, deed deze vlammen doven en de stoom verdwijnen. De Squirtle landde trots op de grond, grijnzend naar de grote Charizard.
“Aqua Tail!” riep Aiden. De Squirtle schoot op de Charizard af, zijn staart omhuld door water. Het was een sterke aanval, die natuurlijk super effectief was tegen de charizard. ‘Dragon Claw!’ werd er echter geroepen. De staart werd tegengehouden door de Dragon Claw, waardoor de Squirtle vlak voor de Charizard op de grond landde. “Water Pulse!” riep Aiden luid. Voor de Charizard ook maar de kans had te ontwijken, creëerde de Squirtle een bol water en schoot hij deze af op de Pokémon, waardoor deze volop geraakt werd door een super effectieve aanval. Natuurlijk had de Squirtle ook enkele andere type aanvallen, zoals Skull Bash en Bite, maar het focussen op wat super effectief was, zou zoveel meer schade doen dat Aiden had besloten het zo te doen.
‘Slash!’ riep de man. “Protect!” riep Aiden luid. Een protect beschermde de Squirtle van de Slash, waardoor deze geen schade op liep. De Charizard was sterk. Duidelijk ook sterker dan de Squirtle. Helaas was de Squirtle zwaar in het voordeel, sneller en had de Charizard al schade op gelopen in het vorige gevecht, waardoor hij nu al aardig aan zijn einde begon te raken.
‘Charizard, de lucht in en dan Dragon Rage!’ riep de man. Zijn stem klonk anders dan eerder. Hij was duidelijk gefrustreerd, bijna… wanhopig. De Squirtle had hij duidelijk onderschat en daar begon hij nu de consequenties van in te zien.
“Ronan, ontwijk!” riep Aiden. De Squirtle ontweek de Dragon Rage met een grijnsje, terwijl zijn blik kruiste met de Charizard. Deze besloot op eigen houtje te gaan aanvallen, zoals hij altijd had gedaan. Hoe intenser het gevecht, hoe feller de Charizard werd.
De klauw van de Charizard begon te gloeien en hij viel de Squirtle aan met een Dragon Claw. Dit was precies zo’n moment waarop de tegenstander een fout maakte die het einde zou betekenen. Het leek erop dat de man dit wist, want zijn blik stond vol woede. “Hydro Pump,” sprak Aiden rustig. Hij richtte zijn blik op de man, wie zwaar verbaasd leek dat de Squirtle een aanval als dat tot zijn beschikking had.
De Charizard naderde de Squirtle en op het laatste moment opende deze zijn bek, waarna een blauwe bol water voor zijn bek zichtbaar werd. De bal werd platter en veranderde in een cirkel, waarna een enorm krachtige straal vuur van de cirkel richting de tegenstander schoot. De Charizard werd precies goed geraakt, waardoor deze door de lucht vloog en de grond hard raakte. Het was al snel duidelijk dat deze geen enkele energie over had om te vechten, waardoor hij teruggeroepen werd door de man.
‘Je Squirtle is sterk,’ sprak de man rustig, bijna met een schrijntje respect in zijn stem. “Ja, inderdaad,” sprak Aiden enkel. Hij had geen zin om te socialiseren met deze vent en zijn compliment betekende niets. Het enige wat hij wilde, was het winnen van dit gevecht om de man voor eens en altijd in te maken, zodat hij nooit meer zijn hoofd zou laten zien.

‘Onix!’ riep de vent. Een enorme Onix kwam uit zijn bal, landend vlak voor de Squirtle. Hij liet een luide kreet horen en keek met een valse, onderschattende blik naar de Squirtle, die vanuit zijn oogpunt vast enorm klein was. “Je doet het geweldig, Ronan. Ga zo door,” glimlachte Aiden naar hem. De Squirtle knikte en liet een enthousiast geluid horen. Ze hadden al heel wat wilde Onix’s aan hun eind gebracht, dus misschien zou ook deze Onix de Squirtle niet aan kunnen.
‘Iron Tail!’ riep de man. De Onix zwaaide met zijn staart, om deze richting de Squirtle te slaan. “Protect!” riep Aiden. Opnieuw omhulde een Protect de kleine Squirtle, waardoor de Iron Tail van de Onix geen schade aan zou richten. Hij zou moeten uitkijken met deze Pokémon… Aangezien hij zo groot was, zouden de aanvallen ook moeten verschillen. Een Skull Bash zou deze Pokémon vrij weinig doen.
“Bubble!” riep Aiden. Een enorm aantal bellen schoot richting de Onix en raakte hem, waardoor deze wild met zijn kop begon te schudden. ‘Dragon Breath!’ riep de man uit. “Ontwijk!” riep Aiden luid. Het ontwijken ging echter al snel mis en de Squirtle werd geraakt door een Dragon Breath, een aanval die flink sterk was. “Gaat het?” vroeg Aiden daarom aan de Squirtle, maar deze stond enkel met een enorme grijns op. Ja, hij wist maar al te goed dat de Squirtle wel een stootje kon hebben.
“Water Pulse!” riep Aiden daarom uit. De Squirtle vormde een bal water voor zijn bek en vuurde deze af. ‘Slam!’ riep de man echter en de bal werd simpelweg kapot geslagen door de Onix, wie zijn staart hiervoor had gebruikt. “Water Gun!” riep Aiden daarom en een Water Gun schoot richting de kop van de Onix, wat deze keer wel raakte.
“Nu, erop!” riep Aiden. De Squirtle schoot via de stenen van de Onix omhoog, tot hij op zijn kop landde. ‘Bind!’ riep de man, maar dit zou vergeefs zijn. “Hydro Pump!” riep Aiden al snel, waardoor de Squirtle een hydro pump tegen de kop van de Onix aan schoot, zichzelf omhoog lancerend met de aanval, waardoor de staart van de Onix hem niet beet leek te kunnen pakken. ‘Nogmaals!’ werd er echter al snel geroepen en de Squirtle werd vast gegrepen door de staart, waardoor hij geen kant meer op kon. “Rapid Spin!” probeerde Aiden nog, maar dit was geen oplossing. De Squirtle kreeg het schild niet aan het draaien door de gigantische druk die de Onix erop zette.
“Probeer een Hydro Pump!” riep Aiden, maar de Onix kneep zijn staart strakker, waardoor de Squirtle zich niet langer kon concentreren op een aanval. Aiden hapte even naar adem. Hoe konden ze dit nou weer oplossen? De Squirtle had geen verdedigende aanvallen… Alhoewel…
“Iron Defense!” riep hij luid. De Squirtle werd omhuld door een blauwe gloed en beschermde zichzelf hiermee van de Bind, waardoor hij los kwam en omhoog schoot, waardoor hij de kop van de Onix opnieuw recht voor zich kreeg.
“Nu, Hydro Pump!” riep Aiden uit. Een Hydro Pump werd opnieuw gecreëerd en raakte de Onix vol tegen zijn kop, waardoor deze uit reactie de Squirtle een mep gaf met zijn staart, zijn kop opnieuw wild heen en weer schuddend. De Squirtle landde vol op de grond en slaakte een kreet. Even leek hij uitgeschakeld te zijn, maar al snauw omhulde een witte gloed de Pokémon terwijl hij een poging deed terug op te staan. Zijn vorm veranderde. Hij werd groter, kreeg enorme oren en een grotere staart. Toen de gloed verdween, stond daar dan een Wartortle, waardoor Ronan er ineens veel minder uit zag als een baby.
‘Wartortle, the Turtle Pokémon and the evolved form of Squirtle,’ vertelde de Pokédex, nadat Aiden deze had gepakt. ‘Its furry tail is very popular as a symbol of long life and is said to bring good luck,’ sprak de dex toen. Aiden grijnsde zijn tanden bloot. De Wartortle stond daar, met hernieuwde energie, tegenover een enorme Onix, wie al weer aan zijn einde leek te komen.
“Kom op, Ronan! Maak het af met je Hydro Pump!” riep Aiden luid. De Wartortle opende zijn bek en creëerde opnieuw een bal water, welke zich netjes vervormde tot een cirkel, waaruit een gigantische straal water kwam. Deze leek krachtiger dan eerst, waardoor de Onix volop geraakt werd. Even stond deze nog overeind, maar al snel landde de gigantische kop op de grond, waardoor deze kort trilde.
“Ronan, je bent geweldig!” riep Aiden, terwijl de vent zijn Onix terug liet keren met een woedende blik. De Wartortle sprong in de armen van zijn trainer en sloeg enthousiaste kreten, terwijl hij een aai over zijn kop accepteerde. “Je bent echt enorm gegroeid, ik weet zeker dat Tyrion ook trots is,” grijnsde hij tegen de Pokémon. Deze knikte enthousiast. Ja, hij had genoeg gedaan. Het was maar al te duidelijk dat hij het respect verdiende dat hij kreeg. Hij had hier immers hard voor gewerkt.

‘Dit is nog niet over! Parasect, jouw beurt!’ riep de man uit. Uit zijn Pokéball kwam het meest afgrijselijke wezen wat Aiden ooit had gezien. Normaal vond hij insectpokémon vrij interessant, maar dit was geen eens een Pokémon meer. De Pokémon was overgenomen door het enorme ding op zijn rug en leek geen eigen persoonlijkheid meer te hebben. Zijn pupillen waren verdwenen en gewoon het hele idee aan zijn zombie-like uitstraling deed een rilling over de rug van Aiden lopen. Aiden pakte voorzichtig zijn Pokédex. ‘Parasect, the Mushroom Pokémon,’ vertelde deze hem. ‘A mushroom grown larger than the host’s body controls Parasect. It scatters poisonous spores,’ vertelde het ding. Aiden rilde even en stopte de dex weg. Al zou Ronan nog flink wat energie over hebben, besloot hij dat dit laatste gevecht niet voor hem was.
“Ronan, keer terug. Je was geweldig,” sprak hij, na de ball gepakt te hebben. Hij klikte de ball van zijn Wartortle terug aan zijn riem, waarna zijn hand gleed naar zijn andere Pokémon die nog energie over had. Een Pokémon die de man zou kennen en al eerder vandaag had gezien, maar opnieuw zou deze in het voordeel zijn aangezien bug-type moves effectief waren tegen een Parasect, al had hij er maar één. Normal- en steel-type aanvallen deden daarentegen gewone damage, dus daar zou het prima mee moeten lukken.
“Garrett, laat je zien,” grijnsde Aiden, de ball van zijn Scizor voor zich uit stekend. Uit de ball kwam het grote, rode insect, wie met een valse blik naar zijn tegenstander keek. Als deze Pokémon uitgeschakeld zou kunnen worden door Garrett, zouden ze dit gevecht zowaar winnen. Dan was het eindelijk over en zou zijn vader hier beter nooit meer zichzelf laten zien, anders zou deze nog flink wat ruzie krijgen.
‘Slash!’ werd er geroepen. De Parasect deed een poging richting de Scizor te slaan, maar deze klemde hem vast met zijn schaar. “Nu, Metal Claw!” riep Aiden. De vrije schaar van de Scizor begon wit te gloeien, waarna hij deze vol tegen de Paras aan sloeg. Deze zakte even tegen de grond, maar kwam al snel genoeg weer overeind. ‘Fury Cutter!’ riep de man uit. “False Swipe!” reageerde Aiden echter meteen. De Scizor schoot omhoog, waardoor de Parasect meteen mis sloeg, om vervolgens zijn beide scharen vol op de kop van de Parasect te rammen. “Nu, doe je Fury Cutter!” riep Aiden luid. De klauwen van de Scizor gloeiden en hij raakte de Parasect meerdere keren, voor hij naar achteren schoot om een eventuele tegenaanval te ontwijken.
Het was niet eens zo dat de Paras enorm zwak was. In tegendeel, Aiden schatte hem even sterk als Garrett. Echter was de man duidelijk gefrustreerd dat zijn veel sterkere Pokémon al waren uitgeschakeld en leek geen enkele band te hebben met de Parasect, waardoor het niet lukte zijn Pokémon aan te voelen en hem op tijd te laten ontwijken, aanvallen of wat dan ook. Aiden daarentegen had een enorme band met de Scizor die hij al enkele jaren in zijn bezit had. Al was de Pokémon heel anders dan zijn andere, vrolijkere, Pokémon, was het zeker een waar onderdeel van het team. De - meestal - rustige Scizor had een bepaalde uitstraling die vrijwel altijd respect leek af te dwingen en hij had een enorme kracht, uithoudingsvermogen en kon anderen perfect inschatten. Ook luisterde hij naar elk commando, wat het vechten vele malen makkelijker maakte. De Parasect daarentegen… Dat was maar een vreemd ding.
‘Stun Spore!’ werd er geroepen. “Agility, ontwijk!” riep Aiden. De Scizor schoot weg, waardoor de aanval miste. Het leek erop dat de Parasect vrij weinig aanvallen tot zijn beschikking had, wat betekende dat de Scizor enorm in het voordeel was. Natuurlijk zou niemand hem hierover horen klagen, al was het wel een beetje een spijtig einde van een spannend gevecht als dat het tegen de Charizard was geweest. Ook de Onix had voor enige stress gezorgd, maar beide gevechten waren simpel opgelost door Ronan, wie ook nog eens was geëvolueerd, wat betekende dat hij zowaar enige winst uit dit gevecht had kunnen halen.
“Garrett, Focus Energy,” sprak Aiden. “Dan Razor Wind,” sprak hij rustig. De Scizor knikte en focuste zich, zijn aanvallen hiermee sterker makend. Vervolgens gloeiden zijn beide scharen wit en sloeg hij ermee in de lucht, na ze gekruist te hebben, waardoor witte vlagen wind de Parasect raakten.
“Nu is het tijd om dit voor eens en altijd af te ronden,” sprak Aiden. Hij glimlachte even droogjes. “Fury cutter,” sprak hij. Normaal was het geen eens een enorm sterke aanval. Maar, de Ability van de Scizor maakte de aanvallen die niet sterk waren ineens veel sterker, waardoor ze extra hard aan kwamen. Dit betekende dat dit nog weleens de laatste aanval kon zijn in het gevecht.
De klauwen van de Scizor gloeiden en de slagen waren genoeg om de Parasect op de grond te slaan. Hij werd al gauw opgezogen door een rode straal, wat betekende dat de winst officieel was. Voor het eerst in zijn leven had hij gewonnen van de man die zichzelf zijn vader noeme. Hij had gewonnen van de man voor wie hij op de vlucht was en nu zou het andersom zijn, nu was hij niet langer bang voor de man. Nu zou hij bang voor hem moeten zijn.

‘Nou, het was fijn je weer eens te zien,’ sprak de man, voor hij zich omdraaide. “Niet zo snel,” werd er echter al snel gegromd. De man dacht snel weg te komen door te gaan rennen, maar een simpele blik was genoeg om de Scizor richting de man te laten schieten. Met zijn rode schaar klemde de Pokémon de man vast aan een steen, zijn schaar rond de nek van deze man. Hij trapte en schreeuwde, maar kwam al snel tot de conclusie dat hij bij lange na niet sterk genoeg was om het stalen pantser van de Scizor ook maar iets te laten voelen, waardoor hij zuchtend bleef staan, nog altijd geen kans hebbend te ontsnappen gezien de Scizor.
Langzaam liep Aiden op de man af en keek hij hem met een kleine glimlach aan. “Ik denk dat het wel weer genoeg is zo,” sprak hij rustig. “De eerstvolgende keer, echter, dat wij je weer zien, zal ik ervoor zorgen dat Garrett jou eens onder handen neemt,” sprak hij rustig, terwijl de Scizor zijn schaar langzaam sloot, hierbij de druk op de nek van de man vergrotend. Dit was de man die van hem had gestolen, tegen zijn zoon had gelogen… De man had de Pokémon van zijn bloedeigen zoon gebruikt voor zijn eigen, achterbakse bedoelingen. Nee, vergeven zou hij hem nooit. Ondanks alle pijn en angst in de ogen van de man, zou hij nooit ook maar een schrijntje medeleven voelen voor deze psychopaat.
“Laat hem los, Garrett,” sprak hij echter al snel. De man zakte tegen de grond en krabbelde snel overeind, om zich weg te haasten. Aiden keek hem na, zijn heldergroene ogen strak op hem gericht tot hij uit het zicht verdween. Vervolgens liet hij zich tegen de steen zakken en keek hij de Scizor aan. Deze keek wat beteuterd terug, niet goed wetend wat hij vond van deze hele situatie. Of hij blij moest zijn met de winst, of woest over het feit dat ze de man tegen waren gekomen.
“Ik hoop dat we hem nooit meer tegenkomen, Garrett,” sprak Aiden zacht. De Scizor knikte. Nee, Aiden wilde niet eens weten wat die vent zich allemaal in zijn hoofd haalde, wat hij allemaal van plan kon zijn… Hij was niet te vertrouwen en Aiden hoopte vanuit de grond van zijn hart dat de man zich nooit meer zou laten zien, anders zouden ze op andere manieren over moeten gaan om hem uit hun buurt te halen. Hij was namelijk niet van plan opnieuw een regio te verlaten, dan zou er nooit een einde aan komen. Nee, hij zou in Kalos blijven en de league volbrengen, al zou hij wel nog even wachten met de tweede Gym. Al waren Garrett en Ronan nog zo sterk, wilde hij nog even de tijd nemen er zelf klaar voor te worden. Even een paar dagen rust zou hen allen goed doen.

Met een diepe zucht hees Aiden zich overeind en klopte hij zijn Scizor op zijn schouder, voor hij de Pokéball pakte en de Pokémon opgezogen liet worden in een rode straal. “Rust maar uit, Garrett. Je hebt het verdiend,” sprak hij zacht, voor hij de Pokéball aan zijn broek klikte. Hij gleed even met zijn hand door zijn rode haren en keek uit richting Geosenge City, waar hij dan maar heen zou gaan, richting het Pokémon Center. Zijn Pokémon verdienden namelijk hun rust na dit gevecht en hijzelf kon ook wel een dutje gebruiken. Hij rekte zich even uit en begon langzaam te lopen, om de gebeurtenissen van vandaag achter zich te laten.

10720 woorden. Bam.