Lost In Life {Closed}

Silvie stond voor een van de stenen van route 10, ze vroeg zich opeens af waarom ze er waren, al haar hele jeugd speelde ze tussen de stenen, maar niemand wist waarom ze er waren. Nova was aan het slapen in een bijzondere aanval van slaperigheid, de Bagon was moe en had geen zin in iets. Silvie was gaan wandelen en stond nu voor een van de grootste stenen. Met het idee van dat Nova nog wel even zou slapen wandelde ze nu tussen de stenen, misschien waren er vroeger mensen geweest die de stenen als teken hadden neergezet, of als eerbetoon aan iets, of werden ze gedwongen door een keizer die de stenen zo wou. Langzaam begon de breeder weer terug te lopen naar de kampeerplek waar Nova sliep, zich nog steeds afvragend over wat de stenen waren. Aangekomen bij de kampeerplek zag ze Nova niet liggen op de plek waar ze de Bagon had achtergelaten. “Nova?” Niks. Een zwak geluid klonk door de stilte, een soort bons, Silvie liep richting het geluid met het vermoeden dat Nova daar bezig was. De breeder kwam aan bij een klein rotsveld, Nova stond ertussen en wilde net een aanloop maken om een steen te tackelen. “Waar ben jij mee bezig?” De Bagon keek om bij het geluid van haar trainers stem. Ze kraaide vrolijk, maar draaide zich daarna weer om naar de stenen. De Bagon rende op de steen af, Silvie keek naar de pokémon, een vreemde soort energie verscheen voor de snuit van Nova, op het moment dat de Bagon de steen raakte verpulverde die helemaal. “Nova,” ontzag klonk door Silvie’s stem. “Wat was dat?” Nova draaide zich om naar Silvie en gromde enthousiast. “Kun je het nog een keer doen?” De Bagon draaide zich bijna meteen om, Silvie pakte snel haar pokédex, en rende op een andere, hele steen af, deze keer gebeurde er niks, er kwam alleen een barst in de steen. Het apparaat bromde ‘Rage,’ Silvie zette het ding snel uit. “Nova, concentreer je,” misschien mislukte het doordat de Bagon nu te druk was. Nova stond stil en keek naar de steen, de pokédex ging weer aan. ‘Focus energie.’ “Nova, dat is een nieuwe zet!” Enthousiasme klonk door Silvie’s stem, Nova leek het niet te horen, de Bagon rende op de steen af, dezelfde energie verscheen weer voor het hoofd van Nova. ‘Headbutt.’ “Dat was fantastisch Nova!” Nova draaide zich om, keek naar haar enthousiaste trainer, en rende op die af. Silvie knuffelde haar pokémon, ze was blij dat Nova sterker werd, ze kon de pokémon nauwelijks een baby meer noemen, de Bagon groeide met de dag. Wie weet zou Nova snel evolueren, dat zou fijn zijn, al had Silvie geen idee hoe de evolutie er uit zag. Nova worstelde zich weer los, te veel geknuffeld, en liep terug richting het kamp. Silvie grinnikte, Nova werd volwassener, maar niet hoffelijk, als ze ooit met de pokémon wilde fokken moest ze goed opletten over de opvoeding van de kinderen. Silvie was wel eens met haar tante mee geweest naar pokémon shows, je liet je pokémon zien en dan kon je titels winnen, dat wilde ze later ook eens doen, maar dan moest ze eerst een pokémon vinden om mee te fokken. De breeder bedacht zich dat ze misschien ook ooit een pokémon kon kopen uit een winkel of van een nestje, Silvie wist dat er trainers, breeders en andere mensen soms pokémon aanboden, misschien moest ze daar eens kijken ook al waren die pokémons ook jonkies. In gedachten verzonken liep het meisje achter Nova aan naar het kamp, niet oplettend naar andere dingen struikelde ze over wat eerst een steen leek. Verdwaast keek Silvie naar de ‘steen’ waar ze over was gestruikeld, een steen was er niet, maar een grommende Electrike kwam op haar af. “Nova!” Gilde de breeder, vonken vlogen al van de electrische pokémon.

De Electrike kwam op Silvie af, maar voordat de hondachtige iets kon doen werd die getackeld door Nova. Luid grommend viel de wilde pokémon naar achteren, Nova keek boos naar de Electrike en gromde intimiderend. Silvie keek naar de twee pokémon, de Elecrike zou Nova waarschijnlijk niet verslaan, maar toch.. De Bagon moest niet denken dat ze onoverwinnelijk was, dat had ze wel geleerd van Altïar. Nova rende op de electische pokémon af en deed een poging deze in de staart te bijten, dit mislukte en de Bagon werd vol getackeld door de Electrike. “Nova, probeer Headbutt te doen,” even leek Nova in de war, maar ze herstelde zich snel en rende weer op de wilde pokémon af. De Electrike zag het niet aankomen en werd hard geraakt door de Bagon. De Electrike draaide zich om en rende het gras weer in, Nova brulde de pokémon nog na. “Dank je Nova, je hebt me gered,” Nova draaide zich om, en maakte een vrolijk geluid met gesloten ogen. “Heb je zin te gaan bakken?” Een verbaaste blik kwam Silvie’s kant op, de breeder grinnikte. “Kijk, we zijn bijna bij mij thuis en ik vind dat je wel wat lekkers hebt verdient,” Silvie wees naar de rook die achter de bomen ergens opkringelde, Nova sprong enthousiast in het rond en Silvie begon glimlachend met inpakken.

Onderweg naar huis dacht Silvie na over hoe het met haar tante ging, ze zei tante, maar eigenlijk wat het haar oudtante, de zus van haar al overleden opa. Langzaam kwam het kleine dorpje in zicht, Nova werd al hyper, eenmaal aangekomen werd Silvie al meteen begroet door een van de bewoners, iedereen kende iedereen hier. Een man kwam op haar afgelopen, hij zag er niet uit als iemand met goed nieuws. “Silvie Sakura?” Verbaast keek Silvie naar het gezicht van de man, hij zag er serieus uit. “Ja? Wat is er aan de hand?” De man gebaarde haar te volgen, onderweg begon hij met praten. “Het gaat over je tante,” als gebeten keek Silvie de man aan, er was toch niks mis met haar tante? Al haar hele leven woonde ze bij haar tante, wat was er aan de hand? “Ze heeft een beroerte gehad,” Silvie liep nu langzamer, de man draaide zich om en legde zijn hand op haar schouder. “Ze ligt nu in coma, maar de kans is klein dat ze het gaat halen,” langzaam kwam het besef dat haar tante het waarschijnlijk niet zou halen aan bij Silvie, tranen verschenen in haar ogen. “M-Mag ik haar zien?” Silvie’s stem klonk gesmoord, Nova die de hele tijd naast haar had gelopen keek verbaast naar haar trainer, wat was er aan de hand? De man knikte, ze waren aangekomen bij het huis van haar tante, in het dorpje waren geen ziekenhuizen, dus verbleven de zieken thuis terwijl de dokter kwam. Silvie liep naar binnen, meteen ging ze naar het bed van haar tante, die lag daar met allerlei buisjes, slangetjes en apparaten, ook zat er een Audino die de zieke de hele tijd verzorgde. “Tante?” Geen reactie, Nova keek naar Silvie zich afvragend wat ze deden en waarom haar trainer zo van streek was, en gingen ze eigenlijk nog ‘baken’?

Verslagen vertrok Silvie vanuit het huis, ze wilde niet te lang blijven want het was vreselijk haar tante zo te zien liggen, de breeder vertrok naar het pokécenter en huurde er een kamer. Nova’s humeur was ook wat gezakt en de pokémon had de hele tijd achter Silvie aangesjokt. Al snel ging Silvie na een simpel avondeten naar bed, verdrietig.

Silvie was zes, ze liep naar haar tante die bezig was met een paar pokémon. “Wat ben je aan het doen?” Haar tante keek om. “Ik ben aan het kijken naar welke pokémon het beste nestje zouden kunnen kijken, of ze elkaar mogen en zo, dat is mijn werk al breeder,” enthousiast keek de kleine Silvie haar tante aan. “Wil je het me leren, aljeblieeeeeeeeeeeft?” De oudere vrouw glimlachte, “Natuurlijk lieve schat.” Silvie keek weer terug naar de pokémon. “Betekent dit dat we baby’s krijgen?” Haar tante knikte. “Mag ik er een hebben, toe?” De vrouw grinnikte, “Ben je niet een beetje jong voor een pokémon?” Hard schudde het kleine meisje nee, Silvie zette puppyogen op. “Alsjeblieft?” “Hm, misschien...” Blij rende Silvie een rondje, ik krijg een pokémon roepend, haar tante keek haar glimlachend na. Het was een maand later, Silvie bracht lang door bij de eieren, het was een nestje van een Electrike en een Houndour. Opeens begon er een ei te gloeien, Silvie slaakte een klein gilletje en rende naar haar tante. “Ze komen uit!” De oude vrouw keek op, wat verbaast. “Echt?” Wild knikkend liep Silvie op haar tante af. “Kom nou,” langzaam kwam de vrouw overeind en volgde Silvie naar de nestplaats. Aangekomen klonk een kleine kef uit de box waar de eieren lagen. Silvie rende naar de rand en keek naar de kleine Houndour, de pup snuffelde net aan een onuitgekomen nestgenoot. Al snel begonnen meer eieren op te gloeien, de overige vier eieren kwamen ook uit.  Het waren nog een Houndour en drie Electrikes, Silvie keek naar de vijf puppy's die vrolijk over elkaar heen rolden en met elkaar speelden. “Ik heb al een paar kopers,” verbaast keek Silvie haar tante aan. “Gaan we ze verkopen?” De vrouw knikte, Silvie keek weer terug naar de kleine honden. “Maar eerst mag je er een uitzoeken,” Silvie koos een Electrice, die waren rustiger, een week later werden de andere pups verkocht, aan betrouwbare kopers. Een paar jaren later werd de kleine hond vrijgelaten omdat die een vriendje had in het wild.

Silvie schrok wakker, het was midden in de nacht, Nova lag te slapen op het voeteneinde van het bed. Een naar gevoel kroop in haar buik, ze wist dat er weinig hoop was voor haar tante, maar wat moest zij dan? Vol zorgen probeerde ze weer in te slapen, maar het lukte niet, tot drie uur bleef Silvie wakker tot ze uiteindelijk van pure vermoeidheid insliep. De volgende morgen werd het meisje wakker gemaakt door Nova die al vroeg op was, doodmoe stond Silvie op en maakte een ontbijt voor Nova en daarna voor zichzelf. Nadat ze het snel had opgegeten wilde Silvie zo snel mogelijk naar haar tante toe, Nova was wat langzamer en de breeder moest op haar pokémon wachten. Toen de Bagon eindelijk klaar was deed Silvie Nova in de pokébal, omdat het anders steeds zo langzaam zou gaan. De jonge breeder ging zo snel mogelijk naar het huis dat op loopafstand was, maar ze kon niet naar binnen, de deur zat op slot. Waarom? Silvie keek naar de deur, er was toch niks aan de hand? Ze zuchtte en ging op de stoep zitten, zo bleef ze een tijdje zitten, een naar gevoel kroop in haar buik. Silvie’s holocatster ging af, het meisje schrok zich dood, snel nam Silvie op. De man van de vorige dag verscheen in beeld. “Mevrouw Sakura, u word verwacht in het huis van de dorpsoudste,” hij hing weer op, Silvie keek naar het apparaat. Je moest bijna nooit naar het huis van de dorpsoudste, behalve als er iets aan de hand was. Verslagen en met een naar gevoel liep ze naar het huis.

Silvie klopte aan, de dorpsoudste, een oude vrouw, deed open en gebaarde dat ze naar binnen moest komen. De man zat aan de tafel en Silvie moest tegenover hem zitten. “Silvie was het toch?” Silvie knikte. “Ik moet tot mijn spijt mededelen dat je tante in de nacht overleden is,” Silvie werd wit, tranen branden achter haar ogen, maar ze probeerde zich sterk te houden. “Ik ben hier om met je te praten over haar testament en de begrafenis,” Silvie had nooit geweten dat haar tante een testament had opgesteld. “Ik zal beginnen met het testament,” de man schraapte zijn keel en begon met lezen. “Anne Sakura’s testament. Ik laat alles na aan mijn nichtje Silvie, het enige familielid wat nog in leven is, dit zijn mijn huis, met alles wat er in zit, en mijn geld, alles wat ze niet wil zal worden geschonken aan een goed doel.” De man keek even op van het papier wat hij voorlas, een traan liep over Silvie’s wang. “Ook staat hier dat ze wil worden gecremeerd. Is dat oke? Het word allemaal geregeld door ons, de as zal worden uitgestrooid over haar lievelingsveld naar haar wens,” de man kuchte weer. “De begrafenis is overmorgen, ik zou het fijn vinden als je zou kijken naar wat je wil houden van je tante,” Silvie kon alleen knikken, ze was er kapot van dat haar tante was overleden, maar die zou niet willen dat ze zou treuren om het verleden, de vrouw zei altijd tegen haar dat ze fokkerij daar kon beginnen als de tijd rijp was. De breeder verliet het huis, haar tranen niet meer in bedwang houdend.

Het was de volgende ochtend, Silvie stond voor een huis. Het huis van haar tante, Anne, was net buiten het stadje, maar iedereen zag het als in het stadje. Silvie stond voor de deur, nu was dit haar huis, ze liep naar binnen en zag alle dingen die er al haar hele jeugd stonden. Nu zou ze moeten opruimen... Treurig liep Silvie door het huis, als dit echt een fokkerij zou worden moest er heel wat gebeuren. Het meisje begon in de keuken, dit was vroeger ook een fokkerij geweest dus eigenlijk waren het twee aparte gebouwen, alleen stonden in de plekken voor pokémon ook spullen, die moesten dus weg. In de keuken zou het minst veranderen, Silvie’s tante had nooit veel spullen gehad omdat ze alleen het nodige kocht. Uit de keuken verdween alleen het plaatje van een Hawalucha, die vond Silvie al tijden lelijk. Het meisje ging verder naar de woonkamer, bank, tafel, tv, telefoon, lamp en stoelen bleven, ook hier verween alleen een voorwerp, een vaas die nooit gebruikt werd. Als laaste ging Silvie naar haar slaapkamer, dit waren alle kamers die bij het orginele huis hoorden en dus ook alleen voor wonen werden gebruikt. Aan haar kamer veranderte Silvie niks, voor haar waren het jeugd herinneringen die niet weg moesten gaan. Er waren nog vijf ruimtes over die ze moest doen. Als eerste ging ze naar de nest kamer, daar werden alle eieren uitgebroed op fijne nestplaatsen, nu werd die gebruikt als opslag voor spullen die ze niet nodig hadden, dit waren practies nul, er stond alleen een oude kapotte tafel met stoelen. Silvie was net bezig de stoelen te verplaatsen toen de bel ging. Langzaam liep ze er heen, eigenlijk had ze geen zin mensen te zien, maar ze wilde niet onbeleefd zijn. Silvie deed de deur open en zag Natan staan, Natan was ook een van de enige jongeren in het dorp en een van de eerste die niet op reis wilde. “Hoi,” murmelde Silvie. Natan was een jaar ouder dan zij, en ook een van haar enige vrienden in het dorp. “Hey, ik hoorde het van Anne,” een soort spijt gloeide in zijn ogen. “Een tijdje geleden vroeg ze mij iets, omdat ik niet op reis ga,” verbaast keek Silvie de jongen aan, dit had ze niet geweten, maar haar tante vond Natan dan ook een van de aardigste in het dorp. “Als ze zou gaan... Wilde ze dat je hier je fokkerij begint, maar je bent natuurlijk aan het reizen, dus ik bied me aan als hulp. Ik verzorg de pokémon die niet met je mee gaan, zorg voor de fokkerij en geef het door als iemand langs komt, dat soort dingen. En ik wil je nu wel helpen met opruimen.” Er verschenen weer tranen in Silvie’s ogen, maar deze keer huilde ze niet. “Bedankt, ik zou het erg waarderen,” Natan glimlachte. “Zullen we dan maar gaan opruimen?” De nestplaats zag er al snel weer uit als een plek waar baby pokémon zouden kunnen uitkomen, daarna werd de baby kamer in orde gemaakt, de plek waar alle baby pokémon opgroeide tot ze oud genoeg waren weg te gaan bij hun moeder en mee te gaan met de trainer die ze kocht. Daarna gingen ze verder naar de plek die vroeger de slaapkamer was van Silvie’s tante. Silvie stond in de deuropening, het bed, alles stond nog hoe ze het had achtergelaten. Het zou moeilijk worden deze kamer op te ruimen.  Maar Silvie zette door, al snel was de kamer weer het binnenverblijf van de fokpokémon zoals het vroeger was geweest. Daarna was de vroegere fokkamer nog aan de beurt en als laatste de opslag plaats met al het eten en andere pokémon spullen. Na al het werk nam Silvie afscheid van Natan, gaf hem een sleutel van het gebouw, en liep ze naar buiten. Achter de fokkerij was een groot grasveld waar pokémon buiten konden spelen, Silvie besloot het gras te maaien, want het kwam zeker tot haar knieen.

Na de lange vermoeiende dag ging Silvie weer terug naar het pokécenter, haar tante zou de volgende dag gecremeerd worden, waarschijnlijk zou het hele dorp er bij zijn. Silvie liet zich op het bed vallen, de spullen waren opgehaald en ze kon gaan avondeten met Nova. Nova! Ze had de pokémon niet meer uit de bal gehaald sinds de ochtend. Snel pakte het meisje haar pokébal en liet de Bagon er uit, Nova keek Silvie boos aan, ze was boos dat ze de hele dag opgesloten had gezeten zonder enige waarschuwing. Waar was dat voor nodig? “Het spijt me Nova,” verbaast keek de pokémon naar haar trainer, waarom was ze zo verdrietig? Na een avondeten gingen de trainer en pokémon slapen, morgen zou een vermoeiende dag worden en Silvie wilde voorbereid zijn, want het zou moeilijk worden er bij te zijn. Silvie sloot haar ogen en viel snel in slaap door het vermoeiende werk op haar nieuwe fokkerij, Natan had al een bordje neergezet met:

Sunset Fields

Al waren ze nog niet echt begonnen. Silvie koos de naam omdat de zonsondergang erg mooi was vanaf de velden waar de pokémons buiten konden lopen, zelf zat ze er graag als kind en ze zou er niks aan willen veranderen.

Words: 3006