Catch me if you can

Met een zucht nam Sara plaats op een stoel bij het raam. Ze had vanochtend afscheid genomen van Cecille en was nu eindelijk onderweg naar Kiloude City. Terwijl de blondine haar weg vervolgde om de badges te verzamelen, wilde zijzelf eerst de verre stad bezoeken voor ze verder ging. Haar bezoek had ze weken geleden al afgesproken met haar tante, maar vanwege omstandigheden en het feit dat ze eerst de badge wilde halen, had ze het continu uit moeten stellen. Sara was daarom blij dat ze eindelijk de trein naar Kiloude City kon pakken en eindelijk weer naar haar familie toe kon. Het was lang geleden dat ze de vrouw had gezien, en dat was altijd omdat zij naar haar huis toe kwam. Het huis van haar tante had ze zelf nooit bezocht. Ze had gehoord dat ze erg ruim leefde, wat altijd was bevestigd door de cadeautjes die ze meebracht voor Sara tijdens kerst en haar verjaardag. Ook had ze gehoord dat haar tante net als zijzelf op vrouwen viel. Wat dat betreft hadden ze dus vast wel iets om over te praten. Sara had wel genoemd dat ze nu een vriendin had, maar veel had ze nog niet over Cecille kunnen vertellen. Waarschijnlijk kreeg ze daar nog veel vragen over.

Vrolijk was Sara niet echt toen de trein in beweging kwam. Ze had het niet verwacht, maar het afscheid met Cecille viel haar toch best zwaar. Ze wist dat ze contact konden houden via de Holocaster en Sara was dat ook zeker van plan, maar dat was niet hetzelfde. Ze moest eerlijk toegeven dat ze gewend begon te raken aan de knuffels en het andere lichamelijke contact. Haar tante zou haar daar ook genoeg van bieden, verwachtte Sara, maar dat was niet hetzelfde. Hopelijk begreep de vrouw dat, en zou ze niet al te beledigd zijn als Sara even een momentje voor zichzelf nodig had. Sara zou een hele midweek bij haar verblijven. Ze had vast zelf ook wel eens tijd voor zichzelf nodig, toch?

De treinreis verliep zonder problemen. Sara kon in haar eentje in een tweezits zitten, dus had ze haar tas naast zich neergezet zodra de trein vertrok. Ze had oordoppen met muziek in haar oren gedaan en staarde de hele reis uit het raam, terwijl ze haar Holocaster in haar hand hield voor het geval haar vriendin met haar wilde praten. Voor de rest was er niks bijzonders aan, en voor de witharige het wist, werd er al omgeroepen dat ze hun bestemming bijna hadden bereikt. Sara was lichtelijk zenuwachtig bij het uitstappen. Ze stond op tijd op van haar stoel, maar meer mensen hadden dit idee gehad, dus moest ze alsnog tussen de stoelen staan wachten tot de trein stil stond. Haar tante zou haar op komen halen van het station. Ze wist eerlijk gezegd niet meer goed hoe de vrouw er uit zag, maar ze verwachtte dat ze haar wel herkende als ze uitstapte. Wit haar zat immers in de familie, en dat was één van de weinige dingen die ze zich nog herinnerde van haar tante: ze deelde het gen voor wit haar met haar broer en haar nichtje.

Lichtelijk ongeduldig volgde Sara de mensenstroom toen de trein eenmaal stilstond en de deuren geopend waren. Het station van Kiloude City leek erg op dat in Lumiose City. Het grootste verschil wat Sara kon zien, was dat de plaatsnaambordjes een andere tekst droegen – wat natuurlijk logisch was. Terwijl de mensenmassa uitdunde, keek Sara zoekend om zich heen naar haar tante. Het kostte haar een paar minuten voor ze haar eindelijk zag. Vrolijk glimlachend liep ze naar de vrouw toe, die op haar beurt Sara spotte en ook in beweging kwam. Meteen sloeg de vrouw haar armen om haar nichtje heen en hield ze haar zo stevig vast dat Sara bijna geen adem meer kreeg. “Sara! Wat is het goed om jou weer te zien! Fijn dat je kon komen,” zei de vrouw. Haar enthousiasme deed haar aan Cecille denken. Ze kon ook niks doen zonder aan haar te denken, of wel? “Het is ook fijn om jou te zien, Tammy.” Haar tante glimlachte breed bij het horen van haar bijnaam, alsof het bijzonder was dat Sara haar zo noemde. Het meisje noemde haar tante al zo sinds ze kon praten. Daar had de vrouw zelf nog om gevraagd. “Hoe gaat het met je? Fijne reis gehad?” Nog steeds zo spraakzaam als altijd, merkte Sara. “Het gaat goed, en ja de reis verliep zonder problemen. Flink goede treinverbinding hebben ze hier.” Of ze spijt dan haar opmerking had of niet wist ze niet, maar het wist wel een flinke stroom aan woorden los te krijgen. “Zeker weten! Ik heb zelden gehoord dat er grote problemen waren, en als die er wel waren was het binnen een paar uur opgelost. De mensen van Kalos werken hard om het vervoer zo comfortabel mogelijk te maken. Ik vind nog steeds dat ze meer treinverbindingen aan moeten leggen! Gaat veel sneller dan lopend! Maar kom mee kind, je zal wel honger hebben, het is een flinke rit van Lumiose City naar hier. Ik heb speciaal voor jou extra lekkers in huis gehaald.” Tijdens de wandeling naar haar woning bleef ze door praten. Sara kreeg steeds maar heel kort de tijd om er tussen in te komen. Gelukkig was ze zelf niet zo’n prater, want dan had ze er vast moeite mee gehad dat ze nu minder kon zeggen.

De wandeling duurde niet lang. Binnen vijf minuten begon tante Tamara al vrolijk te vertellen over hoe haar voortuin er uit zag, en nog eens vijf minuten daarna kon Sara het met eigen ogen zien. Het huis was nog indrukwekkender dan ze had verwacht. Ook iets kleiner, maar desondanks een stuk groter dan het huis waar Sara in woonde. Tamara begeleidde haar zonder enige moeite (en zonder te stoppen met praten) naar de deur, maar voor ze die bereikten was er al een andere figuur in de deuropening verschenen. Een donker getinte dame met prachtig, lang zwart haar. Sara keek even verward naar haar tante, maar voor ze een vraag kon stellen, werd deze al beantwoord. “Och, ik heb je nog helemaal niet verteld over Imani! Ze is mijn vriendin. Je wist toch wel dat ik op vrouwen val, hè? Anders is dit vast een hele schok voor je!” Ze vulde haar woorden aan met een luide lach. “Nee, tante, ik wist al dat dat in de familie zit,” reageerde Sara toen haar tante ongeveer was uitgelachen, wat er voor zorgde dat ze opnieuw begon te schateren. Sara kreeg de neiging om met haar ogen te rollen, maar wist zich in te houden. Misschien was haar tante leuker in haar herinnering omdat ze toen ze op bezoek kwam nog klein en onschuldig was. Haar interesses waren best wel veranderd sinds het laatste bezoek van de vrouw.

Met haar spullen in de logeerkamer opgeborgen en een rondleiding achter de rug, zaten de drie vrouwen eindelijk aan tafel om wat te drinken en te eten. Er stond een flinke schaal koekjes waar van gegeten werd en ieder had een eigen kopje met koffie of thee. Sara en haar tante waren beide aan de koffie, terwijl Imani een kopje thee had. Sara moest tien minuten lang een verhaal horen over hoe deze thee speciaal geïmporteerd was vanuit Johto en dat het zo’n ontzettend speciale thee was, voor de donkere vrouw een thema aanknoopte wat haar meer interesseerde. “Lieverd, heb je al iets gedaan aan het Swablu akkefietje?” Het leek alsof Imani speciaal mysterieus wilde doen om Sara er buiten te laten, maar dat liet ze zich dus niet gebeuren.
“Swablu akkefietje?” herhaalde ze, extra haar best doende om geïnteresseerd te klinken.
Voor het eerst scheen Tamara geen zin te hebben om iets uit te leggen, want ze zuchtte diep voordat ze weer begon te spreken. “Er is een Swablu bij ons in de tuin beland die steeds berries uit de bomen op eet en nogal gemeen doet naar Imani’s geliefde Ledyba. En nee, ik heb er nog niks aan gedaan, want ik dacht dat hij sinds vanmorgen was opgevlogen.”
“Nou, dat heb je dan verkeerd gedacht, want vlak voordat je binnen kwam zag ik hem weer bezig.”
Voordat het gesprek op een ruzie uitdraaide, gooide Sara zichzelf dieper in het gesprek. “Misschien kan ik helpen? Ik ben niet voor niets een trainer.” Een Swablu was best zeldzaam, toch? Dan was dit een perfecte kans om een nieuw teamlid te verkrijgen. Als dat ook nog eens haar tante en haar vriendin van een probleem af hielp, raakte ze twee vliegen in één klap. Haar voorstel scheen bij beide dames aan tafel in de smaak te vallen, want Tamara begon al enthousiast aan Imani te vertellen dat Sara al één badge had verdiend en op reis was om ze alle acht te verdienen. “Als zij de Swablu vangt, is hij zeker in goede handen.”


Het was dan ook nog geen tien minuten later dat Sara de gigantische tuin in gestuurd werd om de Swablu te zoeken en te vangen. Haar tante was wel zo aardig geweest om haar wat extra Pokéballs te geven, voor het geval het beestje niet zou willen blijven zitten. De dame had zelfs gezegd dat ze de balls die ze over had mocht houden voor haar toekomstige vangsten. Ze had echt te veel verwachtingen van haar nichtje, vond Sara, maar goed. Misschien kon ze ze met Cecille delen als ze haar vriendin weer eens zag.

De tuin was absoluut prachtig. Het was meteen te zien dat Imani een liefde had voor insect Pokémon. Ledyba, Vivillon, Yanma, Larvesta en zelfs een Shuckle of twee wist Sara al snel te herkennen. Zelfs in de winterkou bruiste alles van het leven. De witharige kon begrijpen dat het niet leuk was als dit werd verstoord door een enkele Pokémon. Met de instructies van haar tante ging ze op zoek naar de Swablu. Eigenlijk hoefde ze niet eens heel veel moeite te doen, want na zo’n tien minuten rondlopen hoorde ze al luid gepiep. Toen Sara er op af liep, zag ze al snel dat de Swablu bonje aan het zoeken was met een paar Ledyba – precies zoals Imani had verteld. Sara kon nu meteen haar Pokémon er op af sturen, maar ze besloot het anders aan te pakken. Ze stapte richting de Pokémon en sprak hem aan. “Hey! Laat die Ledyba met rust!”
Hiermee trok ze de aandacht van de Swablu, waardoor de Ledyba weg konden vluchten. Swablu keek haar heel kort boos aan, waarna hij snel zijn aller schattigste blik opzette. Sara had altijd gedacht dat ze immuun was voor puppy-ogen, maar schijnbaar viel dat tegen. Ze voelde zich meteen schuldig richting de Pokémon. Echter liet ze zich niet door zijn schattige blik kisten. “Het spijt me Swablu, maar deze mensen hebben hard gewerkt om hun tuin zo vol met Pokémon te krijgen. Je verstoort alle uren die zij er in hebben gestoken.” De Swablu keek van haar weg, duidelijk schuldig. Sara hurkte bij hem neer. “Je wil alleen maar eten en vrienden maken, of niet?” Swablu knikte bevestigend. “Nou, dan moet je je houding veranderen. Dit is niet jouw tuin, dus die dominante houding van je moet de deur uit. Het is goed dat je voor jezelf op komt, maar dit is niet jouw thuis. Als je wil dat dat het wordt, moet je laten zien dat je het waard bent.”
Pas nadat ze de woorden had uitgesproken, besefte ze zich dat ze de verkeerde kant op ging. Swablu mocht hier niet wonen. Het was de bedoeling dat hij met haar mee ging op reis. “… Maar misschien is het beter als je het helemaal niet hier probeert. Deze mensen willen namelijk geen Swablu in hun tuin. Je mag met mij mee, als je wilt, maar dan wil ik je wel eerst op de officiële manier vangen, dus met een gevecht. Wil je dat?” Swablu keek even bedenkelijk naar de grond. Sara had niet het idee dat hij er echt op te wachten zat om Kalos door te reizen met haar, maar ze kon hem ook niet hier laten bij haar tante en Imani. Na enkele tellen keek de Swablu haar dan toch weer aan en knikte. Hij accepteerde haar uitdaging.

Tevreden met deze ontwikkeling deed Sara een paar stappen naar achteren om ruimte te maken voor het gevecht. Ondertussen pakte ze met haar hand de Pokéball vast van de Pokémon die ze wilde gebruiken. Waarschijnlijk had de Swablu geen overweldigend hoog level, en Sara vermoedde dat als ze Meringue en Vanilla gebruikte, ze hem al genoeg kon verzwakken om hem te vangen. Gelato zou echter gebruik kunnen maken van zijn type voordeel en dat klonk ook wel aantrekkelijk. En dan was er ook nog Cinnamon, die het hoogste level had van het hele team, en dus wat dat betreft in het voordeel was. Sara maakte haar keuze, gooide de Pokéball in de lucht, en voor haar verscheen het silhouet van een Braixen.

“Swablu, ga jij maar eerst,” riep Sara naar haar tegenstander. Ze ging er van uit dat dit niet het hele gevecht zou bepalen. Swablu nam haar aanbod gelijk aan en startte het gevecht met een Mist aanval. De tuin vulde zich met een dichte laag vocht. Binnen een paar tellen was de Swablu niet meer te zien. Sara vergat heel even dat dit het gevecht een stuk moeilijker kon maken. Niet alleen omdat Cinnamon zijn zicht nodig had om de Pokémon te raken, maar ook omdat het water zijn vuur misschien belemmerde. Ze liet zich echter niet kisten, en Cinnamon zeker ook niet. “Probeer een Fire Spin!” beval Sara. Cinnamon schoot een draaiende straal vuur de mist in, er op lettend dat hij zich niet op één plek focuste. Als hij bewoog, raakte hij de Swablu misschien makkelijker. Helaas nog niet makkelijk genoeg, want toen de vogel op hem af kwam met een Peck had hij geen brandwonden opgelopen. Wetend dat Cinnamon de Peck aanval makkelijk kon doorstaan, greep ze haar kans om de Swablu van dichtbij aan te vallen. “Cin, Flame Charge, snel!”

Cinnamon hulde zich in vlammen, maar voor hij achter de Swablu aan kon gaan, was deze alweer in de mist verdwenen. De Braixen liet zich niet kennen, want met een kwade grom stormde ook hij de mistwolk in en verdween uit Sara’s zicht. Ze waardeerde zijn fanatieke houding, maar had hij wel door dat het ontzettend moeilijk was om een gevecht te coachen als ze hem niet kon zien? Ze hoorde geluiden vanuit de mistwolk die er op duidden dat het gevecht zich daar verder afspeelde, maar wie er door wat voor aanval geraakt werd kon Sara niet achterhalen. De witharige vond het eerlijk gezegd bloedirritant dat ze geen zicht had op het gevecht. Ze besloot daarom om het lot weer in eigen handen te nemen. “Cinnamon! Kom hier!” Er klonk een luide, tegenstribbelende grom vanuit de mistwolk, en even dacht Sara dat hij niet tevoorschijn wilde komen, maar na een paar tellen verscheen hij dan toch. Met een grote sprong bevrijdde hij zichzelf van de mist. Het werd tijd dat die op trok. “Het spijt me Cin, maar ik denk niet dat dit ergens toe leid.” Beledigd keek de Braixen om. Hij maakte een protesterend geluid, duidelijk nog niet klaar met het gevecht, maar Sara had haar keuze gemaakt. Ze keerde de Braixen terug in zijn bal en pakte die van een andere Pokémon. “Sorry, het volgende gevecht mag jij weer,” zei ze nog tegen de bal voor ze hem weg stopte. Vervolgens gooide ze de andere Pokéball de lucht in, waar een Cubchoo uit verscheen. Sara had toch maar besloten om over te gaan op het type voordeel, zelfs al had ze dit eigenlijk niet willen doen. Gelato had echter nog een andere functie, want hij kende een aanval die die verdomde mist kon laten verdwijnen.

“Gelato, begin maar met Icy Wind!” De Cubchoo was duidelijk niet zo gedreven als Cinnamon, maar voerde toch zonder klagen de aanval uit. Een krachtige, ijskoude windvlaag wist bijna alle mist weg te blazen. Ook de Swablu werd geraakt, want deze had zich in zijn mist wolk verborgen gehouden. Precies zoals Sara gepland had. Nu was het tijd voor de volgende stap. “Gelato, Bide.” De Cubchoo voerde de aanval uit. Een lichte gloed verscheen om zijn lijfje. Meer deed hij niet, want nu hoefde hij enkel te wachten tot Swablu aan zou vallen, die dit al heel snel deed. Hij kwam recht op Gelato af met een Fury Attack. De kleine ijsbeer verroerde geen vin, en dat terwijl Sara zeker wist dat de Fury Attack hem pijn deed. Ze voelde zich een beetje schuldig voor het gebruiken van deze aanval, maar ze wist dat hij het aan kon. Hij had zijn volle gezondheid nog gehad, en zo krachtig was Fury Attack niet. Ook de volgende aanval van Swablu, een Peck, raakte Gelato volop. Even was ze bang dat hij het toch niet uit zou houden, maar hij bleef op beide poten staan. Sara had echter geen tijd om trots op hem te zijn, want het was tijd om de Bide los te laten. Hij had twee harde klappen gehad, en die zou de Swablu nu terug voelen.

“Laat het gaan Gelato!” De Cubchoo wachtte geen seconde met het loslaten van de opgebouwde energie. Hij sprong hoog de lucht in, waar de Swablu nu rondvloog, en drukte hem vervolgens met een ongelofelijke kracht terug tegen de grond. Het mocht dan geen aanval met type voordeel zijn, maar Sara wist zeker dat het belachelijk hard aan kwam. Zou het samen met de schade die Cinnamon mogelijk had aangericht, en de Icy Wind, genoeg zijn om de Swablu te vangen? Sara wist dat er maar één manier was om daar achter te komen, dus pakte ze opnieuw een Pokéball vast – deze keer een lege – riep naar Gelato om aan de kant te gaan, en wierp vervolgens de bal in de richting van de kleine blauwe vogel. Ze gooide eigenlijk net niet hard genoeg, maar Gelato zag dit en gaf de Pokéball het extra stootje wat hij nodig had. De Swablu werd met een rode straal opgezogen, waarna de bal op de grond viel en heen en weer begon te schudden. Zou hij in één keer blijven zitten?