Here we are, don't turn away now |&Lilium

_{Death zou nog eens zijn dood worden als het kleine ding zich zo stoer zou blijven gedragen. Het was bijna alsof de Fennekin dacht dat hij en almachtig wezen was dat alles en iedereen aan kon. Nee, de naam van de pokémon pasten er echt wel bij. De Holo Caster werd ondertussen terug van hem af genomen. De informatie die erin zou kunnen staan had hij niet, maar hopelijk kon Lilium er ook niks mee. Hij had geen zin om Aiden terug achter zich aan te krijgen. Hoe zou hij ook niet reageren als hij te horen kreeg dat Floyd Lilium geklopt had en aan de schade te zien hard had geklopt. Wanneer dat de Banette bij hem verdwenen was legde Floyd zijn hand even op zijn schouder en keek hij Lilium aan. ‘Nu tevreden?’ ze had haar Holo Caster terug. Veel kon ze er niet mee maar een nieuwe batterij en ze kon het weer gebruiken. Zijn blik richten hij echter al snel weer op de Banette. Waarom had ze zo’n pokémon? Het paste totaal niet bij haar als je het hem vroeg.}

_{‘Het was een kleine moeiten.’ antwoordde hij op haar bedankje, ondanks dat ze het niet zo bedoelde. Wat had hij anders kunnen doen? Hij had haar niet zo maar haar Holo Caster terug gegeven. Dat stond misschien wel gelijk aan zelfmoord en liet hij nu net zijn leven nog niet beu zijn geweest. Lilium haar conditie zag er echter niet al te goed uit. Ze had eerst nog aardig goed recht weten te blijven staan maar uiteindelijk moest ze toch steun zoeken tegen de muur. Uit veiligheidsreden bleef Floyd echter staan waar hij stond, en schoot hij niet te hulp. Waarom zou hij haar ook helpen? ‘Misschien moet je maar naar een dokter gaan.’ besloot hij. Zelf stond hij ook maar eens recht, wat bij hem niet iets beter lukte dan bij Lilium.}

_{Ook zij was geen fan van dokter, en hij kon het haar niet kwalijk nemen. Zelf zou hij ook niet naar een dokter gaan, in ieder geval niet voor zijn eigen. Alles genas uiteindelijk wel, met of zonder de hulp van één of andere dokter. Tot op die dag had hij zich ook nog altijd weten te redden zonder hun hulp. Ze moesten mooi met hun poten van zijn lijf blijven, al had hij zo het gevoel dat Lilium andere redenen had om niet naar een dokter te gaan. ‘Mij best.’ reageerde hij waarbij één schouder werd opgehaald. Floyd bleef echter wel staan waar hij stond. Als ze zou vallen wilde hij dat namelijk ook zien. Wat hij nadien ging doen viel nog af te wachten. Haar laten liggen ging er misschien net wat over. Misschien dat hij haar dan in een drukkere straat kon leggen. Iemand anders vond haar dan vast wel.}

_{Floyd haalde zijn schouders op wanneer dat Lilium zei dat hij maar moest gaan. Voor hem was dat goed. Niks hield hem namelijk ook tegen om niet gewoon weg te gaan. Hij had zich dan ook al om gedraaid en wandelde weer weg. Death volgde hem aan een haast vrolijke huppelpas, maar niet na een duistere blik te hebben gericht op de Ghost type pokémon. Je zou kunnen zeggen dat hij de pokémon als zijn rivaal had bestempelt. Het was Bellamy die echter niet deed wat moest gebeuren. Hij wandelde wel maar niet in de goede richting. In plaats van zijn trainer te volgen wandelde hij op Lilium af. Daar ging hij op zijn vier poten staan en deed hij het teken dat het meisje op zijn rug mocht klimmen.
Floyd bleef natuurlijk staan wanneer hij werkte dat er iets niet klopte. Zijn ogen vernauwde hij zodra hij zag wat er aan de hand was. Over zijn schouder heen keek hij naar Lilium, en zag hij hoe de Blastoise erbij stond. Het was duidelijk dat hij de blondine wilden helpen. ‘Bellamy!’ riep de zwart harige jongen naar zijn pokémon - met een Fennekin die nadien ook eens luid blafte en het gedrag van zijn trainer echt volledig na deed -, maar hij reageerde niet.}

_{Bellamy liet een brul horen wanneer dat de Bannette naar hem siste. Dat beest moest niet zo agressief zijn als die er geen reden voor had. De grote blauwe pokémon deed in ieder geval goed zijn best om echt niet over te komen als een bedreiging. Floyd zag hoe de pokémon naar zijn rug wees wanneer Lilium vroeg wat er was. Natuurlijk. Het beschermend hartje van de pokémon moest juist op dat moment weer eens komen op treden. ‘Hij wilt dat je op zijn rug kruipt.’ legde Floyd uit, zonder dat hij zich om draaide. Nog steeds was hij van plan om gewoon weg te wandelen. Het was enkel zijn blauwe pokémon die het tegen ging. Hij vroeg zich zelfs af of het zou lukken om de pokémon terug in zijn bal te krijgen. Bellamy ging waarschijnlijk toch maar proberen om er weer uit te geraken. ‘Hij wilt je vast naar een dokter brengen of weet ik het.’ en hij haalde daarbij zijn schouders kort op. Het kon hem nog maar vrij weinig schelen wat er op dat moment met Lilium gebeurde.}

_{Floyd hield vanop een afstand zijn pokémon maar in het oog. Hij kon niet begrijpen dat hij het meisje wilde helpen, maar hij deed maar. Het zag er toch niet naar uit dat Lilium echt mee wilde gaan. Wanneer dat ze het aanbod afsloeg stond het grote blauwe beest weer recht op zijn achterpoten en met zijn kop schuin keek hij toe hij het meisje wankelend verder ging. Dat was iets dat Floyd wel wilde zien. Hij draaide zich om, nog net op tijd om Lilium op de grond te zien vallen. ‘Het is heel leuk geweest, maar nu moeten we er echt vandoor.’ sprak hij, amusement was zacht in zijn stem te horen. Een kwade blik kreeg hij echter terug van zijn eigen pokémon die het gebaar deed dat hij moest komen. Arceus. Moest hij echt gaan helpen. Met veel tegen zin liep hij maar op de twee af. Floyd zou niet eens weten wat hij moest doen. ‘Ga je zelf recht staan?’ hij sloeg zijn armen al over elkaar heen. Het was duidelijk dat hij liever had dat ze zelf recht stond.}

_{Floyd sloeg enkel zijn armen over elkaar heen wanneer dat het meisje absoluut niet leek recht te kunnen staan, maar beweerde van wel. Hij wou echter niets liever dan dat ze het wel kon. Dat schol hem wel een hele hoop moeiten en dan kon hij eindelijk weg gaan. Bij de reactie die hij kreeg van Lilium wierp hij even een blik op Bellamy, maar die deed enkel het teken dat hij verder moet proberen. Tsk, waarom was die pokémon ook alweer van hem? ‘Laat zien dan? Ik durf te wedden dat je nog geen minuut op je benen kan blijven staan.’ en hij keek haar ondertussen strak aan. Hij zou er zelfs zijn pokémon op durven wedden. ‘Dus sta maar recht. Ik blijf hier gezellig staan tot je weer op je twee benen staat. Het is niet dat ik veel anders te doen heb.’ even wierp hij terug een blik op zijn blauwe pokémon. De Blastoise leek met dat antwoord tamelijk gelukkig te zijn en knikten als goedkeuring.}