Here we are, don't turn away now |&Lilium

<sub>Waarom kon ze het gewoon niet laten rusten? Ze wilde heel de tijd met rust gelaten worden en wanneer dat hij haar de kans gaf om weg te gaan deed ze dat niet? Nee. Ze was te koppig geweest en had toch geprobeerd om de Holo Caster terug te krijgen. Floyd zijn vuist was dan ook richting haar kaak gegaan, en hij maakten contact met haar vel. Het was hard. Misschien te hard maar dan had ze hem maar moeten laten doen. Lilium zakten neer op de grond. Tranen vormde zich in haar ogen en ze hield een hand tegen haar wang. Er was zelfs bloed te zien maar dat leek Floyd maar vrij weinig te doen. Hij keek enkel neer op het meisje dat daar op de grond zat voor ze weg liep. Pas dan merkte hij de blikken op die hij van andere mensen kreeg. Klopt. Hij bevond zich nog steeds in een drukke stad. Binnensmonds begon hij ook meteen te vloeken. Iemand riep zelfs naar hem wat zijn probleem was, maar hij reageerde er niet op. Die ene persoon was in ieder geval niet de enige. Hij kon mensen dingen horen fluisteren en soms riep iemand wat maar hij negeerde het. Floyd besloot dat hij het beste weg kon wandelen, en dat was ook precies wat hij deed. Hij wrong zich tussen de mensen door en verliet de plek.


& toen kreeg ik medelijden met Lil xD</sub>

_{Floyd kraakten de vingers van zijn hand die het meisje geraakt had even. Ook hij kon de klop nog voelen, maar het was haar schuld geweest. Ze had gewoon weg moeten gaan wanneer ze de kans had gekregen. Deathshot snapten er ondertussen niks van. Hij zag er zo verward uit als het maar kon en Floyd kon het hem niet kwalijk nemen. Hij stak zijn beide handen gewoon in zijn zakken en liep ergens heen. Geen idee waar hij zou uit komen maar hij zag wel. Hij liep het ene steegje in en dan weer uit. Kwam soms eens terug op de hoofdbaan en zo bleef hij gewoon wandelen. Floyd zag wel waar dat het lot hem heen zou brengen. Misschien dat hij gewoon ergens wat moest gaan drinken. In ieder geval keken mensen hem niet meer na. De mensen die hem nu zagen wisten natuurlijk niet wat er eerder was gebeurd.}

_{Floyd had ondertussen de Fennekin weer op de grond gezet. Het beestje was heel de tijd naar aan het bewegen en het was duidelijk dat hij gewoon wilde wandelen. Daarom dat hij de pokémon voor het eerst op de grond had gezet. Of het een goed idee was geweest wist hij echter niet. Hij had de pokémon nog nooit echt los gelaten en oor hetzelfde geld liep hij weg. Death zijn oortjes stonden wel alert naar voor. Waarom wist Floyd niet maar hij stelde er niet al te veel vragen over. Dat was echter tot dat Deathshot besloot weg te rennen. ‘Oi! Hier blijven jij!’ riep hij terwijl hij achter het wezentje aan ging dat stil bleef staan in een andere steeg. ‘Waar was dat goed voor?’ nee, hij was niet in een goede bui. Het viel Floyd eerst niet eens op wat er iets verder gebeurde. Hij pakte de pokémon enkel terug op. Vanuit zijn ooghoeken zag hij wel mensen staan maar hij schonk er geen aandacht aan. ‘Volgende keer niet meer weglopen oke.’ zei hij terwijl hij tegen het hoofdje van zijn Fennekin duwde.}

_{Ugh, waarom was de pokémon ook nog zo jong. Hij was lief maar had nog veel te veel energie. Was nog veel te onschuldig en moest alles nog ontdekken. Wel, in ieder geval was Floyd erachter gekomen dat zijn pokémon dus weg zou lopen als hij die de grond op zou zetten, het was dus een veiliger idee om de pokémon voortaan nog vast te houden. Tot hij wat was op gegroeid. Een rode gloed iets verder wist echter wel zijn aandacht te trekken. Bij de groep kerels was een pokémon verschenen. Een Banette. Dat was geen pokémon die hij in het donker tegen wilde komen...waar de pokémon vandaan was gekomen wist hij uiteindelijk ook al. Lilium. Daar zat ze. Op de grond tegen een muur. Wat kon de wereld toch klein zijn. Waarom ook niet. Hij kon het arme meisje niet aan haar lot over laten. Ze had hem vandaag al moeten doorstaan. Zonder verder na te denken liet hij Bellamy uit zijn bal. De Banette leek namelijk niet veel te doen. ‘Water Gun.’ commandeerde hij de pokémon. De Blastoise zetten zich meteen stevig op zijn poten om nadien twee harde stralen water op de mensen af te sturen. Het zou ze niet meteen veel zeer doen maar nat werden ze zaker. Dat ze hun evenwicht zouden verliezen zou Floyd ook niet verbazen.}

_{Floyd had zich op veel kunnen voorbereiden, maar hij had niet verwacht dat de Banette zou mega evolueren. Zo een mega evolutie had hij nog nooit gezien. Hij wist zelfs niet dat die pokémon er toe in staat was, maar het bewijs was voor hem te zien. Een bewijs dat hij misschien liever niet had gezien. De pokémon zag er nog enger uit dan hij normaal al was. In ieder geval leken de mensen die zo net nog om het meisje heen hadden gestaan besloten dat het er niet veilig was. Ze rende weg, en of ze nog terug kwamen was nog maar de vraag. Floyd bleef in ieder geval op een veilige afstand staan. Hij wilde namelijk niet in de problemen komen met de ghost type pokémon. Ook Bellamy bleef staan waar hij stond. Naast zijn trainer maar wel klaar om in te grijpen.}

_{De Banette had niet echt aandacht aan hem besteed, tot op een bepaald moment dan toch. De pokémon keek hem ineens aan en Floyd besloot dat hij echt geen problemen wilde hebben met het spook wezen. ‘Hij gaat toch niks doen he?’ vroeg hij voor de zekerheid terwijl dat hij naar de pokémon wees. Nope, hij vond het niet meer goed. Het liefst draaide hij zich om zodat hij weg kon gaan, maar hij had het gevoel dat de pokémon zou aanvallen bij elke beweging die hij durfde te maken. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Lilium. Death begon in ieder geval nogal hard te ‘blaffen’ naar de Banette. Dat kleine ding had wel lef, dat moest Floyd toegeven maar hij kon het op dat moment niet gebruiken. De Fennekin kon zeker niet op tegen de veel sterkere pokémon voor hem.}

_{Floyd had onopzettelijk één stap naar achter gezet wanneer de Banette iets besloten leek te hebben. Dat was gewoon af te lezen aan zijn lichaamstaal en hij vond het niet goed. De Fennekin leek het niet te snappen. Hij imiteerde enkel het gedrag van zijn trainer wat, maar op dat moment leek zijn trainer te zijn omgeslagen. Net alsof hij bang was. Waarom wist de Fennekin niet, want het grotere monster zag er niet zo indrukwekkend uit. Hij kon hem vast aan als hij moeiten deed. Nog wat gekef verliet zijn bek maar hij stopte toen dat hij een hand tegen zijn mond kreeg. Lilium was ondertussen wel weer recht gestaan. ‘Je wilt deze vast terug niet?’ en hij hield het ding vast in zijn handen. Snel ging hij nog door de contacten heen, opzoek naar het nummer van Aiden. Hij moest het gewoon hebben. Waarvoor wist hij niet, maar misschien dat het later van pas zou komen. Wat hij zag was echter niet wat hij zocht. De benaming die hij had gekregen was nogal...apart. Niet begrijpend keek hij dan ook naar de woorden die er stonden en nadien terug naar Lilium. Hij prbeerde zich wel weer te vermannen. Zijn benaming was voor een andere keer.}

_{Van Lilium mocht hij niet door haar Holo Caster kijken maar toch deed hij het. Gewoon omdat hij dingen moest weten. Floyd had dan ook nooit verwacht dat ze haar pokémon toch op hem af zou sturen. In eerste instantie was het hem ook niet opgevallen, pas wanneer dat de pokémon voor hem stond schrok hij. Hij wilde een stap naar achter zetten maar daarbij struikelde hij over zijn eigen voeten en lande hij hard op de grond. Een pijnscheut schoot even door zijn schouder heen, maar de adrenaline wist het goed te camoufleren. Like Hell dat hij het ding zo zou terug geven. Zo snel hij kon probeerde hij de Holo Caster uit elkaar te halen en zijn mes erbij te nemen. De scherpe punt van het mes liet hij enkele keren in de batterij steken van de Holo Caster, hopend dat dat genoeg was. Death was ondertussen voor hem gesprongen om een scratch te proberen. Niet wetend dat het toch geen effect ging hebben.}