He Looks So Perfect

Hij grijnsde kort naar de blondharige, oh wat speelde hij toch graag met de gevoelens van die stomme kinders. Het was grappig, dat wist hij maar al te goed. Ze waren te dom om deftig terug te reageren en dat maakte het alles nog grappiger natuurlijk, voor hem en de rest die nog genoeg hersens hadden om ermee om te kunnen gaan. "Waarom ben je hier nog, dat is toch een verspilling van jouw kostbare tijd?" Hij keek even naar Barbara, die even haar handen van haarzelf haalde en even met halfopen ogen naar haar keek. Ze lachte even kort naar haar. "Oh, maar ik doe het om je te plezieren he, ik schenk je mijn kostbare tijd," zei hij terwijl hij even zijn hoofdje wat schuin hield.

"Oh, maar ik doe het om je te plezieren he, ik schenk je mijn kostbare tijd," zei de jongen nadat hij even na de roze pokémon naast hem had gekeken. Het was totaal geen zicht, echter was het wel duidelijk dat de pokémon vrijwel het zelfde karakter had als haar trainer. "Oh dat hoeft niet hoor, ik ben net zo goed af zonder jouw," antwoordde ze rustig. Arceus waarom ging hij nou niet gewoon weg, het duurde haar gewoon net iets te lang voor hij vertrok.

Barbara spreidde haar armen kort en zuchtte. Oh, zij wist zo wat er ging gebeuren, maar het kind voor zich niet en dat maakte het alleen maar beter voor hem! Oh Arceus, wat een geweldig leven was het~ "Oh dat hoeft niet hoor, ik ben net zo goed af zonder jouw," Hij glimlachte kort naar haar, waarna hij een van zijn armen optilde en haar snel naar zich toetrok. Een grijns van oor tot oor, hij was duidelijk geamuseerd. "Ik weet niet, ik vind wel dat wij twee iets hebben met al die liefde en haat~" zei hij op een zoete toon.

Weer glimlachte de zwartharige jongen. Wat was dat toch met zijn eeuwige geglimlach. Ergens had ze de neiging om de lach van zijn gezicht af te slaan. Echter had ze aangezien zijn grootte al wel door dat dat geen slimme actie zou zijn. Plotseling trok hij haar naar zich toe. "Ik weet niet, ik vind wel dat wij twee iets hebben met al die liefde en haat~" Zei hij met een zoete toon in zijn stem. Waar kwam dat op eens vandaan? Cevella was zo verrast dat er geen woord uit haar mond kwam zodra ze die opende. De blondine merkte dat al snel en sloot haar mond dus weer. Met grootte ogen keek ze de jongen aan, wat was dit?

Hij grinnikte toen ze niks kon uitbrengen en kneep toen eens lichtjes in haar arm. "He, niet in shock gaan he," zei hij met een kleine grijns, waarna zijn arm van haar gleed en hij even naar zijn Audino keek. Deze grijnsde kort. Hij liet zijn handen in zijn zakken glijden en begon met wandelen, weg van haar. Na enkele stappen stak ie een hand in de lucht, maar toch keek de zwartharige niet om. "Tot binnenkort, Cevella," zei hij met een stem vol plezier, waarna hij samen met Barbara rustig verdere wandelde.

"He, niet in shock gaan he," zei hij terwijl hij zacht in haar arm kneep. Als ze zich op dat moment had kunnen bewegen of überhaupt adem kon halen was er een vuist op zijn gezicht beland. De hand van de zwartharige gleed weer van haar arm af waarna hij samen met zijn pokémon weg liep. Nadat hij een stukje van haar vandaan was kon ze weer normaal ademen. "Tot binnenkort, Cevella," zei de jongen terwijl hij een hand de lucht in stak. "Ik kan niet wachten," zei ze sarcastisch waarna ze de andere kant op begon te lopen. Eindelijk weg van dát geval.