The future is black

Rustig keek Danique naar de Pupitar, welke op zijn beurt even kalm weer naar haar keek. Een kort moment van stilte was bijna voelbaar tussen de twee, totdat de Pupitar zijn blik afwendde en beschaamd naar de grond keek. Danique schudde haar hoofd en zuchtte. “Vond je het nou werkelijk nodig je Hyper beam te testen op een boom,” sprak ze, waarna ze naar de omgevallen boom keek. Gelukkig was het geen reusachtige boom, anders was zij plat geweest, dus dat kwam niet helemaal geweldig uit. Merrick snoof eventjes woedend, wetend dat hij fout zat deze keer en murmelde wat in zijn taal. Shev stond naast de voet van het meisje, met een fronsende blik op zijn gelaat. Hij was natuurlijk ook zeer verbaasd, dat hij niet degene was die als eerste iets fout gedaan had. Normaal was Merrick namelijk de brave en deed Shev de domme dingen, de dingen waar hij later weer voor op zijn kop zou krijgen. En dan enkele dagen later probeerde hij het gewoon weer opnieuw. Dat was dan weer een enorm voordeel aan Merrick, hij leerde het na één keer af. Shev was gewoon een onwijs vervelende puber – zelf was ze dat ook wel stiekem, terwijl Merrick die fase al vroeg voorbij was. Gelukkig maar, anders stond ze nu met twee van die vervelende mormels. Twee Shev’s. Danique begon bijna te zuchten als ze daar aan dacht. Het rustgevende geluid van de watervallen van Couriway town lieten het meisje eventjes diep uitademen. Waarom was ze hier ook alweer? Het had tot nu toe niet voor iets nuttigs gezorgd. Alleen maar voor een omgevallen boom. Het meisje ging op het dichtstbijzijnde bankje zitten, waarna ze de tas opende en eventjes naar het ei keek, wat inmiddels langzaam – echt gewoon heel langzaam, begon te breken. Er waren maximaal drie scheurtjes aan de bovenkant te zien. Misschien kwam het dan ooit eens uit. Dat was tenminste wel de bedoeling. Ze zat er niet op te wachten om voor altijd met een ei rond te lopen. Soms werd het wat zwaar en ze moest uitkijken dat ze de tas niet neergooide, want dat was een soort van standaard ding geworden afgelopen jaren en dat kon nu dus niet. Er waren zo veel dingen waar ze op moest gaan letten sinds ze op reis was joh, dat was bijna niet meer leuk. Maar dit was altijd beter dan thuis zitten. De blondine pakte eventjes wat uit haar tas, waarna ze opstond en Shev riep. Die keek rustig op, met een extreem ongeïnteresseerde blik in zijn ogen. Merrick keek enkel stilletjes naar de omgevallen boom. Danique grijnsde eventjes. Wat schattig om te zien hoe schuldig die zich voelde. Dat zag Danique bijna nooit terug, Merrick maakte bijna nooit fouten, als hij uitgeflipt was, dan keek hij alleen maar boos en Shev was nooit ergens schuldig over. Wat leuk allemaal. Danique keek over haar schouder naar de omgevallen boom. Hopelijk had niemand gezien dat haar pokémon dat deed. Ze zag het wel voor zich dat er zo een oud kattenwijf overal op lette en zo zou uitflippen tegen haar als ze die boom zag. Niet dat dat haar een flikker zou boeien. En eigenlijk was ze er best wel trots op dat die Hyper beam gewoon goed ging, niet afweek naar haar of Shev en gewoon sterk was. Het had ook anders kunnen gaan (of gewoon helemaal niet).

- Eerste post voor Aiden

Danique keek naar een man, welke ouder dan haar was, die naar haar toe liep. Ze zuchtte eventjes inwendig, biddend tot Arceus dat hij niet over die boom begon en heel boos zou worden. Anders kwam die enge Charmander misschien wel te pas. Charmander waren eng. Charmeleon waren eng. Chizard waren heel eng. Dus daar zat ze dus totaal niet op te wachten. Enge draken. Waarom ze die pokémon zo eng vond wist ze niet helemaal, maar de eerste keer dat ze er een zag kreeg ze al de rillingen en sindsdien kon ze niet normaal naar de pokémon kijken, zonder te huiveren. “Ey,” begroette de roodharige het meisje. Hij had een Scizor en een andersgekleurde Charmander bij zich. Ze keek hem eventjes met een klein glimlachje aan. “Hey,” sprak ze rustig. Shev keek een kort moment naar de niet zwak uitziende Charmander, welke haar handje opstak als begroeting en enthousiast brulde. Meteen sprong Shev geïnteresseerd naar voren en liet hij een vrolijk brulletje horen. Merrick keek enkel strak naar de Scizor en de man. “Doe je da altijd met bomen?” vroeg de man vervolgens. Danique knikte rustig ‘ja’. “Alleen normaal vallen ze niet om,” sprak ze toen met een onschuldige blik in haar ogen. Hey, zij had niets gedaan. En de boom was niet bijzonder sterk geweest, dus bij een flinke windstoot rukte de wind de boom ook wel uit de grond. Ze keek eventjes naar Shev, welke nog altijd wat angstig achter haar been zat. “Niet dat het helemaal de bedoeling geweest was,” ging ze rustig verder, een blik werpend op Merrick. Deze keek eventjes kalm terug, wetend dat het over hem ging. “Maar ik weet in elk geval wel dat zijn Hyper beam werkt,” sprak ze vervolgens met een kleine glimlach. Ze was wel trots op de pokémon. Danique stond eventjes op. Hey, ze vond wel dat ze het recht had een boom te gebruiken als trainingsmateriaal, als er niets anders was. “En er was geen ander materiaal wat hij kon gebruiken om zijn aanval uit te testen,” vertelde ze toen op een kalme toon. De pupitar keek haar eventjes rustig aan. Shev wachtte op het teken dat hij vrolijk naar de Charmander mocht rennen, aangezien hij blijkbaar weer eens wilde spelen. Danique wachtte eventjes af. Ze wist dat er een groot aantal trainers waren die het totaal niet cool vonden als hun pokémon contact hadden met andere pokémon buiten het gevecht, dus ze nam liever geen risico’s. Ze wachtte meestal af, of het oké was dat haar pokémon contact zochten met de andere pokémon. Behalve als Shev er weer eens vandoor ging. Dan kon ze niet afwachten. Ooit moest die pokémon echt een pokémon tegenkomen die totaal niet blij was met de aanwezigheid van de Bulbasaur en dit ook liet voelen. Dan was ze gelijk van het probleem af. Het meisje keek weer naar de man. “Ik ben trouwens Danique,” stelde ze zichzelf voor, luisterend naar de geïrriteerde geluiden van Shev, welke vol ongeduld op het teken van het meisje wachtte om naar de Charmander te gaan. Grappig beest. Normaal zou hij gewoon gaan rennen, alsof zijn leven er vanaf hing. Normaal wachtte hij niet af. Maar misschien was hij toch wel een beetje onder de indruk van de Charmander of de Scizor, dat hij daarom langzamer deed.