Have my babies

Het blondje meldde dat het misschien niet zo’n geluk was en even dacht Aiden na. “Nou ja, wees blij dat je niet elke dag dezelfde Rocket-er tegen het lijf loopt,” merkte hij op. Immers hadden ze elkaar toch wel wat leuke dingen gegeven. Zonder Lilium had hij Khaleesi niet en hij moest zeggen dat het een zeer interessante Pokémon was. Sowieso kwam een Shiny Charmander al niet voor. Heck, Charmanders waren al zeldzaam.
“En anders mag je op terreur,” vervolgde Aiden na de woorden van Lilium, waardoor Élise een enthousiaste kreet slaakte. Al was Élise niet zo sterk, zouden er weinig mensen zijn die het zouden navertellen als ze Tyrion mee op terreur zou nemen. Immers was de grote Charizard een vaderlijk type en beschermde hij zijn eh… Kindertjes.
“Dus, jezelf nog in de problemen gewerkt?” Vast wel.

Liever niet. Ze kwam hem toch liever tegen dan een lid van Team Rocket. Dat was toch echt al een hele verbetering, was het niet? Immers had hij het wel eens flink voor elkaar gekregen haar boos te maken. Hihi, oeps. Ach, het zou vast wel weer eens gebeuren dat hij voor Seedot werd uitgemaakt. En als het niet door haar was, zou het wel door een ander zijn. Immers was hij er één. Mensen konden daar niet lang omheen kijken.
“Ik had het niet over jou,” merkte hij met een lichte grijns op toen Lilium het niet leek te begrijpen. “Zodra er ook maar één krasje op de kleine Eevee te vinden is, denk ik dat liefste Élise hier persoonlijk een eind zal maken aan de dader.” Misschien dat dit Lilium wat zou beangstigen. Aiden had voor nu geen idee, maar het klonk wel grappig.
Leuke mensen? “Leuk? Zo zo,” merkte Aiden met een droge wenkbrauwwiebel op zodra het meisje had gesproken.

“Voor nu,” antwoordde Aiden toen Lilium zenuwachtig leek om Élise’s reactie. Al was Élise, na Khaleesi, waarschijnlijk de minst krachtige Pokémon binnen Aiden’s team, zou niemand blij worden om een boze moeder achter zich aan te hebben. Waar Élise normaal een schattige Flareon was, veranderde ze in een vuurspuwende Ursaring als ze boos was. Niet letterlijk. Behalve ‘t vuurspuw-gedeelte, tenminste.
Toen het meisje haastig reageerde kon Aiden een korte lach niet onderdrukken. Voor hij echter door kon en een opmerking kon maken, begon ze op te sommen wie ze tegen was gekomen. Lynn was hem ook bekend (hij had haar al even niet gezien), de naam West zei hem niets en tot slot… Arceus verdomme. Mukkin’ Athena. De grijns verdween van zijn gezicht en hij trok zijn blik los van het blondje, om deze op de Eevee in haar armen te richten. “Ah. Klinkt ge-wel-dig,” merkte hij op. Blegh. Athena. Gadverdamme.

“Maar, als ik er niet zeker van was dat je ‘t aankon had ik ‘r je niet gegeven,” besloot hij te zeggen na de zucht van het blondje. Hij had inmiddels vaak genoeg duidelijk gemaakt dat hij zijn Pokémon, en de jonkies hiervan, niet in ieders armen wierp. Leo had immers ook een goed thuis gevonden bij het blondje.
Toen hem werd gevraagd of hij jaloers was, snoof hij een keer zachtjes. “Hoezo, ist ‘r iets om jaloers op te zijn?” Een licht geamuseerde grijns deed een poging op zijn gezicht te verschijnen, maar al gauw keek hij weer wat geïrriteerd weg. Hij was die Athena vergeten. Blegh, monster. Waarom moest het nou bestaan. Waarom. Waar had hij dit aan verdiend.

Het begon vreselijk irritant te worden. Ergens wist Aiden wel dat het niet aan Lilium lag en dat het zijn eigen, eigenwijze zelf was die hier de moeilijke was. Hij weigerde Athena te erkennen als familie, maar het leek erop dat hij het niet kon blijven ontkennen, dat het idee achter hem aan zat en hem niet meer los zou laten. Ze was als een zeikte, als een terugkomende bult waar niets aan te doen viel. En goed voor zijn humeur was het niet, dus om Lilium te sparen leek het hem een beter idee om te vertrekken.
“Veel plezier met Snowflake,” wist hij er nog met een lichte glimlach uit te krijgen, voor hij zijn hand opstak in een simpel gebaar. Élise keek nog een keer twijfelend om, maar al gauw liep ook deze langs zijn zijde mee. Het zou allemaal wel goed komen. Élise vertrouwde het blondje.