Have my babies

Aiden was in Dendemille Town (dus niet ergens anders). In zijn handen hield Aiden een Shiny Eevee. Voor hem stond een gillend meisje. Het was weer alsof hij beland was in het verleden. Aan zijn voet stond Élise, wie zacht gromde naar het meisje. Haar kindje, haar kindje! Afblijven! “Als je niet heel snel van m’n pupsel afblijft, flambeert Élise hier je nog,” zuchtte Aiden naar het kind. Hij hoorde nog hoe het meisje wilde beginnen met praten, maar op dat moment schoot een klein vlammetje naar het been van het meisje en werd hij uitgescholden. Haar hand raakte zijn gezicht, Élise’s tanden haar been en voor een moment was het complete chaos, terwijl de Eevee daar hing. Het leek niet echt heel erg beïnvloed te worden door het gegil, gekrijs en gegrom om haar heen. Ze vond het allemaal wel prima. Gelukkig vertrok het boze meisje al snel genoeg en bleef Aiden daar staan. Hij verplaatste het gewicht van de Shiny Eevee in zijn ene arm en wreef wat getreurd over zijn andere. He, verdorie. Alweer.

Gelukkig vond hij al snel genoeg naar wie hij op zoek was en tikte hij de Flareon aan. “Ga jij d’r eens begroeten,” knikte hij. Het duurde dan ook niet lang voor de Flareon enthousiast op het meisje afrende, kreetjes slakende en tegen haar benen opspringend, hopend op een reactie. Nee, Élise was een schatje. Tot je aan haar babies kwam. Dan was ze een puur monster.

De Flareon was aanhankelijk als altijd, ook al was de baby erbij. Natuurlijk wist Aiden dat Élise hem voor de volle honderd procent met het jonkie vertrouwde. Immers had hij Garrett, Tyrion, Arya, Khaleesi en Kratos ook nog. Een hele, hele, hele grote vent zou een staart kweken en het tussen zijn benen houden en vluchten.
Kalmpjes wandelde Aiden richting het blondje en kwam hij tot stilstand op enkele meters afstand. “Ey, Lillipupje,” groette hij haar met een grijns. De Shiny Eevee zette hij op de grond neer, waardoor het kleine ding de kans zou krijgen om Lilium te begroeten, terwijl Élise nog altijd om aandacht aan het vragen was. “Jou zocht ik al.”

Hij werd nog aardig luchtig begroet en even vroeg Aiden zich af of dat goed was. Eerst had ze zich altijd duidelijk ongemakkelijk gevoeld in zijn buurt en in de loop der topics tijd was dit veranderd. Hij vroeg zich af of hij hiermee leven kon. Dadelijk gingen ze nog vriendschapsbandjes delen, man. Gedsie!
“Élise,” riep Aiden naar zijn Flareon, wie nog even twijfelde maar al snel op haar trainer af liep, om zich aan zijn voeten te nestelen. Aiden keek even op de Flareon neer en knikte naar de grijze Eevee die voor hem stond, hopelijk van plan zijnde om richting Lilium te stappen. “Wat dacht je van verjaardagscadeau deel 2?” Een grijnsje ontstond op zijn gezicht, terwijl hij zich afvroeg wat ze hiervan zou vinden. Het was beter dan een vriendschapsarmbandje.

Hij kreeg een ongelovige blik toegeworpen, waarna werd gevraagd of het voor haar was. Dit was ongeveer dezelfde reactie als Aiden had gegeven toen zij was aangekomen met de Shiny Charmander, wie nu de naam Khaleesi droeg. “Nee, voor Raven. Jij mag er alleen naar kijken,” zei hij op zijn standaard, droge, sarcastische en vooral typische Aiden-toon. Natuurlijk was het ding voor haar en ergens had ze zeker het recht om het te krijgen. Hij had haar misschien, héél misschien, wel een beetje te veel problemen bezorgd en de Eevee was misschien wel een begin van een goedmakertje hiervoor, een weg naar het quitte staan.
Voor hij weer een nieuwe pesterij zou bedenken en alles in duigen zou vallen. Want hey, het was wel Aiden.

Toen het meisje serieus een teleurgestelde blik op haar gelaat toverde hief hij een wenkbrauw op. Wacht even. Ze dacht serieus dat híj Raven een cadeau zou geven? Heck. Misschien een Paras, maar meer dan dat niet. Dat verdiende Raven niet, vond hij. Ja, de twee waren absoluut beste vrienden. Het ging echt goed samen. Maar, dat was voor nu niet belangrijk. “Denk je dat zij ‘t mag?” vroeg hij zachtjes aan Élise en even kreeg hij een treurige blik toegeworpen, voor het ding keurend naar het blondje keek. Uiteindelijk knikte de Flareon en Aiden hief zijn wenkbrauwen op.
“Dupperd, het is voor jou.”

En toen had hij armen om zijn hals. Help! Help! Wat was dit voor intiem gebeuren? Verstijfd en één stapje naar achteren gezet toen ze hem naderde, stond Aiden daar terwijl hij zich afvroeg of hij zo een trap in zijn gevoelige plekje zou krijgen. Lilium deed altijd alarmbellen bij hem rinkelen en dat ze zo dichtbij was maakte hem licht ongemakkelijk. Kon ze hem niet gewoon een schouderklopje geven? Help!
Uiteindelijk (het duurde niet lang, maar voelde als een eeuwigheid vol ongemakkelijkheid) liet ze hem los. Ze had enkele malen haar dank uitgeroepen en knuffelde de Shiny Eevee. Schijnbaar was ze hier blijer mee dan ze met Leo en de Banette was geweest toen ze hen had gekregen en Aiden grijnsde. “Geen dank,” zei hij. “Misschien was ik het je wel een heel klein beetje schuldig.” Hoe verder hij kwam in zijn zin, hoe meer hij mompelde. Nee, hij was niet zo van de excuses aanbieden.

Hem werd gevraagd hoe hij aan de Shiny Eevee kwam en Aiden knikte naar Élise. “Élise hier,” meldde hij simpel. “Immers is Élise een schatje en heeft ze zich wel kunnen vermaken in de Daycare,” grijnsde Aiden. “Niet dat ik het haar kwalijk kan nemen, immers hebben Pokémon ook s-” .. Even viel hij stil. Nee, dat ging te ver. “Nageslacht nodig,” redde hij zichzelf. Ja, dat was veel veiliger.
“En Élise is nogal kieskeurig naar wie ze gaat, maar volgens mij vertrouwt ze je.” Élise had al iemand gebeten en geprobeerd af te fikken, dus dit was een heuse geruststelling. Het veranderde in een beest wanneer iemand aan haar kleintje zat.
Lilium bedankte hem en zei de Pokémon Snowflake te noemen, waarop Aiden knikte. “Klinkt prima,” zei hij, waarna hij de Pokéball uit zijn jaszak viste en het naar Lilium toewierp, als ze al helder genoeg zou zijn om het op te vangen.

Het meisje werd rood en begroef haar gezicht in de vacht van de Pokémon, waardoor Aiden een lach onderdrukte. “Je bent ook wel ‘n schattig onschuldig ding ook soms, is ‘t nie?” merkte hij geamuseerd op. Lilium pesten was hierdoor enorm makkelijk geworden en hij had er plezier mee. Hij hoefde niet eens na te denken over zijn reacties: hij pestte haar toch wel.
Toen ze zei blij te zijn dat Élise haar vertrouwde en de Pokéball opving, grijnsde Aiden rustig. “Hey, immers hebben wij het eh… Geluk elkaar vaak tegen ‘t lijf te lopen. Dan kan ze je controleren,” knipoogde hij, gevolgd door een enthousiast geluid van de Flareon die aan zijn voeten lag. Hij was benieuwd hoe dit zou gaan, maar wist zeker dat de Eevee een goede verzorgster aan haar zou hebben. Ergens, diep van binnen, vertrouwde hij Lilium wel. Heel diep. En alleen met Pokémon, niet met scharen, messen, Team Rocket, 18+ spulletjes, jongens, internet en ga zo maar door.