Crack of the whip

In een poging om haar handen warmer te maken wreef het meisje ze over elkaar. Het had geen nut, ze werden voor amper een seconde warm. Valerie liep liever rond met ijskoude handen dan dat ze als een Wobbuffet met haar handen over elkaar wrijvend lopen. Op het moment wist ze helemaal niets. Niet waar ze was, niet hoe lang ze al onderweg was, niet of ze niet gewoon rondjes aan het lopen was in de sneeuw. Het enige waar ze zeker van was, was dat ze nooit meer een willekeurige richting heen geen lopen. Ze wenste dat ze een vliegende pokémon had, deze zou dan hoog de lucht in kunnen vliegen en kijken waar ze waren. Maar nee, ze had alleen maar pokémon die niet heel hoog van de grond kwamen. Zuchtend ging het zwart harige meisje zitten in de sneeuw. Ze pakte een van haar pokéballs, even wreef ze er over. Aandachtig kijkend naar de rode en witte kleur. "Chyro, hou me warm alsjeblieft." Mompelde ze zacht terwijl ze op het witte knopje drukte. Een flitsend wit licht kwam er uit dat de vorm van een pokémon aannam. Geschrokken sprong de Monferno de lucht in bij het aanvoellen van de sneeuw. Niet al te vrolijk keek de pokémon haar aan, die was natuurlijk niet blij met de kou aan zijn poten. Wel luisterde Chyro en omhelsde haar. Meteen voelde Valerie haar lichaam warmer worden door de omhelzing van de vuur pokémon. Zodra ze helemaal was opgewarmd stond ze weer op. Na om zich heen te hebben gekeken pakte het zwartharige meisje drie pokéballs. "Chyro, jij hebt je werk gedaan kom maar terug." Meteen verdween de Monferno weer terug de pokéball in. Nu was het alleen nog een questie van bewoond gebied vinden. Deze sneeuwvelden leken niet te stoppen. "Night, Racher, kunnen jullie helpen met de weg vinden?" De andere twee pokéballs gingen open. Er verschenen twee grotendeels witte pokémon. De Absol keek haar rustig aan, daar in tegen sloeg de Zangoose eerst wild in het rond. Racher was echt veel te agressief, Valerie had echter geen idee hoe ze hem hier goed vanaf kon helpen. Even later liepen de drie door het besneeuwde landschap. Bij elke stap kraakte de sneeuw onder hun voeten. Het was nog niet lang licht voor toen ze het besneeuwde landschap betrad. Inmiddels stond de zon al op driekwart, het was al lang middag geweest. Tijdens zon hoog had ze nog wat gegeten, echter had ze nu al weer honger. Lopen door de sneeuw was zwaar en kostte dan ook veel energie. Plostesling schoot de wit rode pokémon er vandoor. Valerie's paarse ogen werden groot toen ze zag dat hij op een mens afrende. "Racher!" Riep ze hard, geen reactie. Snel pakte ze zijn pokéball en kon hem er nog maar net op tijd in stoppen, hij was nog maar een paar meter van het mens verwijderd. "Sorry," zei Valerie op een voor haar doen nog redelijk vriendelijke manier. Ze stond inmiddels bij het persoon dat een blond meisje bleek te zijn. De kans was aanwezig dat het meisje het natuurlijk anders op zou vangen.

"Uhm.. Hallo," begroette het blonde meisje haar. Valerie gaf een licht knikje als groet terug. Haar ogen vielen op een Banette die haar wat akelig aan keek. Ze had in haar leven wel wat akeligere dingen gezien in haar leven. De blik deed haar dus helemaal niets. "Geeft niet, kan gebeuren." Zei het meisje nog redelijk vrolijk over wat er gebeurde. Het gevoel dat de Banette ook geen geweldige luisteraar was. "Hij kan een beetje agressief zijn," zei ze terwijl ze met een van haar handen achter haar hoofd krabde. Zuchtig keek het zwart harige meisje naar de pokéball in haar hand. Racher was zo'n lieve pokémon, echter kon hij met niemand behalve haar en haar pokémon omgaan. Ze zag er ook daarom een beetje er tegenop om een nieuwe pokémon te vangen.

"Ah, dat is vervelend ja," zei de blondine tegenover haar. Valerie haalde haar zwarte haren uit haar jas. Het was misschien warmer met haar haren in haar jas, echter voelde het ook verre van fijn. "Naja, dan heeft hij wel karakter," zei het meisje vervolgens. Daar had ze wel een punt, Racher was inbiedergeval niet een van die saaie pokémon. Je had er natuurlijk ook die nooit iets deden. "Ik heb zo het gevoel dat jij er ook zo een hebt, is het niet?" Vroeg Valerie met een lichte grijns op haar gezicht. Om eerlijk te zijn was ze aardig nieuwsgierig naar de pokémon van het meisje. Oh ze wist haar naam niet. Misschien was het slimmer om dat toch maar even te vragen. "Wat is je naam eigenlijk?"

De grijns op het gezicht van het meisje en dat ze op haar achterhoofd krapte liet wel merken dat Valerie precies het juiste had gezegd. Deze blondine had dus ook een pokémon met een aardig karakter. "Misschien, heel misschien," hier op reageerde Valerie met een klein glimlachje. "Wilde af en toe wel dat hij wat minder karakter had, maar wat doe je eraan." Het zwartharige meisje haalde haar schouders op. Soms wilde ze ook wel dat haar Zangoose minder karakter had, echter vond ze het ook wel fijn op deze manier. Als hij alleen wat minder agressief zou zijn was het ook gewoon prima geweest. "Mijn naam is Lilium, aangenaam," stelde de blondine zich voor. Lilium dus. Het duurde een paar seconden voor ze ook naar haar naam vroeg. "en de jouwe?" Vroeg het meisje uiteindelijk toch aan haar. "Ik ben Valerie."

"Aangenaam dan," zei de blondine rustig na Valerie zich had voorgesteld. Lilium keek naar de lucht, al snel volgde het zwartharige meisje haar voorbeeld. De donkere wolken hingen er al de hele dag, en voorspelde dan ook niet veel goeds. "Zou het gaan sneeuwen?" Vroeg de blondine zich hard op af. Valerie moest haar lach inhouden om het gezicht dat het meisje er bij trok. Gelukkig was haar lach al weer verdwenen toen Lilium haar weer aankeek. Het zou niet zo geweldig zijn om haar nu al meteen te gaan uitlachen. Dan was haar kans op hulp richting de bewoonde wereld helemaal vergaan. "Wat was je eigenlijk aan het doen, als ik vragen mag?" Vroeg de blondine haar. "Trainen?" Vroeg ze met een klein glimlachje nog voor Valerie de kans kreeg om antwoord te geven. Ze sloot haar ogen terwijl ze even zuchtte. "Om eerlijk te zijn zocht ik de weg naar de bewoonde wereld," zei Valerie zonder ook maar een heel klein beetje te laten merken dat ze zich er lichtelijk voor schaamde. Ze ging echt niet duidelijk maken dat ze zich schaamde dat ze de weg niet wist in dit gebied. "En jij?"

Hoe de blondine van haar ene voet op haar andere voet hupte zag er best grappig uit. “Oh, dan ben je er bijna!“ Zei Lilium met een vriendelijke lach. Opgelucht lachte Valerie terug, dat was al een heel stuk beter dan. “De stad is nog maar 20 minuten lopen, die kant op.” Verklaarde ze over haar schouder in een richting wijzend, twintig minuten was niet zo lang gelukkig. Ze was zelf in ieder geval nog redelijk in de richting van de bewoonde wereld gekomen dan. Grotendeels door de hulp van haar pokémon weliswaar. “Ik was zelf van plan om een beetje te gaan trainen.“ Het zwartharige meisje knikte, het was hier wel rustig en moeilijk tegelijk. Dat waren dus wel de perfecte omstandigheden om te trainen. Ach waarom ook niet, ze ging het gewoon vragen. "Zou ik mee mogen trainen? M'n pokémon zijn alleen niet bijzonder sterk."

Valerie merkte aan het meisje dat ze twijfelde. Dan was het antwoord ook wel zeker. Waarschijnlijk zou ze tegen haar zin in ja zeggen. "Uhm.. Nou ja.. Oké dan.. Maar niet schrikken van mijn Pokémon alsjeblieft.. Hij luistert niet goed." Wat er gebeurde had ze dus goed voorspeld, de reden alleen niet helemaal. Ach wat zou het ook, ze had al wel vaker problemen gehad met agressieve pokémon. Vaak genoeg achterna gezeten en aangevallen om niet bang te zijn. "Alleen mijn Absol luisterd goed, zei ze terwijl ze haar hand uitstak naar de witte pokémon naast haar. Night was de enige die perfect luisterde, heel anders dan de andere twee. "De andere is vreselijk snel afgeleid en de derde heb je al gezien." Zei Valerie met een verontschuldigende glimlach op haar gezicht. Racher had een niet al te beste indruk gemaakt op het meisje. Dat deed hij bij eigenlijk iedereen wel niet geweldig.