PETS VOOR JE HOOFD || &Aiden

“Mag ik toch niet hopen, nee,” merkte Aiden droogjes op na de opmerking van Raven. Hey, hij had niets in die trend gezegd. Raven begon zelf conclusies te trekken en dat was niet zo oké. Viezerd die hij was. Toen Raven opmerkte dat Team Rocket nogal een grote issue was, schudde Aiden zijn hoofd. “Nee, joh. Helemaal geen last van. Hoe kom je dáár nou bij?” merkte hij droog op, één wenkbrauw opgetrokken. Was Raven niet helemaal goed? Miste hij behalve zijn zicht ook nog enkele hersencellen? Af en toe leek het er wel op.
Toen Raven echter opmerkte dat er een vreemde soort energie hing, knikte Aiden. “Dan wordt het tijd om naar binnen te gaan,” merkte hij op, voor hij zich naar de ingang zette. Haha, want muk alles. Yolo man. Yolo in de RPG. Nee, dat woord zou hij nooit meer gebruiken. Promise.

"Hmpf," Raven snoof even luid naar Aiden, die tot zijn spijt alweer met hele rare ideeën kwam. Hij had er ook nooit over moeten beginnen.. Gelukkig ging Aiden's aandacht al snel naar het verkennen van de grot, als een kind die net gehoord had dat hij er absoluut niet heen mocht. Gevaarlijk. Niet doen. Wat natuurlijk alleen maar één grote ja betekende. Raven stopte zachtjes zuchtend zijn handen in zijn zakken en liep toen achter Aiden aan de grot in. Hij had hier een slecht gevoel over, maar toch kon hij niet ontkennen dat ook hij nieuwsgierig was.

Wat leuk! Ze gingen hun ondergang tegemoet. Aiden was niet bang om te sterven. Nee, want het was zijn tijd nog niet en het zou niet gebeuren. Al ging het in zijn hoofd niet zo naïef als dat, was het wel in grote lijnen hoe hij erover dacht. Alles kwam wel goed. Wat was ‘ie eigenlijk een schattig naïef ding.
Aiden wandelde vrolijk door de grot. Als hij een hond was zou hij kwispelen, maar dat was hij niet, dus dat deed hij niet. Misschien dat Kratos het zou hebben gedaan als hij hier was, maar die zat alweer veilig in zijn ball. Voor nu liep alleen Khaleesi aan zijn zijde, want met haar was het al genoeg oppassen.
“Voel je nog iets engs? Want daar wil ik heen.” Aiden’s wil was wet hierzo. Alles waar je niet heen zou moeten, daar wilde hij heen. Wat een held.

Zijn passen weergalmde zachtjes door de stille gang. Ook hij had alleen Luca en Nanook nog uit hun pokéball, omdat het hem niet slim leek om met z'n hele team naar binnen te gaan. Dat werd dan feest. Een nog groter feest, als hij zo naar Aiden luisterde die nog net niet zat te kwispelen als een blije puppy. Want gevaar was zo leuk. 'Voel je nog iets engs? Want daar wil ik heen.' Raven negeerde het feit maar dat hij momenteel gebruikt werd als een gps, sloot zijn ogen en luisterde. Zwijgend zocht hij de tunnel af, tot het geluid van stromend water zijn oren bereikte. Stromend, als een rivier. Echter waren ze bij een zee, dus hoe kon dat nou weer. "Alleen.. Water," mompelde hij. Waarschijnlijk niet het antwoord waar Aiden op gehoopt had. Water was niet zo spannend.

Alleen water. Nou, dat was saai. Aiden hield wel van een beetje gevaar, vooral als er zo’n dupperd als Raven in de buurt was, aangezien deze het toch niet zou redden. Zou er een monster achter hen aan komen, zou hij Raven achter kunnen laten als aas en er zelf vandoor rennen. Raven was, gezien zijn zicht, wel een beetje een dupperd van moeder natuur. Vroeg sterven was niet meer dan natuurlijk.
“Nou, misschien moeten we eens wat monsters wakker maken. Khaleesi, flamethrower,” knikte hij en een gigantische vlammenwerper schoot de grot in. Woehoe, hopelijk raakte ze een eng beest! Misschien wel één met messen als armen zoals Kabutops. Vet spannend.

Raven draaide zich om naar de kleine hagedis toen die op commando van Aiden een vlammenwerper de grot in schoot. De vlammen, nog verbazingwekkend krachtig voor zo'n klein ding, hoorde hij met een enorme hoeveelheid door de tunnel schieten. Het vuur schroeide langs de vochtige stenen en creëerde genoeg hitte om alles binnen een meter afstand tot as te verpulveren (het was dat er niet zoveel in de grot leefde). Raven kon de hitte op zijn huid voelen en fronste. Hij had hier absoluut geen goed gevoel over. "Aiden, ik denk niet dat dat zo'n goed idee is," mompelde hij droogjes. En hij had het nog niet gezegd, of er weergalmde plotseling een woeste brul door de grot. Het geluid was zo hard en overweldigend, dat Raven in een snel gebaar zijn handen tegen zijn oren drukte. De grond onder zijn voeten trilde dreigend hij voelde kiezelsteentjes op zijn hoofd neervallen. De stilte die volgde was bijna net zo angstaanjagend. Wat die energie ook was, Raven durfde erop te zweren dat het van dat ding afkomstig was geweest. En dat ding klonk nu behoorlijk pissed.

Hem werd gezegd dat het misschien niet zo’n goed idee was en Aiden bewoog zijn hand even gay heen en weer. “Ah joh, komt wel goed,” zei hij droogjes. Het zou heus wel goed komen. Hij was immers Aiden. Dat het met Raven niet goed zou komen, verbaasde hem niets. Nee, Raven was niet echt een overlever als hij het was. Aiden kwam hier wel levend uit. Of hij Raven zou helpen... ? Vast niet.
Een brul klonk en Aiden hief zijn wenkbrauwen. de grond trilde en meteen pakte Aiden Tyrion’s Pokéball in zijn handen. “Dat klinkt gaaf,” meldde hij, voor hij begon te stappen. Het maakte hem niet uit wat dit was: hij moest erheen!

Aiden wuifde zijn waarschuwing weg alsof het niets was. Raven liet in een korte zucht zijn adem los. "Oké best, maar als er iets gebeurt, verwacht niet dat ik mijn leven ga riskeren om jou hieruit te slepen," waarschuwde hij, terwijl hij achter Aiden aanslofte. Waar had hij zichzelf in geraakt? Aiden was het precies het soort 'I will survive' type die zingend een snelweg over zou steken, gewoon er van uit gaand dat hij niet overreden zou worden door een bus. En laat Raven nou standaard altijd pech over zich heen krijgen... Dat samen werd een levensgevaarlijk combinatie. Maar goed, laten we vooral naar het grote gevaarlijke beest toelopen dat bijna de grot had laten instorten met zijn gebrul.

Raven’s woorden deden Aiden even zacht grinniken. “Alsof ik degene ben die problemen zou hebben hier weg te komen,” meldde hij geamuseerd. “Volgens mij ben ik degene die kan zien waar ik m’n voeten neerzet,” zei hij vervolgens nog. Het was misschien onaardig en flauw, maar Aiden en Raven waren lang niet zo goed bevriend dat hij vond dat ‘ie per se aardig moest zijn tegen de dude, bang om ‘hem te verliezen’. Nee, hij zou er niet echt mee zitten als hij Raven niet meer zou zien. Zolang de dude maar niet weer ‘t ego van Lilium liep te krenken.

Raven snoof even in een korte lach toen hij de opmerking van Aiden hoorde. "Ik spreek je nog wel als het donkerder wordt," zei hij vastberaden. Als hij waarschijnlijk een zaklamp of de staart van zijn hagedis moest gaan gebruiken, omdat zijn zwakke ogen het dan niet meer redden. Daar had Raven dan net weer geen last vast.
Hij stond plotseling stil toen een verontrustend geluid zijn gehoorgang trof. "Wacht eens," sprak hij kort naar Aiden, om hem ook tot stilstand te brengen zodat zijn gestamp stopte. Raven sloot zijn ogen en concentreerde zich op het geruis. Het klonk als stromend water. Wild stromend water. Het werd steeds luider, als een vloedgolf die regelrecht op hen af stortte. Met een ruk vlogen Raven's ogen weer open. Shit. "Rennen!" schreeuwde hij naar Aiden.

Hij zou hem nog wel spreken als het donkerder werd. Aiden hief zijn schouders. “Die zaklampen zijn niet alleen daarvoor he, Raven. Die zijn ook voor licht,” merkte hij droogjes op. Er zat wel één letter verschil tussen de twee soorten zaklampen en misschien kende Raven er maar één. Je wist maar nooit.
Toen Raven hem zei te wachten en plots riep dat ze moesten rennen, hief Aiden zijn wenkbrauwen. Maar het duurde niet lang voor ook hij het geluid van de vloedgolf opving. Oh, Arceus, dit was niet goed. Wat in Arceus’ zeven hellen had dit veroorzaakt? Arceus, muk, muk, muk. De jongen zette het op een rennen en schoot bij de eerste de beste kans de hoek om, in de hoop daar iets als een uitgang te vinden. De voetstappen naast hem waren vast van Khaleesi, maar tijd om daarop te letten had hij niet. Arceus, muk, muk.

Terwijl het bloed door zijn oren suisde, hoorde hij het stortende water steeds dichter naderen. De vloedgolf was nog lang niet in hun bereik, maar Raven wist dat dat binnen een kwestie van seconden kon veranderen. Hij rende zo hard als hij kon de andere kant uit, geen tijd om op te letten waarheen. De vormgeving van de grot flitste als een vage schim aan hem voorbij en hij zocht koortsachtig naar een uitweg. "Meester!" De stem van Luca trok in het midden van de chaos zijn aandacht, en al snel vond hij de Lucario bovenop een grote richel. Hij strekte zijn hand naar de uitgestoken poot en klom toen zo snel als hij kon naar boven. In zijn ooghoek zag hij nog net de gloeiende staart van de hagedis van Aiden, en zonder er verder bij na te denken greep hij die ook beet om het beest van de verdrinkingsdood te redden. Hij gooide de Charmander de richel op, net op het moment dat het water langs hen heen stortte. De kracht van de stroom trok aan zijn benen, maar Raven wist zich uiteindelijk met veel kracht nog omhoog te hijsen. Hijgend bleef hij op het steen leunen, nog niet helemaal gelovend dat hij daar zojuist levend van af was gekomen.

Arceus, Arceus, Arceus! Aiden schoot vooruit en keek achterom om te kijken hoe het met Khaleesi stond, maar kwam in een schok tot stilstand toen het Khaleesi niet was. Muk! Was hij nou serieus zijn eigen Charmander verloren? Helaas kwam het geluid al snel veel te dichtbij en keek hij naar de Riolu die aan zijn zijde stond. Muk, hij kon da jonge beessie ook niet achter laten. Met een zachte snuif greep hij de arm van het beest, misschien wat ruw, om het de lucht in te tillen en het beest in zijn armen te nemen, voor ook hij een veilig plekje vond en het kleine beestje zonder enige waarschuwing omhoog wierp, om zelf terug naar de veiligheid te klimmen en uitgeput op de richel te blijven liggen. Arceus… Dit was vermoeiend geweest, zeg. Dit deed hij nooit meer. Echt nooit meer van z’n leven. Muk. Alleen nu moest hij Raven nog bereiken.

Het water stormde als een woeste rivier door de tunnel. Het klotste tegen het gesteente op en nam alles mee op zijn pad. Raven was zich er heel erg van bewust dat dat net zo goed hen geweest kon zijn. Hij had zich ver tegen de muur gedrukt en terwijl de spetters in zijn gezicht sloegen, wachtte hij totdat de vloedgolf zou weg ebben. Het leek net zo snel weer te verdwijnen als dat het was gekomen. Langzaam hoorde hij het water slinken, totdat het enkel nog maar een klein stroompje op de grond was. Raven liet een zucht van opluchting uit zijn mond ontsnappen, en wachtte nog even totdat hij zeker wist dat er geen tweede verrassing zou komen. Voorzichtig liet hij zich weer van de richel vallen. "Iedereen oké?" mompelde hij. Hij had geen idee waar Aiden was, en of die het überhaupt gehaald had, maar Luca, Nanook en zijn hagedis waren in ieder geval niet verdronken. Wacht eens. Nanook. Shit. Waar was die.

Heilige mother of Shaymin, heerser over de zeven hemelen en moeder van Arceus. Aiden was moe. Aiden was zo moe dat hij zichzelf zou kunnen opblazen als een bootje en zich met de stroming mee zou kunnen laten nemen, op naar een land hier ver vandaan. Maar dat zou weer zo’n gek gezicht zijn dus hij haalde zichzelf maar overeind en keek met een lichte hijg even naar de Riolu. “Je bent mijn Charmander niet,” verzuchtte hij, voor hij even met duim en wijsvinger in zijn neusbrug kneep. “Ik denk dat we je trainer maar eens moeten gaan zoeken,” mompelde hij. Hij vond ‘t ook zielig om de Riolu hier achter te laten en besloot dus maar dat het een idee zou zijn om op zoek te gaan naar Raven. Hij wilde Khaleesi namelijk ook best wel terug.