Now I am in trouble

"Nee Racher, kom terug!" Drama, drama, drama, dit ging echt niet goedkomen. Midden in het bos was de Zangoose uit zijn pokéball ontsnapt en achter een wilde pokémon aan gegaan. De nog erg jonge Scyther was meteen gevlucht voor de agressieve Zangoose. Valerie rende zo hard als ze kon achter haar pokémon aan. Het meisje keek verbaast toen de pokémon zich plotseling omdraaide en de andere kant op rende. Ze schrok zich dan ook kapot toen er een groep van minimaal vier volwassen Scythers aangevlogen. Meteen draaide Valerie zich om en rende achter haar pokémon aan. De pokémon waren boos, dat betekende niet heel veel goeds. Het duurde niet heel lang of Valerie en Racher waren omsingeld door de Scyther. Valerie dook ineen zodra de pokémon aanvielen. Ze voelde de pijnlijke krassen over haar rug gaan. Haar jas en shirt werden aan flarden gescheurd. Met moeite kreeg ze haar andere pokéballs tepakken. Ze drukte op de knopjes waardoor er twee pokémon verschenen. De Zangoose was al met zijn klauwen tegen de klauwen van een van de Scyters bezig. De Absol zette het mes op zijn kop tegen de klauwen van een andere Scyter. Haar Monferno sprong vrolijk in het rond terwijl hij Ember deed op alle Scythers. Uiteindelijk verdwenen de pokémon weer terug het bos in. Valerie checkte eerst of haar pokémon nog goed waren. Hierna checkte ze haar kleren. Haar jas las in stukjes over de grond verdeeld, haar shirt was aan flarden maar hing nog om haar lichaam. Snel rende ze richting het dichtstbijzijnde dorp. Voor ze onderkoeld zou raken ging ze een pokémoncenter binnen. "Heeft iemand een shirt en misschien een jas voor me?" Vroeg ze zonder ook maar een beetje schaamte te tonen. Het was niet bepaald geweldig om zo in een pokémoncenter te moeten staan. Toch had ze al wel wat ergere dingen meegemaakt, dit viel dus nog best mee.

{{Ganzenopdracht} & Athena Stark}

"Gin, kom eens hier jongen," De Wartortle kwam al snel op de roodharige afgerend en ging voor haar staan, wetend dat hij een aai over zijn hoofd kreeg. Het meisje was door haar hurken gezakt en gaf de pokémon een aai, terwijl er nog een Sandshrew in haar armen zat. De twee pokémons waren het enige wat ze had hier in Kalos, aangezien ze die roodharige vent niet meer wilde zien. Ze snoof zachtjes bij die gedachten en ging weer overeind staan. Ze had al best een reis achter de rug. Na haar aankomst in Kalos was ze direct gaan reizen, omdat ze erom bekend stond niet stil te kunnen zitten. Nu dwarrelde ze rond in de buurt van Santalune City, een plek waar ze nog niet was geweest, maar waar ze het nu vooral dodelijk saai vond. Haar rode ogen stonden verbaast toen ze opeens een groep Scyther op zag vliegen van buiten de stad, maar ze besloot er geen aandacht aan te besteden. In plaats daarvan floot ze haar pokémon bij zich en wandelde in de richting van het Pokécenter.
Ze zat nog geen twee minuten, met een warme koffie voor haar neus, toen er opeens een meisje naar binnen kwam gestormd en direct begon te vragen of iemand een shirt en misschien een jas had. Haar blik gleed over het meisje heen, haar kleding was enorm toegetakeld en ze kon het niet laten om eventjes te blijven staren. Ze zag er niet verkeerd uit, that's a point. Athena greep haar tas en pakte een t-shirt en een jack, haar reserve jack maar ok, en wandelde naar de zwartharige toe. "Hier, deze kan je wel gebruiken," zei ze rustig, terwijl ze haar ogen probeerde op het gezicht van het meisje te laten kleven en niet naar beneden te laten zakken ...

Valerie haalde haar hand door haar zwarte haren. Ze zuchtte, niemand leek daadwerkelijk te reageren op wat ze zei. Een aantal mannen hadden hun ogen echter op haar hadden gevestigd. Ugh. Ze had er niet echt last van hoewel het haar een onprettig gevoel gaf. Plotseling stond er een roodharig meisje voor haar met een shirt en jas in haar armen. Valerie had niet gemerkt dat deze naar haar toe was gelopen. "Hier, deze kan je wel gebruiken," zei het meisje. Dankbaar pakte Valerie de kleren aan. Ze was blij dat er tenminste nog een behulpzaam persoon was. "Heel erg bedankt," bedankte ze het roodharige meisje.
Niet veel later had ze het shirt aangetrokken, de jas had ze ook open omhangen. Ze had geluk gehad met dat er een kleedkamer was in het pokécenter. Even keek het zwartharige meisje in het rond. Al snel zag ze het meisje van wie ze de kleding leende zitten. Rustig liep ze er naar toe en ging op het bankje aan de overkant van de tafel zitten. "Nog maals heel erg bedankt. Ik ben Valerie trouwens."

OOC: Mobielpost, sorry voor de ergheid

De zwartharige griet nam de kleding aan en de roodharige kon niets anders dan eventjes glimlachen. Ja, wat moest ze anders? Ze kon moeilijk er tussen door laten glippen van "Hey, je ziet er eigenlijk best leuk uit. Samen het hokje delen, hm hm." Ze kon het niet laten om eventjes te grinniken bij die gedachten, maar toen het meisje het kleedhokje in dook, besloot ze maar gewoon weer terug op een bankje te gaan zitten.
Ze staarde wat verveeld naar buiten toe, ze had nog wat te drinken besteld en voor de zekerheid ook wat te eten, want ze begon toch wel wat honger te krijgen. Opeens merkte ze hoe het zwartharig meisje weer voor haar neus stond en ze kon het niet laten om op te merken dat haar kleding d'r nog best goed stonden. "Geen dank," zei ze zo neutraal mogelijk en een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. "Ik heet Athena," stelde ze zichzelf daarna voor. "Zo te zien staan mijn kleding jou beter dan mijzelf, trouwens," zei ze daarna, zachtjes grinnikend. Oh, oops.

Valerie trok een beetje het shirt naar beneden. Het meisje waarvan ze de kleren had gekregen was zo'n tien centimeter kleiner dan haar. Het shirt kwam zodanig dat er nog een centimeter of drie van haar buik te zien was. "Geen dank," zei het meisje nadat ze haar had bedankt. Valerie was er wel zeker van dat het meisje erg vriendelijk was. Waarschijnlijk vriendelijker dan zij zelf van nature was. Valerie wist prima hoe ze zich moest gedragen als vriendelijk persoon. Maar ze kon ook zo vals als een Seviper zijn. "Ik heet Athena," stelde het meisje zich voor. Het zwartharige meisje printte de naam van het roodharige meisje in haar hoofd. "Zo te zien staan mijn kleding jou beter dan mijzelf, trouwens," zei het meisje waarna ze grinnikte. Valerie hield haar hoofd hier lichtelijk schuin bij, wat zei ze nou? Ach ze zal het vast gewoon vriendelijk bedoelen. Met een licht ongemakkelijk lachje keek ze Athena aan. "Eh dankje? Dat zal vast meevallen, het shirt komt wat tekort."

Athena voelde hoe ze zich een beetje ongemakkelijk begon te voelen in de huidige situatie. Sowieso moest ze de hele tijd haar hoofd erbij houden zodat ze niet ging lopen staren naar het lichaam van het meisje. Ze slikte eventjes moeizaam en wist haar ogen op het drinken voor haar neus te richten. "Nee joh, het staat je geweldig," floepte ze er toen opeens uit en ze sloeg zichzelf mentaal tegen d'r hoofd. Geweldig, helemaal geweldig. Dit ging echt goed. Ze moest gewoon d'r mond houden. "Ik bedoel, uh, je hebt een goed figuur ervoor." Ja, nu moest ze echt stoppen. Dit ging uit de hand lopen. Nog nooit had Athena zich zo beschaamd gevoeld, terwijl haar wangen een tintje roder kleurde. Arceus nog aan toe, wat was ze wel allemaal niet aan het doen. En ze was nog niet eens dronken.

Even keek Valerie naar haar handen. Redelijk snel kwam er nog iemand langs lopen die voeg of ze iets wilde drinken. Het was een soort serveerster ofzo. De volwassen vrouw had een klein boekje en een pen bij, ook droeg ze een dienblad. "Mag ik wat water?" Vroeg Valerie rustig aan de serveerster. De vrouw knikte waarna ze zich omdraaide en weg liep. "Nee joh, het staat je geweldig," zei Athena. Valerie wist niet meer of het gewoon aardig was of dat het op een andere manier was bedoeld. Ze voelde zich er niet helemaal op haar gemak bij maar liet daar zo min mogelijk van merken. De serveerster kwam weer terug met het glas water. Het zwartharige meisje rekende af waarna ze even stil naar haar glas staarde. "Ik bedoel, uh, je hebt een goed figuur ervoor." Daar was het weer, ach ze zou het voorlopig maar negeren en zich er niet te veel van aantrekken. Dit meisje was uiteindelijk toch de enige te zijn die aardig genoeg was om aar kleren te lenen. Valerie nam een slok van het water. Nog voor ze de slok helemaal had doorgeslikt opende ze haar mond om iets te zeggen, dit zag er niet heel geweldig uit. "Ben je een trainer?"