Innocence is burned in flames

Een lichte zucht kwam uit Aiden’s mond, terwijl hij een Eevee vasthield in zijn armen. Het diertje had niet de normale, bruine kleur zoals de normale Eevee’s, maar had een grijzige vacht aangezien zij shiny was. Aiden had haar niet eens met die reden gevangen en was destijds zelfs van plan geweest om de Pokémon achter te laten, tot zij had besloten zich bij zijn team te willen voegen. Achteraf had hij zeker geen spijt van het diertje. Al trok het regelmatig aandacht die Aiden absoluut niet wilde hebben, vooral van veel te jonge meisjes die er tien minuten mee bleven knuffelen terwijl Aiden er naast stond, hopend dat hun ouders niet zouden denken dat de Eevee een soort pedofiel lokmiddel voor kleine meisjes was. Nee, liever niet. Voor zijn part gingen alle jonge dingetjes aan de andere kant van de planeet wonen. Gadverdamme, zeg. Hij werd er gek van. Maar Élise niet. Nee, Élise moest zo nodig de aandacht van elk langslopend meisje hebben. Al moest ze erom gaan zeuren, zachtjes piepend, ze moest en zou die aandacht krijgen. En oh, wat vond iedereen d’r lekker pluizig. Arceusverdomme. Aiden zou d’r nog een keer kaalscheren, gewoon om er vanaf te zijn.
En zo was dan ook nu het geval. Met de Eevee in zijn handen stond Aiden daar, een meisje van een jaar of veertien die het gewoon aaide terwijl hij het vast had. De Eevee slaakte vrolijke kreetjes en het meisje praatte in een hoge stem alsof ze een chromosoom teveel had, terwijl Aiden daar zwaar ongemakkelijk stond. In eerste instantie had hij besloten om de Eevee te trainen tot Umbreon, maar ergens in de afgelopen tijd had hij besloten dat dit helemaal niet de beste manier was. Vooral nu Tyrion weg was, kon hij nog een extra vuurtype gebruiken. Aangezien Flareon zeker niet het slechtste vuurtype was, had Aiden besloten dat het tijd was om een vuursteen te gaan bemachtigen. Helaas liep hij al snel een onbekende tegen het lijf die zijn zoektocht naar een geschikte winkel nogal moeilijker had gemaakt, aangezien ze in diezelfde, irritante stem tegen het diertje bleef praten.
“Het is tijd dat ik er weer vandoor ga,” probeerde Aiden, maar het meisje negeerde hem gewoon compleet. Een geïrriteerde blik kwam op Aiden’s gezicht en hij begon aan zijn riem te graaien, om Élise’s bal eraf te plukken en de Eevee terug te laten keren. De Pikachu die op zijn schouder zat liet enthousiast haar stemmetje horen. Toen het meisje haar aandacht wilde verplaatsen naar Amore, deed Aiden een stapje terug.
“Deze bijt.”

Al gauw kwam hij dan ook zowaar aan in de winkel waar de evolutiestenen te verkrijgen waren. Hij zag dat ze de Mega Stones hadden aangevuld, maar vandaag zou hij hier niet voor komen. Nee, vandaag was hij hier voor Élise. Hij had een Fire Stone nodig.
Toen hem dan ook werd gevraagd of hij hulp nodig had, keek Aiden rustig om. “Ja, ik ben op zoek naar een Fire Stone,” sprak hij rustig. De medewerkster knikte en zette een vriendelijke glimlach op haar gezicht. ‘Op dit moment hebben wij geen Fire Stone in de winkel liggen. Ik zal er even één uit het magazijn halen voor u,’ sprak ze, voor ze naar achteren liep, Aiden achterlatend in de winkel. Al gauw viel zijn blik op een Thunder stone en hij wees ernaar, zijn Pikachu aankijkend. “Als Raichu zou je wel een gave staart hebben,” sprak hij rustig, maar de Pikachu schudde haar kopje al snel heen en weer, duidelijk niet blij met de optie die haar trainer d’r zojuist gegeven had. Aiden glimlachte droogjes. “Ja, dan zou je wel wat dikker worden,” grijnsde hij, waarna de Pikachu al gauw haar tong naar hem uitstak.
Toen de medewerkster terug kwam, had ze de gele steen die Aiden zocht in haar handen. In de steen was een vlam zichtbaar, die duidelijk maakte dat het de Fire Stone was. Hoe evolutie met stenen nou precies werkte wist Aiden niet, maar wel wist hij dat er niet veel meer dan een aanraking nodig was om de Pokémon te laten evolueren. De steen die hierbij gebruikt werd, verdween dan compleet. Pokémon waren maar vreemde wezens, dat wist hij zeker.

Na betaald te hebben had Aiden al snel een flink eind gelopen, om buiten Lumiose City een groot gebouw te benaderen. Het Parfum Palace, werd het genoemd. Aiden kwam hier niet zozeer om het gebouw te bezichtigen, maar meer omdat de meeste mensen rond de kerstdrukte niet te vinden waren in dit gebouw en het er nu dus aardig rustig was, waardoor hij de kou van buiten kon ontlopen, maar alsnog zijn Eevee in alle rust kon laten evolueren. Plus, hij was hier nog nooit geweest. Dus hey, waarom ook niet?
Eenmaal aangekomen in het paleis, haalde hij al snel Élise’s Pokéball tevoorschijn en landde de kleine Eevee op de grond. Ze slaakte een enthousiast kreetje bij het zien van haar trainer en Aiden zakte door zijn knieën, om de Fire Stone aan de Eevee te laten zien. “Dus, ben je er kla-” De kans om zijn zin af te maken kreeg Aiden niet, aangezien de Eevee haar neusje tegen de gele steen aan duwde. Het duurde net iets langer dan een seconde voor een wit licht de Pokémon omhulde en haar vorm veranderde. Het was geen enorme verandering, maar Aiden zag hoe ze toch redelijk groter werd en hoe haar kraag en staart gigantisch opzetten. Toen het licht verdween, had ze dan ook de kleuren die een Eevee normaal zou hebben, al had ze het uiterlijk van een Flareon. Aiden hief zijn wenkbrauwen en dankte Arceus dat ze niet roze was geworden. Immers had hij nog nooit een shiny Flareon gezien en hij moest zeggen dat dit uiterlijk hem zeer erg beviel. De Flareon slaakte een enthousiaste kreet en Aiden aaide haar even over haar kop. Hij was benieuwd of Élise het aan zou kunnen om Tyrion’s plek als vuurtype in het team over te nemen, maar hij twijfelde er niet te veel aan. Élise kon meer dan je van haar zou denken en met de nieuwe aanvallen die ze leerde als Flareon, was hij zeker benieuwd naar wat de toekomst hen zou brengen.

Nu ze zo goed als alle steden van Kalos wel had gezien, was de brunette op weg gegaan naar de plekken er tussenin. Vandaag besloot ze dan maar eens om rechtsaf te slaan vanuit Camphrier Town en op weg te gaan naar het Parfum Palace. Ze had er wel verhalen van gehoord en enkele boekjes erover gelezen, maar was er nog niet aan toe gekomen om er zelf heen te gaan. Dus vandaag had ze zichzelf een vrije dag gegund, had ze zich dik aangekleed en was weer eens aan de wandel gegaan. Ondertussen nam ze in gedachten haar huidige team door. Ze was de afgelopen tijd druk bezig geweest met Ryuu te trainen, zodat ze die in kon zetten bij de volgende gym, daarnaast had ze Enya eens goed getraind, omdat ook die daar in zou participeren. Toch bleef ze maar niet tevreden over het team dat ze nu had en bleef ze maar wisselen. Zo had ze momenteel ook Nuria weer uit haar PC gehaald om die te gaan trainen, maar daar was ze jammer genoeg niet echt aan toe gekomen door al het getrain met Ryuu en Enya. Vivienne zuchtte zachtjes en kraakte haar nek, door haar hoofd van links naar rechts te bewegen. Ook had ze de afgelopen paar dagen een lastige beslissing genomen en zowel Missy als Kage in de Wonder Trade gedaan. Ze vond het nooit leuk om zo afscheid te moeten nemen, maar ze had zo het idee dat de twee pokémons gewoon niet bij haar paste. Daarom had ze hun verruilt en voor één van de twee pokémon had ze nu een Buneary terug gekregen. De konijn-pokémon had ze de naam Cáel gegeven en leek net zo strijdlustig te zijn als dat Lucian was, vandaar dat ze die twee pokémon had omgeruild.
Cáel had ze dan nu ook bij zich en hij liep uit zijn pokéball rustig naast haar. De pokémon leek nogal nieuwsgierig te zijn naar alles en het gebeurde meer dan eens dat Vivienne een verveelde "Cáel?" moest halen horen zodat ze zijn aandacht weer terug had en 'm weer naast d'r kon laten lopen. Ondertussen keek de brunette haar ogen uit, het zag er hier zo mooi uit. Haar blauwe ogen gleden langs de portretten, toen ze opeens door het raam een bekende zag zitten. Snel wandelde ze terug naar buiten toe en keek naar de Flareon. Ze herkende de pokémon ja, maar dit waren niet de normale kleuren van de Flareon. Cáel had inmiddels ook doorgehad dat er iets vreemds was aan de Flareon en rende erop af, om er vrolijk om heen te springen en d'r zachtjes een tik te geven met z'n pootjes. Ondertussen wandelde Vivienne naar de roodharige man toe en grinnikte zachtjes. "Dag Aiden," begroette ze de man rustig. "Zeg, is dat Élise?" vroeg ze daarna, lichtelijk nieuwsgierig.

Een redelijk bekende stem klonk, ervoor zorgend dat Aiden opkeek van zijn Pokémon en zijn groene ogen richtte op het naderende meisje. Ze begroette hem en vroeg of de Flareon Élise was, waarna Aiden rustig knikte en omlaag keek naar de Flareon, wie snuffelde aan de Buneary die dichtbij was gekomen. Al snel zakte ze echter door haar voorpoten en stak ze haar kontje in de lucht, wachtend tot de Buneary zou reageren op de speelse houding die ze aannam. Zoals altijd was Élise de jonge, zorgeloze aanwinst die zijn team duidelijk nodig had gehad, vooral zo zonder Tyrion.
“Ja, de enige echte,” sprak hij met een glimlachje. “Al was ik van plan te wachten tot ze zou kunnen evolueren in een Umbreon, denk ik dat dit beter bij d’r past.” Al was het geen typische Aiden-Pokémon, wist hij zeker dat de Flareon enig nut zou hebben binnen zijn team. Immers was Élise sterker dan ze eruit zag.
“Dus, da’s al een tijdje geleden. Alles goed… Vivienne, was ‘t niet?” vroeg hij. Hey, je wist het maar nooit zeker. Hopelijk had hij het goed en had hij uiteindelijk weer eens een naam onthouden. Voor iemand als hij was dat iets om trots op te zijn.

De brunette keek rustig toe hoe Cáel, haar buneary, vrolijk in ging op het speelse gedrag van de shiny Flareon en zachtjes in diens dikke vacht porde met zijn korte pootjes. Ze grinnikte zachtjes en keek op naar de man die voor haar stond. "Ze is prachtig. En hoezo een Umbreon? Ik denk dat Flareon perfect bij je past," gaf ze duidelijk haar mening, terwijl ze nadacht over de grote Charizard die hij normaliter bij zich had. Ja, Aiden was in haar ogen echt een fire-type trainer, die af en toe mensen zou laten schrikken door een random ander type erbij te proppen. Ze grinnikte zachtjes, ja, dat zou nog best wel eens kunnen kloppen.
Ze knikte toen ze haar naam hoorde, eindelijk iemand die het onthouden had, gelukkig. Blijkbaar vonden mensen haar naam lastig ofzo, want vele wisten haar naam nog steeds niet. Ze had nou niet echt een moeilijke naam ofzo. Ach, het zal ook wel. Inmiddels was ze eraan gewend om mensen te moeten verbeteren. "Alles goed hier, druk aan het trainen voor de volgende gym en de nieuwe contest die eraan zit te komen. Na het winnen van die laatste, wil ik kijken of dat me nog een keer zou kunnen lukken. En met wat vernieuwing in mn team wil ik alles goed getraind hebben voordat ik de gym ga uitdagen. Of nou ja, iedereen behalve deze jongeman. Die ga ik daarna pas onder handen nemen," legde ze in record tempo uit. Ja, dat was het enige nadeel van Vivienne. Als ze zich goed voelde, kon ze maar door blijven ratelen. "En bij jou?" vroeg ze daarna maar.

Vivienne noemde Élise prachtig, waarop de jonge Flareon even een enthousiast kreetje slaakte. Toen Vivienne doorging en zei dat ze vond dat een Flareon prima bij Aiden paste, knikte hij even. Ja, een vuurtype was geweldig. Hij had het idee dat het een type was die beter bij hem paste dan welk type dan ook.
Vivienne hing een half levensverhaal op en Aiden kon een lichte glimlach niet onderdrukken, terwijl hij wachtte op het moment dat ze klaar was. Toen ze dan ook eenmaal vroeg hoe het met hem ging, fronste hij voor een moment. “Wat verveeld. Vroeg of laat moet ik me ‘ns naar de vijfde gym gaan zetten,” zei hij. Het was allemaal wat simpel geworden, miste de uitdaging. De reden dat hij lang niet zo fanatiek meer was als hij ooit was geweest.
“Gefeliciteerd trouwens. Met het winnen van je contest,” merkte hij nog op, gezien het feit dat ze ergens in haar geratel had gezegd een contest te hebben gewonnen.

Ze grinnikte zachtjes toen de Flareon enthousiast een kreetje sloeg en ze gaf de pokémon een zachte aai over d'r kopje heen. Ze mocht de pokémon wel, ze had zelfs een tijdje nagedacht om zelf een Eevee te vangen, maar met haar huidige team leek dat niet echt een strak plan. Ze had al zo veel te doen en eigenlijk veel te weinig tijd om alles te trainen. Cáel trok aan haar mauw, met de mededeling dat hij ook aandacht wilde hebben. Ze glimlachte en de konijn-pokémon kreeg ook een aai over zn kopje heen.
Aiden vertelde dat hij het vervelend vond en dat 'ie vroeg of laat de vijfde gym maar eens moest gaan proberen. De jongeman liep duidelijk een heel eind op haar voor, aangezien zij nog aan het trainen was voor de derde gym. Daar had ze al veel te veel moeite in moeten steken en ze moest er niet aan denken hoe zwaar de vijfde gym dan wel niet moest zijn. Ze zuchtte zachtjes en keek wat verbaast toen de jongeman haar feliciteerde. "Dank je," mompelde ze iets wat verlegen, waarna ze aan de rand van haar trui begon te plukken. Ze was nooit echt goed geweest in het ontvangen van complimentjes of felicitaties, dat maakte haar altijd verlegen. "Wat ga je verder nog doen? Buiten die gym dan. Was je hier nog iets van plan te gaan doen?" vroeg ze daarna aan de jongeman.

Aiden hief zijn schouders voor een kort moment toen Vivienne hem vroeg wat hij verder van plan was te gaan doen. “De afgelopen tijd gaat het allemaal zo simpel, is ‘t niet?” grijnsde hij. “De neiging om naar de allerlaatste gym te stappen en hem ter plekke uit te dagen is iets wat ik moet onderdrukken, maar werkt niet motiverend aangezien ik nog flink wat gevechten te doen heb voor ik daar uitkom.” Natuurlijk, Aiden was het type persoon waar een ego niet ontbrak. Maar, dit keer was dat niet eens het probleem. Het was zo’n beetje een feit dat alles te makkelijk was voor de roodharige. Vooral als Tyrion terug zou komen, zou hij overal zo doorheen kunnen schieten. Wat was het nut nog? Hij had een nieuwe uitdaging nodig, heel misschien zelfs een nieuw doel. Want op deze manier was het maar… Saai. En als hij saai wilde, was hij wel iets anders gaan doen.

Haar blauwe ogen glommen van verbazing en respect. Als er één trainer was waar je wel respect voor moest hebben, zeker voor iemand als haarzelf, aangezien zij maar een kleine simpele coördinator was, dan was het Aiden wel. "Denk je dat je dat zou lukken? Ik bedoel, is Tyrion echt zo sterk?" Stiekem was het toch wel het beeld van de Charizard geweest dat haar zo ver had gekregen om er zelf ook een te gaan trainen. En aangezien haar angst alleen voor Houndooms was en niet voor andere vuur pokémon, was het haar best makkelijk af gegaan. Nu was Enya een stukje kleiner dan het bakbeest dat Aiden bij zich had, maar dat betekende niet dat er een ontzettende kracht achter de beesten schuilde. Ze boog voorover en pakte de Buneary op, die ze met een glimlach over z'n oren aaide. Wat een schattig beestje was het toch. Ze moest echt snel tijd vinden om 'm te trainen.

Vivienne vroeg of Aiden dacht dat het zou lukken, of Tyrion écht zo sterk was. “Voor nu is Tyrion niet in zijn beste staat, maar zodra hij weer helemaal de oude is… Weet ik het zeker,” knikte hij. Of het een deel van zijn ego was, of dat het was dat hij weigerde niet volledig op de Charizard te vertrouwen maakte niet uit. Hij wist zeker dat Tyrion het kon en anders waren Ronan, Arya, Élise en de anderen er ook nog. “Maar ik zou het best willen proberen, zouden ze me meteen alle badges geven als ik het probeerde,” grijnsde hij droogjes. “En jij dan? Nog geen ego gekweekt?” vroeg hij geamuseerd. Vivienne was een vrij makkelijk persoon om mee te praten. Gezien een gebrek aan Tauros-heid, was ze licht pestbaar maar op zo’n manier dat hij zich misschien nog moest inhouden voor ze zich echt beledigd zou gaan voelen.
En misschien schatte hij haar wel helemaal verkeerd in en was ze een beest in bed van binnen. Wie zou het zeggen.

Niet in z'n beste staat? Nieuwsgierig vroeg ze zichzelf af wat er gebeurd was met de Charizard, maar ze besloot er maar niet naar de vragen. Misschien was het wel een pijnlijk onderwerp en ze had geen zin om Aiden kwaad te maken. Hij was echt zo iemand die je niet kwaad moest maken, als je geen goede, geldige, reden ervoor had. Ze slikte moeizaam en gaf Cáel afwezig nog een aai over z'n kopje heen. Ze knikte eventjes toen Aiden het erover had dat de gymleaders hem dan beter alle badges meteen konden geven en ze grinnikte er zachtjes om. Ergens zag ze het best wel gebeuren, Aiden binnen stappend met Tyrion achter zich aan die random flamethrowers afspuwde. En dan de gymleader trillend op zijn of haar benen hem de badge geven. Vivienne moest zich inhouden om niet te gaan giechelen bij het idee. Haar fantasie was af en toe een beetje erg groot, wat soms tot problemen kon gaan leiden. Aiden vroeg haar daarna of ze nog geen ego had gekweekt en iets wat verlegen schudde ze haar hoofd. "Zo goed ben ik niet, twee gyms en een contest gewonnen. Ik begin me steeds meer trainer dan coördinator te voelen. Dus waarin zou ik een ego moeten hebben?" sprak ze wat afwezig, terwijl ze haar blik afwende en schuin naar de grond keek.

Het meisje leek verlegen. Dit was iets waar Aiden wel om kon lachen. Ze begon te spreken over hoe zij nog geen ego had en dat ze niet zo goed was. Dat ze zich meer een trainer dan een coördinator voelde, dus dat er geen reden was voor haar om een ego te hebben. Aiden hief zijn schouders met een lichte grijns. “Ik denk niet dat dat ‘t is,” merkte hij hoofdschuddend op. “Trainers zijn heel algemeen, waardoor het al snel geen uitdaging is. In principe is iedereen een trainer. Een coördinator doet het gewoon net iets anders,” verzekerde hij haar vervolgens. Al was hij niet gek op contests, kon hij de gevechtsstijl van coördinators waarderen en had hij daar zeker wat van opgestoken. Met Arya vocht hij totaal niet enkel op kracht. Ze gebruikten alles wat de Pokémon had, waardoor er veel meer te bereiken viel. Dat hij met Tyrion enkel op kracht leunde, was gewoon omdat die zoveel kracht had, dat iets anders niet langer nodig was.

Vivienne haalde lichtjes haar schouders op toen ze de hele stroom aan woorden van Aiden aannam. Ze had gewoon nooit een goed zelfbeeld gehad en door alle gebeurtenissen ... "Ik weet het niet. Door alles wat er gebeurd is hier ben ik nergens meer zeker over," mompelde ze zachtjes. Ze beet op d'r lip en wilde er eigenlijk over ophouden, want de kans was groot dat Aiden haar nu alleen maar een zielig klein meisje zou gaan vinden. En nu ze erover nadacht, misschien was ze dat ook wel. Ze zuchtte zachtjes en keek weg van de man, waarbij ze afwezig over haar arm wreef. Haar zelfvertrouwen had een ontzettend duik gekregen sinds ze in Kalos was gekomen. En hoe hard ze het ook probeerde, ze kreeg het niet meer voor elkaar omdat blije meisje dat ze was weer terug te krijgen.

Aiden haalde zijn schouders op na de woorden van het meisje. “Zekerheid is overschat,” knipoogde hij. Nee, Kalos was niet enkel rozengeur en maneschijn geweest, maar hij was toch blij hierheen te zijn gekomen. Immers was elk obstakel er toch weer één dichterbij het eind, was het niet? Hij keek het meisje dan ook aan en zuchtte een keer. Arceus, hij was niet zo goed met onzekere types. Al was hij gewend om het ego van Lilium te krenken, zou hij het zielig vinden om dat te doen bij Vivienne. Immers deed dat blondje genoeg domme dingen om het te verdienen en had Vivienne hem (tot nog toe) niet op zijn zenuwen gewerkt, dus was er geen enkele reden om ‘t ‘r moeilijker te maken dan het was.

Vivienne slaakte een zachte zucht en keek naar de grond. Zekerheid is overschat? Wat had ze daar nou weer aan. Ze had geen zekerheid, ze had bijna geen zelfvertrouwen over. Wat moest ze dan nou weer gaan doen? Alles maar opgeven en een kamertje huren, zodat ze daar weg kon rotten? De brunette begon zachtjes te trillen en haar ogen werden vochtig. Nee, ze mocht niet gaan huilen, ze moest sterk zijn. "Er heeft geen nut als er geen zekerheid meer in je leven is," mompelde ze zachtjes, terwijl ze haar neus vol voelde lopen en de tranen in haar ooghoeken prikte. "Als alles je ontnomen is en iedereen je alleen maar pijn doet, wat heeft het dan voor zin om je best nog te doen?" kwam er daarna achteraan. Ze huiverde een keer en er rolde een traan over haar neus, die aan het puntje bleef hangen en op de grond viel. Dit had ze willen voorkomen. Waarom was ze toch zo snel gebroken?

Alle heilige Arceusen nog aan toe. Dit had hij weer. Daar stond hij dan, terwijl het meisje op de grond zakte en een traan over haar neus rolde. “Eh,” kwam er verward uit de mond van de roodharige. Hij kon niet tegen huilende meisjes. Behulpzaam was hij niet en meelevend nog veel minder, maar… Het maakte hem ongemakkelijk. Echt heel erg. Hij wist dan niet echt wat hij met ze moest en zette ze het liefste op een schommel om het dan te gaan duwen, terwijl hij riep: “Kijk, dit is leuk!”
Maar, dat was misschien niet het beste idee. Dus, daar stond hij dan. “Viev… G… Eh… Gaat het?” Achievement unlocked: confused Aiden. Hij zuchtte een keer terwijl hij haar met een frons aankeek. Stop met huilen, stop alsjeblieft met huilen… Waarom huilden meisjes altijd? Stop. Dit keer had hij het niet eens met opzet veroorzaakt. Stop. Dit was niet oké.