Don't mind me |&Allison

<sub>Parfume Palace. Het was zo'n groot gebouw, met zoveel kamers. Veel mensen konden er alleen maar van dromen om ooit in zo een huis te kunnen wonen. Het was in één woord chique, maar de zwart harige jongen zou het nooit moeten hebben. Eigenlijk was het helemaal niet een plek waar hij echt heen wilde gaan. Floyd was er vooral te vinden omdat hij hoopten iets van waarde te kunnen vinden. Je wist maar nooit wat er nog lag. Aan een rustig tempo liep hij door de gangen tot hij uiteindelijk een kamer insloeg. Het was ooit een slaapkamer geweest, dat was zeer duidelijk te zien aan het grootte bed dat er in stond. Dat bed was wel niet waar hij zich mee bezig hield. Uit zijn jaszak nam hij een zakmes dat hij open klapten. Het kleine mes had hij bijna overal bij. In de kamer stond tegen een muur een lange kast waar hij meteen heen ging. Een klein schuifje dat makkelijk over het hoofd kon worden gezien zat links onderaan de kast, Floyd moest dus door zijn knieën zakken om er goed bij te kunnen. natuurlijk probeerde hij de schuif eerst gewoon open te maken maar dat lukte niet, dus pakten hij het mes beter beet. In de schuif zat een slot ingebouwd, dus hij moest eerst het slot openbreken voor hij verder kon. Dat was toch het plan.
Het zakmes dat hij aan het gebruiken was om de schuif open te krijgen hield hij meteen zicht tegen zijn hand aangedrukt zodra hij voetstappen hoorde naderen. Dat mes drukte hij daarom in de lengten tegen zijn hand en pols. Floyd had zich ondertussen ook omgedraaid om te kijken wie er naderde, en stond tegen de kast aangeleund. Zijn wenkbrauwen schoten meteen omhoog bij het zien van de verschijning, en zo ook kwam er een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Dat is lang geleden.' zei hij rustig.



& Allison</sub>

Een jonge vrouw rekte zich uit, terwijl ze met haar Lopunny aan haar zeide het Perfume Palace in wandelde. Op haar hoge hakken was ze groter dan normaal, maar nog altijd was het gebruikelijk dat ze omhoog moest kijken wanneer ze met iemand communiceerde. Gelukkig was ook dit iets wat niet al te vaak voor kwam, aangezien de vrouw niet zo’n sociaal aangelegd type was. Nee, ze was veel liever alleen. Aan de top. Uitkijkend over alles wat onder haar stond. Dat klonk als het perfecte leventje.
Bij het horen van een stem keek ze geïnteresseerd om. In eerste instantie viel haar een onbekende man op, tot ze de oog- en haarkleur zag. Holy. Mukkin’. Arceus. Wat deed hij hier. Ze balde haar vuist onmiddellijk en merkte hoe haar Lopunny zich aanspande. Het was beiden maar voor een fractie van een seconde, tot ze haar (misschien niet helemaal oprechte) rust terug wist te vinden.
“Hallo daar,” sprak ze kalm. “Wat doe je in mijn regio?” Haar stem klonk streng, terwijl haar blauwe ogen niet van hem af kwamen. Nee, ze wilde weten waarom hij niet gewoon lekker rustig in Unova was gebleven. Daar had ze geen last van ‘m.

_{'Jou regio?' vroeg hij met misschien een zachte spottende toon in zijn stem. Zijn ogen bleven op die van Allison gericht staan waardoor ze elkaar bleven aan kijken. Hij verwachten niet meteen dat ze blij ging zijn met zijn plotse komt in Kalos. Haar regio. Natuurlijk dat. 'Ik heb je naam anders nergens zien opstaan.' zei Floyd terwijl dar hij voor het eerst even zijn blik afwende en zich richting het bed begaf dat in de ruimten stond. Zijn hand liet hij over de zachte katoen glijden en al snel vonden zijn ogen de blik van Allison weer. 'Maar ook leuk om jou nog eens te zien.' de zwart harige jongen was niet meteen de persoon die veel lachten of glimlachten. Enkel wanneer dat hij iets nodig had van iemand anders zou hij dat doen. Dat wilden echter niet zeggen dat hij een stil persoon was. De jongen wou zijn rust wel hebben en de nodige stilten maar zelf sprak hij nog aardig veel. Nee, hij was zeker niet bang om verkeerde zaken te zeggen, al paste hij nog wel eens op met wat hij zei. 'Maar als antwoord op je vraag,' zei hij terwijl dat hij zich ondertussen neerzetten op het bed. ', ik werd naar hier gestuurd.' eindigde hij. Heel even keek hij naar de pokémon die Allsion vergezelde. Een lopunny als hij zich niet vergiste. Het was dat de pokémon er zo 'mannelijk' uit zag, anders had hij het wezentje nog wal in zijn team willen hebben.}

“Als je nog steeds bij het team hoort, dan had je wel moeten weten waar je je begaf.” De jonge vrouw sloeg haar armen over elkaar heen na zijn woorden en vernauwde haar blik. Al was Marcus ook elite leider, had zij de leiding over Team Rocket wat Kalos betrof. Haar naam was onderhand toch redelijk bekend onder de leden en van de onbekende, amateuristische dief was ze naar een leider gegaan, met het nodige ego en de ervaringen die hierin mee kwamen, natuurlijk.
“Waarvoor? We kunnen het prima zonder jouw hulp aan.” Opnieuw klonk ze fel en haar blik begon er ook niet vriendelijker op te staan. Het leek er wel op alsof ze het op haar gemund hadden hier, zeg. Die groenharige Ace, Marcus en nu ook nog eens Floyd? Waar bleven de leuke kerels, zeg? Zo zou ze nog eens eenzaam sterven ook, met al die ongure types.

_{Floyd keek even op naar Allison. Natuurlijk wist hij wel dat zij hier elite leider was, samen met één of andere Marcus. Wie dat ook mocht wezen. 'Hm,' was zijn enige korte antwoord. Hij bleef erbij dat Kalos niet haar regio was. Ze was er misschien wel baas over iedereen van Team Rocket, maar dat was juist het punt. Ze was enkel baas over de mensen van Team Rocket, niet over de rest. 'Als je denkt dat deze regio van jou is, dan is de macht die je hebt toch naar je kop gestegen.' zei hij terwijl dat hij tegen zijn eigen hoofd tikten. Ondanks dat zijn woorden niet de vriendelijkste waren, was er geen enkele bedreiging in zijn stem te horen.
Ondertussen legde hij zich op zijn rug neer op het grote bed. Jups, dat lag zeker goed. Het deed hem eraan denken dat hij ook nodig eens een onderdak moest zoeken. De vraag was enkel waar. 'Ik ben hier speciaal heen gekomen voor jou, omdat ik weet dat je me zo hard hebt moeten missen.' volgens Floyd was haar vraag een domme vraag. In haar ogen niet , maar in die van hem wel, en domme vragen krijgen enkel domme antwoorden terug.}

“Misschien, misschien,” sprak de jonge vrouw twijfelend, terwijl haar gezegd werd dat de macht haar naar het hoofd was gestegen. “Maar, is dat slecht? Ik weet precies waar ik toe in staat ben.” Haar stem klonk poeslief, oh zo onschuldig. En toch zou iedereen weten dat haar woorden niet zo bedoeld waren. Nee, de jonge vrouw was geen leugenaar. Elk dreigement, elke hint die ze gooide was waar. Ze was niet te vertrouwen. En dat mocht men weten.
“Och, misschien is het dan weer hoog tijd dat je teruggaat,” ging ze liefjes door, na de woorden van de man. Nee, het paste niet in haar leven. Een man als zij, in háár team. Ze was het er absoluut niet mee eens en zou dit niet verbergen. Toch was er die kant van haar, de kant die haar angstaanjagender maakte, die geïnteresseerd was. De kans die hunkerde naar een gevecht, naar de spanning van onenigheid.

_{Als antwoord op de vraag van Allison haalde hij even kort zijn schouders op. 'Daar ga ik maar niet op antwoorden.' besloot hij. Of het wel zo goed was als de macht naar je hoofd steeg was hij niet zeker over. Waarschijnlijk was het goed zolang het niet te erg werd. 'Maar waar ben je dan precies toe in staat, als ik zo nieuwsgierig mag zijn?' vanaf dat moment keek hij haar niet meer aan. Je moest je gesprekspartner toch niet heel de tijd blijven aankijken? Het plafon daarin tegen was een heel pak interessanter dan het gezicht van zijn 'baas'.
'Terug weg gaan?' bij het horen van die woorden keek hij heel even op naar Allison en stond hij weer op van het bed. Ze kon zeggen wat ze wou, hij was niet meteen van plan om Kalos weer te verlaten. Alleen al omdat de vrouw het maar niks vond dat hij in Kalos was. Rustig stapten hij op haar af om iets voor haar weer te blijven staan. Zijn gele ogen waren strak op haar gericht. 'Ik denk toch dat ik hier wat langer ga blijven, want ik begin het hier best leuk te vinden. Al die nieuwe mensen die ik leer kennen, maar het beste is natuurlijk om oude vrienden terug te zien.' ze was dan misschien elite leider maar dat ging hem niet meteen afremmen. Als ze echt wou dat hij weg ging, zelfs dan zou hij de ongehoorzame grunt gaan uithangen.}

“Liquidatie.” Haar stem klonk alsof ze hem vertelde dat ze goed was in het bakken van cupcakejes, terwijl ze hem met een onschuldig glimlachje aankeek. Immers was het zo. Team Rocket treurde niet om levens. Nee, als ze dat zouden doen zou het één groot rouw-team zijn. De club der emo’s, of iets als dat. Het zou in ieder geval een nogal ongezellig potje mensen bij elkaar zijn. Niet dat het nu zo gezellig was, of zo. De meesten waren een stel gebroken, mentaal-beperkte mafkezen die een kick haalden uit macht en dachten dat ze het zo goedmaakten dat hun pappie ze sloeg! Oh, boe-hoe. Poor mukkin’ kids.
De man maakte maar al te duidelijk niet weg te willen gaan en Allison stapte wat dichterbij, zodat ze naar hem op moest kijken. “Prima!” sprak ze met een enthousiast glimlachje. “Wat dacht je ervan als je me laat zien wat voor nut je hebt binnen het team?” Ze tikte zacht op zijn borstkas terwijl ze haar blik geamuseerd vernauwde. Ze was benieuwd hoe hij haar woorden op zou vatten.

_{Meteen greep hij naar de hand van Allison zodra dat ook maar één vinger hem had geraakt. 'Ik moet me dus eigenlijk bewijzen?' vroeg hij rustig aan Allison. 'Sure, why not.' en hij haalden even zijn schouders op. Als mevrouw de Elite Leider echt wou dat hij moest bewijzen wat voor nut hij had zou hij dan maar doen. Het kon nooit geen kwaad om te laten zien tot wat je in staat zou kunnen zijn. 'Al denk ik dat je vast al wel weet dat ik nuttig zal zijn in je organisatie. Het is niet dat dit de eerste keer is dat we elkaar zien.’ een kleine grijns kwam op zijn gezicht. Er waren niet veel mensen die dat Floyd interessant vond. Meer dan de helft van de bevolking is zo normaal. Zo alledaags dat ze hem al snel beginnen te vervelen. Dat zijn de personen die hij ook niet kan blijven onthouden. Hun naam en gezicht vergeet hij haast meteen.}

“Probleem is,” sprak Allison, terwijl ze haar hand lostrok uit de zijne en hem geamuseerd aankeek. “Ik weet niet of je te vertrouwen bent. Het maakt me niet uit wie je bent voor de rest van het team, maar ik moet mijn leden kunnen vertrouwen.” Immers gingen haar taken al lang veel verder dan stelen, dan angst aanjagen. Nee, haar taken lagen dieper, waren veel geschifter dan ze ooit had mogen dromen. Ze had zoveel ideeën, zoveel ambities. En Giovanni bleef ze maar vullen, bleef er maar voor zorgen dat er meer kwam. Voor nu leek het erop dat hij tevreden was met de ontwikkelingen in Kalos.
“Want het komt júist door onze vorige ontmoetingen dat ik mijn twijfels heb.” Dat zou hem vast en zeker niets verbazen.

_{Allison had inderdaad een punt dat hun vorige ontmoeting niet erg goed was om het vertrouwen bij iemand op te wekken. Daar kon Floyd haar geen ongelijk in geven. Hij zou ook niet met zekerheid kunnen zeggen of dat hij het opnieuw zou doen of niet. Als het echt moest zou hij gerust weer liegen om zelf een goede naam te kunnen krijgen. ‘Mensen veranderen Alli. Vorige keer heb ik inderdaad mijn fouten gemaakt, maar die zal ik gerust terug willen recht zetten.’ zei Floyd tegen de persoon die nog steeds voor hem stond. ‘Maar dan moet je me natuurlijk de kans geven om het terug goed te maken.’ ging hij nog verder. Ze had al gezegd dat hij moest laten zien dat hij nuttig was, dus eigenlijk had hij die kans ergens al gekregen.}

“Oké!” Haar stem klonk enthousiast nadat ze naar zijn woorden geluisterd had. “Ik weet wel een manier, een… kans,” ging ze door. Ze wist precies hoe Floyd haar vertrouwen kon winnen. Er waren immers twee mensen in deze regio die ze beiden voor geen cent vertrouwde. “Ben je bekend met… mevrouw Florbelle? Lilium, als ik me niet vergis?” vroeg ze hem. Ze was benieuwd of Floyd een aanwinst zou zijn voor Kalos, of hij iets zou kunnen betekenen. Voor nu had ze nog haar twijfels, maar ze had genoeg manieren om hem eens goed uit te testen.

_{Dus er was een kans dat hij het zou kunnen goed maken. Iemand met de naam Lilium zou er dan wel bij betrokken zijn maar dat kon hij er vast wel bij nemen. Het enige wat hem op dat moment interesseerde was wat de vrouw precies van hem verwachten. Wat dat hij moest doen. ‘Misschien.’ was zijn antwoord op haar vraag. Hij was sowieso al slecht met namen. Het gebeurde veel vaker dat hij een naam vergat, of dat hij een naam wist maar er het verkeerde gezicht bij plakten. Op dat moment kwam de naam hem in ieder geval niet bekend voor en had hij geen idee wie die persoon moest voorstellen. ‘Waarom?’ dat was voor hem de belangrijkste vraag op dat moment. Wat was ze van plan?}

Misschien? Allison fronste voor een kort moment, maar zodra zijn vraag kwam, ontstond er weer een slecht grijnsje op haar gelaat. “Mevrouw Florbelle… Haar ouders waren een groot probleem voor ons team en… moesten uit de weg geruimd worden.” Bij de laatste woorden trok één mondhoek omhoog, even als één wenkbrauw. Ja, Lilium’s ouders waren er niet goed vanaf gekomen. En als het aan haar lag, zou hetzelfde uiteindelijk met lieve, lieve Lilium gebeuren. “Lilium heeft dingen gezien die ze niet zou moeten zien. Ik wil dat je haar bij elk woord dat ze spreekt over het team, bij elke stap die ze zet duidelijk maakt dat er niet valt te sollen met het team. Het maakt me niet uit hoe je het doet, maar zorg voor intimidatie,” vertelde ze de man. Ze wilde Lilium niet als bedreiging zien, maar had liever ook niet dat ze haar nu uit de weg ruimde. Ouders die stierven gevolgd door hun enige dochter, zou misschien wel te veel aandacht trekken.

_{Wat dat de vrouw zei over de ouders kwam hem ergens wel bekend voor. Als hij zich niet vergiste had hij er ooit wel eens van gehoord. In ieder geval zag het er naar uit dat mevrouw Lilium de aard had van haar ouders als Floyd Allison mocht geloven. Het volgende wat ze zei waren zeg maar de afspraken. ‘Ze is dus zoals haar ouders een probleem.’ Floyd was niet meteen de persoon die iemand zou doden, maar dat kwam gelukkig niet in de afspraken voor. Gewoon intimiderent zijn en haar duidelijk maken dat ze zich met haar eigen problemen moest bemoeien. Dat kon hij wel doen. Floyd knikten dan ook even. ‘Wees maar zeker dat ik haar ga duidelijk maken dat ze zich met haar eigen zaken moet bemoeien.’ zo’n moeilijke opdracht kon dat zeker toch niet zijn?}