Dancing in the flames

Ragya had niet gewonnen met de wedstrijd, maar het maakte haar niet uit. De andere hadden het waarschijnlijk beter gedaan en ze had zichzelf vermaakt. Het was leuk geweest weer eens viool te spelen, al helemaal op het podium. Dat had gewoon iets extra’s. Daarbij had ze weer wat tijd besteed met Fenrir, wat ook nodig was om hem wat makkelijker te krijgen richting Aldrei. Hoe dan ook was ze blij dat ze mee gedaan had, en was nu bezig haar spullen op te ruimen. Fenrir had ze al terug gestuurd en de Ninetales hing zoals altijd rond haar heen. Ze pakte haar spullen in en ruimde de viool op. Echter duurde haar rotzooi opruimen langer dan verwacht en bleef ze nog een tijdje in de ruimte om alles op zijn plaats te krijgen. Uiteindelijk kwam iemand die zij dat ze weg moest gaan, waardoor ze geen kans meer had gehad om te kleden. Nou ja, dan maar even de straat oversteken naar het pokécenter. Zo liep ze dus in de jurk, met gympen eronder en een rugzak met viooltas op haar rug. Een beetje dubbel maar het werkte voor haar. Ze zou zo weer in normale kleren zitten, want dit was dus niet haar ding. In de verwachting dat ze zo weg zou zijn deed ze de deur open, maar Aldrei ging haar al grommend voor. Een bekende dus. Ze stond net buiten en zag al waartegen de vos het had, Lucian. Niks persoonlijks maar ze had nu echt geen behoefte om een bekende te zien. Daar ging haar imago. Niet goed wetend wat ze moest doen bleef ze maar gewoon staan.

Ze vond dit dus niet leuk, helemaal niet leuk. Aangezien haar huidskleur zo wit was als die van een melkfles die behandeld was met bleekmiddel kon je haar ongemak al duidelijk zien door middel van rood wordende wangen. Hoe makkelijk je van je stuk af gebracht was als je geen broek aan had was wonderbaarlijk. "Noem me geen prinses Dyrmaetur minn, dat ben ik niet" Sprak ze als een slecht tegenargument, al stond er haar standaard dreiging in. Aldrei leek er evenmin tevreden mee te zijn en hapte naar zijn schenen. Deze keer deed Ragya geen poging haar te stoppen, gewoon omdat ze wist dat Lucian wel opzij kon springen voor de flauwe aanval. Het was logisch dat de roodharige dit niet al te veel op prijs stelde. Ze mocht het dan wel leuk vinden in een donkere zaal waar niemand haar zag, maar nu in het daglicht bij een vriend die nóg meer van haar vrienden kende. Nee bedankt. Haar trots was hiervoor gewoon te groot. Aangezien ze wist dat ze de komende tijd niet van Cassanova af kwam zette ze haar tassen op de grond en keek Aldrei aan, die erbij ging liggen om ze te bewaken.

Bij de grijns keek ze dubbel zo koppig terug. Ze wou zich niet laten kennen door een paar opmerkingen en een stomme gehuurde jurk. Maar dit waren nu ook niet echt dingen waar ze invloed op had. Vandaar dat ze gewoon naar Lucian keek met een ongeamuseerde blik in haar rode ogen. Bij de opmerking van de ander kreeg ze een beetje haar houding terug en reageerde soepeler; "En ik zou er ook maar niet aan wennen als ik jou was" Het was waar, dit was nog steeds zeldzaam. Maar ze kon moeilijk bij een tango gaan staan zonder zo'n fancy jurk. Zo werkte het niet. Bij de vraag haalde ze haar schouders op. Duidelijk no hard feels. "Niet echt, ik doe dit soort dingen vooral omdat ik me verveel en het wel leuk is om te doen." En omdat ze dan kon spelen, maar dat zei ze niet. Ze had al het gevoel dat Lucian zo'n type was dat veel te snel veel te veel over iemand te weten kwam.

Toen hij vertelde dat hij een troostprijs had kon ze het niet laten zowel nieuwsgierig als wantrouwig te zijn. Beiden gevoelens versterkten ook toen het hij zei dat ze weer naar binnen moesten. Een groot vraagteken zou nu boven haar hoofd kunnen zweven voor de duidelijkheid. Toch besloot ze te knikken en liep mee naar binnen. Zo worden mensen dus vermoord, met andere meegaan naar een lege locatie met geluidsdichte wanden. Geweldig idee. Maar logisch denken was niet haar beste punt, dus ze keek naar Lucian terwijl ze hem voor liet gaan. "Wat ben je van plan?" Vroeg ze nog, terwijl ze nog even naar achteren keek en een gebaar maakte richting Aldrei dat ze moest blijven. Deze protesteerde luid maar luisterde toch, voor nu.

Ze deed de ander zeker een plezier door de vos erbuiten te houden, maar ze wist wel dat Aldrei niet voor eeuwig daar bleef zitten, die zou uiteindelijk wel komen kijken als het haar te lang zou duren. Maar voor het moment zou de vos haar spullen bij kunnen houden terwijl zij dit deed. Wat dit nu was wist ze nog niet, want Lucian zei dat het een verassing was. Al bijna had ze gemompeld dat ze niet van verassingen hielt toen ze de zaal in gingen. Niet geheel de bedoeling begrijpend bleef ze wachten tot de ander zijn werk had gedaan. Ineens klonk de tango die ze net had gespeeld door de ruimte heen, het vioolspel herkennend. De donkerharige kwam weer haar kant op en ze keek omhoog in zijn gouden ogen. Het duurde even voor het doordrong dat ze moest gaan dansen. Ze kon het een beetje, gewoon beginnersspul. Maar aangezien Lucian het voorstelde ging ze ervan uit dat hij wist wat hij deed en hij was toch degene die de dans moest leiden. “Goed dan, deze dans krijg je, maar ik beloof niet dat ik goed ben” Hierna pakte ze zijn hand vast.

Ze werd weer ge-mon amour-ed. Ach, in ieder geval klonk het leuk. Ze had de hand aangepakt en vrijwel meteen naar Lucian toegetrokken. Dit had ze nog wel verwacht, het was immers een tango en die kon je niet dansen als je ver van elkaar af stond. Bij zijn grijns kon ze niet anders dan die nadoen. Tot nu toe was het voor haar ook nog leuk hoor. De muziek zwelde weer op en ze legde haar overige hand in de hals van Lucian, waarbij ze haar rug rechtte. Natuurlijk was ze een pittig stuk kleiner maar ze kreeg het voor elkaar nog goed steun aan hem te krijgen en er nog een beetje fatsoenlijk uit te zien tussendoor. Ze volgde zijn leiding en liep met het ritme mee naar achteren. Hun torso's waren tegen elkaar aangedrukt en ze voelde zijn lichaam tegen de hare bij de passen. Ze zette een pas opzij terwijl hun handen even in elkaar gebonden omhoog zouden gaan. "Laat me niet vallen hé Cassanova" Hierna wachtte ze tot ze voelde dat Lucian haar goed vast had en leunde naar achteren, waarbij ze meteen weer de zwiepende beweging omhoog maakte. Tot haar eigen verbazing gingen haar rode haren nog redelijk goed mee en eindigde ze eenmaal rechtop niet als een chewbacca. Even keek ze schuin naar degene die ze vast had, wachtend tot hij haar weer goed vast kreeg voor het volgende.

Ze moest hem maar geloven in dit. En verassend genoeg wat Lucian sterk, ze had niet het gevoel dat hij heel veel moeite had met haar tegenhouden. Nu was ze ook niet al te zwaar, dus dat kon wel schelen. Ze stond nu tegen hem aan en zwiepte haar been om zijn middel heen waarna ze samen opzij gingen. Ragya leunde nu helemaal tegen de jongen op tot ze weer terug recht kwamen, ze even met beiden voeten naast elkaar stond en met haar haren schudde. Meteen daarna leunde ze weer tegen hem aan en liet dit doorrollen zodat Lucian haar op moest vangen. Hoewel ze deels verwachtte dat ze op de grond zou belanden bleek dit niet zo te zijn. Even bleef ze in zijn armen tot hij haar weer recht moest trekken en ze weer naast hem belandde, om hem hier weer recht aan te kijken. Ze danste verder, sierlijke bewegingen met haar benen die de jurk lieten dansen terwijl de jongen haar vast hielt. Hierna draaide ze een rondje en ging weer tegen hem aanleunden, sloeg haar arm om zijn nek heen en hielt zijn hand goed vast, zodat hij haar iets omhoog kon tillen. Hier tilde ze haar ene been de lucht in, misschien wat minder hoog als zou moeten maar ze was dan ook minder lenig. Even keek ze naar Lucian, hij zou nu moeten gaan draaien, zij zou er vanzelf wel omheen vallen.