Hij stond nu voor de Prism tower, wel het meest bekende gebouw in de hele stad. Vol bewondering keek hij omhoog. Het was een verbazingwekkend mooi gebouw. Li stond zich af te vragen wie de architect was geweest, want dat was vast een boel werk geweest. Dat waren sowieso minstens tien architecten die dat voor elkaar moeten hebben gekregen. Het was hoog, met blauw glas en mooie metalen vormen in het ontwerp. Geen wonder dat er mensen waren die er absoluut foto's van moesten hebben. Zoals die donkerharige jongen met zijn Dusknoir en z'n Elgyem. De Dusknoir leek niet heel enthousiast. Lionell grinnikte, hij vond het wel grappig, zo'n trainer die iets te enthousiast is over iets, en dat het zelfs zijn pokémon op een gegeven moment gaat vervelen. Hij had ze voor de toren gezet en wilde een foto nemen. Maar blijkbaar was het toch niet helemaal goed zo. Blijkbaar móést en zou hij de volledige Prism tower erbij op hebben. De donkerharige trainer begon dus achteruit te lopen, door de mensenmassa heen, om de toren erop te kunnen krijgen. Hij liep langs Lion. Deze wilde net wegstappen, maar de jongen was eerder en duwde hem aan de kant. Uit evenwicht gebracht zette de breeder haastig een paar stappen zijwaarts en viel net niet op de grond. Een beetje kwaad keek hij de jongen aan. Dat was echt nergens voor nodig geweest. Nu maakte de jongen zijn foto. Toen hij deze bekeek glimlachte hij, en sprak toen Lionell zelf aan, al wijzend op de camera die hij in zijn handen had. "Dit ding is werkelijk geweldig, als je het niet hebt moet je het gewoon aanschaffen," Oké, Lion begon zich nu echt af te vragen wat er omging in het hoofd van deze jongen. Hij zei niet eens sorry. Even trok de donkerharige breeder zijn wenkbrauwen op. "Nog bedankt voor het duwen," begon hij. Zijn mondhoeken trokken ietsje op in een soort grijns, een spottend glimlachje. "Ik vroeg me wel een beetje af waarvoor dat nodig was?" Daar mocht die trainer lekker antwoord op geven. Als 'ie dan nog geen sorry zei zou Lionell het wel laten afhangen van een duel. Hij vond beide pokémon van de jongen interessant, en zou eigenlijk best graag Flareon één van de twee laten vechten. Die had haar training nodig. Ondertussen bleef hij de fotograaf aankijken met afwachtende blik. Stiekem hoopte hij nu dat hij geen sorry zou zeggen, en aan de andere kant toch weer wel.

Huh? Had hij sorry gezegd? Hij had zich verontschuldigd over het feit dat hij er door moest, maar Lion wist zeker dat hij geen sorry had gehoord over de duw. Oké, het zou wel. Terwijl de jongen zijn camera wegstopte keek de roodogige breeder zijn vuureeveelution aan, alsof hij haar wilde vragen of zij hem wel sorry had horen zeggen. Maar dat snapte de jonge pokémon natuurlijk niet meteen. Ze glimlachte vrolijk naar hem, dat wel. Hij glimlachte dus maar terug. Zij mocht dat wel hebben. Je moest als trainer een beetje meekomen met de karakters van je pokémon, zoals vrienden dat ook bij elkaar doen. "Maar graag gedaan voor de duw." Wat de jongen nu zei deed Lion wel even opkijken en grinniken. De trainer glimlachte trouwens ook. De Dusknoir achter hem trouwens niet. Die leek vrij geïnteresseerd in Lionell zelf. Nee. Waarschijnlijk niet. Hij staarde hem alleen maar aan met zijn grote, rode oog. De donkerharige jongen met eveneens rode ogen staarde maar terug, maar na een tijdje wendde hij zijn blik weer richting de trainer van de ghost type. Deze gaf nog antwoord op de vraag waarom het ookweer nodig was geweest dat hij Li weg had geduwd. "Ik wou een foto maken." Hij zei het alsof hij het toegaf, en tegelijk alsof het een vrij logische reden was. Nu moest Lionell oprecht lachen. Zo erg was deze jongen ook weer niet. "Meen je dat? Wilde je een fótó maken? Oooh!" Het was nogal sarcastisch, maar niet echt gemeen bedoeld. Hij grijnsde even en keek naar de Dusknoir en de Elgyem. Hij knikte. "Gave pokémon heb je." gaf hij toe, ter waarheid. Dat wilde hij eigenlijk al een tijdje zeggen.