Not chickening out [Open]

Ze zei dat ze enkel een paar schrammen had, maar Raven had duidelijk gevoeld dat de huid om haar arm aangetast was. Het was echter anders dan een snee of schram. "Wat heb je op je armen?" vroeg hij toen gewoon simpel. Hij was blind, wist hij veel dat het brandwonden waren. Raven kon sowieso niet goed begrijpen waarom iemand zich om iets aan zijn uiterlijk zou schamen, dus zou hij daar ook nooit tactisch om zijn. Hij wachtte zwijgend haar antwoord af, want ook al was het inderdaad niet ver meer, hij ging haar niet nog een keer door die boom laten stuntelen als ze al gewond was. Dan kon ze zich net zo goed meteen laten vallen.

Vivienne wende haar gezicht af en huiverde toen ze de diepte onder haar zag. Natuurlijk moest hij het opmerken, waarom ook niet. Ze wist dat als bij iemand één van zijn of haar zintuigen werd ontnomen, de andere sterker zouden werken om het te compenseren. Het moest dan ook wel dat hij het zou opmerken. Ze twijfelde toch eventjes om antwoord te geven. "Brandwonden," mompelde ze daarna zachtjes. "Ik ben aangevallen door een Team Rocket grunt met een Houndoom, het vuur van de pokémon heeft mijn armen verbrand en mijn vriend van zijn oog ontdaan," legde ze daarna zachtjes uit. "It's not something to be proud of. Als Coördinator heb ik er best wel moeite mee," gaf ze daarna toch maar toe. Ach, wat kon het nu nog voor kwaad om alles maar toe te geve. Als ze één verkeerde stap maakte was ze toch dood ...

Raven kon niet anders dan haar een beetje met ongeloof aanstaren. Nee, het was niet gek om te geloven dat spelen met vuur voor brandwonden kon zorgen, maar Team Rocket? Hij had nog nooit iets van de organisatie gehoord, noch gezien, sinds Sycamore hem verteld had dat ze hun intocht hadden gemaakt. Noem het geluk (al was dat iets wat niet vaak bij hem voor kwam), of gewoon toeval, maar hij had zelf de indruk gekregen dat het allemaal niet zoveel voorstelde. Tot dusver dan, want iemand's armen verbranden en een ander z'n oog uit z'n kas halen werd wel wat serieuzer. Raven herstelde zijn uitdrukking en haalde toen zijn schouders op. "Mensen zouden je niet alleen daarom moeten beoordelen," zei hij toen kort. Als ze als coördinator strafpunten zou krijgen voor haar brandwonden, dan vond hij dat wel een hele zielige tak van sport. Hij fronste toen hij weer over haar woorden nadacht. Ze had dus blijkbaar een vriend. Had die haar niet even op zijn witte paard uit de boom kunnen halen? "Je vriend, heeft hij moeite met zijn zichtverlies?" vroeg hij toen, terwijl hij weer een tak beetpakte. Één oog verliezen was nog niet volledig blind, maar hij kon zich voorstellen dat het wel even wennen was als je opeens voor de helft minder zag. Raven boog voorover en onderzocht zwijgend de boom om te zien hoe ze het beste naar beneden kon. "Denk je dat je zelf weer kunt klimmen?" vroeg hij toen, zij het een beetje sceptisch om haar eerdere kunsten.

De brunette haalde haar schouders op, niet dat hij het zou zien, maar goed dan. "Wie weet, tot nu toe heeft nog niemand er iets vreemds over gezegd, al merk ik wel dat mensen het leuk vinden om me na te kijken. Ik hoor ze fluisteren, zich afvragend hoe ik eraan kom, maar ik durf nooit antwoord te geven," Vivienne's stem was opvallend rustig, ze had geen zin om weer als een of ander mietje over te komen over die irritante brandwonden op haar armen. Ze was er nog redelijk vanaf gekomen, aangezien de huid er maar op bepaalde plekken echt zwart en doods uit zag. Dat waren dan ook de plekken die ze het liefst zo veel mogelijk wilde verbergen.
Vivienne keek op toen Raven vroeg over haar vriend en ze viel stil. "Ik ... weet het niet, we hebben het er niet zo veel over. Ik.. ik voel me nog steeds schuldig erover," zei ze zachtjes. Jace had haar nu al zo vaak gezegd dat ze zich niet schuldig hoefde te voelen, maar het zou waarschijnlijk altijd aan haar blijven knagen.
Ze keek omlaag en huiverde eventjes. "Ja, ik denk dat het wel moet lukken," zei ze, met een vastere stem en voorzichtig liet ze zich op de tak onder zich glijden. Ze kwam keurig op haar voeten terecht en keek om zich heen. Ok, nu ging het lastig worden, er zat geen tak onder haar, dus moest ze naar de zijkant. De brunette greep een dunnere tak en liet zich zakken. Gelukkig hielden de takken het en binnen enkele seconden stond ze op de tak. Hey, dat ging eigenlijk best makkelijk zo.

Raven wilde zeggen dat ze daar ook geen antwoord op hoefde te geven, maar bedacht zich dat ze dat waarschijnlijk zelf ook wel wist. Mensen zouden toch altijd wel praten, of er nou iets aan je mankeerde of niet. Waar hij ook was, hij hoorde het altijd, misschien zelfs ook wel beter dan anderen. Dat was ook één van redenen dat hij niet altijd even sociaal was naar vreemden (zeg maar gerust altijd). Hij had een hekel aan dat veroordelende gedrag.
'Ik.. ik voel me nog steeds schuldig erover,' merkte Vivienne op toen ze over haar vriend had verteld. Raven fronste. "Wat heb jij misdaan dan?" vroeg hij toen, niet echt begrijpende hoe zij de oorzaak van haar vriend's gezichtsverlies had kunnen zijn. Het was toch Team Rocket geweest?

Ze begon zelf weer te klimmen en Raven volgde zwijgend. Voor even leek het gewoon goed te gaan, en dacht hij dat ze zelfs wonder boven wonder de grond gingen halen zonder verdere krassen. Maar, hij had al snel te vroeg gejuicht. Toen Vivienne haar voeten neerzette op één van de minder stabiele takken, hoorde hij het weer gevaarlijk kraken, en voordat ze weer aan zijn neus voorbij zou glippen, greep hij haar razendsnel bij haar kraag. Hij trok haar ruw omhoog, zodat ze niet zou vallen, en duwde haar toen tegen de stam, veilig buiten het bereik van de duizelingwekkende diepte. "Kun je op z'n minst uitkijken waar je je voeten neerzet!" beet hij haar geïrriteerd toe. Niet helemaal eerlijk misschien, maar dit hele gedoe maakte hem chagrijnig. Vooral omdat hij degene was die blind was hier.  

"Mijn vriend schoot me letterlijk te hulp op het moment dat het vuur net bij me was, terwijl ik verstijft met m'n pokémon in mn handen zat. Als ik niet zo zwak was geweest tegenover die roodharige Seedot was hij niet verbrand geraakt en had 'ie z'n oog nog gehad," sprak Vivienne zachtjes, terwijl ze een zucht slaakte en naar beneden keek om te zoeken naar een tak waar ze op kon gaan staan. Ze had zichzelf altijd schuldig gevoeld over het feit dat Jace door haar halfblind was geraakt. Zij was er nog redelijk vanaf gekomen, al deden de brandwonden op haar armen af en toe ontzettende pijn. De pijn die alleen de vlammen van een Houndoom zouden kunnen veroorzaken. Ze slaakte nog een zucht en ging een tak naar beneden.

De blinde jongen had sneller door gehad dat de tak kraakte dan zijzelf en voor ze het wist greep een hand haar bij de kraag en werd ze tegen de boomstam aangedrukt. De snauwerige toon van Raven begon haar echter wel te irriteren en ze snoof zachtjes. "Onthou dat het de schuld is van jouw pokémon dat we hier nu vast zitten, ja," snauwde ze terug, waarna ze redelijk soepel twee takken naar beneden zakte. Nog eventjes en dan kon ze weer met beide benen op de grond staan. Of ze zou aan Enya kunnen vragen of ze onderaan wilde gaan vliegen, vanaf hier zou ze in de nek van de Charizard kunnen springen. Maar dan zou ze Raven moeten achterlaten en zo'n trut was ze nou ook weer niet. Tenminste, zolang hij zich zou gedragen dan.

Raven liet een zucht over z'n lippen vallen. "Dat hoef je mij niet te vertellen," mompelde hij, zich heel erg bewust van het feit dat dit door zijn geliefde pokémon kwam. Feral had overigens geen flauw benul dat hij iets gedaan had wat niet zo gewaardeerd werd. Hij hoorde de Pokémon vrolijk door de lucht cirkelen, terwijl hij de draak van Vivienne uitdaagde in een spel. Met een geconcentreerde blik op zijn gezicht, richtte Raven zich weer op het klimmen. Naarmate ze verder naar beneden klommen, werden de takken breder, dus zou het voor Vivienne ook niet zo moeilijk meer moeten zijn om niet te vallen. "Over welke roodharige Seedot had je het trouwens?" mompelde hij, toen hij de woorden van haar eerdere verhaal weer terughaalde. Hij kende er maar één, maar die had geen Houndoom, en was al zeker geen Team Rocket Grunt. "En bekijk het optimistisch," vervolgde hij, terwijl hij even moeilijk deed met zijn voet om bij de volgende tak te komen. "Hij heeft in ieder geval nog één oog."

Het klimmen ging een stuk soepeler nu ze dichter bij de grond kwamen en de takken dikker werden. Ze vroeg zich af vanaf welke hoogte ze zich op de grond zou kunnen laten vallen, of in ieder geval uit de boom kon springen, zonder dat ze enig botje zou breken. Want daar had ze nou niet echt bijster veel zin in. Vivienne concentreerde zich op de takken onder haar, terwijl ze in de lucht de brullen van de Noivern en haar Charizard hoorde. Ze vroeg zich af wat Enya zou gaan doen, want die was zich vast zorgen aan het maken over het welzijn van haar trainster, terwijl de Noivern meer uit was op een spelletje. Ze hoopte maar dat Enya geen verkeerde beslissingen zou maken, zoals Feral aanvallen, als ze er genoeg van kreeg. De brunette zuchtte zachtjes en stapte op de volgende tak, terwijl ze eventjes nadacht. "Ik weet het niet. Ik weet zijn naam niet, alleen dat die lang was, rookt, rood haar heeft als een bolletje piekhaar en een Houndoom bij zich heeft." Dat as jammer genoeg de waarheid. Die Seedot had nooit gewild dat zij zijn naam wist ofzo, want die was nooit aan haar gezegd. Nou ja, het zou ook wel.
"Ja, een oog ja. Ik denk dat die daar nog wel mee kan leven," zei ze zachtjes, maar toen het tot haar doordrong wat ze zei verschoot ze van kleur. "Ik bedoel, sorry. Dat had ik misschien beter niet kunnen zeggen," stamelde ze daarna verlegen. Arceus, Viev, je maakt er een zooitje van ...

Hij had niet zoveel aan de beschrijving van Vivienne, buiten het feit om dat hij rookte misschien en een Houndoom had - wat hij al wist -. Ondanks het vage beeld, kon Raven zich niet herinneren dat hij zo'n persoon eerder was tegengekomen. Hij besloot er verder niet zoveel aandacht aan te besteden, gezien dat zaken waren die de politie maar moest afhandelen. En naar wat hij had vernomen, deden die tot dusver nog niet zo'n goede taak, als trainers keystones nodig hadden om zichzelf te beschermen.
Vivienne verontschuldigde zich over haar opmerking dat met één oog haar vriend nog wel kon leven. Raven fronste en liet vanuit de takken zijn grijslege ogen even op haar neervallen. "Je kan ook prima leven zonder," merkte hij koeltjes op. Hij was niet beledigd, voor hem maakte het ten slotte niet veel uit. "Maar, ik snap dat dat moeilijk gaat voor iemand die compleet van zicht afhankelijk is." Oké, misschien spotte hij nu toch wel een beetje met het zicht van mensen. Een beetje.  

Vivienne hielt zich stil. Ze wist niet in hoeverre ze door kon gaan, of durfde te gaan, op dit onderwerp. Al moest ze toegeven dat ze ontzettend nieuwsgierig was. Je kwam immers niet zo snel iemand tegen die blind was en well, het was niet niets, om zonder zicht te moeten leven. Ze zetten een stap naar beneden en hoopte maar dat ze snel op de grond zouden staan. Ze zou zo graag weer gewoon vaste grond onder haar voeten willen voelen. En de pijn in haar rug eruit willen werken, want Arceus, die klap had pijn gedaan. "Is het niet ... eng?" vroeg ze toen, zachtjes. "Om niets te kunnen zien?" Viev, hou je in. Je hoort dit niet te vragen. Wat ben je af en toe toch een ontzettende domme Jinx ...

"Eng?" herhaalde Raven met een korte lach. Hij had veel omschrijvingen gehad voor zijn handicap. Blind. Hulpeloos. Waardeloos. Maar, eng, nee dat was een nieuwe voor hem. Hij schudde met zijn hoofd. "Ik heb geen moeite met duisternis." Alleen moeite met hoogtes, voegde hij er zwijgend aan toe, terwijl hij niet probeerde te letten op de laatste paar meter die ze nog moesten zien te overbruggen. Hij vond het maar niets dat hij de connectie met de grond kwijt was, maar Vivienne dacht er waarschijnlijk net zo over. Hij concentreerde zich nog even op de aura van de boom om te zien hoever ze nog moesten. "We zijn er bijna," mompelde hij, al kon ze dat waarschijnlijk zelf ook wel zien als ze op de grond blikte. Arceusgoddank.

Rustig stapte ze verder naar beneden toe, ze besloot om een enkele stilte te laten vallen in het gesprek dat ze had met de blinden jongen. Ze vond het knap hoor, dat hij zo achter haar aan was gekomen de boom in en blijkbaar wist waar hij zijn voeten neer moest zetten. "Geen moeite met duisternis. Ben je ermee geboren dan?" besloot ze toen maar te vragen. Ze kon zich voorstellen dat het minder erg was als je van geboorte af aan al blind was, want dan kon je je gewoon helemaal geen instelling maakte van wat je om je heen allemaal kon missen. Blind zijn door een infectie of wond leek haar daarom veel erger, want dan wist je hoe alles eruit zag.
"Gelukkig," mompelde ze, als antwoord toen Raven zei dat ze er bijna waren. Ze draaide zich om en zag dat de grond inderdaad een stuk dichterbij was gekomen. Zou ze? Ze zakte op een tak en ging erop zitten. Vervolgens legde ze haar handen op de tak neer en liet zich naar beneden glijden, om zich razendsnel om te draaien en daardoor aan haar armen te laten hangen. Ze keek omlaag, ja, dit zou ze moeten kunnen overleven. Vivienne haalde diep adem en liet zich vallen.
Om vervolgend keurig op haar voeten op de grond terecht te komen. "Niets aan de hand," riep ze naar boven toe, voor het geval ze Raven een hartaanval had bezorgd.

Hij knikte enkel toen ze vroeg of hij er mee geboren was, te gefocust op het klimmen. Vivienne leek te besluiten dat ze laag genoeg zat om te springen en hij hield even zijn adem in toen hij haar hoorde stuntelen. Niet vallen. Raven had absoluut geen zin in een bezoek aan het ziekenhuis. Gelukkig hoorde hij Vivienne al snel van beneden roepen dat er niets aan de hand was. Raven besloot toen dat hij zelf ook wel kon springen. Hij liet zich soepel uit de boom vallen en landde met zijn voeten op de grond. Opgelucht richtte hij zich op. Hij had zijn arm langs een tak geschramd, maar verder was het nog een wonder dat hij er ongedeerd uit was gekomen. Geen val naar beneden. Geen been gebroken. Misschien begon het geluk zich toch weer langzaam naar hem toe te keren. Buiten het feit dat dat het zijn Pokémon was geweest die hen in deze mess had gebracht. Daarover gesproken. Waar was die draak eigenlijk. Raven draaide zijn gezicht naar boven alsof hij een blik op de horizon wierp. "Feral!" riep hij boos.  

OOC: Omg sorry sorry dit topic was een beetje naar beneden gezakt