Not chickening out [Open]

De zoute zee lucht maakte haar kalm, ondanks dat ze van 'thuis' uit niets anders gewend was dan de frisse lucht tussen de bomen. Toch had ze in haar kinderjaren genoeg zee mee gemaakt. Ze kon zich nog herinneren dat Peter, haar adoptievader, haar meenam naar Mossdeep City op vakantie, waar ze dan in de zee mocht zwemmen. Een glimlach stond op haar gezicht bij het herinneren ervan. De laatste paar dagen, weken, waren hectisch geweest voor d'r. Na het winnen van de contest was ze erachter gekomen dat ze geadopteerd was, wat een grote inbreuk op haar vertrouwen had achtergelaten. Gelukkig had Jace, de jongen die ze inmiddels wel haar vriendje mocht noemen, haar er weer zo goed als uit weten te trekken. Toch was ze nu weer alleen, maar in goed gezelschap. Ditmaal niet van een mens, maar van een pokémon. Ondanks dat haar band met Florence, haar Weavile, en Fiora, de Gardevoir, sterker was, voelde ze zich momenteel het veiligste bij Enya, de Charizard die ze ooit gekregen had als Charmander.
Vivienne keek op toen ze opeens een zachte "Tor" hoorde en ze grinnikte zachtjes. Wat moest een Torchic nou weer hier? Ze stond op en wandelde achter het geluid aan, terwijl Enya achter haar aan kwam gelopen. Ze zag een zwartharige jongen staan met een Torchic voor hem. "Hallo," sprak ze vriendelijk. "Is deze Torchic niet van jou?"

Zijn blinde ogen waren het eerst wat haar opviel, maar ze hielt haar mond erover. Ze was de grijs/witte pupillen wel gewend van Jace inmiddels, al bleef het pijnlijk om ernaar te kijken. Toch wist ze dat sommige mensen liever niet over hun 'handicap' wilde praten, net zoals dat zij het onderwerp van de duidelijk zichtbare littekens op haar armen altijd probeerde te vermijden. Vrolijk keek ze toe hoe de jongeman probeerde om de Torchic weg te krijgen en zakte door haar knieën. Uit haar tas haalde ze een besje en met een zacht gefluit probeerde ze de kuiken-pokémon bij zich te lokken. Ze schudde haar hoofd toen ze de vraag van de jongeman hoorde. "Nee, sorry. Maar ik heb wel ervaring met ze, het is een van de starters uit mijn thuis regio," legde ze vriendelijk uit. Ze ging weer overeind staan en glimlachte vriendelijk. "Mijn naam is Vivienne, trouwens," stelde ze zichzelf voor.

De Torchic had het besje met een opvallende snelheid tussen haar vingers uit gepikt en zat nu op een stukje gras om het daar op te eten. Het waren schattige beestjes, dat zeker, maar hun laatste evolutie, de Blaziken, was een vechtersbaas. Vivienne kon zich nog herinneren dat ze ooit op televisie een pokémon wedstrijd had gezien waar een Blaziken in voor kwam, dat was echt een heftig gevecht geweest, maar de Blaze pokémon had het overleefd toentertijd. Vivienne knikte toen de jongeman opmerkte dat ze dus uit Hoenn moest komen. De laatste tijd zag ze veel pokémon uit dat gebied hier ronddwalen, maar goed, haar eigen pokémon waren ook uit alle mogelijke regio's.
De jongeman stelde zichzelf voor als Raven en zijn pokémon als Luca. Nu pas viel het haar op dat er nog een pokémon bij stond en al snel had ze haar pokédex in d'r handen. Lucario, the Aura Pokémon and the evolved form of Riolu. Lucario reads the thoughts of others and anticipates their movements by sensing their auras. Een Lucario dus hè? Wat een mooie pokémon. "Dit is Enya," stelde ze haar Charizard voor, toen ze een vlaag warme lucht door haar haar heen voelde gaan omdat ze haar eigen pokémon bijna was vergeten. Toen Raven vroeg of ze nog opzoek was naar een vuurstarter schudde ze met een glimlach haar hoofd. "Ik denk dat ik voldoende heb aan Enya hier en daarnaast zit mijn team nogal aan de volle kant," ze glimlachte wat schaapachtig en deed een poging om haar haar, dat Enya door de war geblazen had, weer wat te fatsoeneren. "Maar waarom neem je 'm zelf niet mee? Ziet er naar uit dat die op je gesteld is," stelde ze daarna voor.

Achter zich hoorde ze Enya een bulderende lach slaken toen de Torchic op het hoofd van Raven ging zitten en ook Vivienne kon het niet laten om een zacht gelach te laten horen. De jongeman leek daar in tegen iets minder blij ermee te zijn en begon te mopperen tegen de kip pokémon. "Laat 'm toch lekker zitten joh," grinnikte het meisje zachtjes en ze kwam dichterbij. Direct merkte ze dat ze een stukje kleiner was dan Raven, maar dat was niets nieuws meer voor d'r aangezien ze gewoon redelijk klein was. Ze hief haar armen op om de pokémon er vanaf te halen. "Wat is er mis met een aanhankelijk Torchic dan? Ik vind 'm wel schattig en het past wel bij je," grinnikte ze zachtjes.

De Torchic vond het blijkbaar niet echt geweldig dat ze hem probeerde van Raven's hoofd af te halen en toen de jongeman begon te klagen, blijkbaar stonden er nagels in zijn hoofd, zetten ze maar een stap naar achter. "Ziet er naar uit dat je een nieuw hoofddeksel hebt," grinnikte ze zachtjes. Ze vroeg zich af of er een manier was om de kuiken van zijn hoofd af te krijgen, maar blijkbaar vond de Torchic het veel te leuk daar boven. "Dus, wat ga je er nu mee doen?" vroeg ze aan Raven, terwijl ze een strenge blik over haar schouder naar Enya stuurde, die het blijkbaar net zo hilarisch eruit vond zien als zijzelf. "Tenzij je wilt dat Enya 'm eraf brand?" stelde ze daarna luchtig voor.

Raven zei dat hij geen idee had en daar kon ze hem geen ongelijk in geven. Het was nogal een lastig geval aangezien de Torchic nogal gehecht leek aan hem. Ze haalde een hand door haar halflange haar en slaakte een zachte zucht. "Hoe komt het eigenlijk dat die je volgt? Gewoon ... zomaar of komt 'ie uit een ei?" vroeg ze daarna, nadenkend. Er moest toch een reden zijn waarom een totally random pokémon achter je aan kwam zitten.
Ze moest toch eventjes grinniken toen Raven zei dat hij de Torchic als hoofddeksel hielt en ze pakte een pokéball om de Charizard terug te laten keren. Die had wel genoeg frisse lucht gehad voor vandaag.

Vivienne volgde het voorbeeld van Raven en ging ook op de grond zitten. Ondertussen dacht ze na over enige oplossing om de jongeman te helpen. Het was niet logisch dat de Torchic zo ineens iemand zou gaan volgen. Dat deden ze toch alleen bij de moeder? Opeens sloeg Vivienne met haar vuist op een vlakke hand. "Dat is 't," zei ze opgetogen en ze keek Raven met een glimlach aan. "Waarschijnlijk is deze Torchic net uit het ei gekropen ofzo, de moeder was niet te zien en het eerste wat die zag was jou. Nu denkt die dat jij de moeder bent," dat wás een logische verklaring. Misschien niet de beste, maar wel een logische. Ze ging weer zitten en bestudeerde de Torchic eens goed. Hij leek niet zozeer gewond te zijn, dus het zou niet uit pijn zijn dat 'ie Raven ging volgen. Nee, ze zou vast houding aan haar eerste conclusie. "Maar dat betekend wel dat je er niet meer vanaf komt en maar moet leren leven met een hoofddeksel," ze grinnikte eventjes, het zag er toch best wel fraai uit. Een zwartharige jongen met een Torchic op z'n hoofd. Dat kwam je nou niet zo vaak tegen, jammer genoeg.