Not chickening out [Open]

Vivienne grinnikte zachtjes toen Raven aan haar vroeg of het moeder gebeuren bleef aanhouden. Ze haalde een hand door haar haar heen en haalde d'r schouders op. "Ik zou het bij Arceus niet weten, de meeste mensen met een Torchic die ik tegenkwam in Hoenn waren trainer en hadden 'm gekregen van Professor Birch. Dus ik weet niet hoe het zit met andere Torchics, om eerlijk te zijn," vertelde ze, terwijl ze iets wat verlegen wegkeek. Ze had er een hekel aan dat ze de jongeman niet verder kon helpen. Het lag niet in haar aard om mensen zonder fatsoenlijke hulp te laten ontkomen, maar ze had verder echt geen idee. Zelf had ze totaal geen ervaring met Torchics, ondanks dat ze uit Hoenn kwam.
Raven gaf de pokémon een naam, vanaf nu zou hij Nagoya heette, wat best wel een bijpassende naam zou zijn, vond ze zelf. "Dus, ben je van plan 'm te gaan vangen, of laat je Nagoya gewoon achter je aan wandelen?" vroeg ze daarna zachtjes.

Vivienne keek rustig toe naar wat Raven allemaal van plan was. Blijkbaar wist hij echt niet wat die met de Torchic aan moest, dus dan maar kijken of die al van een trainer was. Als dat het geval zou zijn, zouden ze nog voor de leuke opdracht komen te staan om de eigenaar te gaan zoeken. Dat zou ook nog wel een klus aan worden, aangezien de Torchic nogal heel erg van Raven leek te houden, of iets in die richting. Rustig keek de brunette toe hoe de zwart harige jongeman een pokéball te voorschijn haalde en deze op de Torchic gooide. De ball tikte tegen diens kop aan en de pokémon werd naar binnen gezogen. Oké, een loslopende Hoenn starter zonder trainer. Dat was iets wat je nou niet echt alle dagen tegenkwam. De pokéball schudde een paar keer en bleef toen stil liggen, waarna het de brunette opviel dat Raven en zijn Lucario, Luca?, eventjes onderling contact hadden. Ze vroeg zich af of de geruchte waar waren dat sommige Lucario's met hun trainer konden communiceren door telepathie, maar ze besloot er niet naar te vragen. "Gefeliciteerd met je Torchic," grinnikte Vivienne daarna zachtjes en ze kwam weer overeind. "Is Luca, toch?, je enige pokémon trouwens?" vroeg ze daarna, enerzijds vanwege nieuwsgierigheid, anderzijds om het gesprek lopende te houden.

Vivienne keek verbaast op naar de pokémon die erbij bij kwamen. De kleine blauwe, die eruit zag als de Lucario maar dan kleiner en jonger, moest een Riolu zijn. De grote vleermuis daar in tegen deed haar lichtelijk schrikken toen die direct weg vloog en ze deed een stap achter uit. Ze slikte moeizaam. Ondanks dat ze zelf een Charizard had, was ze toch lichtelijk bang voor grote pokémons. Ze was zelf immers niet zo heel erg groot, dus dan wordt het al snel erg intimiderend. "Feral is ... groot," was het enige wat de brunette zo snel kon uitbrengen en ze merkte dat ze iets meer uit het veld was geslagen dan dat ze gewild had. "Wauw," mompelde ze er zachtjes achteraan. "Nanook is wel schattig, daar in tegen," herstelde ze zichzelf daarna en ze zakte door haar knieën om te kijken of ze de Riolu bij zich kon lokken.

Ze moest eerlijk toegeven, al hoewel de Feral er ontzetten indrukwekkend uit zag, was ze toch blijer met de kleine Riolu. Ze grinnikte zachtjes en kwam weer overeind, net op het moment dat de uit de kluiten gewassen vleermuis/hagedis weer in haar richting kwam en ze liet een klein geschrokken gilletje horen. Verlegen keek ze eventjes naar de grond en voelde hoe haar wangen langzaam rood werden. Oh help, wat had ze zichzelf nu weer voor schut gezet. Ze keek op naar de pokémon en had al snel in de gate dat hij eigenlijk weinig kwaads in de zin had. Heel voorzichtig stak ze haar hand uit, hopend dat hij hem er niet af zou bijten. Ze vroeg zich af of ze 'm kon aaien. "Maakt niet uit," zei ze iets wat afwezig tegen Raven. "Ik heb er ook zo een," zei ze daarna, terwijl haar ogen strak op Feral waren gericht.

Terwijl Raven Feral met een schuin oog in de gaten hield (bij wijze van spreken dan), zakte hij door zijn knieën en ritste hij zijn tas open om de lunch eruit te halen. Feral kroop ondertussen nieuwsgierig naar de uitgestoken hand en snuffelde eraan met zijn grote snuit. Hij kierde even op een onschuldige manier, richtte zijn blik op Vivienne, en liet toen opeens een uitdagende grijns op zijn drakengezicht verschijnen. Zonder waarschuwing zette de Noivern zich af en greep hij Vivienne beet bij haar schouders. Oh shit. Raven schoot omhoog. "Feral!" riep hij boos, maar de Noivern was al weer opgestegen met Vivienne tussen zijn klauwen. Wat moest hij daar nou weer mee doen?! Haastig liet hij Nanook en Nagoya terugkeren en volgde hij het geluid van de klappende vleugels om te zien waar Feral Vivienne mee naartoe nam. Arceus als dat beest weer op de grond was ging hij hem kortwieken.

Voordat ze iets kon doen hing ze al in de lucht, aan haar schouders. Ze deed het eerste wat in zich op kwam, schreeuwen! Ze gilde de longen uit d'r lijf, totdat er geen grammetje lucht meer in zat. Oké, dit was niet echt wat ze verwacht had van een gezellig praatje. Ze hing hier, for Arceus' sake, in de lucht, aan de poten van een Noivern. Gelukkig had Enya alles gezien en schoot al snel achter haar trainster aan. Vivienne keek ondertussen alleen maar angstig om zich heen. De Noivern had haar te stevig vast om weg te kunnen komen en ergens was het uitzicht wel ontzettend mooi. Maar het was dood eng om hier zo te hangen.
Opeens zag ze de Charizard naast zich vliegen en ze wilde haar hand uitsteken, maar de Noivern had haar te stevig vast. Zo zou ze nooit vrij komen hieruit. "Enya, help," jammerde ze zachtjes. Maar ze wilde ergens ook weer niet dat de Charizard aan zou vallen, want dan zou ze een kwade Raven op d'r dak krijgen. Oh hemel, wat moest ze nou?

Het oorverdovende gegil van het meisje stierf steeds verder af toen Feral de hoogte in klom. Niet laten vallen. Niet laten vallen. Hoewel Raven het Feral dit nog nooit met opzet had zien doen, wist hij niet of de Charizard van het meisje de Noivern zou aanvallen. Als ze dan per ongeluk uit zijn klauwen gleed, had hij een groot, heel groot, probleem. "Feral!" schreeuwde hij opnieuw, terwijl hij achter het gegil aan rende. Feral stak even vragend zijn kop naar beneden om naar de kleine stip te kijken die zijn trainer moest voorstellen. Hij liet een grote drakengrijns verschijnen, en met diezelfde grijns blikte hij neer op de Charizard, alsof hij wilde zeggen: goed hè?! Feral vond het allemaal maar prachtig en zag er totaal het kwaad niet van in. Met het meisje nog altijd stevig tussen zijn poten, vloog hij naar de grootste dennenboom die hij kon vinden. Raven hoorde hoe hij voor een paar seconden boven de boom bleef zweven, en Vivienne toen op een grote tak dumpte, ver boven de grond. Als ze zich maar wist vast te houden.. Feral maakte een vrolijke draai en zette zichzelf toen ook in de boom, waardoor die een beetje begon door te buigen. Zijn blik gleed weer naar de andere draak in de lucht om hem uit te nodigen er ook gezellig bij te komen. Hijgend kwam Raven onder aan de boom tot stilstand. Hij bracht zijn grijslege ogen naar boven en zocht wanhopig naar de aura van Vivienne. "Feral, haal haar nu naar beneden!" brieste hij naar zijn Noivern. Het leek niet te helpen, en Feral was alweer uit de boom gesprongen omdat hij zijn nieuw gevonden drakenvriend opeens veel interessanter vond. "Niet bewegen Vivienne, ik kom eraan!" riep hij naar het meisje, in de hoop dat ze zou blijven zitten. "Ondankbaar reptiel," mopperde hij kwaad, terwijl hij zijn armen strekte om zich al omhoog te hijsen.

Ze had tenminste met één ding geluk en dat was dat de Noivern haar stevig vast hielt. Want als dit kreng haar los zou laten had ze een veel groter probleem. Ze kon erop vertrouwen dat Enya haar zou vangen, gelukkig, maar toch zou ze liever gewoon op de grond worden gezet. Ze huiverde eventjes en zag toen opeens een grote dennenboom in het oog komen. "Oh nee, nee, nee, nee, nee," mompelde ze, maar ze kon er niets tegen doen. Zonder pardon werd ze op een van de hoge takken gepland en de Noivern schoot er al weer vandoor. Vanuit de verte zag ze de Charizard ook al weer aankomen, maar met een simpel handgebaar hield ze Enya tegen. Als de oranje hagedis erbij zou komen, zou de tak breken en de takken zaten te dicht op elkaar voor haar om er tussen door te kunnen vliegen. Ze keek naar beneden en greep zichzelf snel weer vast aan de stam van de boom. Ze was blij dat ze geen hoogtevrees had, maar dit was nou ook niet bepaald een lolletje geweest. Ze wilde hier weg en zo snel mogelijk het liefst. Van onder hoorde ze Raven roepen, schreeuwend dat ze niet moest bewegen. De brunette rolde met haar ogen en snauwde naar beneden; "Alsof ik dat van plan was!" maar voelde direct een schuldgevoel opkomen. Raven zou Feral waarschijnlijk niet opzettelijk opdracht hebben gegeven m haar te ontvoeren. Toch?

Met een chagrijnige uitdrukking op zijn gezicht begon hij zich omhoog te werken. Hij vloekte binnensmonds. Nee, Raven had het niet op hoogtes. Hoe hoger hij ging, des te meer hij de connectie met de grond verloor. Het gevoel van duizeligheid dat hem dan bekroop was het allerminste van fijn (ja een blinde kon duizelig worden). Maar, hij kon haar daar ook niet zo laten hangen als kerstversiering, en weglopen alsof er niets gebeurd was. Terwijl de takken in zijn gezicht sloegen en de broom dreigend kraakte, zette hij voorzichtig zijn voeten neer in de hoop dat het niet doorbrak onder zijn gewicht. Het ging met enige moeite, maar uiteindelijk was hij dan toch zo ver gekomen, dat Vivienne nog maar een meter boven hem was. Verder dan dit ging hij niet. "Oké, probeer voorzichtig naar beneden te klimmen," instrueerde hij. "Dan vang ik je op mocht je vallen." Het voordeel was dat hij precies kon zien waar ze met haar voeten op kon staan, maar dat wilde nog niet zeggen dat ze de boom niet uit kon pleuren. Hij stak zijn hand uit zodat ze die eventueel kon vastgrijpen. Als ze er überhaupt vertrouwen in kon hebben dat hij haar hieruit ging halen.

Zo voorzichtig mogelijk probeerde de brunette naar beneden te kijken om te zien hoever Raven inmiddels was. Ze vroeg zich ondertussen af hoe het was, klimmen als je blind was. In de korte tijd dat ze met de jongen had staan praten had ze echt wel gemerkt dat hij blind was, maar had er niets over willen zeggen. Ze kon zich best voorstellen dat hij het irritant vond om erover te praten, net zoals dat zij het irritant vond om over haar littekens te praten. Ze zuchtte zachtjes en een windvlaag probeerde haar van haar plaats af te krijgen. Snel greep ze de boomstam vast en probeerde zich zo klein mogelijk te maken, zodat ze niet opeens onderaan de boom zou liggen.
Opeens hoorde ze de stem van Raven onder zich en merkte dat er nog ongeveer een meter tussen hen zat. Voorzichtig liet ze zich naar beneden zakken, zodat ze langzaam op de tak onder zich ging staan. Oké, dat ging nog redelijk. Nu de volgende tak. Ze hoorde iets gevaarlijks kraken en terwijl ze haar gewicht probeerde te verplaatsen, kon ze niet voorkomen dat de tak brak. Direct daarop verloor ze de grip op de tak die vast had en voelde hoe ze de diepte in viel.
Een tak brak haar val, maar het duurde eventjes voordat ze er goed grip op kon krijgen. Ze voelde hoe de toch al aangetaste huid op haar handen en armen open scheurde en er verschillende stroompjes bloed over haar armen heen liepen. Ondertussen haalde ze moeizaam adem, de klap had flinke pijn gedaan aan haar rug en zorgde ervoor dat ademhalen pijn deed. Vivienne keek naar boven toe en zag dat ze een kleine twee á drie meter naar beneden was gevallen. "Sorry," riep ze moeizaam naar boven toe, waar Raven nog stond.

Het viel hem nog mee toen ze van haar plek kwam en naar beneden begon te klimmen, schijnbaar toch niet zo'n angsthaas als hij gedacht had. Die woorden nam hij echter snel weer terug eenmaal hij merkte dat de de takken waar ze op ging staan dreigend begonnen te kraken. "Niet daar," siste hij, maar ze luisterde niet. Arceus, wie was hier nou gehandicapt. Met een zucht begon hij verder naar boven te klimmen, zodat hij eerder bij haar kon komen, maar de boom begaf het sneller dan hij verwacht had. Ze zakte erdoorheen en stortte naar beneden, buiten het bereik van zijn armen. Muk.
Een tak onder haar wist gelukkig haar val op te vangen, maar Raven kon zich voorstellen dat dat pijn had gedaan. Nu had hij het waarschijnlijk helemaal gedaan. 'Sorry,' piepte ze moeizaam naar boven. Raven plaatste zijn hand ever op zijn voorhoofd en onderdrukte een zucht. "Ben je nog heel?" vroeg hij toen, terwijl hij weer aan de klim naar beneden begon. Dat was een stuk makkelijker. Hij ging op de tak staan waar ze zich aan vast hield, en pakte haar armen beet, waarna hij haar in een sterke, voorzichtige beweging omhoog hees. Hij liet haar meteen weer los toen hij zeker wist dat ze stabiel stond, en wachtte eerst even voordat ze weer een beetje bij adem was gekomen. Ze waren er nog niet.

De spieren op haar rug voelde verkrampt aan, terwijl ze zich vastgreep aan de stam van de boom. Boven haar begon Raven naar beneden te klimmen en ze voelde zich zo beschaamd dat ze opeens naar beneden was gevallen. De jongeman deed zoveel om haar heelhuids uit deze boom te krijgen en het enige wat zij deed was zielig doen en uit de boom vallen. "Een paar schrammen," riep ze terug omhoog toen Raven vroeg of ze nog heel was. Hij was blind, hij zou vast niet merken dat er enkele ernstigere schrammen waren, waardoor een deel van haar armen bedekt zaten met bloedstroompjes. Op het moment dat ze Raven's hand voelde, greep ze 'm vast, zich geen zorgen makend dat de huid op haar handen ruw zou moeten aanvoelen door de brandwonden. De brunette siste zachtjes toen ze een pijnscheut door haar armen voelde gaan. Dit was bekende kost, aangezien de brandwonden veroorzaakt waren voor een Houndoom en zijn vuur was giftig. Ze zou dan ook nooit meer van de pijn afkomen.
Op het moment dat ze op de tak stond deed ze naar beneden en huiverde eventjes. "Dank je," mompelde ze zachtjes, iets wat verlegen. "Volgens mij is het niet ver meer," zei ze daarna. De takken bleven te dicht op elkaar zitten om Enya erbij te roepen en sowieso zou de Charizard nooit zowel haar als Raven kunnen dragen. Dus dan maar verder klimmen.