Nope. Stop.

Het meisje keek eventjes naar de Staraptor. “Keegan, kijk me eens aan,” sprak ze ietwat woedend, maar de Staraptor had zijn hoofd weggedraaid. “Keegan,” klonk het opnieuw iets strenger. De pokémon keek haar voorzichtig aan, maar draaide snel zijn kop weg. “Keegan, kijk me nu aan!” riep ze. De pokémon liep zijn vleugels zakken en keek naar Elisia. Ze keek hem eventjes woedend aan. “Dus, je vindt het normaal om er vandoor te vliegen en met een tas vol pokéballen en eten terug te komen? Nog trots ook?” vroeg het meisje toen, haar gezichtsuitdrukking was niet bepaald geamuseerd. De pokémon keek opnieuw weg. De jongen – die waarschijnlijk 11 was, hij was in elk geval net op reis, keek met tranen in zijn ogen zijn tas in. “Ja, alles is er nog..” stotterde hij. Het meisje knikte langzaam. “Het spijt me,” zei ze. De jongen knikte en liep er vandoor, met zijn Fennekin aan zijn zijde. De Staraptor keek opnieuw koppig weg. Elisia zuchtte. “Ga je dat nog één keer doen, dan mag je je bal niet meer uit, begrepen?” vroeg ze toen. Langzaam knikte hij. “Okay, dan is alles weer goed,” mompelde het meisje, waarna ze de pokéball van haar Totodile eruit haalde. Ze wist hoe doodsbang de pokémon van de Totodile was. Die bleef dan vast wel rustig. “Kom er maar uit,” sprak ze en ze gooide de bal omhoog. De blauwe pokémon verscheen voor haar. Ze pakte rustig de pokémon op en keek naar de Staraptor. Soms, was hij echt heel vermoeiend.

+ Alysha (:

Toen er een andere pokémon tevoorschijn kwam, maakte de Staraptor zich groot en versmalde hij zijn blik. Elisia had al geroep gehoord, dus misschien was dat wel bedoeld voor deze pokémon. Een Staravia, een van de vorige evoluties van de Staraptor. "Keegan, rustig," sprak ze toen en ze keek naar de Staravia. Ze keek even om zich heen. Ze hoorde de heftige, woeste ademhaling van de Staraptor, die zich groter gemaakt had, maar toen hij een andere vrouw zag, werd hij weer wat rustiger. Deze richtte haar pokédex op de Totodile, die in de armen van het meisje lag. "Ik hoop dat m'n Staravia je geen kwaad heeft gedaan? Hij heeft nogal moeite met luisteren," vroeg de vrouw, niet op een geheel vriendelijke toon, maar dat was waarschijnlijk bedoeld voor de Staravia. Elisia schudde glimlachend haar hoofd. "Nee hoor, niets gebeurd," sprak ze op een vriendelijke toon tegen de vrouw met het blauwe haar. Elisia vroeg zich even af of ze het geverfd zou hebben. "Deze jongen hier heeft ook moeite met luisteren, het zit blijkbaar in de pokémon," glimlachte ze toen en ze legde haar hand op de grote vleugel van de pokémon, die nog altijd wat beschermend naast het meisje stond. Hij snoof nog altijd. De Totodile keek vrolijk naar de vrouw en haar pokémon, waarna deze luid een geluid van vreugde liet horen. De Staraptor wist enkel een boze blik op de Staravia te richten. "Hé, doe eens vriendelijk jij," sprak ze tegen Keegan. Deze merkte dat er weinig gevaar was, dus maakte zich weer wat kleiner en keek naar de pokémon, nu met een iets nieuwsgierigere blik, al was de spanning nog altijd niet verdwenen.

De vogel van de vrouw begon boven de Staraptor rondjes te vliegen en deze leek zich hier aan te ergeren. "Simon, kom eens hier jij," sprak de vrouw vervolgens. Elisia keek toe hoe de pokémon achter de vrouw plaats nam. "Wat een leuke ... Totodile heb je trouwens, nog niet zo oud neem ik aan?" vroeg ze toen. Elisia knikte glimlachend. "Ja, ze is nog niet oud, ik heb haar dan ook pas net," legde ze vriendelijk uit. Ze had uiteraard geen idee, dat de vrouw voor haar een lid van Team Rocket was. Wist zij veel. "Heb jij naast je Staravia nog meer pokémon?" vroeg ze vervolgens nieuwsgierig. De Totodile begon zachtjes in haar hand te bijten, maar ze wist dat dit steeds harder zou worden. Ze schudde eventjes met haar hand. De Totodile liet los en keek vrolijk naar de vrouw voor haar. De Staraptor keek nog altijd wat geïrriteerd naar de Staravia. "Ga eens een kijkje nemen bij de Staravia," sprak ze toen vriendelijk. Met een zucht ging Keegan richting de Staravia en ging daar staan, met een waarschuwende blik in zijn ogen.

"Wat een leukerd, in Sinnoh hebben we geen Totodiles, jammer genoeg. Anders had ik er ook wel eentje gehaald," sprak ze. Elisia knikte langzaam. "Ik heb hem gewoon hier gehaald bij een fokker, dat kan ook werken," sprak ze vriendelijk en opgewekt. Dat zou leuk zijn voor Breeze, een andere Totodile. "Ik heb nog een Scizor en een Froslass. En jij?" sprak de vrouw vervolgens. Wow. Een Scizor. Die waren best wel groot en eng. Froslass waren wel heel mooi, vond ze. "Ik heb nog een Blitzle, een Ponyta en een Shinx," sprak ze toen vriendelijk. Ze zette de Totodile eventjes op de grond, om iets uit haar tas te pakken. Deze keek vrolijk om zich heen en stuurde een Hydropump af op de bodem, zoals hij weleens vaker deed. Ach, als hij dat toch leuk vond.

Ineens veranderde heel de uitdrukking op het gelaat van de vrouw. Elisia zag hoe ze een stap naar achteren deed en haar pokémon een simpel commando gaf; Tas. Elisia’s ogen vlogen wagenwijd open toen de Staravia haar tas stal en deze mee nam de boom is. “Hé!” riep Elisia woedend. “Waar slaat dat…” het meisje kon haar zin niet afmaken, of de onbekende vrouw commandeerde haar andere twee pokémon, die net uit de pokémon gekomen waren, iets nieuws. "Lloyd, hou het meisje tegen om iets te doen. Glacia, wij richten ons op de Staraptor.” Elisia voelde hoe een van de scherpe scharen van de pokémon dicht bij haar keel zaten. “Keegan, kijk uit!” riep ze. "Glacia, Dubble Team en Confuse Ray!" sprak de andere vrouw. Waar sloeg dit op? Langzaam begon het tot haar door te dringen dat ze te maken had met een lid van Team Rocket. De Froslass vuurde een bal op de Staraptor af. Ze zag dat de krachtige blik in zijn ogen langzaam verdween en plaats maakte voor een lege blik. Elisia wilde naar voren springen, maar herinnerde zich die scherpe scharen weer, die langs haar nek gleden. Ze legde haar hand op haar nek, waar ze de scharen gevoeld had, en voelde het warm worden. Wauw. Ze bloedde. “Keegan, let op jongen!” riep ze dus maar luid, terwijl ze haar kaken op elkaar drukte, de pijn negerend. De vogel begon met zijn kop te schudden, maar wist niet goed uit zijn verwarring te komen. Hij ging wild om zich heen te slaan met zijn vleugels zodra hij de stem van Elisia hoorde, maar wist niet goed wat hij raakte. Hij vuurde aanvallen om zich heen af, maar hij was te verward om te snappen dat dit hem alleen maar uitgeputter maakte.

Elisia keek met grote ogen naar de Staraptor, die nog altijd wild om zich heen sloeg. Een lege blik lag in zijn ogen. "Glacia, Icy Wind," sprak de vrouw tegen haar pokémon. De pokémon van het meisje voerde de aanval uit en de verwarde Staraptor werd hard geraakt door de aanval. Deze hijgde hard, maar liet een luide kreet horen en begon opnieuw met aanvallen om zich heen, maar algauw ging zijn borst heftig op en neer. “Keegan, rustig!” riep ze. De staraptor zakte neer op de grond, uitgeput. Hij schudde zijn kop, maar wist niet uit de sterke verwarring te komen. "Wing Attack op die Totodile, put 'm uit," sprak ze vrouw toen. Elisia spreidde haar ogen wijd open en begon te trekken. “Dat doe je toch niet werkelijk?!” blies ze woedend en ze begon te trekken. “Zo een sterke pokémon tegen de jonge Totodile, ben je helemaal gek!” riep ze luid. Ze was echter wel bang voor de scharen van de Scizor, dus bewoog niet al te veel. Ze zag dat de Staravia de pokémon hard raakte. Deze viel meteen om, de kracht was ze niet gewend. “Toto..” mompelde de pokémon zachtjes en ze keek angstig naar de Staravia. Elisia keek met een dodelijke blik in haar ogen naar de vrouw. Ze zag haar Staraptor nu compleet instorten. Hij leek erg uitgeput, al leek de verwarde blik uit zijn ogen verdwenen te zijn. Misschien had ze nog hoop!

Algauw had de vrouw opnieuw een aanval gecommandeerd. De Staraptor werd alweer geraakt voor hij goed en wel opgestaan was. Hij werd hard geraakt door de aanval van de Froslass en zakte weer in elkaar. Deze legde vervolgens een dikke laag sneeuw over de vogelpokémon heen. Ze wist dat ijsaanvallen harder aankwamen dan de meeste andere aanvallen. Toen de vrouw nog eens een Quick attack op de Totodile uitvoerde, riep ze hard. De Totodile keek meteen op en zag de Staravia. "opzij!" riep ze luid. De Totodile begon te rollen - niet dat dat geheel de bedoeling van Elisia was, maar werd alsnog gedeeltelijk geraakt. Ze keek met grote ogen naar de Totodile, terwijl ze haar hand op de verse wond drukte. Het meisje keek naar de hoop sneeuw, die langzaam begon te bewegen. Elisia keek toe, haar adem inhoudend. Zou het hem lukken? Ze duwde haar kaken op elkaar en hoopte. Ineens zag ze er een grote, grijsglimmende vleugel uitschieten, maar dat was ook het enige. Opnieuw trilde de berg wat en deze begon harder te trillen toen Elisia zijn naam riep. De Totodile lag er compleet uitgeteld bij, vooral omdat ze totaal niet wist wat er nou allemaal aan de hand was, ze had nog nooit een aanval tegen zich gekregen. Elisia beet op haar lip, kijkend naar de bewegende hoop sneeuw. Ze zag hoe de Staraptor langzaam steeds zichtbaarder werd, maar er verschrikkelijk uitgeput uit zag. Die verwarring had hem niet goed gedaan. "Keegan, kom op! Het lukt je wel!" riep het meisje. Ze zag dat de pokémon moeite deed om zichzelf omhoog te houden. maar een vechtlustige blik lag in zijn ogen. Elisia wist dat hij met één aanval knock out zou raken, maar ze waagde een kans. "Keegan! Aerial Ace!" riep ze. De Staraptor schudde opnieuw zijn kop, waarschijnlijk nog niet helemaal uti zijn verwarring en begon met zijn vleugels te slaan. Hij vloog met moeite omhoog en bleef even in de lucht zweven. Elisia had medelijden. Vervolgens draaide de pokémon zich richting de Froslass en stortte naar beneden, witte strepen verschenen om de Staraptor heen. De brunette hield haar adem in, hopend dat de aanval zou raken.

(In je volgende post mag je doen dat de Staraptor knock out raakt, op een of andere manier :'D)