A Forest full of Monsters |& Ray

De steen met de muskusachtige geur was al snel niet meer hetgene dat de meeste interesse van de Purrloin trok, en werd dan ook al snel verruild voor een struik die net had geritseld. Zara liet zich op vier poten zakken en sloop geruisloos op de struik af zodat, mocht zich er een Pokémon in bevinden, ze die niet meteen liet schrikken. De katachtige Pokémon legde de laatste paar meters al hevig snuffelend af. Aangekomen bij de struik stak Zara ongeduldig haar kopje door de bladeren om oog in oog te staan met een bruine Pokémon. Meteen verscheen er een grote glimlach op het gelaat van de Purrloin en de katachtige Pokémon wrong nu ook haar voorpoten de struik in. "Hallo! Jij ziet er grappig uit!" De bruine Pokémon had al boos gekeken, al had Zara dat natuurlijk niet door gehad, maar nu keek hij nog bozer. De katachtige Pokémon had net even naar beneden gekeken omdat ze haar poten niet echt goed had kunnen plaatsen in die wirwar van kleine takjes, maar keek nog net op tijd op om de handvormige staart op haar af te zien komen, gevolgd door de woorden: "Mijn struik, eruit!". Vliegensvlug ontweek Zara de staart van de Pokémon en trok ze haar poten weer uit de struik. "Wat ben jij aardig zeg," Mompelde de Purrloin terwijl ze ook haar kopje terug uit het groen trok. Ze begreep die wilde Pokémon niet. Natuurlijk, zij was ook ooit wild geweest, maar toen had ze toch ook niet zo onbeleefd gedaan tegen gevangen Pokémon? Naar haar weten was ze altijd aardig tegen ze geweest, behalve dan die ene keer dat die kleine, zwart met bruine Pokémon er bijna met haar eten vandoor was gegaan en ze hem over zijn kleine hondenneus gekrabt had, maar dat was uit noodzaak geweest. De Purrloin schudde haar kopje en richtte haar aandacht op iets anders. Ze begreep ook niet waarom wilde Pokémon zo goed konden merken dat ze met een gevangen Pokémon te maken hadden en daarom vaak meteen in de aanval gingen, maar goed, Zara had geen zin om daar nu over na te denken. Bij gebrek aan een ander interessant voorwerp trippelde de katachtige Pokémon tot naast haar maatje en keek een moment omhoog. Lynn was zo te zien in gedachten verzonken en Zara kon zien dat de ogen van het meisje de omgeving nauwlettend in zich op namen. Met een blik vol genegenheid keek Zara nog een tijdje naar Lynn, net zolang tot die terugkeek en haar een glimlach schonk. Met een grote glimlach op haar gezicht week de Purrloin weer een eindje van haar Trainer af. Lynn was haar allerbeste vriendin, aan haar had ze te danken dat ze geen honger had en dat ze nu al deze nieuwe plaatsen zag, anders was ze vast en zeker altijd in de grote, grijze stad gebleven. En dat had Zara zeker niet gewild; ze wilde juist alles van de wereld zien en zo veel mogelijk vrienden maken!
Met een aanloop sprong Zara op een dunne, holle boomstam die naast het pad lag en ging op haar achterpoten staan. Het was erg gemakkelijk voor haar om haar balans te houden, zelfs als ze over zo'n dun stammetje liep, maar Zara had in het recentste gevecht toch gemerkt dat haar tegenstander haar makkelijk uit koers had kunnen halen met zijn Tackle, en daarom bleef ze het gewoon oefenen, net zo lang totdat zelfs de grootste Pokémon haar niet meer opzij kon beuken. De Purrloins oren draaiden nog voordat het geluid van pootstappen volledig geregistreerd al naar achteren, en al snel had de Purrloin zich ook al helemaal naar het geluid omgedraaid, nog steeds op zonder te wiebelen op de stam balancerend.
Bekend gezicht!

Ray liep door het bos mee met Lynn en Zara, ah Zara, omdat Fay verdwenen was, hij had geen idee waar zijn trainer was. Erg? Niet zo, maar als ze voor het donker nog niet terug was zou hij zich zorgen gaan maken. Nu kon hij even onder het oog van Angel uit, hoe die aan haar naam was gekomen, voor hem een raadsel. Altijd maar zegen dat hij beter moest luisteren en niet achter Zara aanlopen, alsof hij achter de Purrlion aanliep, ze gingen gewoon vaak dezelfde richting uit. Zo als nu, Zara was aan het balanceren op een boomstam en hij liep ondertussen al bijna naast haar.
Ze had omgekeken, Ray voelde hoe een blos zich over zijn blauwe wangen verspreide, gelukkig haast onzichtbaar door zijn vacht. "H-Hey." Shit, hij klonk al net zo als Fay, die stotterde ook altijd in bepaalde situaties, vooral als ze verlegen was. De Luxio vervloekte zichzelf even en keek toen naar Zara, met haar prachtige paarse vacht. Vroeger had hij nare dingen over Purrlions gehoord, maar deze paste daar helemaal niet in. Zara was geen dief, al had ze ook nog niet zo veel over haar verleden verteld.
Ray dacht even terug aan zijn verleden. Hij was uit het ei gekropen op een fokkerij in Sinnoh, een mooie plek, hij was een vrolijke volbloed Shinx en speelde graag met zijn broertjes en zusjes. Die kregen langzaam allemaal een huis, tot hij uiteindelijk als laatste over bleef, zijn moeder zei steeds dat hij geduld moest hebben, en zijn vader zei dat hij altijd zijn beste kant moest laten zien als er mensen waren. Maar ze hadden ongelijk, na een maand zat hij er nog en werd toen meegenomen. Niet door een trainer, maar door zijn eigenaar. Ze had hem in een pokébal gestopt en toen in een of ander raar apparaat, ja pokémon konden door hun bal kijken. Het volgende moment was donker en toen werd de pokébal opgepakt door een meisje. Die had hem wél willen meenemen op reis en sinds hij met Fay was geweest was hij geëvolueerd en had nieuwe vrienden gemaakt. En Zara, waarom had hij haar nooit gezien als Shinx?
Opeens hing er een groen ding voor hem en schrok hij zich dood. Een geschrokken miauw/grom kwam uit zijn keel, Ray keek naar het ding voor hem. Was het een pokémon? Door het saaie leven van de fokkerij kende hij niet veel pokémon, wat was dat? Toen besefte hij dat Zara keek en kreeg hij weer een, nu dieprode, blos. Deze keer van schaamte.

Zara keek vrolijk in de gele ogen van Ray toen het haar opviel dat de wangen van de Luxio wat rood werden. Een erg lichte frons van onbegrip verscheen een moment op Zara's gezicht, waarom moest die gekke Pokémon nou blozen? Hij deed toch niets raars? "H-Hey." Meteen stond er weer een grote glimlach op het gezicht van de Purrloin, de rode kleur alweer helemaal vergeten. Zachtjes landde de katachtige Pokémon op twee poten naast de boomstam. "Hey! Ik wist niet dat jij stotterde," Antwoordde ze met een opgewekte zwiep van haar staart voordat ze snel even om zich heen keek, zich er niet van bewust dat de Luxio misschien niet al te blij was met zijn gestotter. "Mooi hier, hè? Heel erg anders dan in een grote stad.." Vervolgde de Purrloin, de bewondering was duidelijk in haar stem te horen. Naar haar mening was dit beter dan de plaats waar ze vandaan kwam. Niet dat ze het daar helemaal niet naar haar zin had gehad, maar al het leven en de geuren die daarbij hoorden zorgden er gewoon voor dat dit bos veel spannender was. En natuurlijk had ze nu meer vrienden zoals Ray, die alles veel leuker maakten.
Iets groens schoot van bovenaf tot tussen de twee Pokémon in, en Zara zette instinctief een stapje achteruit voordat ze het ding tussen haar en Ray in wat beter bekeek. De kleine, hevig wiebelende pootjes duidden erop dat ze te maken hadden met een Pokémon, maar Zara kon vanuit haar positie het gezicht van de onbekende niet zien. Ray waarschijnlijk wel, bedacht Zara zich, waarna ze om de groene Pokémon heen liep en naast Ray ging staan, waardoor ze een blik kon werpen op twee angstig grote, gele oogjes en een soort puntneus. "Wat een raar beestje." Merkte de Purrloin op terwijl ze nieuwsgierig haar kopje wat dichter bij de Pokémon bracht. De ogen van de met bladeren bedekte Pokémon werden nog groter en het volgende moment werd Zara op haar neus geraakt door de kleine Pokémon, die met zijn lichaampje tegen haar aan geknald was. Ietwat geschrokken door de plotselinge uitval drukte Zara haar voorpoten tegen haar neus aan, maar al snel barstte de katachtige Pokémon in lachen uit. Speels duwde ze tegen de Pokémon die aan een tak boven hun hoofden hing, waardoor die van achter naar voren begon te zwaaien. Dit was niet een van de slimste Pokémon was Zara's conclusie, want zelfs de wilde Pokémon zeiden nog weleens wat tegen je, al was dat dan vaak niet al te aardig. Zara had weleens gehoord van Pokémon die niet echt konden praten, maar vaak had ze er niet over nagedacht. Eigenlijk was dat wel vaker van toepassing, het liefste dacht de Purrloin pas over dingen na als dat nodig was, dan kon ze haar tijd besteden aan het ontdekken van nieuwe dingen, en dat was veel leuker. "Ik vraag me af wat voor Pokémon dit is." Sprak Zara terwijl ze haar blik weer op de Luxio richtte en de dieprode blos opmerkte. "Hé, wel stoer blijven, hè?" Sprak ze terwijl ze ook de Luxio een speels duwtje gaf "Dat is veel leuker." Woordkeuzes waren niets Zara's sterkste punt.