Surrounded by monsters

“If you're going to die, do it on your own.”

Het was altijd een gok wat er gebeurde als Seven haar Spheal, Snow, uit zijn pokéball liet. Het was echter geen doen om hem er altijd maar in te houden, af en toe had hij ook zijn vrijheid en zwempartij nodig. Terwijl de pokémon zich vermaakte in het riviertje dat door het bos stroomde, zat zijn trainer op een open veld en rommelde wat door haar tas. Als ze iets wilde bereiken zou ze echt wat meer moeten doen aan de training van haar pokémon, maar tot nu toe waren er zo veel onverwachtse dingen gebeurd dat ze daar nauwelijks aan toe was gekomen. Natuurlijk moest ook vandaag weer verstoord worden. Het eerste dat haar opviel waren de enthousiaste Spheal geluiden die ze hoorde. Ze stond dan ook meteen op om te checken wat Snow aan het doen was. Haar pokémon kwam vrolijk op haar af gehobbeld, een ei voor zich uit rollend. Seven fronste lichtjes. Hoe kwam hij daar nu weer aan? Eens de pokémon voor haar stond en het ei stil kwam te liggen in het gras, bukte ze om haar hand erop te leggen. Het was een pokémon ei. "Hoe kom je daaraan Snow?" vroeg ze argwanend. Hij zou het toch niet ergens uit gestolen hebben of iets dergelijks? De Spheal keek haar enkel met grote ogen aan. "Zit niks anders op dan het mee te nemen. Mocht iemand zijn ei missen, dan merken we het wel," sprak ze waarschuwend. Seven kwam weer omhoog met het ei in haar handen en liet hem bijna vallen van schrik. Blijkbaar had Snow niet alleen haar aandacht getrokken, en wat voor aandacht. Het hele veld zat plotseling vol met Butterfrees. Sev bleef als versteend staan, haar violet kleurige ogen de omgeving scannend, opzoek naar een uitweg. Er was echter geen enkele manier om hier weg te komen zonder half tegen een vlinder op te lopen. Snel stopte ze het ei in haar tas en greep met een trillende hand naar de pokéball van haar Sewaddle. De rups pokémon klom direct op haar schouder alsof hij haar wilde kalmeren door dicht bij haar te blijven. "Wat nu?" vroeg ze op zachte toon, haar stem plots een stuk minder serieus en kalm. Het was maar goed dat er niemand anders in de buurt was, dan had ze ook nog te doen alsof er niks aan de hand was.

Taste the moment

“Het is ons gelukt!” kwam er enthousiast uit de mond van een blonde jongen, terwijl hij zijn gloednieuwe Pidgeotto aankeek. De Pokémon was tijdens het gymgevecht geëvolueerd en had de Vivillon met de grond gelijk gemaakt. Ondanks alle twijfels was het hen dus toch gelukt om de gym te halen! Hij had de gymleidster bedankt en was de gym uitgelopen, met de Pidgeotto boven hem vliegend en zijn Teddiursa in zijn armen. Oh, wat was hij blij!
Na de gym gebeurde er nog iets geweldigs: hij had iemand gevonden die Ponyta-jonkies verkocht! Al van jongs af aan gefascineerd door Rapidash, had hij er geen moment over nagedacht en het geld wat hij had verdiend met het winnen van de gym neergelegd om een Ponyta-jonkie te kopen.
En nu was hij teruggegaan naar Santalune Forest. De Ponyta was namelijk nog enorm jong en hij wilde haar wat trainen, zodat ze dichter bij het niveau van de rest van zijn Pokémon (Fame en Vision) zou komen. Een naam zou ze zeker krijgen, maar voor nu kende hij haar nog niet goed genoeg om een naam te verzinnen die bij haar paste. Vandaag zou dat hopelijk wel gebeuren.
Eenmaal aangekomen in het bos liet hij de gloednieuwe Ponyta uit haar ball. Het wezentje hinnikte een keer enthousiast en meteen nam Vision plaats op de grond om het jonge wezentje te begroeten. Fame stak zijn hand in zijn bek en leek meer onder de indruk te zijn van de honingsmaak die aan zijn hand te vinden was, dan van het nieuwe teamlid. Wat verrassend weer.
Toch leek de Teddiursa uiteindelijk interesse te hebben en sprong het naar voren, om zijn handje naar voren te houden. De Ponyta duwde haar neusje er zacht tegenaan en tilde hierna haar hoofd weer hoog. Ondanks haar leeftijd was ze hoger dan de Teddiursa, aangezien dat gewoon een zeer kleine Pokémon was. Samuel vroeg zich af of de Pokémon ooit zou evolueren, want dan zou het wel een heel ander wezen om te zien zijn. Hij vroeg zich af of hij er ooit aan zou kunnen wennen, aangezien de Pokémon dan niet meer overal mee naartoe kon en zeker niet meer gedragen kon worden. Arceus, als de Pokémon zo groot zou worden zou hij hem bijna kunnen dragen!

Bij het zien van een grote groep Butterfree werden de ogen van de jongen groot. Butterfree was een prachtige insectpokémon, heel anders dan zijn voorevoluties Caterpie en Metapod. Altijd al was hij gek geweest van vlinders en, al had hij net een Ponytajonkie gekocht, misschien was dit wel zijn kans er één te vangen…! Een lichte glimlach kwam op zijn gezicht te staan en zijn ogen scanden de Pokémon, tot hem een wat rustigere vlinder opviel, afgezonderd van de rest. Perfect, hij wilde haar hebben!
“Goed opletten, Ponyta. Vision gaat je iets laten zien,” glimlachte hij naar de Ponyta. Het paardje hinnikte en de Pidgeotto steeg op, haar vleugels hard klappend om boven de groep Butterfree uit te komen. “Oké, Vision, Quick Attack! Sla haar de groep uit!” beval Samuel zijn vogelpokémon. De Pidgeotto slaakte een kreetje en ramde de nietsvermoedende Butterfree hard opzij, waardoor deze nog maar net haar evenwicht kon herpakken en in de lucht tot stilstand kwam, haar blik focussend op de nieuwe dreiging. De Butterfrees die zich dichtbij hadden bevonden vlogen zachtjes wat aan de kant, bang geraakt te worden door de aanvallen van de Pidgeotto.
“Nu, Gust!” beval Samuel de Pokémon. De Pidgeotto begon hard met haar vleugels te slaan en creëerde een krachtige wind, die de Butterfree opnieuw raakte en haar naar achteren blies. Dit soort aanvallen waren namelijk super effectief tegen insecten als een Butterfree en Samuel wist dat maar al te goed: hij vond vlinders heel leuk!
Toen de Butterfree een Confusion gebruikte, raakte dit de Pidgeotto. Gelukkig had het geen extra effect, want Samuel zou er niet blij mee zijn als de Pokémon verward raakte! Verwarring was namelijk een zeer frustrerend effect en maakte een Pokémon zo goed als onbruikbaar.
Toen de Pokémon een Sleep Powder gebruikte, was Samuel echter te laat. De Pidgeotto werd geraakt en landde op de grond, diep in dromenland. “Nee, Vision!” riep hij nog uit, maar er leek niets te gebeuren. Daarom liet hij de Pokémon terugkeren, om zijn sterkere, maar niet in het voordeel-zijnde Teddiursa de kans te geven om te vechten. “Fame, je kan dit!” moedigde hij de Teddiursa aan, wie naar voren stapte en de Butterfree enthousiast aankeek. Fame was echt een vechtertje!
“Kijk uit voor de Sleep Powder! Feint Attack!” sprak Samuel tegen zijn eerste Pokémon en de Teddiursa schoot weg, om de Butterfree te verrassen met een aanval van achteren. De Butterfree landde met een klap op de grond, een moment creërend waar de Teddiursa gebruik van kon maken.
“Lick!” riep Samuel. De Teddiursa sprong op de Butterfree af en gleed met zijn tong langs haar vleugel, waardoor rillingen over het lichaam van de Butterfree gleden. Het was een aanval die schade deed, maar ook verlamming kon veroorzaken. En het leek erop dat het effect werkte! “Nu, Fury Swipes!” sprak Samuel daarom snel. De Teddiursa krabde de Butterfree meerdere keren voor deze omhoog vloog. Het leek erop dat de Pokémon niet veel energie meer over had!
“Oké, Feint Attack!” riep Samuel toen de Butterfree haar confusion wilde uitvoeren. De Teddiursa schoot weg en raakte de Butterfree opnieuw van achteren en de Pokémon raakte opnieuw de grond, de Teddiursa toegang gevend om de laatste slag te maken.
“Fury Swipes!” riep Samuel uit. De nageltjes van de Teddiursa gleden meerdere malen langs de Butterfree, voor Samuel een Pokéball pakte en deze naar de vlinder gooide, om het ding op te zuigen met een rode straal. De ball bewoog heen en weer en Samuel balde zijn vuist. Tot nu toe was Vision de enige Pokémon die hij gevangen had en dat was goed gegaan, maar ook al heel lang geleden. Het hebben van een nieuw teamlid was altijd spannend en een Butterfree was iets wat hij al heel lang wilde, dus hij hoopte dat de Pokémon zat! Dan zou hij de twee nieuwe Pokémon misschien wel samen kunnen trainen.

Omdat Sev zo gek is op vlinders. ♥