Best friends forever [Ranger Mission]

Met haar armen over elkaar gekruist keek ze alert om zich heen. Ze had vandaag de opdracht gekregen om naar Oldale te reizen, want daar zou ze vandaag iemand ontmoeten die haar een beetje wegwijs zou maken. Niet in het dorpje, nee, maar als Ranger. Hij zou al wat meer van het vak hebben geleerd en zou ook nog eens de perfecte kandidaat zijn om het haar te leren. Huang wist nog niet helemaal wat ze ervan moest vinden. Het feit dat ze zolang een eigen kamer op de base kon hebben vond ze wel fijn, maar die hele omslag moest ze nog even aan wennen. Haar leven was op het moment een zooitje. Dat resulteerde er natuurlijk in dat haar gezicht nog meer op onweer stond dan gebruikelijk. “Hou je ogen open voor een… Euh…” begon ze tegen de Farfetch’d die naast haar zijde marcheerde. Ze had hem van de Rangers gekregen en ook van hem wist ze nog niet wat ze moest denken. “Een oranje hesje? Of een groene als de mijne?” Het was het uniform dat haar zeker wel aanstond. Groen vond ze sowieso wel een leuke kleur. Uniformen betekenden ook autoriteit. Huang had nu een bepaalde autoriteit.

Het blauwe dak van de Pokémart trok haar aandacht en Huang herinnerde zich dat ze daar heen moest. Ze zag al snel een jongeman met een regenjas en een bolhoedje staan. Het leek erop dat hij een Ranger uniform aan had, maar… Hij kon toch niet haar mentor zijn? Hij leek wel een zacht ei. Zo’n jongen die weerzinwekkend lief was. Dat kon Huang aan zijn ogen zien. Om nog maar te zwijgen over de schaal met muffins in zijn handen had. Nee, dat kon geen Ranger zijn. Dat was een jongen die bij de Pokémart werkte en mensen naar binnen moest lokken met lekkernijen. Jie had overduidelijk een ander idee. Terwijl Huang haar hoofd wegdraaide en verder wilde zoeken, liep de Farfetch’d met vooruitgestoken borst en een vrolijke kop naar de jongen toe. Hij maakte een theatrale buiging voorover en duwde de prei haast in zijn snavel met hoe gretig hij het als microfoon wilde gebruiken. “Dames en heren, jongens en meisjes!” kwetterde hij enthousiast. “Laat mij u even voorstellen aan de dame die alles kan! De redder in hoge nood! De vrouw die onmiskenbaar de weg kwijt is maar anderen gaat helpen die te vinden!” Huang keek naar hem alsof ze hem af wilde schieten. Ze verstond hem niet eens, maar gewoon het lef om de jongen te storen… “Huang Xu de verschrikkelijke!!!”

De Farfetch’d was duidelijk een beetje overdonderd toen de man voor hem neerknielde en vroeg of hij trek had in een muffin. Zeg, dat was helemaal niet wat hij had aangekondigd! Was die knul niet verbluft door zijn woorden? Door Huang’s aankondiging? Hij zou zelf aan de grond genageld zijn geweest! Jie keek met een ruk over zijn schouder naar Huang. Heel even maar, in de vlugge gauwigheid. Lang genoeg om op te merken dat zijn partner nog altijd afstand hield en een gezichtsuitdrukking had alsof ze net een paar pruimen had staan eten, maar er te laat achter kwam dat ze die eigenlijk helemaal niet lekker vond. Wow, dat was een hele mond vol. Het was maar goed dat Jie die niet had. De Farfetch’d keek terug toen hij weer werd aangesproken. Die man had het over aardbeien en perzikmuffins. Wat dat dan ook moge zijn. Jie hield zijn hoofd verward schuin en keek de blonde knul inschattend aan. Daarna deed hij zijn snavel open om te reageren op de woorden. “SQUAWK!” Wijze woorden van een wijze vogel.

Huang kon het niet meer aanzien. Ze liep naar de jongeman toe en porde haar handen tegen haar heupen. Met een strenge blik keek ze naar haar pokémon. “Driedubbel doorgehaalde Pidove,” siste ze naar hem. Huang negeerde zijn schaapachtige blik en keek vervolgens naar de onbekende jongeman. “Mijn excuses voor dit druiloor. Hij zal je verder aan het werk laten.”

Huang’s ogen werden voor een moment groot van ongeloof toen ze de saluut zag. Nee. Dat kon niet. Hij noemde zichzelf zelfs een Ranger. “Fukkemuk. Ben jij de Graduate die me gaat opleiden?” Huang kon het niet echt geloven. Hij voldeed aan een Ranger-stereotype, maar ze had niet verwacht dat, van alle stereotypes, ze deze op haar bord zou krijgen. Wat moest ze hier nou weer mee aan? In het verleden gingen dit soort types haar juist uit de weg. Als ze haar al aan zagen komen lopen, doken ze haast voor haar aan de kant. Misschien omdat ze snel praatten op het kantoor waar ze toentertijd had gewerkt. Ze stond er algemeen bekend als een persoon waar je niet mee moest sollen. Nu stond ze onder iemand die geen ruggengraat leek te hebben. Of was dit een geval van ‘schijn bedriegt’? Huang wierp onderzoekend een blik op de jonge knul en zijn muffins.

De jongen stelde zich als Philip Schulz voor. Hij was een Graduate Ranger. Huang wist niet wat ze moest zeggen. Ze was een beetje overdonderd door het perfecte beeld van een Ranger die voor haar stond. Ongemakkelijk wierp ze een blik op Jie, wie uitgebreid met zijn vleugels naar Philip aan het gebaren was. Het ontbrak er nog aan dat hij ta-da zei. Huang rolde met haar ogen. Dit werd vast een lange dag. “Huang Xu,” stelde ze zichzelf kort en bondig voor. Ze deed de saluut niet en stond er eigenlijk maar wat houterig bij. Jie stak daar zelf een stokje voor – of eigenlijk prei – want hij deed in de plaats van zijn partner een soort saluut dat op die van de Rangers moest lijken. “Student Ranger. Aangenaam.” Het klonk niet van harte. Jie keek zijn trainer daarom kort aan en knikte vastberaden. Ze moest nog veel leren.

Zijn enthousiasme en vrolijke houding was in haar geval niet aanstekelijk. Voor Jie wel. Die leek een gelijke te hebben gevonden in Philip. Huang vermoedde dat het geen top-dag maar een lange dag ging worden. Ach, ze wist ook dat ze beter niet kon vooroordelen. Wie weet was Philip wel een hele capabele jongen. Hij was niet voor niets een rang hoger dan zij. Jie duwde zijn borst trots naar voren en hield zijn prei een stuk rechter. Zijn ego was weer mooi gestreeld. Huang rolde met haar ogen en wilde vragen wat er op de planning stond, maar in plaats daarvan werd er een schaal haar richting op gehouden. Vragend keek ze de jonge Ranger aan. Daarna ging haar blik naar de muffins. Alsof ze die troep wilde e—was dat een wortel?! Had hij wortel cupcakes gemaakt? Huang pakte de muffin van de schaal en nam een hap. Zonder eerst te slikken keek ze hem waarschuwend aan. “Dwenk mwaar niew dawwe de hewe dwag muffinsh gaan uitdwewe.” Mooi. Perfect. Goed hoorbaar. Huang, waar zijn je manieren? Ze slikte haar hap door en voegde er nog iets aan toe. “Ik ben nu misschien een Ranger, maar geen goed doel.” Moge dat effe duidelijk zijn zeg.

Het compliment van Philip kwam zo onverwacht dat ze zeker wist dat ze zich had verslikt als ze weer een hap had genomen. Huangs ogen werden groot. Wat… Haar eerste reactie was te doen alsof hij haar net had beledigd. Maar dat had hij niet, dus dat kon ze niet. Haar wenkbrauwen, die eerst omhoog waren geschoten, zakten weer omlaag. “Dat gedrag gaat je niet helpen,” zei ze tegen hem. Ze rechtte haar rug en spande de spieren in haar schouders aan. Dat Philip zo soft ging doen, betekende niet dat zij niet meer op haar hoede ging zijn. Misschien was dit wel een test. Misschien moest zij het initiatief nemen. Dat was dus precies wat Huang deed. “Stop die verdraaide muffins weg jongen. We gaan op pad.” Ze nam nog een hap van de muffin. Schrap het eerdere voorval. Huang Xu de Verschrikkelijke was nu gearriveerd.

Tot haar verbazing en genoegen rechtte ook Philip zijn rug. Drong ze nu al tot hem door? Dat was snel, maar efficiënt. Precies wat ze nodig had. Een snelle leerling. Wacht, was zij niet juist de leerling voor vandaag? Hm. Ze werd een beetje afgeleid door de vrouw van de PokéMart. Philip vertelde Huang dat ze even moest wachten op een toon die haar direct liet weten dat ze helemaal niet tot hem was doorgedrongen. Die arme jongen ging het nog zwaar krijgen in zijn leven. Huang keek hem na en wachtte op hem. Na een paar tellen tikte ze herhaaldelijk met haar voet op de grond. Daar hield ze pas mee op tot hij terug was. Jie imiteerde haar houding, inclusief het getik. “Goed,” begon ze streng, nadat Philip was teruggekeerd. Ze keek kort rond. Huang gokte dat patrouilleren wel een goede start zou zijn. “Volg mij.” Euh Huang? Jij bent de Student hoor. Oké, ze gaat er al vandoor. Sorry Philip.