“... En toen zei ik: maar daar heb ik er al drie van!” Zei hij tegen het groepje Rangers dat om hem heen stond te luisteren naar zijn verhaal. Iedereen begon hardop te lachen en Yancy kreeg een tevreden blik. Jep, hier deed hij het voor. “En toen zei Mekkerman: Anderson! Kappen met die grapjes!” Hij imiteerde het perfect en Yancy begon zelfs hardop om zichzelf te lachen. Dit stopte na vijf seconden.. Toen hij merkte dat niemand anders mee lachte. Hij opende zijn ogen en zag tot zijn schrik dat er niemand meer om hem heen stond. Een boze Mekkerman kwam zijn kant op gelopen. Yancy keek om zich heen, alle andere Rangers waren net aan het doen alsof ze druk bezig waren. Die waren allemaal bang voor Mekkerman. Vlug ging Yancy voorovergebogen staan en begon te hoesten en te snotteren. Mekkerman greep hem bij zijn nek en trok hem rechtop. “Dat gaat deze keer niet werken Anderson.” Zei hij streng, waarna hij een een draagbare Pokémontas tegen Yancy’s buik aan drukte. “Deze Glameow is vanochtend bij de Base aangekomen. Ze is gewond.” Yancy staakte zijn poging om er onderuit te komen en nam de tas aan. “Ik vind jouw aanwezigheid helemaal niks, maar je hebt schijnbaar iets met katachtigen. Verzorg het beestje en zorg dat ze weer terug het wild in kan.” Mekkerman salueerde en liep weg. Yancy knipperde nog eens met zijn ogen. Daar was hij beter van af gekomen dan hij had verwacht. Hij zette weer een tevreden glimlach op. Hij was gewoon.. zó goed. En deze opdracht ging ook nog eens super makkelijk worden. Even een katje verzorgen en hoppa, klaar voor vandaag. Hij hield de tas voor zijn gezicht en keek eens naar de Pokémon die erin zat. Meteen kwam er een klauw uit die naar zijn gezicht uithaalde. Het lukte hem nog net om zijn hoofd op tijd weg te trekken. “Ik denk dat we eerder het wild klaar moeten maken voor jou eigenlijk..” Hij probeerde zichzelf gerust te stellen met een grapje. Maar de Glameow begon alleen maar te hissen. Zij vond het schijnbaar dus helemaal niet grappig. Hij hield de tas nu genoeg voor zich uit zodat hij niet per ongeluk geklauwd zou worden en keek nog eens om zich heen. Misschien kon hij een andere Ranger om hulp vragen ofzo. Maar iedereen was ineens druk bezig behalve.. aha Stefanie. Zij had de fout gemaakt even om te kijken. Yancy liep naar haar toe en vroeg: “Hey Stefanie, kun jij mij misschien..” “Sorry Yancy.” Kapte ze hem af. “Ik ben nu énorm druk bezig en uh.. ben allergisch voor Glameow dus.. dag.. ik ga mijn patrouille maar eens starten.” Een beetje beteuterd keek hij toe hoe ze naar buiten liep. Hij keek nog eens naar de Glameow in de tas. “Het lijkt erop dat we het vandaag met elkaar moeten doen poesielief.” Ze begon nog eens te hissen en klauwde nog eens naar hem. “Ik vraag me af hoe je eigenlijk gewond bent?” Toen pas viel hem het kaartje aan de tas op. Hij pakte het en las het. “Hallo Anderson, het is je nu waarschijnlijk opgevallen dat dit een valse Glameow is. Veel succes daarmee luilak. Ze per ongeluk aan een giftige plant gegeten en heeft nu ontzettende buikpijn. Het is niet levensgevaarlijk maar.. het moet er wel uit. Ik hoop dat je tegen poep en kots kunt. - Liefs, Mekkerman” Een blik van walging trok over Yancy’s gezicht. Lekker.. Hij wist ook eigenlijk helemaal niet hoe hij dit moest doen. Hm, het was misschien toch wel verstandig om iets te weten van giftige planten als hij Area Ranger wilde worden. Hij wilde in de toekomst niet zomaar in de problemen komen, gewoon omdat hij ergens iets niet van wist. Hij zette de tas met de Glameow op een tafel en pakte zijn Ranger CommunicatieSysteem. Ook wel zijn RCS genoemd. Daarmee zocht hij contact op met Bill. De veteraan Ranger die hem heeft geadopteerd. Zijn andere hand plaatste hij op zijn heup. En met zijn voet stond hij op de grond te tappen. “Yo Bill - Ja - Ja - Ja goed hoor, maar uh.. ik bel even om iets te vragen - ja chill - okay dus, ik heb hier een Glameow die een giftige plant heeft gegeten, hoe haal in dat gif uit haar buik? - mhm, mhm, alright - Thanks, bye.” Hij stopte zijn CommunicatieSysteem weer weg en keek naar de tas met de Glameow er in. Ze keek zo boos naar hem. Hij zuchtte even binnensmonds. Hij wel dat ze boos was, maar het maakte het niet erg veel beter. Hij pakte de tas op en hing het over zijn schouder. Bill had hem gezegd waar hij op de Ranger Base moest zijn. In die ruimte hadden ze pilletjes en andere soort medicijnen die Pokémon konden laten braken. Dat zou de buikpijn van de Glameow moeten verhelpen. Het klonk gemakkelijk genoeg om te doen. Hij liep door de gangen en werd nog eens nagejoeld. “Hey staat je goed Terminator!” Er werd verwezen naar de tas die hij over zijn schouder droeg. Met een fingergun en een knipoog naar de joeler liep hij verder. Dat was ten minste nog wel leuk. Maar dat kon hij niet zeggen van de Glameow. Maar eigenlijk was hij gewoon boos dat ze niet met hem wilde knuffelen. Het kan best een deuk op het ego zijn van een man als een katachtige niet met hem wilt knuffelen. Ze had zich ook verdacht stil gehouden deze hele trip naar de kamer toe. Voor het gemak gaan we deze kamer even bij het nummer noemen dat het gegeven is. Kamer 127B. Dat betekend verdieping één, kamer zevenentwintig in de B vleugel van de Base. Dus.. overnieuw. De Glameow had zich verrassend stil gehouden op de weg naar kamer 127B. Ze had niet geklauwd, ze had niet gehist en ze had geen andere fratsen uit proberen te halen. Maar Yancy was niet het argwanende type. Hij prees zichzelf eerder gelukkig dat hij tot nu toe nog minimale last had gehad van het beestje. Maar goed, ze kwamen dus bij de juiste ruimte aan. Hij liep naar binnen en zag dat er niemand anders aanwezig was. Hij plaatste de tas even op het aanrecht. Hij keek naar de tas en deed ondertussen een van de keukenkastjes open. Hij had moeten kijken, want hij sloeg een van de deurtjes tegen zijn gezicht aan. De Glameow lachte hem uit. “Hey, niet cool.” Zei Yancy nog, maar al gauw begon de Glameow te piepen. Tja dat lachen zorgde er natuurlijk voor dat haar buikje nog meer pijn ging doen. Hij kon niet lang boos op haar zijn. Yancy kon sowieso niet erg goed boos zijn. “Hey doe maar rustig, als ik hier alles heb gevonden zal de pijn weer snel weg zijn.” Hij was misschien niet meneer de perfecte Ranger, maar hij had zeker wel een hart. En dat hart had hij voor iedereen. Ook valse Glameow. Maar ze reageerde niet echt. Hij draaide zijn hoofd om in het kastje te speuren. Bill had hem verteld hoe het potje dat hij moest hebben er uitzag en welke naam het had. Ah, daar stond het al. Hij greep het potje vast en zette het op het aanrecht neer. Hij sloot nu, voorzichtig, het kastje, zodat het niet weer tegen zijn hoofd aan knalde. Uhm.. en toen? Ohja.. hij moest ervoor proberen te zorgen dat de Glameow een pilletje naar binnen zou werken. Maar hij dacht dat ze op dit moment misschien niet zo veel zin zou hebben om te eten. Op dat moment hoorde hij zijn eigen maag knorren. Hij had zelf wel zin om te eten. Maar hij had eigenlijk altijd zin om te eten. Een lekker broodje bal ofzo. Oef, hij begon al te watertanden. Hij wreef over zijn maag terwijl hij nadacht over een manier om die Glameow dat pilletje naar binnen te laten werken. Hij keek eens op het potje om te zien of daar iets van gebruiksaanwijzingen op stonden. “In sommige gevallen is het nodig deze pil geforceerd te laten innemen.” Oh jee.. Hij zuchtte even. Het moest maar.. Hij brak het pilletje in twee kleine stukjes en keek nog eens naar de Glameow. Dit ging niet leuk worden. Met één hand ritste hij de tas open en met de andere greep hij snel de Glameow, die eigenlijk direct al wilde ontsnappen. Nu dat de tas open geritst was had hij weer een vrije hand, waarmee hij een stukje van het pilletje pakte. Hij hield het bij haar mond. Ze begon te hissen en te krabben aan zijn handen en armen. Hij kneep zijn ogen even dicht van de pijn. “Arceus..” Ze begon zelfs naar zijn vingers te bijten. Maar dit betekende alleen maar dat ze haar mond open deed. Hij duwde vlug het stukje van de pil in haar mond. Maar ze liet haar tanden nu wel stevig in zijn hand zinken. Hij drukte zijn tanden op elkaar om door de pijn heen te bijten. “Los jij!” En hij wist dan toch zijn hand weer terug te krijgen. Het krabben was ondertussen niet gestopt. En zijn arm zat nu helemaal onder het bloed. Snel pakte hij het volgende stuk van het pilletje vast en hield het weer bij haar mond. Nu begon ze zelfs naar die hand te klauwen. Het overmatig hissen zorgde ervoor dat ze haar mond weer open had en Yancy stak vlug het pilletje in haar mond. Hij wachtte nog even tot hij kon zien of ze het had doorgeslikt en stopte haar toe vlug terug in de tas. Zijn beide handen zaten nu onder het bloed. Het druppelde nog nét niet op de grond. Hij pakte wat keukenpapier om het ergste even weg te deppen en sloeg toen de tas weer om zijn schouder. Zo snel als hij kon rende hij naar de ziekenboeg, waar hij verband om zijn verwondingen kreeg en ingeënt werd. Het was immers een wilde Glameow. Hij ging daar op een bankje zitten en zette de tas met de Glameow naast zich. “Jij bent echt een lastpak zeg..” Zei hij, niet specifiek in de richting van de Glameow. De enige reactie die hij hoorde was dat de Glameow begon te braken. “Oh shit!” Zei hij terwijl hij van de bank sprong. Uh.. ja.. hij kon haar niet in een kotstas laten zitten. Snel pakte hij de tas en rende naar kamer 127B en zette de tas daar weer op het aanrecht. Snel haalde hij de, nu zwakke Glameow, uit de tas en veegde de kots van haar pootjes met keukenpapier. Hij pakte een klein kommetje en plaatste het onder haar kopje, zodat de rest van de kots in het bakje zou komen. Hij pakte de tas weer op om te kijken of hij die schoon kon maken. Hij draaide te snel, gleed uit en viel op de grond. En de overige kots in de tas viel recht in zijn gezicht. “*********** dit is ******* vies *** man!” Hij liet die tas maar voor wat het was en veegde zo snel als hij kon alle kots van zijn gezicht en zijn Ranger tuniek. Die keukenrol was nu wel bijna leeg.. We zat nu nog wel een dikke vlek op zijn tuniek, en hij zal nu niet al te fris ruiken.. maar de Glameow had nu het meeste van de giftige plant uitgekotst en dat was waar deze dag om had gedraaid. Yancy kneep nog eens zijn ogen dicht toen er nog een pijnscheut vanuit zijn handen kwam. Desondanks pakte hij de Glameow toch op met zijn handen. Die tas ging hij later wel opruimen. Hij ging de Glameow nu eerst naar de rustruimte brengen. Een ruimte met kooitjes vol kussens en dekens. Daar zou ze kunnen uitrusten van het gif en van het kotsen, en later die dag weer wat kunnen eten en drinken. Daarna zou ze weer sterk genoeg zijn om terug het wild in te gaan. Yancy had aangegeven dat hij zelf wilde wachten en later zelf de Glameow verder wilde verzorgen. Dus hij bleef voor nu.. even in de ruimte wachten. De leidinggevende van de rustruimte had deze aanvraag goedgekeurd. Yancy ging op een veel te kleine stoel zitten en staarde naar de vermoeide Glameow. Toch wel zielig allemaal.
