I wonder

Een feestelijke gelegenheid. Mam was jarig. Het mocht dan wel 1 April zijn maar het was geen grap dat zijn moeder weer een jaar langer had geleefd. Ter gelegenheid had Björn samen met de vrouw van de bakker, die toevallig bevriend was met zijn moeder een taart gebakken en die leuk versierd met een foto van een meowth (zijn moeders favoriete pokemon). hij hoopte dat zijn moeder van chocolade taart hield en anders zou ze sowieso de slagroom erop heerlijk vinden. ‘’We zullen maar geen kaarsjes op de taart doen heh?’’ gniffelde mevrouw de bakker. ‘’Nee.’’ antwoorde Björn, zich al voorstellend hoe het meer vuur dan taart zou zijn. ‘’ik had liever niet dat ons huis afbrandt.’’ ‘oh, misschien kunnen we kaarsjes erop doen met ieder een cijfer. dus 4 en 6.’ bedacht ze.
‘’klinkt als een plan’’ was daarop het antwoord. 46 alweer. dacht Björn. hij vond zijn moeder er nog als een jonge vrouw uitzien, maar de werkelijkheid was iets minder aardig.

De volgende dag stond Björn vroeg op om de taart op te halen en zag dat mevrouw de bakker heel lief het in een leuke doos met een strikje eromheen had verpakt. voorzichtig pakte hij de doos en hoopte dat zijn moeder nog niet wakker was geworden. De deur kraakte hevig in zijn oren terwijl hij voetje voor voetje de trap op ging naar zijn moeders slaapkamer. Hij hoorde geen geluid vanuit de slaapkamer komen en hoopte dat dat een goed teken was. Langzaam duwde hij de deur open met zijn voet en keek of hij een bobbel onder de dekens zag. ‘’ze is hier niet’’ constateerde hij hardop toen het bed leeg bleek te zijn en de lichte bobbel een kussen was. teleurgesteld dacht hij aan waar ze dan kon zijn en vertrok naar de tuin. waar zijn moeder bijna altijd was. hij keek door het raam bij de achterdeur naar buiten maar zag ook daar zijn moeder niet. Al sluipend liep hij naar buiten en keek voorzichtig om een boom heen in de boomgaard. ‘’Goedemorgen liefje.’’ hoorde Björn achter zich, en hij schrok zich wild. hij struikelde over een grote boomwortel heen en probeerde in de lucht nog de taartdoos op te vangen.hij ving de taartdoos nog wel maar toen hij op de grond op zijn kont belandde glipte de doos toch uit zijn handen op de grond. gefrustreerd keek hij van de doos naar zijn moeder en riep verontwaardigd. ‘’Mam, waarom liet je me schrikken!’’ Zijn moeder, duidelijk geschrokken van wat ze veroorzaakt had zei zachtjes ‘sorry, ik zag je rond het huis sluipen en probeerde een grappige opmerking te maken.’ Björn bedacht zich weer dat het zijn moeders verjaardag was en schaamde zich voor zijn uitval naar zijn moeder. ‘’well. fijne verjaardag mam.’’ mompelde hij tegen haar terwijl hij de doos weer oppakte en die aan zijn moeder gaf.
Zijn moeder keek vol bewondering en zei: ‘ohh wat mooi verpakt.’’ waarna ze de strik los haalde en in de doos een berg taart met een fotootje van een meowth zag liggen. Geen acht slaand op dat de taart compleet geruïneerd was riep ze : ‘wat ziet die taart er lekker uit! ohh en je wist dat meowth mijn favoriet was?’ waarna ze Björn een stevige knuffel gaf en hem mee trok naar binnen.

Björn al lang blij dat zijn moeder deed of er niks aan de hand was met de taart en oprecht blij leek, liep naar de kast om bordjes en bestek te halen. Moeder liep naar de koelkast en haalde 2 flesjes zelfgemaakte cider en 2 glazen. Samen hadden ze het toch weer gezellig en lachte om het feit dat de 2 cijfer kaarsjes op de hoop taart stonden alsof het een vlag was op de top van Mt. Chimney. Ze blies de kaarsjes uit en vroeg: ‘wil je weten wat ik gewenst heb?’ Björn keek op en vroeg:
‘maar zoiets mag je toch helemaal niet vertellen of anders komt hij niet uit?’ ‘ja.’ zei moeder. ‘maar bij deze wens moet je het wel weten of anders kan hij niet uitkomen.’ Björn twijfelde. ‘’vooruit maar.’’
‘Ik wenste, dat jij nog een keer zou overwegen of je niet op reis wilde gaan in plaats van thuis te blijven.’ zei moeder glimlachend. Stomverbaast keek Björn haar aan. ‘’je wil dat ik wegga?’’ vroeg hij met een licht verontwaardigde toon. ‘nee, dat je het overweegt, ik vermoed dat jij er blijer van zou worden.’ vertelde Moeder glimlachend. ‘langzaam stromen alle kinderen van zowel Oldale als Littleroot uit. en leren de wereld kennen. de meeste doen dat al vanaf 10 jarige leeftijd. Daar ben jij al een uitzondering van..’ Björn dacht hierover na. het was waar dat veel van zijn jeugdvrienden al weg waren en zeiden dat ze hem vast nog wel eens op hun reizen tegen zouden komen.
En hij gunde Rora ook wel een leuker leven dan elke dag spelen met de pokemon van de oudere mensen hier in Oldale. Waar voor zijn gevoel de gemiddelde leeftijd op 50+ zat. ‘’maar dan ben jij alleen? en dat wil ik niet’’ ‘papa komt nog wel terug.’ zei moeder glimlachend. ‘’Nee dat komt hij niet.’’ gromde Björn. Hij was niet boos dat hij weg was. maar wel dat moeder zich verplicht voelde om hem de wereld in te laten gaan en alleen achter te blijven. Iets wat niet gehoeven had als hij er nog was. ‘’Wil je dat ik wegga?’’ vroeg Björn ietwat verdrietig. nooit had hij echt de neiging gehad weg te gaan. Hij vond het prima hier. Pas toen zijn ei uitkwam en Rora ter wereld was gekomen was er iets ontvlamt bij hem, een verlangen samen te groeien. maar al snel was dat weer gedoofd naarmate hij meer boeken las. op zijn laptop gamede, en rond het huis hing. Rora had een speelkameraadje 2 huizen verderop gevonden en Björn bracht hem daar in het weekend heen. ‘’Ik wil dat jij gelukkig bent en de wereld leert kennen en vrienden maakt en als een persoon groeit.’’ zei moeder zachtjes met een glimlach en een enkele traan. ‘’ik red mezelf wel. de business gaat goed tegenwoordig sinds we populariteit hebben.’’

Björn dacht na. zou dan nu het moment zijn aangekomen waar hij op reis zou gaan. hetgene waar iedereen altijd zo pumped up en hyped over is? ‘mag ik je om een gunst vragen?’ vroeg zijn moeder terwijl ze van hem weg keek. ‘ik zal morgen een mobiel voor je kopen en dan zou ik graag willen dat je om de zoveel avonden, of wanneer je het zelf wil mij beld en zegt hoe het gaat. en wees ook nooit bang om naar huis te gaan of om hulp te vragen.’ Björn voelde hoe emotievol zijn moeder hem dit vroeg en knikte. Natuurlijk zou hij dat doen. Zijn moeder was het belangrijkste in zijn leven. Als het haar gelukkig zou maken als hij zou gaan reizen, dan zou hij wel gaan reizen. ‘’Ik houd van je ma.’’ zei Björn. terwijl hij naar haar stoel toeliep en haar een knuffel gaf. ‘en ik van jou schat.’ was daarop het antwoord. ‘’Ik ga Rora ophalen.’’ vertelde Björn, waarna hij snel het huis uit liep en naar het huis rende waar Rora aan het spelen was met zijn vriendje. Tofu de Poochyena.