Cool off

Het was zo’n dag.. zo’n dag waarop als je je ook maar een centimeter bewoog, je al de gevolgen te verduren kreeg. Zo warm.. dat het zweet telkens weer op haar voorhoofd verscheen, ook al haalde ze haar hand over haar gezicht, al snel voelde ze die klamme druppeltjes weer verschijnen. Rond het begin van de middag had ze zich nog in een bikini op het strand begeven, maar daar liggen, in het kokende zand, dat was gewoon té veel voor haar. Mensen in Cyllage waren blijkbaar wel gewend aan die hitte, want ze vertoonden geen verbaasde uitdrukking zoals Abigail die had. In Mauville was het namelijk nooit zo warm geweest, al bevond het zich in de buurt van een vulkaan, de zomers bleven normaal en.. tja soms wat klef, maar dit was overdreven klef. Er was ook maar een klein strandje in de buurt van Mauville, maar dat werd niet echt vaak gebruikt om toeristen te lokken. Die kwamen meestal op de moderne stad zelf af. Alleen van de mensen die op de eilanden van Hoenn woonden had ze echt geklaag gehoord over warm weer, maar nooit had ze echt geloofd dat die temperaturen zoveel last konden brengen. Oh how wrong was she.
Met een zucht haalde ze de verdwaalde blonde lok uit haar gezichtsveld en zakte wat meer naar achteren in het rieten stoeltje waar ze plaats had genomen. Het was nog een hele jacht geweest, want iedereen had nu natuurlijk wel zin in iets koels. Toen ze van het strand was gekomen had ze zich eerst omgekleed in haar kamer in het pokemon center en toen was ze in een volgende hittegolf naar buiten gestapt. (Maar de hele dag binnen blijven zitten wilde ze niet.) Eenmaal de binnenstad ingekomen was ze verrast door de grote drukte, bij elk café zat het terras wel vol en binnen was er zelfs bijna geen staplek meer over. Toen ze bij dit restaurantje kwam, leek er eerst ook geen plek, maar een oud echtpaar had net willen vertrekken en wat sneaky had ze zich in de buurt van het tafeltje begeven en vervolgens, toen de twee redelijk ver uit de buurt waren, was ze er snel gaan zitten. Een paar tieners was ze hierbij te snel af geweest en ze had de drie jongens met een grote grijns nagekeken, die mochten de volgende keer wel dit plekje hebben, maar nu was het haar beurt. Afwachtend staarde ze voor zich uit, toen de serveerster plots verscheen met haar drankje. Bij deze hitte waren er natuurlijk meer ijsklontjes ingedaan, want ja, anders was het drankje natuurlijk voor de helft verdampt voordat het hier kwam! Dankbaar gaf ze een glimlachje en wachtte geduldig tot het meisje eindelijk naar een volgende tafel was gegaan, voordat ze zich op het koele drankje stortte en wel de helft opdronk. Met een opgeluchte zucht zakte ze weer naar achteren, maar werd dit keer geplaagd met het klamme gevoel dat haar shirt haar nu gaf. Om wat gemakkelijker te kunnen zitten verplaatste ze zich iets en met een rilling voelde ze dat haar benen wat aan het stoeltje waren geplakt. Jakkes, zeg. Ze plaatste haar handen in haar benen en bewoog ze in een schommelende beweging wat heen en weer, om de tijd te doden, maar de activiteit werd haar al snel wat te warm. Nogmaals liet ze zich zuchtend tegen de rugleuning van de stoel zakken en liet haar hoofd achterover hangen. Met een dwaas glimlachje keek ze naar de mensen aan de tafel achter haar, die haar met een opgetrokken wenkbrauw aankeken en snel dook ze weer wat voorover. Oké.. ongemakkelijk. Maar het was ook zo waahaaarm!
Toen ze haar drankje op had gedronken, dat toch weer in die korte tijd was opgewarmd en waarvan het ijs maar een waterig smaakje had gegeven, betaalde ze en verliet ze het terras. Haar kleding voelde nu al klam aan, maar om nog een keer terug te keren in het pokemon center vond ze maar.. ongemakkelijk. Dan had ze drie verschillende keren zich moeten omkleden, dat werd ook een beetje te veel. Door haar dunne sandaaltjes heen voelde ze het warme asfalt en de schaduwen die de huizen over de weg wierpen boden niet veel beschutting tegen de zon. Met een klein knikje van haar hoofd zorgde ze ervoor dat de zonnebril op haar neus viel en ze haar ogen niet steeds tot spleetjes moest knijpen. Wat moest ze nu gaan doen dan? Trainer.. daar zat ze niet echt aan te denken en wie weet zou ze haar pokemon wel oververhit maken. Nee. Dat zat er zeker niet in. Maar ze had er al ervaring mee gehad dat haar pokemon er een hekel aan hadden als ze een hele dag in hun pokeball werden gehouden. In een beschaduwd steegje liet ze zich tegen een muurtje zakken en plaatste een van haar schoenen tegen de klamme wand en koos ervoor om Hannibal maar eens mee te nemen, om verveling tegen te gaan. De Aron keek nieuwsgierig omhoog, toen hij uit zijn pokeball was geklapt en maakte een vrolijk geluidje toen hij zijn Trainer herkende. “Zullen we maar een koel plekje gaan zoeken?” Vroeg ze met een kleine glimlach aan haar pokemon, die gelijk door het steegje begon te dartelen en ervoor zorgde dat zijn Trainer hem met grote passen achterna liep. Rennen zou ze niet doen, niet in deze hitte, dan zou ze binnen een minuut onder het zweet zitten. Ze vond de zilveren pokemon bij een redelijk verlaten plein terug. De stenen waren wat slordig gelegd en maakten cirkels om een klein grasveldje met in het midden een oude eik. De schaduw viel precies over de plek en onder de boom lag een uitnodigend groen grasperkje. Hannibal was heel erg trots op zijn vondst en Abigail liep over het redelijk koele gras en ging tegen de boom aan zitten, met de Aron bij de wortels en liet haar hoofd opgelucht tegen de stam van de boom vallen. Alleen een ijscoman ontbrak hier of wat dan ook wat haar maar kon afkoelen..

Het was weer een warme dag en niet zomaar warm, maar echt warm. Robin was het liefste naar het strand gegaan, maar had een boze blik van zijn Combusken gekregen, waardoor hij dus maar had besloten om niet te gaan zwemmen. De Combusken was tenslotte geen fan van het water en het was ook wel raar om te gaan zwemmen en de Combusken dan op het strand laten zitten. Hij had het wel overwogen. Hij had de Combusken ook terug kunnen doen in zijn pokeball en Spheal eruit kunnen halen, want de Spheal was waarschijnlijk graag met hem gaan zwemmen. Alleen uiteindelijk had hij er toch maar voor gekozen om het hierbij te laten. De pokemon die hij namelijk meestal uit de pokeball liet was de Combusken, dus het zou misschien ook wel raar zijn om het nu ineens te veranderen. Hij had namelijk ook al geen blije blik gekregen toen hij de pokemon in zijn pokeball had gedaan vlak voor het laatste gym-gevecht en waarschijnlijk zou hij nu dus helemaal niet vergeven worden als hij de pokemon weer in zijn pokeball zou doen.
Een zucht ontsnapte uit zijn mond. Hij kon dus niet zwemmen, maar dat betekende niet dat hij niet op zoek was naar een oplossing voor dit warme weer. Hij wierp even een blik op de Combusken, maar deze leek juist te genieten van de hitte. Dat was tenslotte ook niet raar voor de vuur-pokemon, maar op dit soort momenten had hij toch liever een pokemon die hem kon verkoelen. Hij kon zijn Spheal eruit laten, maar ze was ook een ijs-pokemon, dus misschien zou ze niet heel goed tegen de hitte kunnen. Hij kon het natuurlijk altijd proberen, maar dan zou het misschien verstandiger zijn om ergens naartoe te gaan waar er een schaduwplek zou zijn of hij moest iets opzoeken waarmee hij zichzelf kon afkoelen. Misschien zou het niet verkeerd zijn om hemzelf nat te maken met water, maar dan zouden zijn kleren ook nat worden en dat was toch weer niet de bedoeling. Ze zouden wel snel opdrogen, maar toch vond hij het niet echt een fijn gevoel en hij had ook niet zijn zwembroek aangetrokken, omdat hij had besloten om niet te gaan zwemmen. Hij kon natuurlijk ook nog naar een restaurant gaan om daar een verkoelend drankje te nemen, maar waar hij tot nu langs was gelopen zat allemaal vol en dat kon hij wel begrijpen met dit weer. Mensen zochten ofwel verkoeling in de zee of verkoeling door een drankje te nemen in een restaurant. Als hij eerlijk was had hij geen zin om in de mensenmassa te gaan staan en te wachten tot hij een plek zou hebben of überhaupt een drankje. Dat zou veel te lang duren en ook zou het hem alleen maar warmer maken.
Zijn shirt plakte aan zijn lichaam en ook ging het niet veel beter met zijn broek. Hij had nog wel teenslippers aangetrokken, maar zelfs met zo min mogelijk kleding aan was het nog veel te warm. Hij kon natuurlijk zijn shirt uittrekken, maar om nou rond te gaan lopen zonder een shirt aan was misschien niet het verstandigste om te doen en wie weet hoe anderen dan naar hem zouden kijken. Hij liet even zijn hand door zijn haar gaan en veegde het zweet van zijn voorhoofd. Hij had nog niet veel gedaan, maar toch zweette hij al over zijn hele lichaam. Het gaf hem geen prettig gevoel, dus hij moest nu snel een schaduwplek zien te vinden of iets om hemzelf af te koelen. Hij liep nog een stukje verder tot hij bij een ijskar kwam. Een ijsje zou wel een ideale manier zijn om hemzelf af te koelen en gelukkig stond er niet een al te grote rij, dus het was wel de ideale oplossing. Hij richtte zijn blik even op de Combusken. "Ik ga even een ijsje halen, dus je mag meelopen als je wil, maar je mag ook hier wachten." De Combusken keek hem even aan en knikte toen. Robin had geen idee wat er precies door zijn hoofd ging, dus sloot hij maar aan in de rij. Hij keek even achterom om te zien wat te Combusken had gekozen en zag dat hij hem was gevolgd. Duidelijk ervoor kiezend om met hem mee te gaan. Het enige jammere dat hier wel aan was, was dat je volop in de zon stond terwijl je aan het wachten was, maar hij moest toch iets voor een ijsje over hebben. De rij werd korter naarmate de tijd verstreek en als hij eerlijk was had hij echt geen idee hoelang hij in de rij had gestaan, maar uiteindelijk was hij aangekomen bij de kar. "Graag een hoorntje met chocolade en stracciatella." De man knikte en schepte de twee bolletjes op een hoorntje en gaf het aan hem. Robin gaf hem het geld ervoor en begon van het ijsje te likken. "Laten we een plek vinden waar we in de schaduw kunnen zitten." Zei hij tegen de Combusken en deze knikte. Het maakte hem waarschijnlijk niet uit waar ze zouden gaan zitten, maar hij begreep toch wel dat zijn trainer het warm had. Alleen er leek geen plek te zijn op dit plein, dus misschien moest hij maar een wat meer afgelegen pleintje gaan zoeken.
Na een tijdje lopen was hij dan eindelijk aangekomen bij een redelijk verlaten pleintje, het enige wat wel jammer was, was dat hij het ijsje al op had moeten eten, omdat het anders gesmolten zou zijn voor hij hier überhaupt was gekomen. Alle andere pleintjes die hij had gezien waren namelijk hartstikke vol geweest en ook was er geen plek meer in de schaduw geweest. Alleen het leek erop dat hier ook niet veel schaduwplekken meer over waren. Plots ging de Combusken er vandoor en Robin keek even naar welke kant de Combusken ging en zag dat hij onderweg was naar een grasveldje met een boom. Alleen hij begreep niet waarom de Combusken daar op af ging, want er zat al een meisje onder de boom en het was misschien raar om te vragen of hij erbij kon zitten. "Wacht!" Riep hij nog achter de Combusken aan, maar deze leek zich er niks van aan te trekken. Hij versnelde zijn pas wat en liep achter de Combusken aan, het feit dat hij het alleen maar weer warmer kreeg negerend. Uiteindelijk had hij de Combusken ingehaald, maar toen was het eigenlijk al te laat. De Combusken keek naar het meisje en wees toen naar zijn trainer. Bedoelend dat hij op zoek was naar een schaduwplek. "Sorry, mijn Combusken heeft nogal een eigen wil." Verontschuldigde hij zich. Misschien had de Combusken haar wel gestoord en dat was dan niet echt netjes. Het was dan wel niet de eerste keer dat de Combusken er zomaar vandoor was gegaan zonder naar zijn trainer te luisteren, maar toch bleef het elke keer weer hetzelfde doen en kon hij zich elke keer verontschuldigen als de Combusken weer iets had gedaan.

De hitte zorgde ervoor dat ze een beetje slaperig werd en lui liet ze zichzelf wat gemakkelijker tegen de boomstronk aan zakken, terwijl ze haar oogleden langzaam en beetje bij beetje wat meer liet sluiten. Even een oogje dicht doen kon toch geen kwaad? Er was toch niets te doen in deze hittegolf en.. agh ja Hannibal wist zich wel te redden. Het was immers een erg warme dag en zelfs pokemon konden niet eeuwig door blijven gaan in deze hitte. Toch? Misschien vuur pokemon die genieten van deze felle en sterke zonnestralen, maar voor zover ze had gemerkt was een Aron zeker geen vuur type. Dus.. –gaap- zoveel kon er niet misgaan als ze even haar ogen zou sluiten. Langzaam opende ze een van haar ogen en zag de Aron vrolijk in het gras spelen met een paar kleurrijke bloemetjes en dat stelde haar gerust, genoeg om haar ooglid weer te sluiten. Met een luie gaap krulde ze zichzelf wat meer op tegen de niet heel erg comfortabele boomstronk en begon al snel met een rustiger tempo te ademen.

In de tussentijd had de kleine Aron zat tijd om de plek waar hij zich nu bevond te onderzoeken en alles uit te pluizen. Nieuwsgierigheid zat altijd al opgesloten in het metalen kopje van de pokemon. Met snelle stapjes stapte hij van het met gras omgeven perkje af en begon rond te snuffelen tussen de stenen muren en de metalen bakken die zo hier en daar in een eenzaam en donker hoekje stonden. Vrolijk snuffelde hij rond in het afval en als hij een helder en schoon stukje metaal op zijn pad vond begon hij er een klein hapje van te nemen. Natuurlijk smaakte het ijzer hier niet zo goed als waar hij vandaan kwam, maar een snelle snack kon nooit kwaad. De Aron voelde zich in de koele schaduw helemaal op zij gemak, maar de laatste tijd leek het echt goed met hem te gaan. Een stijgende lijn was er te vinden in zijn trainingen en hij voelde dat er iets in hem was losgemaakt. Een wilde pokemon was hij allang niet meer, maar nu voelde hij zich een echte getrainde pokemon. De band met zijn Trainer was er en duidelijk ook, hij kon niet wachten totdat hij zijn tweede optreden in een gymgevecht kon vestigen. Dan werd hij nog sterker en wie weet werd hij zo wel heel snel een sterke Aggron. Zijn ouders waren Aggrons geweest en hij had altijd met trots naar ze opgekeken.
Door een plots en vreemd geluid draaide hij zich met een ruk op. Het blikje, waar nu een hap uit was genomen, liet hij voor zijn pootjes vallen en zijn blauwe ogen merkten een snel bewegende pokemon op. De soort kende hij niet, maar hij leidde van de warme kleuren af dat het een vuur pokemon was. Zoals bij elke vreemdeling, pokemon of mens, kwam er een metaalachtig klinkende grom uit zijn keel en rende hij op de pokemon af. Glijdend kwam hij voor de Combusken tot stilstand, grassprietjes vlogen omhoog door de plotselinge beweging en keek de pokemon wantrouwend aan. Vanachter de vreemde pokemon verscheen een Trainer en hierdoor voelde Hannibal zich bedreigd. Als verdediging gebruikte hij een Sand-Attack om deze belagers wat af te schrikken, maar tot zijn schrik werden hier alleen maar grasspiertjes en wat droge aarde naar boven geschopt en een deel belandde op Abigail, oh nee!

Ze werd wakker gemaakt door een lichte regen van aarde en gras en kwam geschrokken overeind. De groene sprietjes dwarrelden van haar af en belandden tot haar ergernis in haar blonde haar. Wat was hier gebeur--! Plots zag ze een vreemde jongen, die net nog iets tegen haar had gezegd. Door slaperigheid kon ze de woorden niet zo snel vatten en keek voor een moment wat verward naar de jongeman. Wat ..? Nu pas merkte ze dat er een pokemon voor haar stond, eentje die ze wel herkende.. Was dat nu de geëvolueerde Torchic? Misschien moest ze later haar pokedex maar checken, nu was dat nog wat.. ongemakkelijk misschien? “S-sorry ik heb denk ik even iets gemist?” Glimlachte ze toen maar zeer ongemakkelijk en bekeek haar Aron vervolgens. Ze zag geen krasjes op zijn metalen lijfje, dus waarschijnlijk had hij nog niet gevochten met de Combusken. Dat was maar goed ook. Sowieso hield hij het misschien niet lang vol tegen vuur types, maar ze wilde al helemaal niet dat haar pokemon zomaar andere pokemon zou aanvallen zonder dat dit in een gevecht geregeld was.
Nog een beetje slaapdronken wankelde ze op haar benen en kon om een ding wel wat blijer zijn, de hitte leek hier in de schaduw niet erg veel te doen, dus had ze daar geen last van. Al helemaal geen last van dat bloedirritante gezweet. Toch pakte nieuwsgierigheid in die stilte de overhand en haalde ze haar pokedex tevoorschijn, die ze snel voor de Combusken hield en toen de scan compleet was kreeg ze de informatie die werd geregistreerd in het apparaatje. ‘ During a battle, the hot flame in its body increases. Its kicks have outstanding destructive power.’ Jup en het bleek ook nog eens dat dit een geëvolueerde vorm was van de vuurstarter uit Hoenn, een Torchic. Nog een bekende Hoenn bewoner die nu voor haar stond, misschien? “Mooie Combusken heb je hier.” Glimlachte ze maar, om het gesprek niet zo ongemakkelijk aan te laten voelen. De jongen voor haar had haar immers slapend tegen een boom gevonden, met een Aron die een hopeloze poging had gedaan om hem en zijn pokemon hier weg te krijgen. Over de Aron gesproken, deze hield zich voor een keer wat rustiger, waarschijnlijk omdat zijn aanvallen die met grond te maken hadden niet echt wilden werken op droog gras. Hannibal had zich weer bij Abigail neergezet en bekeek de twee vreemdelingen wat wantrouwend aan, maar meer deed hij niet. “Ik ben Abigail, by the way.” Glimlachte ze toen vriendelijk. Dan konden ze hier maar beter iets van maken, niet? Wie weet zou de hitte wel, ook buiten de schaduw, wat wegtrekken als ze zichzelf bezig zouden houden met een gesprek.

De Combusken was bij zijn trainer weggerend toen hij een plek in de schaduw had gevonden. Er lag al wel een andere trainer, maar er was nog genoeg ruimte voor zijn trainer, dus moest hij maar snel wezen voor de plek bezet zou worden. Hij wilde namelijk ook niet de hele dag het gezeur van zijn trainer aan moeten horen dat het te warm was, terwijl hij er zelf eigenlijk geen last van had. Hij negeerde dan ook alles wat zijn trainer maar achter hem aan riep en ging in een streep door naar de schaduwplek, alleen wat hij niet had verwacht, was dat er een andere pokemon tussen hem en de schaduwplek in kwam staan. De onbekende pokemon was duidelijk niet van plan om hem erdoor te laten en dat zinde hem maar niet. De Combusken richtte een boze blik op de pokemon en werd alleen maar kwader toen deze gras omhoog begon te gooien. Hoe durfde hij? Alleen hij besloot om maar niks te doen, want de trainer die tot op dit moment aan het slapen was geweest werd wakker en als de pokemon van haar was zou hij de schaduwplek al helemaal kunnen vergeten en dat was juist wat hij niet wilde.

Robin merkte dat het meisje aan het slapen was geweest en dat hij haar dus misschien wakker had gemaakt. Hij wilde even een strenge blik op de Combusken werpen, want het was dan zijn schuld, maar het leek erop dat deze juist bezig was met een Aron. De kans was groot dat de Aron van het meisje was, maar dat kon hij natuurlijk niet zeker weten. Hij wilde alleen wel voorkomen dat de Combusken de Aron zou gaan aanvallen, want dan zou hij meteen een verkeerde indruk maken en dat was hij dus echt niet van plan. "S-sorry ik heb denk ik even iets gemist?" Hij glimlachte even bij die woorden Ze had tenslotte zitten slapen, dus het was misschien begrijpelijk dat ze het niet had gehoord. "Ik wilde mijn excuses aanbieden voor het gedrag van mijn Combusken, maar het lijkt erop dat hij nog niet heel veel heeft aangericht." Hij hoopte dat de pokemon snel zou afleren om ervandoor te gaan, want anders ging dit nog wel vaker gebeuren en als hij eerlijk was, was dat iets waar hij niet heel veel zin in had. Het was dus waarschijnlijk maar beter als hij de pokemon zo snel mogelijk zou africhten, ook al had hij daar al wel langer de tijd voor gehad, maar dat was om de een of andere reden nog steeds niet gelukt.
Hij zag dat het meisje haar pokedex pakte voor zijn Combusken en hij besloot dus maar hetzelfde te doen voor de Aron, want dan had hij de pokemon ook meteen in zijn pokedex staan. "Aron, It usually lives deep in mountains. However, hunger may drive it to eat railroad tracks and cars." Mooi, dan had hij die ook weer geregistreerd. Hij wist ook wel dat het nog heel lang zou duren voor hij zijn pokedex wat voller had, maar dit was tenminste weer eentje extra. "Mooie Combusken heb je hier." Hij keek even naar de Combusken en toen weer naar het meisje. "Bedankt, jij hebt ook een mooie Aron." Het klonk misschien raar om dat zo terug te zeggen, maar het was nu eenmaal gezegd en hij besloot om maar niks verder over het gedrag van de Combusken te zeggen. Hij zou zich hopelijk gedragen deze keer, ook al kon hij natuurlijk niets voorspellen. Vooral niet als de vuur-pokemon uitgedaagd zou worden en of het dan door de Aron was of door een andere pokemon maakte niks uit. "Ik ben Abigail, by the way." Hij knikte even bij die woorden. "Aangenaam, mijn naam is Robin." Het enige wat hem nu wel opviel terwijl hij hier zo aan het praten was, was dat de hitte niet meer zo erg te merken was als eerst. Dat kon ook komen doordat hij nu wat meer in schaduw stond, maar toch was het anders. Het kwam misschien ook wel doordat hij nu gezelschap had naast de Combusken die juist geen last leek te hebben van de hitte, want daar kon hij ook niet echt tegen klagen als hij dat wilde, want dan zou hij hem alleen maar geïrriteerd aan zitten kijken.
Hij besloot dus ook dat het misschien wel een handig idee was om te beginnen over de hitte, ook al kon het natuurlijk ook zijn dat Abigail helemaal niet erover wilde praten, maar dat kon hij natuurlijk altijd uitproberen. "Wat vind jij eigenlijk van die hitte?" Het was waarschijnlijk best wel een rare vraag, maar nu kon hij er ook niet meer onderuit. Hij kon natuurlijk ook nog zeggen wat hij ervan vond, maar of dat op dit moment verstandig was, was de vraag. Hij haalde even zijn hand door zijn haar, omdat er een lok voor zijn gezicht was gaan hangen en keek toen even naar Abigail. Misschien moest hij toch maar zeggen wat hij er zelf van vond, dan konden ze tenminste wel een gesprek beginnen. "Als ik eerlijk ben kan ik echt niet tegen die hitte, maar mijn Combusken is het daar duidelijk niet mee eens." Zei hij met een lichte glimlach op zijn gezicht. Hij wist dat de Combusken de opmerking niet leuk zou vinden en kreeg dus ook al snel de aandacht van de Combusken doordat er een boze blik op hem werd geworpen. Het voordeel hiervan was wel dat hij de aandacht van de Combusken had weggetrokken bij de Aron en dat er nu dus een kleinere kans was dat het op een gevecht zou uitdraaien. Het zou namelijk best veel gedoe zijn als er nu een gevecht zou komen, want het was warm en als hij ook nog zou vechten met de vuur-pokemon zou het niet veel beter worden. Hij kon natuurlijk ook kiezen voor zijn Spheal, maar dan zou de Combusken hem echt niet meer vergeven en waarschijnlijk nog slechter luisteren naar hem. Dat was juist iets wat hij wilde voorkomen, ook al was zijn band met de Combusken best wel goed, maar de Combusken had nogal een sterke wil, waardoor hij er vaak vandoor ging zonder ook maar te waarschuwen. Hij negeerde dus maar de blik van de Combusken en richtte die van hem op het meisje.